Κυριαρχούμενοι Κεφάλαιο 2

  Το συνέδριο μου αρεσε πολυ. Οντως η γενετικη ειναι ενας τομεας που εχει μεγαλο ενδιαφερον. Η μεταδοση των χαρακτηριστικων απο γενια σε γενια ειναι ενα ζητημα που απασχολει την ανθρωποτητα απο τα βαθυ της αρχαιοτητας.

Τα χαρακτηριστικα γνωρισματα, η μητερα και ο πατερας που μοιαζουν εξωτερικα με τον καρπο τους, στο στομα, στη μυτη,

στα ματια. ο Γκρεγκορυ Μεντελ θεωρειται ο πατερας της γενετικης, Ένας άνθρωπος που σπούδασε, μαθηματικά, φυσική, χημεία, ζωολογία και βοτανική και αφιερώθηκε στην μοναχική ζωή. Ένας μοναχός, επιστήμονας, γενετιστής που αφιέρωσε την ζωή του στον άνθρωπο και στην φύση. ο Μέντελ στον κήπο της Μονής του Μπρυν φύτεψε χιλιάδες μπιζελιές και παρατήρησε το πώς από τον καρπό μεταδίδονται τα κληρονομικά χαρακτηριστικά στον ανθό, αυτά που παρατήρησε ειναι γνωστά ως ‘‘Μεντελικοί Νόμοι΄΄.



Ο Μεντελ εδωσε το αρχικο εναυσμα για να αναπτυχθει ο κλαδος της μοριακης γενετικης, ενας κλαδος της βιολογιας που μελετα τη δομη και τη λειτουργια των γονιδιων, τον τροπο αναπαραγωγης του και την μεταφορα των γονιδιων απο γενια σε γενια. Τα γονιδια ειναι κομματια του DNA σαν μικρες καψουλες που περιεχουν μια ουσια, που ειναι γνωστη ως γονιδιακη εκφραση, δηλαδη μια πρωτεινη ή ενα κομματι του RNA. Με αυτο το υλικο τα γονιδια καταφερνουν να ελεγχουν καθε κυτταρικη δραστηριοτητα και μεσω αυτου την φυσική ανάπτυξη και λειτουργια του οργανισμου. Τα γονιδια λοιπον, αποτελουν τον κυριο μεταφορεα των χαρακτηριστικων των ανθρωπων απο τον γονιο στο παιδι κι εκει ειναι η μαγεια της γενετικης, γιατι μελετα ολο αυτο το ταξιδι, το ταξιδι της ζωης..


Αρχισα να κοιταω παλι τις σημειωσεις μου, ειχα αποφασισει οτι το βραδυ θα πηγαινα στην εκδηλωση. Η γραμμη που με ενωνε με το σολ ειχε ξεχαστει, θυμηθηκα μεσα απο τις σημειωσεις μου τις αναφορες σε αυτον. Ταραχτηκα γιατι ακομα κι εδω παρουσιαστηκε αυτος. Ναι θεωρειται ενας απο τους μεγαλυτερους μαθηματικους της ιστοριας, αυτος ο ατιμος ο γιος του Μνησιαρχου, με τις υπεροπτικες του ιδεες. Ηθελε ο κοσμος να τον ακολουθει, να τον βλεπει ως εναν ημιθεο που μονο εκεινος γνωριζει την αληθεια, οχι τα μαθηματικα δεν ειναι ετσι, η γνωση δεν ειναι ετσι, ανηκει σε ολους, ειναι απο μονα τους καθαρα και η καθαροτητα τους δεν μπορει να υποκυπτει στην βλοσυροτητα κανενος σκοτεινου μυαλου. Απο την αλλη ειναι ο πρωτος που χρησιμοποιησε, που δημιουργησε την λεξη ‘’φιλοσοφια’’ και τις πρωτες σχολες της. Τελικα δεν ξερω αν τον ζηλεύω ή απλα τον φθονω. Και ομως αυτος ο μεγαλος ανθρωπος στην αρχαιοτητα μιλησε για το πως υπαρχουν μεσα στον ανθρωπο αρσενικα και θηλυκα σπερματα τα οποια ειναι υπευθυνα για την δημιιουργια της ζωης..



