Μεχρι που εχαραξε.

Νυχτα. Μικρη η ωρα. Αποκαμωμενοι κι οι δυο. Ξεκινησε σαν ομορφο απογευμα, εγινε μια υποσχομενη βραδυα και να, τωρα, εκεινες οι στιγμες που προσπαθεις να παρεις μια ανασα. Οταν την συναντησε, ενοιωσε να του κοβονται τα ποδια. Λιγες στιγμες αργοτερα, της εκοψε την ανασα. Την βουτηξε και την κολησε στον τοιχο, επισσε τα χερια της και τα κρατησε με δυναμη πανω απ το κεφαλι της και της εδειξε ποσο πολυ την θελει. Και την θελει. Πολυ. Κολασμενα.
Την ταϊζε στο στομα και της ελεγε οτι αισθανοταν. Απλα, τιμια και ειλικρινα. Κι εκεινης της αρεσαν οι στιχοι που διαλεξε να πει. Δεν ειχε ακουσε ποτε ξανα για Σαιξπηρ και γελασε στο ακουσμα αυτου του παραξενου ονοματος. Βγηκε εξω απο τα νερα της και καταλαβε μεσα σε μια μολις βραδυα, ποσο ρηχα ηταν. