Μάτια στο πάτωμα

Χτυπάει το κουδούνι, κοιτάζω το ρολόι, οι δείκτες δείχνουν 9 το βράδυ ακριβώς, για ένα μονάχα δευτερόλεπτο σκέφτομαι αν έκανα καλά που δεν φόρεσα εσώρουχο. Άλλωστε δεν μου είπε ποτέ τι να φορέσω… Είχα το ελεύθερο να βάλω ότι ήθελα, εγώ…. Κοντοστάθηκα λίγο κοίταξα αφηρημένη το κουμπί που ανοίγει τη πόρτα, έβαλα το δάχτυλο πάνω του και δεν το πίεζα απλά το κοιτούσα. Ο ήχος του μου έκοψε την ονειροπόληση, ο άγριος απάνθρωπος αυτός ήχος, πετάχτηκα και το πίεσα με όση δύναμη είχα για να εξωραΐσω το τρόμο μου, να καλλωπίσω τον φόβο μου...

Άκουσα την κεντρική πόρτα να ανοίγει, κράτησα την ανάσα μου και άνοιξα την εσωτερική πόρτα μη προβάλλοντας έξω ούτε το κεφάλι. Άλλωστε ήξερα ποιος είναι, το ραντεβού αυτό είχε ξεκαθαριστεί και διασαφηνιστεί πολλές ώρες νωρίτερα δεν χωρούσαν αμφιβολίες επ’ αυτού.

Ένιωσα τη παρουσία του στο κατώφλι μου και με γρήγορες κινήσεις πέρασε τη πόρτα. Δεν μίλησε, είχα τα μάτια κολλημένα στο πάτωμα. Δεν ήθελα να με κοιτάξει στα μάτια, να δει το φόβο μου, την προσμονή ανάκατη με την επιθυμία. Προσδοκούσα τόσα πολλά από εκείνον, τόσα που ούτε φανταζόταν. Κρυφές ανείπωτες επιθυμίες, ηδονή πέρα από κάθε όριο, ατέλειωτες στιγμές απόλαυσης… Ταπείνωση του εγώ μου… Ταπείνωση ναι.

Φοβόμουν πως αν με κοιτούσε στα μάτια και έβλεπε αυτά όλα που κρύβονται από πίσω θα εξαφανιζόταν, δεν είναι όλοι ξέρεις φτιαγμένοι για τόσο δυνατές συγκινήσεις. Πολλοί το βάζουν στα πόδια μόλις χαθούν σε ένα βλέμμα ή μια αντίδραση που δεν μπορούν απλά να αντέξουν. Πολλοί δεν έχουν γερή κράση.

Έμεινα εκεί ασάλευτη με τα μάτια καρφωμένα στο πάτωμα λοιπόν και το μόνο που έκανα ήταν ν’ ανοίξω καλά τα αυτιά μου, να συγκεντρωθώ. Γι΄αυτό ήμουν σε αυτή τη κατάσταση τη δεδομένη στιγμή για να συγκεντρωθώ και να αφεθώ όσο μπορούσα συγχρόνως. Καλωσόριζα το νέο και διαφορετικό μου εαυτό εκείνη τη δεδομένη στιγμή και ήταν τόσο δυνατή που θα την έγραφα με ανεξίτηλο μελάνι στις σάρκες μου, τόσο πολύ ήθελα να μεταμορφωθώ.

<<Καλησπέρα>> Είπε με μια φωνή τόσο γλυκιά και συνάμα τόσο απόλυτη λες και είχε μελετήσει από ώρα το πώς θα με προσέγγιζε, σάστισα <<Δε μιλάς?>> Αντιγύρισε στην στήλη άλατος που αντίκριζε. Τραύλισα ένα πεθαμένο <<Καλησπέρα, πως είσαι είναι όλα όπως τα ζήτησες?>>. Η απάντηση που πήρα με συγκλόνισε << Καταρχήν, δεν μιλάω με ένα άγαλμα σήκωσε το κεφάλι σου και έλα να με υποδεχθείς όπως πρέπει, εσύ ζήτησες να με δεις άλλωστε τι συμπεριφορά είναι αυτή? >>. Σήκωσα το κεφάλι και τα μάτια μου πήγαν πιο ψηλά για να αντικρύσουν το πρόσωπο του, ήταν πιο ψηλός από εμένα μειδίασα, χάρηκα μέσα μου πολύ αλλά δε πρόλαβα να τη κρατήσω για πολύ τη χαρά. <<Από την ώρα που μπήκα κατάλαβα ότι είσαι αστοιχείωτη στους κανόνες καλής συμπεριφοράς, νομίζω πρέπει να το αλλάξουμε αυτό, τι λες συμφωνείς?>> Με ρώτησε και άνοιξα τα μάτια μου τόσο πολύ που θα πρέπει να ήταν πολύ διασκεδαστικό για εκείνον τον έπιασα να σπάει τα χείλη του στην άκρη δεν ήθελε να χαμογελάσει για να φανεί ακόμα πιο επιβλητικός…

<<Μάλιστα>> Αναφώνησα <<Μάλιστα τι?>> είπε και μου άρπαξε το χέρι από το καρπό. Δεν πόνεσα μάλλον με ξάφνιασε και έπνιξα μια μικρή κραυγή <<Μάλιστα τι, τσουλάκι??>>

Είπε και με πίεσε δυνατά κρατώντας το καρπό μου μέχρι να γονατίσω… Κοίταξα το πάτωμα ξανά και αναφώνησα << Μάλιστα, Κύριε>>. Μου άφησε απότομα το καρπό να πέσει πάνω στα πλευρά μου και είπε << Είδες, άμα θες είσαι πολύ ευγενική, αλλά και να μην θες από σήμερα δεσμεύομαι ότι θα γίνεις για το Κύριο σου>>.

Έκτοτε ευχήθηκα να έχω τα μάτια μου στραμμένα πάντοτε στο πάτωμα…

Για Εκείνον.

 

Εμ κ συ δεν ηξερες οκ, δε ρωταγες;

 

Απόλαυσε…  

 

Για την ακρίβεια δεν το εχω ζήσει ειναι πέρα για πέρα στη φαντασία μου αλλά δε σημαίνει οτι δεν θα το ζούσα αν το έβρισκα εκεί έξω

 

Ομορφη ιστορια. Μοναδικη παραφωνια οτι το πρωτο ραντεβου εγινε στο σπιτι της κοπελας. Εχασε πολυ σε ρεαλισμο σε εκεινο το σημειο. ..

 

Ποιο θα ήταν το ιδανικό σημείο ;;; Δεν εχω ιδέα

 

Τι να σου πω. Το ιδανικο μερος ειναι υποκειμενικο για τον καθενα. Ωστοσο το ριψοκινδυνο ειναι κατι αντικειμενικο. Και το συγκεκριμενο που συζηταμε μου φαινεται ριψοκινδυνο και αρα απιθανο να συμβει.

 

Στα πλαίσια των φαντασιώσεων κατα την άποψη μου το ρίσκο ειναι τοσο διεγερτικο... Όλα επιτρέπονται σε αυτή την εγκεφαλική κατάσταση για μένα...απο την άλλη αν το καλο σκεφτείς ρίσκα πρέπει να παίρνουμε

 

Μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι είναι κάτι που συμβαίνει και είναι όμορφο.

 

Θα συμφωνήσω εδώ