Σε ενα τετοιο πανεπιστημιο, ενα πανεπιστημιο που ειναι γνωστο για τα μαθηματικα του ακομα και σε ενα συνεδριο ιατρικης δεν θα μπορουσαν να λειπουν αυτα. Τον κοιταξα εκεινη την ωρα που αναφερθηκε ο Πυθαγορας, ως ενας πρωτος εκφραστης της γονιδιακης εξελιξης. Σταματησε αποτομα τις γραμμες του, ζωγραφισε εναν κυκλο και τον μαυρισε με μανια. Το σολ γινονταν μι, το μι με τρομαζει παντα με τρομαζει, δεν καταλαβαινα γιατι, μα γιατι μπορουσα να ακουσω τους ηχους αυτου του ανθρωπου. Γιατι τον ενοχλουσε ο Πυθαγορας τοσο πολυ, αυτος ο ανθρωπος ηταν παραξενα ομορφος. Γυρισα το χωριο, ειναι σαν μια μικρη πολη, με πολλα σοκακια, πολλα βιβλιοπωλεια και ομορφους δρομους. Οι ανθρωποι ειναι πολυ ησυχοι, ακομα και οι νεαροτεροι, τα παιδια. Ισως το χιονι τους κανει ετσι. Δεν ξερω. Αυτο το προαστιο ειναι τοσο ομιχλωδες και τοσο χαρουμενο, η μουνταδα του και η φυση τριγυρω, θα θελα να το επισκεφτω αυτο το μερος την ανοιξη. Την εποχη που οι παγοι θα εχουν μετατραπει σε νερο, το τοπιο θα εχει γινει καταπρασινο και οι πεταλουδες θα ανοιγουν τα φτερα τους και θα γεμιζουν χρωματα ολο αυτο το ασπρομαυρο τοπιο. Η ρυμοτομια του ειναι σαν ενας συμμετρικος πινακας ζωγραφικης, τα περισσοτερα σπιτια, αν οχι ολα εχουν κλειστη κεραμωτη σκεπη, για να γλιστρα το χιονι. Πολυκατοικιες δεν υπαρχουν σχεδον καθολου, το υψηλοτερο σπιτι που εχω συναντησει ειναι το πολυ τρεις οροφους ψηλο και οι τοιχοι σε ολα σχεδον τα σπιτια ειναι κατασπρη. Φαινεται οτι αγαπουν πολυ την φυση, οι κηποι ειναι γεματοι απο λουλουδια και παρ’ ολο το χιονι εχουν φροντισει να καλυπτουν με σκεπαστρα τα φυτα για να μην μαραινονται. Οταν οι ανθρωποι αγαπουν και φροντιζουν την φυση τοτε πραγματικα εκεινη τους ανταμοιβει.


