Λογίστρια

Την Λία την γνώρισα πριν δέκα χρόνια. Έψαχνα λογίστρια για την φορολογική μου δήλωση. Ήμουν εικοσιπέντε ετών τότε. Έκανα μια αναζήτηση στο διαδίκτυο κι έπεσα πάνω στο όνομα της. Σκέφτηκα γιατί όχι. Πήρα ένα τηλέφωνο, έκλεισα ένα ραντεβού και σε μερικές μέρες ήμουν στο γραφείο της. Στον τρίτο όροφο μιας παλιάς οικοδομής στο κέντρο της Θεσσαλονίκης κοντά στα λουλουδάδικα.



Η Λία είχε για βοηθό την αδερφή της την Ελένη, η οποία ήταν και η πρώτη που είδα. Μια απλή γυναίκα κοντά στα σαράντα τότε με πολύ όμορφο χαμόγελο και καλοσύνη μπροστά της ένα γραφείο με μια στοίβα χαρτιά. Μιλήσαμε λίγο.



«Εσύ Μάριε με τι ασχολείσαι;»

«Τελείωσα τις σπουδές μου κι εργάζομαι από το σπίτι στους υπολογιστές»

«Α πολύ ωραία, ηλικία σου;»

«Είμαι εικοσιπέντε» της απάντησα, φαντάστηκα ότι αυτά είναι και στοιχεία που θέλει για την φορολογική μου.

«Είμαι τριάντα οχτώ μου απάντησε κι έχω δυο κόρες» έβγαλε από την τσάντα τις φωτογραφίες και μου έδειχνε με τις μικρές της και τον άντρα της. Ήταν πολύ φιλική και καλοσυνάτη.



Σε λίγη ώρα μπήκε στο γραφείο η Λία. Σηκώθηκα αμέσως από τη θέση μου. Ήταν διαφορετική από την αδερφή της. Ξανθιά, με καρέ μαλλί, πιο αδύνατη και πολύ περισσότερο φινετσάτη. Το βλέμμα της ήταν κάπως έως πολύ αυστηρό, αλλά ήταν πολύ γλυκομίλητη τελικά.



Μιλήσαμε, της είπα τα στοιχεία μου και συμπληρώσαμε την δήλωση. Κάθε χρόνο πάνω κάτω αυτό γίνονταν. Έμαθα από την Ελένη ότι η Λία ήταν δώδεκα χρόνια μεγαλύτερη της. Δεν την έκανα τόσο μεγαλύτερη από την Λία και φυσικά δεν θα μου πέρναγε από το μυαλό μου ότι ήταν εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια μεγαλύτερη από εμένα.



Είχα φθάσει πλέον τα τριάντα δύο. Αποφάσισα να ανοίξω μία δική μου εταιρεία παροχής υπηρεσιών οπότε κανόνισα ένα ραντεβού με την Λία για να επεκτείνουμε την συνεργασία μας. Πήγα στο γραφείο της πρωί όπως κάθε φορά, μόνο που αυτή τη φορά η Ελένη απουσίαζε. Η Λία μου άνοιξε τη πόρτα. Φορούσε ένα μπεζ ταγιέρ, μου έκανε εντύπωση το ολόλευκο δέρμα στη γάμπα της και οι ψηλοτάκουνες μαύρες γόβες που φορούσε. Την ακολούθησα και είδα ότι η σόλα τους ήταν κόκκινη, σαγηνευτικά υπέροχες. Κάθισα στο γραφείο της κι εκείνη στη θέση της.



«Είσαι σίγουρος ότι θες να προβείς σε τέτοιο βήμα;»

«Ναι είναι ευκαιρία τώρα»

«Πολύ καλά. Είχα αρχίσει να ανησυχώ για εσένα, πότε θα αποφασίσεις να σοβαρευτείς»

Μου είπε με ένα γεμάτο χαμόγελο. Μόνο που εγώ είχα μείνει στις γόβες της.

«Τώρα μένει να σου βρούμε κι ένα κορίτσι» δεν με είχε συνηθίσει σε τέτοιες κουβέντες. Είχαμε φιλική σχέση, αλλά όχι σε τέτοιο επίπεδο.

«Αυτό είναι δύσκολο» της απάντησα.

«Ένα αγόρι τότε;» μου είπε και χαμογέλασε χωρίς να σπάσει το χαμόγελο της.

«Όχι, δεν..» Της απάντησα.

«Δεν είναι κακό να σου αρέσουν τα αγόρια..»

«Ναι Λία μου δεν είναι, αλλά δεν..»

«Κρίμα γιατί έχω έναν φίλο που του έχω δείξει φωτογραφίες σου από το ίνσταγκραμ σου και έχει εκφραστεί για εσένα..» Με άφησε με το στόμα ανοιχτό.

«Δηλαδή..» Της απάντησα. Χαμογέλασε. Ήπιε μια γουλιά από τον καφέ της.

«Δεν ξέρω αν κάνει να σου πω» δεν μπορούσα να εξηγήσω γιατί αλλά ένιωσα ένα σφίξιμο ανάμεσα στα πόδια μου.

«Ο φίλος μου είναι πολύ γεροδεμένος και αυτά που είπε ότι θα ήθελε να σου κάνει, ομολογουμένως ήταν πολύ ερεθιστικά..»

«Δεν ξέρω αν μου κάνεις πλάκα τώρα, αλλά..» Το άφησα έτσι.

«Συνέχισε..» Μου είπε

«Αλλά αν πήγαινα με άνδρα νομίζω θα ήμουν παθητικός» η Λία γέλασε.

«Φυσικά και θα ήσουν» δεν άντεχα άλλο κόντευα να σκάσω.

«Και μαζί σου αν πήγαινα, παθητικός θα ήμουν..» Της ξεστόμισα.

«Το ξέρω μικρό μου, το ξέρω..» Σηκώθηκε και ήρθε στο μέρος μου. Έβαλε το χέρι της πάνω από το παντελόνι μου. Έγνεψε το κεφάλι της σαν να έγκρινε αυτό που έπιανε.

«Ο φίλος μου που βλέπαμε τις φωτογραφίες σου είναι ο σύζυγος μου» μου έδωσε το χέρι της και το φίλησα.

«Καιρό ψάχναμε κάποιον σαν εσένα. Είμαι σίγουρη ότι δεν κάνουμε λάθος» δεν πρόλαβε να πει κάτι άλλο, τα γόνατα μου λύθηκαν γονάτισα μπροστά της.

«Παίρνεις την θέση σου τόσο όμορφα, τόσο φυσικά. Έχεις γεννηθεί για να υπηρετείς, να προσφέρεις» της φίλησα τα πόδια με την άδεια της.

«Το σαββατοκύριακο θα πάμε στην Φούρκα, στο εξοχικό μας. 8 το πρωί θα είσαι εδώ στην είσοδο της πολυκατοικίας, θα φοράς το μαγιό σου και παντόφλες τίποτα άλλο. Μπορείς να πηγαίνεις τώρα»