Μάγισσες…

 

Κοιτάξτε με, σκιά μπροστά στο φεγγάρι: δεν πετώ μόνη. Στο βλέμμα Μου κουβαλώ τις άλλες, τις αδελφές που μοιράστηκαν το σώμα τους και τη γνώση τους μαζί μου.

Η μυστική μας σοφία δεν ήταν μόνο βότανα και ξόρκια· ήταν το άγγιγμα γυναίκας σε γυναίκα, η θαλπωρή που γινόταν φωτιά, η ελευθερία να αγαπώ και άντρα και γυναίκα, χωρίς κανέναν Θεό να ορίζει τα όρια της σάρκας μου.

Στους κύκλους μας δεν υπήρχε ενοχή· υπήρχε η αλήθεια του σώματος. Με τα φιλιά μας φυλάγαμε το μυστικό της Σελήνης, με την ένωση των κορμιών μας ξαναγεννούσαμε τη Γη. Η επιθυμία ήταν μυστήριο, όχι αμάρτημα· ήταν ο δρόμος προς τη φώτιση.

Γι’ αυτό μας έκαψαν. Όχι γιατί φοβήθηκαν τα φίλτρα μας, αλλά γιατί φοβήθηκαν την ερωτική μας δύναμη που έσπαγε δεσμά, την αμφισεξουαλική μας φλόγα που έδειχνε πως η αγάπη δεν περιορίζεται, μονάχα απλώνεται.

Εμείς, οι μάγισσες, ήμασταν αδελφότητα σώματος και ψυχής, φορείς διαφύλαξης και αναγέννησης. Η θηλυκή μας γνώση έλεγε πως ο κόσμος μπορεί να ξαναγεννηθεί μόνο αν η επιθυμία δεν φοβηθεί, μόνο αν η αγάπη γίνει φως, μόνο αν η σάρκα και το πνεύμα ενωθούν χωρίς ντροπή.

Κι έτσι ορκιζόμαστε, κάτω από το φως της Σελήνης: να μην αφήσουμε ποτέ τη φλόγα να σβήσει, να φυλάξουμε το σώμα ως ναό, την επιθυμία ως μυστήριο, την αγάπη ως φως που δεν γνωρίζει όρια.

Είμαστε οι μάγισσες, οι αδελφές της φωτιάς και της σάρκας, οι φύλακες της θηλυκής γνώσης. Μας έκαψαν, μα δεν καήκαμε. Μας έθαψαν, μα ξαναγεννηθήκαμε.

Κάθε φορά που μια γυναίκα φιλά γυναίκα, κάθε φορά που ένας άνδρας αφήνεται σε γυναίκα χωρίς να την εξουσιάζει χωρίς την θέληση της, κάθε φορά που ο έρωτας νικά τη ντροπή, εμείς ανασταινόμαστε.

Και θα ανασταινόμαστε ώσπου η Γη να γίνει ξανά κύκλος φωτός, σώματος και ψυχής.