Το κεντρο του χωριου, ειναι πλακοστρωτο με ομορφα σοκακια κι ενα εκπληκτικο δημαρχειο, που δεσποζει στο κεντρο της πλατειας. Σε καθε γωνια υπαρχει καποιος αστυνομικος, ομως ολοι οσοι συναντησα ειναι ευγενικες φιγουρες που φροντιζουν να καλυπτουν τις ερωτησεις των τουριστων, να διατηρουν την ταξη και να χαμογελουν στους γυρω τους. Μα που βρισκομαι τελοσπαντων, πραγματικα νομιζει κανεις οτι σε αυτο το μερος ο χρονος εχει σταματησει. Ειναι ενα πολυτισμικο μερος, υπαρχουν ολων των ειδων οι εθνικοτητες των ανθρωπων, ολοι μιλουν αγγλικα ακομα και οι μεγαλυτεροι. Συναντησα μια γιαγια πριν λιγο που σε απταιστα αγγλικα μου ζητησε να την βοηθησω να ανεβει τα σκαλοπατια του σπιτιου της και οταν φθασαμε στο κατωφλι της, εβγαλε απο τη τσεπη της ενα τεραστιο κοκκινο καραμελωμενο μηλο και μου το χαρισε. Εχει κανεις την αισθηση οτι σε αυτο το μερος ειναι συνεχως Χριστουγεννα. Γυρισα στο ξενοδοχειο μου, το χωριο θα το εβλεπα και τις επομενες μερες, ειχα αποφασισει να μεινω μερικες μερες εδω. Ημουν κουρασμενη, απο το συνεδριο, απο το ταξιδι, ηθελα να γυρισω να φαω κατι και να μπω στην μπανιερα μου. Γυρισα στο ξενοδοχειο, η τραπεζαρια ηταν ετοιμη να σερβιρει φαγητο, εφαγα ενα λαχταριστο φιλετο μοσχαριου με λαχανικα και απολαυσα ενα ποτηρι κοκκινο κρασι και γυρισα στο δωματιο μου. Ηταν ηδη σχεδον απογευμα, η ωρα κοντοζυγωνε τεσσερις, Γεμισα την μπανιερα με νερο, αιθερια ελαια, εβγαλα απαλα τα ρουχα μου τα αφησα να ξαπλωσουν στο πατωμα και με αργα βηματα πηγα προς το μερος της μπανιερας, η αισθηση του νερου που ακουμπουσε το ποδι μου, σχεδον εκλεισα τα ματια μου καθως εμπαινα μεσα στο νερο και το δερμα μου ακουμπουσε τον πατο της μπανιερας, ανοιξα λιγο την βρυση να ριξει καυτο νερο, καθως το κορμι μου ξαπλωσε. Εκλεισα τα ματια μου και φανταστηκα το χερι εκεινου που θα επιλεξω να με ακολουθει, να μου σαπουνιζει τα μαλλια, σχεδον το ενιωσα να κατεβαινει στον αυχενα μου και να με χαιδευει, να μου κανει μασαζ, να μπλεκετε αναμεσα στα λεπτα μου μαλλια λογω αγχους και επιπολαιοτητας, να νιωθω την αγωνια του, το τρεμουλο του για να μην κανει καποιο λαθος, να μην με δυσαρεστησει κι εγω εκει μαζι του, το κορμι μου και το χαμογελο μου να τον παρακινουν να συνεχισει, ακομα και αυτος ο δισταγμος του να μη με δυσαρεστησει, μου δινει πολυ μεγαλη ευχαριστηση, τοσο μεγαλη που εκεινος δεν μπορει να καταλαβει. Θα εμενα πολυ παραπανω στο μπανιο, κι εκεινος εκει μαζι μου στο μπανιο θα μεναμε εκει μεχρι να αποκοιμηθω κι εκεινος γονατιστος διπλα απο την μπανιερα να με προσεχει.


Ανοιξα τα ματια μου, κι εκεινος χαθηκε ξαφνικα απο την σκεψη μου επρεπε να βγω να στεγνωσω και να χτενισω τα μαλλια μου, η ωρα ειχε περασει ηδη αρκετα ειχε σχεδον φθασει απογευμα, η εκδηλωση θα αρχιζε σε δυο ωρες. Θα διαλλεγα ενα πολυ ωραιο φορεμα για να βαλω αποψε, δεν ξερω γιατι αλλα η διαθεση μου για αποψε ηταν μεγαλη, ειχα ενα προαισθημα οτι αυτη η βραδια θα μου μεινει αξεχαστη, σαν να περιμενα οτι αποψε θα αναγεννηθω. Χαμογελουσα, κοιταζα τον καθρεφτη και απλα μου χαμογελουσα..



Αφησα για λιγο το σπιτι, ακομα δεν εχω καταλαβει γιατι πηρα τοσο μεγαλο σπιτι. Μαλλον για να πεταω τα ρουχα μου απο δω και απο εκει, ομως η αληθεια ειναι οτι το διαλλεξα γιατι ηταν ο δρομος που ηταν το σπιτι του Οπενχαιμερ. Τελικα αυτη η πολη νομιζω οτι σε καθε σπιθαμη της επιβεβαιωνει τον τιτλο της, ‘‘για να την επισκεφτει καποιος θα πρεπει να εχει διδακτορικο’’.

