ΜΙΑ ΤΕΧΝΗ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΠΑΛΙΑ

ΜΙΑ ΤΕΧΝΗ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΠΑΛΙΑ

ΑΝΝΑΜΠΕΛ: Πείτε μου Σας παρακαλώ Κύριε Γεδεών, όταν με μαστιγώνετε, πως ελέγχετε την δύναμη στο χέρι Σας ώστε κάθε ριπή του μαστιγίου να έχει την δύναμη που ακριβώς χρειάζεται ώστε να μου χαρίζει τον πόνο που αντέχω και την μέγιστη ηδονή που επιθυμώ; Υπάρχει κάποια τεχνική ή έτσι το νιώθω εγώ επειδή Σας λατρεύω; Επειδή παραδίδομαι στα χέρια Σας χωρίς όρους για να με απολαύσετε, οπότε ότι μου κάνετε μου αρέσει;

Ενώ έλεγε αυτά η μικρή Άνναμπελ τραβήχτηκε στο προσκέφαλο του κρεβατιού, έσπρωξε και τα τρία μαξιλάρια πίσω από την πλάτη της, ακούμπησε αναπαυτικά, σταύρωσε τα πόδια της ώστε το μουνί της να ανοίξει διάπλατα, πήρε διακριτικά από την άκρη του κρεβατιού το μαστίγιο στο χέρι της κι άρχισε να το επεξεργάζεται. (Σε λίγο εξαφανίστηκε)

Ενώ ή Άννμπελ τακτοποιούτανε στο κρεβάτι και επεξεργαζότανε το φλόγκερ, ταυτόχρονα ο Γεδεών ειχε κουμπώσει την ζώνη απο το παντελόνι του, διόρθωσε την τσάκα, έδεσε τα κορδόνια από τα χειροποίητα μυτερά λουστρίνια που τα φορούσε μόνο όταν βρισκόταν με την Άνναμπελ του, τράβηξε την αναπαυτική πολυθρόνα προς το κρεβάτι, την γύρισε λίγο ώστε το ένα μάτι να βλέπει την νυχτερινή πόλη από την μεγάλη τζαμαρία της μίνι σουίτας που πάντα προτιμούσε γι αυτήν την δουλεία και το άλλο την μικρή του Άνναμπελ, ακούμπησε τα πόδια του στην άκρη του κρεβατιού, χούφτωσε το ποτήρι, ήπιε μια γουλιά κονιάκ και ετοίμαζε την πίπα του. Αφού σκέφτηκε λίγο της απαντά:

ΓΕΔΕΩΝ: Μικρή μου Άνναμπελ, είναι μια τέχνη που έρχεται από πολύ παλιά. Θα πρέπει να γνωρίζω πάντα από ποιο σημείου της ράχης είναι οι λουρίδες του μαστιγίου, με ποιο λιπαντικό επεξεργάστηκαν το δέρμα, από ποιο φυτό έγινε το βερνίκι του τελικού φινιρίσματος στη λαβή κι αν το δέσιμο της χειρολαβής το έκανε ανδρικό ή γυναικείο χέρι. Πάντα όταν κρατώ δερμάτινο μαστίγιο, ελέγχω την υγρασία και της προηγούμενη ημέρας. Ξέρεις, το δέρμα είναι ένας ζωντανός οργανισμός και μεταβάλλει εύκολα τις ιδιότητες του. Ξεραίνεται και σκληρύνει οπότε είναι πιο αψύ και ενδέχεται να σε σημαδέψει περισσότερο από ότι σου επιτρέπει η συζυγική σου ζωή, ώστε να μην μπορείς να τα δικαιολογήσεις στον φίλτατο σύζυγο σου. Στην υγρασία πάλι, μαλακώνει κι αγκαλιάζει τους γλουτούς σου αλλά εκεί θέλει προσοχή στο τελείωμα της λουρίδας, στην ουρά, διότι πέφτει ανεξέλεγκτα και ενδέχεται να σε πονέσει παραπάνω ή και να σε ματώσει. Το σπουδαιότερο όμως είναι το ζύγισμα του χεριού. Η παλάμη, ο καρπός και όλο το χέρι, από το ώμο και κάτω πρέπει να είναι η φυσική προέκταση του σώματος μου. Δεν δέρνει καλή μου μόνο του το χέρι, όλο το σώμα σε μαστιγώνει που καθοδηγείται από την καρδία μου. Το χέρι είναι απλά ο εκτελεστικός βραχίονας της επιθυμίας μου και πρέπει να είναι καλά ζυγισμένο.

