Ματωμένα Φεγγάρια

Καλοκαίρι κι ένα φεγγάρι αναπολεί στη λάμψη του χρόνια δυσοίωνα και αδυσώπητα.
Μέρες που έστεκε μόνο του χαζεύοντας υπάρξεις χαμένες που ζητούσαν την καθοδήγησή του.
Μα πως να βοηθήσει όταν και το ίδιο είναι χαμένο σε δρόμους δακρύβρεχτους και δύσβατους.
Θα βυθιστούμε στο άπειρο της ανούσιας ύπαρξης μας μέχρι να αναδευτούμε αναγεννημένοι
από τις στάχτες που αφήσαμε πίσω μας.
Και αναγενημμένος όπως θα σαι,ντυμένος από το φώς του έρωτα και της τρέλας,θα αναζητάς το χαμένο σου Εγώ
παραπατώντας σε λιθόστρωτα πόνου και λύτρωσης.
Βγάλε τη μάσκα σου,τη μάσκα αυτή που μέρα με τη μέρα γίνεται ένα με σένα.
Τρώει τη σάρκα σου και την ψυχή σου κατακρεουργώντας τα ελάχιστα ψήγματα λογικής που σου έχουν απομείνει.

Για ποιά ματωμένα χώμματα μου μιλάς και ποιές θάλασσες εξαφανισμένες;
Μια θάλασσα είναι και η αγάπη που πια κι αυτή έχει εξαερωθεί,σύννεφο έγινε και πέταξε μακριά
σε ουρανούς που δεν τους γνώρισε ακόμα άνθρωπος.Σε μέρη που οι χρυσαλίδες μόνο ανοίγουν τα φτερά τους.

Δοκίμασε κάποτε η χρυσαλίδα με τα κόκκινα φτερά να πετάξει προς τη λυτρωτική λάμψη
μα το φώς τη έκαψε και πλήγωσε τα φτερά της.Από τότε παρέμεινε στη γη να έρπεται σαν μανιασμένο φίδι που του κόψανε το κεφάλι.

Ο χρόνος έχει αλλάξει πια αγάπη μου.
Δεν είναι το ίδιο γλυκός και φιλέσπλαχνος,μη γελιέσαι και μην προσπαθείς να με γελάσεις.
Άλλαξε πρόσωπο,το ξέρω καλά.Μεταμορφώθικε σε κάτι τρομακτικό και επώδυνο.
Μα εγώ δεν μπορώ να κρατήσω κάτι που με χαρακώνει με κάθε ευκαιρία.
Ζήτα εσύ αν θες τη λύτρωση στα μάτια των άλλων,εγώ κουράστηκα.

Δεν περιμένω για άλλη μια οφθαλμαπάτη που θα με ρίξει στη αγγαλιά της Περσεφόνης και του Άδη.
Ανήκω στη δική μου απέραντη κόλαση πια...Και εδώ έχει περιθώριο μόνο για τη δική μου απόγνωση...



Υ.Γ :Τελικά συνειδητοποίησα ότι κάποιοι άνθρωποι αποδίδουν καλύτερα στα αρνητικά συναισθήματα παρά στα ευχάριστα...εντύπωση μου κάνει,κάποτε πίστευα το αντίθετο 

 

Απάντηση: Ματωμένα Φεγγάρια

Εκ της τέφρας αναγεννώμαι ....

Όμορφο είναι και ναι τα αρνητικά συναισθήματα είναι τα πλέον παραγωγικά στην τέχνη,σε κάθε της μορφή.

 

Απάντηση: Ματωμένα Φεγγάρια

ωραιο κειμενο ....

τι μου θυμησες !

το ειχα διαβασει και εγω στο
stixoi.info: Mατωμένα Φεγγάρια

παλια ....

 

 

Απάντηση: Ματωμένα Φεγγάρια

ή διαφορετικά...δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη.  

 

Απάντηση: Ματωμένα Φεγγάρια

Χρειάζονται τα ζόρια μας για να πάμε ...στο αντίθετο ...
Πάντα έτσι είναι...

 

Απάντηση: Ματωμένα Φεγγάρια

anasia εγω το ανέρτησα εκεί 
απλώς σήμερα έκανα ένα ξεσκαρτάρισμα σε αρχεία του υπολογιστή και το θυμήθηκα μιας και είναι το αγαπημένο μου απ όσα έχω γράψει και είπα να το μοιραστώ και με σας.

 

Απάντηση: Ματωμένα Φεγγάρια

Τις πιο πολλες φορες τα αρνητικα και τα θλιβερα ειναι αυτα που μας ωθουν να παλεψουμε,να δημιουργησουμε, να παραγουμε και να λαμψουμε!
Απλα γιατι θελουμε τοσο πολυ να βγουμε απο εκει και να γεμισουμε με ενεργεια και αισιοδοξια....

 

Απάντηση: Ματωμένα Φεγγάρια

Ή απλά το πέρασμα του χρόνου ώστε να συνειδητοποιήσουμε ότι αν έχει να προσφέρει κάτι η τέχνη είναι η δημιουργία αυτών που λείπουν από τον κόσμο. Και αυτά που λείπουν σίγουρα δεν είναι η (κατά)θλίψη ή ο πόνος.

 

Απάντηση: Ματωμένα Φεγγάρια

 

 

Απάντηση: Ματωμένα Φεγγάρια

Συμφωνώ σ'αυτό και εξάλλου χωρίς τα αρνητικά δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε τα θετικά όπως τους πρέπει.

 

Απάντηση: Ματωμένα Φεγγάρια

 

Απάντηση: Ματωμένα Φεγγάρια

     Αυτό πρέπει να πόνεσε...ΠΟΛΎ...