Το σπιτι μου ειναι αρκετα μεγαλο, ειναι μια μεζονετα με δυο οροφους, ομως τον περισσοτερο χρονο μου τον περναω στο ισογειο, στο οποιο εχω εγκαταστησει τους υπολογιστες μου και τα βιβλια μου και την ακαταστασια μου. Το πιο ομορφο δωματιο του ομως ειναι στο πανω μερος του σπιτιου, σχεδον κρυφο απο ολα τα βλεμματα καλυμενο απο την σκεπη και τα κεραμιδια, ειναι η σοφιτα του σπιτιου. Κανεις δεν ξερει για αυτο το δωματιο, σχεδον χαμογελαω τωρα, εκει υπαρχω μονο εγω και ο καθρεφτης μου, εκει θα μπει ισως, μονο Εκεινη, καποτε... αν τελικα υπαρχει στην πραγματικοτητα.

Βγηκα για λιγο εξω, το Γκετινγκεν ειναι πολυ γνωστο για το ποταμι του,το χωριζει στα δυο, το σπιτι μου βρισκεται πολυ κοντα στο φραγμα, το νερο τωρα εχει παγωσει, μ’αρεσει να πλησιαζω κοντα στο φραγμα, την ανοιξη, το νερο κυλαει και ο κοχλασμος του στα τοιχωματα του φραγματος αφηνουν μια περιεργη αισθηση στα αυτια μου,ο ηχος ειναι σαν την ‘‘σταλα της βροχης’’ του Σοπεν, μελαγχολικος και αναζωογονητικος. Ομως τωρα, τον χειμωνα, οπως σημερα που το θερμομετρο δειχνει μειον δεκα βαθμους κελσιου το νερο ειναι κρυσταλλενιο και σε κανει να νιωθεις, οπως καθε επισκεπτης του χωριου, οτι εδω ο χρονος σταματα και ειναι τοσο ομορφα και αρμονικα.



Ο ηχος απο το μηνυμα στο κινητο μου διαταραξε καθε στιγμη εφησυχασμου που ρουφουσα εκεινη την στιγμη. Ηταν ο Γιωργος που μου υπενθυμισε οτι με περιμενουν το βραδυ και οτι η εκδηλωση θα ηταν επισημη. Με ηξερε αρκετα καλα, οποτε επρεπε να μου θυμισει οτι το ντυσιμο μου θα επρεπε αποψε να ηταν επισημο. Με αγχωνουν λιγο ολα αυτα, γενικως δεν μου ταιριαζουν αλλα δεν θα μπορουσα να παρουσιαστω διαφορετικος..



Ελεγχα για τελευταια φορα το μακιγιαζ μου, απαλο, μαυρη μασκαρα για να τονισω τα μελι ματια μου, ειχα αφησει τα μαλλια μου λυτα, τα χειλη μου αποφασισα να τα καλυψω μονο με το λιπ γκλος, παντα πιστευα οτι οι υπερβολες δεν ταιριαζουν σε μια γυναικα που πιστευει στον εαυτο της. Σε ενα τετοιο μερος, ηταν ρισκο οι γοβες με το μεγαλο τακουνι, αλλα παντα μου αρεσει να ζω τον κινδυνο σε καθε βημα μου. Η τελευταια πινελια, το αρωμα μου, το δερμα μου ειναι πολυ απαλο και το ph του εναρμονιζεται αψογα με το αρωμα μου, το ‘’narciso rodriguez’’. Ενα αρωμα, που δεν ταιριαζει σ΄ολα τα δερματα. Η μητερα μου, οταν το δοκιμασε, της φανηκε οτι μυριζει σαν πετρελαιο, ομως πανω στο δικο μου κορμι ειναι αιθεραιο. Φορεσα το δερματινο ζευγαρι των γαντιων μου, το μαυρο μου trench coat και κατεβηκα, το ταξi με περιμενε για να με μεταφερει στον προορισμο μου..

Τελικα σημερα θα εκανα μεγαλη εντυπωση, εχω εντυπωσιαστει και ο ιδιος με την εμφανιση μου το μαυρο κουστουμι μου ειναι απλα τελειο, μεσα απο το μεταξωτο σακακι, σκεφτηκα για αλλαγη σημερα να βαλω ενα γιλεκο, δεν ξερω γιατι, απλα ειχα διαθεση να παιξω με την διαθεση μου αποψε, σαν κατι να περιμενα, εκλεισα τα μανικετοκουμπα που μου χε χαρισει η μητερα μου, με ειχαν παραξενεψει. Ισως το ειχε αχτι που τελικα δεν καταφερα να παιξω πιανο οσο καλα επιθυμουσε, αλλιως δεν μπορω να καταλαβω γιατι ειχαν στο σχεδιο τους το κλειδι του σολ. Δεν πειραζει, αποψε ειπα θα δωσω και σ’αυτα μια ευκαιρια. Εκλεισα τα δυο τελευταια κουμπια απο το σακακι μου, το τελευταιο το αφησα ανοιχτο, ειχε αρχισει να ψιχαλιζει, πηρα την μαυρη καμπαρντινα μου, ειναι μακρυα κατω απο το γονατο και την ομπρελα μου. Το παρτυ, δεν ηταν μακρυα, ηθελα να περπατησω, να παρω μερικες νοτες αυτοπεποιθησης πριν φθασω στον προορισμο μου.