Ενώ έλεγε αυτά ο Κύριος Γεδεών η μικρή του Άνναμπελ έτριβε την χειρολαβή στο μουνί της. Δηλαδή τι έτριβε, πολύ σύντομα την έχωσε όλην μέσα της. Μα κι αυτός ο μάστορας, ακριβώς στο νούμερο της να την κάνει! Ας την έκανε λίγο μεγαλύτερη, να την χειρίζεται από την ακρούλα της, όχι από τα λουριά, γιατί από την λαβή τίποτα δεν περίσσεψε! Την έλουζε ήδη με τα υγρά της κρατώντας την γερά μόνο από τα λουριά, σαν να φοβόταν μηπως κάποια δύναμη την τραβήξει εντελώς μέσα της, την περιέστρεφε αριστερά – δεξιά και την παλινδρομούσε μέσα – έξω. Όσο δε άκουγε τον Κύριο Γεδεών να της εξηγεί τις άγνωστες λεπτομέρειες αυτού του εργαλείου, τόσο πιο πολύτιμο το ένιωθε μέσα της. Τι κι αν υγραθεί; Αυτό δεν πρόκειται να επηρεάζει καθόλου την ένταση και τη διάρκεια του μαστιγώματος της. Ο Κύριος Γεδεών είναι μάστορας άλλωστε. Εκτός από τις απίθανες λεπτομέρειες που γνωρίζει για την τέχνη του μαστιγίου και του μαστιγώματος έχει και καταπληκτική αντίληψη. Οι αισθήσεις του λειτουργούν σαν ραντάρ. Μόλις του πετάξει μια φωνούλα πόνου, μαλακώνει αμέσως το χέρι του και η ένταση του μαστιγώματος μειώνεται αυτόματα, τόσο στη δύναμη όσο και στον ρυθμό. Αν πάλι έχει πολλές καύλες από την αγαμία του άνδρα της ή έχει καιρό να νιώσει πρόστυχα και υποταγμένη τότε επαναλαμβάνει τους γνωστούς και ναζιάρικους αναστεναγμούς της, που πιάνουν πάντα, και το μαστίγιο του Κυρίου Γεδεών κελαηδά στον αέρα χαρίζοντας της την καύλα ακριβώς που γουστάρει. Με φωνούλες, με αναστεναγμούς και με λικνίσματα του θεσπέσιου κώλου της μπορεί και ελέγχει το χέρι του Κυρίου της «που αποτελεί προέκταση του σώματος του, της καρδιάς του και των επιθυμιών του» τόσο στην διάρκεια όσο και στην ένταση. Το ξέρει καλά αυτό το παιγνίδι η Άνναμπελ . Είναι μια τέχνη που έρχεται από παλιά.

Δημοσιεύθηκε τον ΔΕΚ. ‘12 σε σχετικό φόρουμ.
Μ.Δ.

 

Eξαιρετικό!

 

Εξαιρετικο!

 

άριστα εκπαιδευμένος ο κος γεδεών. χαρά της ανναμπελ.
ωραία γραφή.

 

Λούπες...

 

ομολογουμενη κι επετειακη

 

Εξαιρετικό! Και δεν στο 'χα (την γραφή εννοώ, όχι το μαστίγωμα). Τελικά είσαι καλός και στις "θεωρητικές" και στις "εφαρμοσμένες" τέχνες!

 

Ευχαριστώ Vladimir, όσο κι αν βελτιώνονται τέχνη και τεχνική, ένας κατάλληλος λυγμός μπορεί να σπάσει τον καρπό για λίγες μοίρες, να τα ακυρώσει όλα  

 

Μη λέτε τέτοια, νύχτα είναι..

 

Νύχτα γινονται αυτα!

 

το κείμενο είναι δικό σας;

 

100%
(Για το βιώμα δεν απάντω)