Μερικά κομμάτια μιας ιστορίας...

...Ντροπαλος πολυ, απο την φυση μου. Δεν ξερω γιατι, αλλα ετσι ειναι η φτιαξια μου, με χαμηλη αυτοεκτιμηση, ακομα και οταν καποια εκανε το πρωτο βημα,
εμφανιζονταν το τρεμουλο στη φωνη μου, σαν να εχανα την γη κατω απο τα ποδια μου. Φασαριες σκεφτομουν, φασαριες και μπελαδες που δεν ηταν για εμενα. Μονο η επιστημη, γιατι αυτη, μπορει να ειναι πολλη δυσκολη, ομως με ανεχεται, τα νευρα μου, τις φωνες μου, την ντροπη μου, την ησυχια μου. Της
ειχα αφιερωθει και ας με αφηνε μονο μου. Γιατι καθε στιγμη, οποτε την ειχα αναγκη ηταν εκει για εμενα.....


...Τα ταξιδια μου ηταν μερος της δουλειας μου, ομως περα απο την δουλεια, λατρευω να γνωριζω τον κοσμο, να βλεπω αλλους ανθρωπους, διαφορετικες φυλες, να μαθαινω για τον τροπο ζωης του, για το πως ειναι να ζεις αλλου. Η φυση, σε καθε μερος της γης ειναι τοσο ιδια και τοσο διαφορετικη, ομως ολοι μας ειμαστε κομματι της. Ολοι μας βγηκαμε απο αυτην, ειναι αναποσπαστο κομματι μας. Μου αρεσουν οι ανθρωποι, τους αγαπω και θελω να τους φροντιζω, να τους γιατρευω. Για αυτο διαλλεξα αυτο το λειτουργημα, δεν το θεωρω επαγγελμα για να μπορω να βοηθαω, να τους ακουω...


....Γυρισα στο δωματιο μου, ετοιμασα το μπανιο μου, αφησα τα ρουχα μου στο κρεββατι περπατησα ξυπολυτη στο ξυλινο πατωμα και μπηκα μεσα στη μπανιερα με το ζεστο νερο, λατρευω το νερο, να καθομαι εκει με τις ωρες, να μουλιαζει ολο το κορμι μου, μου θυμιζει την μητερα μου γινομουν ψαρι.. Θα κοιμομουν νωρις σημερα, το συνεδριο αυριο θα αρχιζε νωρις και θα συμμετειχε κι ενα ζευγαρι ελληνων, σιγουρα θα ηθελα να τους ακουσω και αν γινεται να τους γνωρισω..


Το τηλεφωνο χτυπησε παλι στην ωρα του, η μαμα μου ειναι απλα απιστευτη, οπου και να ειμαι σε οποια ηπειρο και αν βρισκομαι, οτι διαφορα ωρας και να υπαρχει, 7 και 30 ακριβως θα με παρει τηλεφωνο, ''ξυπνα παιδι μου, να ντυθεις καλα και να φας πρωινο'' και πριν προλαβω να πω καλη μερα, δινει την γραμμη στον μπαμπα ''καλη μερα κουκλε, να φας μη παθει το στομαχι σου παλι και οχι πολλους καφεδες'' και μετα τα κλασικα ''εγω φταιω που αφηνω τη μαμα να σου στελνει τους εσπρεσσο με το κιλο, εισαι και εκλεκτικος..''


...Πηρα οδηγιες για το που θα γινονταν το συνεδριο. Ειδα το προγραμμα, οι ελληνες θα μιλαγαν τριτοι σε σειρα. Η αιθουσα, το αμφιθεατρο που θα γινονταν οι παρουσιασεις ειχε αρχισει να γεμιζει, παντα πηγαινω νωρις για να βρω μια θεση, σχετικα κοντα, για να μπορεσω να ρωτησω τις αποριες μου στο τελος και να μπορω να παρακολουθω καλυτερα, βρηκα μια θεση στην τεταρτη σειρα απο το εδρανο, διπλα καθονταν ενας νεαρος, σιγουρα μικροτερος απο εμενα, φορουσε το παλτο του και τα γαντια του ακομη, με παραξενεψε η μορφη του..



..Αισθανθηκα μια παρουσια να καθεται διπλα μου, μαζευτηκα, σα να ειχα απλωθει, δεν θελω να ενοχλω, καταλαβα οτι ειναι γυναικα, δεν γυρισα να την κοιταξω ομως, απο το αρωμα της την καταλαβα, σκεφτηκα πορτοκαλι, το αρωμα της μου εδωσε το χρωμα της, ποτε κανεις μεχρι τοτε δεν ειχε παρει το πορτοκαλι, αυτο το χρωμα ηταν που ελειπε απο τον καμβα της σκεψης μου. Τρομαξα, ηταν αναπαντεχα..πορτοκαλι. Εκανα πιο περα να μην την ενοχλω, καταλαβα οτι δεν εχω βγαλει το παλτο μου, ουτε τα γαντια μου, αλλα μονο οτι ζωγραφιζω, δεν ηξερα τι να κανω συν οτι εδω ειχε αφορητη ζεστη, λιγο η θερμανση λιγο το πουλοβερ της μαμας...

Ενιωσα ενα ριγος μεσα μου, του εδειξα το καλωδιο κι εκεινος μου εδειξε που ειναι το πηρε ευγενικα απο το χερι μου και το εβαλε στην θεση του, φαινονταν ανθρωπος που ηξερε απο υπολογιστες, ας μην ειχε κανεναν μαζι του. Δεν μιλησαμε καθολου, δεν ξερω τι εκανε ακριβως κατι πατησε στο πισι μου και συνδεθηκα αμεσως στο δικτυο τους, θα πρεπει να ειναι σπουδαστης ή εργαζομενος εδω στο πανεπιστημιο σκεφτηκα.

...Ποτε δεν εβαζα γραμμη στον εαυτο μου, ομως ασυναισθητα ειχα βαλει μια οπως μια ειχα βαλει και σε Εκεινη, το πορτοκαλι και το σολ ειχαν μονο μια γραμμη..


Ελεγχα για τελευταια φορα το μακιγιαζ μου, απαλο, μαυρη μασκαρα για να τονισω τα μελι ματια μου, ειχα αφησει τα μαλλια μου λυτα, τα χειλη μου αποφασισα να τα καλυψω μονο με το λιπ γκλος, παντα πιστευα οτι οι υπερβολες δεν ταιριαζουν σε μια γυναικα που πιστευει στον εαυτο της. Σε ενα τετοιο μερος, ηταν ρισκο οι γοβες με το μεγαλο τακουνι, αλλα παντα μου αρεσει να ζω τον κινδυνο σε καθε βημα μου. Η τελευταια πινελια, το αρωμα μου, το δερμα μου ειναι πολυ απαλο και το ph του εναρμονιζεται αψογα με το αρωμα μου, το ‘’narciso rodriguez’’


κομμάτια μιας ολόκληρης ζωής για τους περισσότερους χωρίς νόημα, για εμένα το απόλυτο νόημα..