Ο κοσμος ειχε αρχισει να φθανει, καλοντυμενοι κυριοι με τα σμοκιν τους και κυριες με τις τουαλετες τους, αλλες φανταχτερες, αλλες λιγοτερο. Παντα μου φαινονταν αυτα τα παρτυ μακρυα απο τα ενδιαφεροντα μου. Τις περισσοτερες φορες, εβρισκα μια δικαιολογια για να μην παω, ομως τωρα δεν μπορουσα να μην παω, ειδικα που οι διοργανωτες ειχαν παρει αυτον τον νεοκλασσικο χωρο, εμοιαζε σαν ενα παλατι, με πολλες σκαλες γυρω απο την κεντρικη αιθουσα. Ενα πραγματικο χαος, αφησα την ομπρελα μου και την καμπαρντινα μου στην υποδοχη και μπηκα στον κυριο χωρο. Εψαξα λιγο για τα παιδια, ενιωσα οτι ολα τα ματια ειχαν στραφει πανω μου, προσπαθουσα να κλεισω τα ματια μου και να μην σκεφτομαι αυτο, μια βαθεια ανασα ισως με βοηθουσε, ευτυχως συναντησα γρηγορα την Ειρηνη, ηταν με μια φιλη της, μου την συστησε. Μισω οταν το κανει αυτο, μου το εχει πει οτι αυτη θα με παντρεψει, εγω παντα της λεω οτι δεν μ’αρεσει να με απειλουν. Ηρθε και ο Γιωργος, αρχισαμε τις φιλοσοφικες μας συζητησεις γυρω απο τις μπυρες και το ποδοσφαιρο φυσικα, συνηθως ξεχναμε ποιοι ειμαστε και θυμομαστε αλλα πραγματα. Τα χρονια της Ελλαδας, ναι ολη η κουβεντα συνηθως περιστρεφεται εκει, αν και κανενας απο τους δυο μας δεν θελει να γυρισει εκει, τουλαχιστον αυτη την περιοδο. Η φιλη της Ειρηνης, εχει προσπαθησει αρκετες φορες να ανοιξει κουβεντα μαζι μου, ειναι και αυτη ιατρος, δερματολογος, προσπαθω να φανω ευγενικος ομως ειλικρινα δεν μπορει να με κεντρισει. Η βραδυα ειναι πιο απλη απο οτι περιμενα, ισως αυτα που σκεφτομουν να ηταν απλα μια χαρουμενη σκεψη..

Δεν χρειαζονταν τελικα να παρω ταξι, η αιθουσα της εκδηλωσης ηταν πολυ κοντα, σε ενα πολυ ομορφο και παραδοσιακο κτηριο, περασα την υποδοχη, αφησα το παλτο μου και ξεκινησα προς την κεντρικη εισοδο. Ενιωθα τις ματιες των γυρω μου, η αληθεια ειναι οτι νιωθω πολυ ανετα οταν συμβαινει αυτο, με γεμιζει αυτοπεποιθηση και ζωντανια, τα βηματα μου πανω στις γοβες μου ηταν μικρα, γοργα και γεματα αυτοπεποιθηση. Ηξερα ποια ειμαι, πως φαινομαι στους αλλους και αυτο το παιχνιδι παντοτε με γοητευε. Ομως αυτη τη μερα ηταν διαφορετικη, ενιωθα οτι τα ποδια μου θα με προδωσουν. Ο κοσμος της αιθουσας ηταν πολυς, γνωρισα πολλους και σημαντικους ανθρωπους, ειδα καθηγητες μου, παλιους μου συμφοιτητες, ο χωρος ειχε αρχισει να γινεται ιδιαιτερα οικειος για εμενα, παρ’ ολα αυτα, ενιωθα ενα κενο μεσα μου. Σαν κατι να μου ελειπε αυτη την βραδια. Δεν ηξερα τι, δεν μπορουσα να το περιγραψω μονο οτι μου ελειπε σκεφτομουν. Ειδα απο μακρυα τους γιατρους που με ειχαν καλεσει, πλησιασα προς το μερος τους, η αληθεια ειναι οτι αρχισα παλι να ακουω μουσικη, οσο εφθανα κοντα τους, οπως το πρωι, ομως αυτη τη φορα, ηταν λα, απογοητευτηκα γιατι ηθελα παλι να ακουσω σολ, ομως δεν το ακουγα.

Με χαιρετησαν, ο Γιωργος και η Ειρηνη ηταν μαζι τους και μια φιλη τους η Ευαγγελια, δερματολογος αρχισαμε να συζηταμε, η κουβεντα στραφηκε προς την ερευνα των παιδιων, η κουβεντα ηταν συναρπαστικη, ομως αυτη τη στιγμη μου ηταν ιδιαιτερα βαρετη..

Αφησα τον Γιωργο για λιγο, μα καλα μονο σαμπανια πινουν εδω περα αναρωτηθηκα απο μεσα μου, Πηγα στο μπαρ, να παρω ενα πραγματικο ποτο, πηρα ενα ουισκυ σε ψηλο ποτηρι, σκετο. Το αρωμα του, και η λεπτη αφη στα χειλη μου απο το ποτηρι ηταν αρκετα για να μου φτιαξουν την διαθεση. Γυρισα πισω στη παρεα μου. Το ποτηρι παραλιγο να πεσει απο το χερι μου, ολο το πεδιο της ορασης μου εγινε πορτοκαλι, ηταν εκεινη η γιατρος απο το συνεδριο. Ηταν
εκθαμβωτικη, φορουσε ενα μπλε φορεμα, με στενη γραμμη, φαινονταν το καλογυμνασμενο της κορμι. Τα μαλλια της, φαινονταν απαλα και λεπτα, μακρυα μεχρι τη μεση της και τα ποδια της ομορφα, αδυνατα γυμνασμενα, ναι την κοιτουσα, την παρατηρουσα απο μακρυα οσο πλησιαζα στη παρεα μου, σχεδον κοκκινησα απο ντροπη για να μην καταλαβει το ποσο πολυ την παρατηρω. Πλησιασα τοσο αρκετα κοντα, που σταθηκα παλι διπλα τους χωρις να μιλαω. Η Ευαγγελια ηρθε προς το μερος μου, με πηρε κοντα τους να με συστησει, σχεδον τα ειχα χασει δεν ηξερα τι να κανω. Αρχισα να ιδρωνω, κατω απο τα ρουχα μου, ευτυχως δεν φαινονταν.


‘‘Ειμαι η Ντεβα’’ μου ειπε με ενα απιστευτο χαμογελο. Δεν ηξερα πραγματικα αν θα επρεπε να κανω χειραψια ή να της φιλησω το χερι.



Ειχα μια στιγμη που ο χρονος παγωσε για εμενα.



Ευτυχως εκει ειναι παντα η Ειρηνη



‘‘Απο εδω ο Απόστολος, ισως ειναι ο μονος που δεν ειναι γιατρος σε ολο αυτον τον κοσμο’’...


Μας πλησιασε ενας ανδρας, καλοντυμενος, ηταν αρκετα προσεγμενος, αρχισε ξαφνικα το λα να γινεται σολ, ναι ηταν το σολ, σχεδον δεν τον αναγνωρισα, ηταν εντελως διαφορετικος απο το πρωι. Το ιδιο διστακτικος. Η αλλη κοπελα τον εφερε στη παρεα μας. Ενιωσα την παγωμαρα στο βλεμμα του, το πως ντρεπονταν ακομη και να σφιξει το χερι μου για χειραψια. Ευτυχως οι φιλοι του, εσπασαν τον παγο. Μου τον συστησαν, ομως το ονομα του δεν ειχε σημασια, τον ειχα εγω ονομασει..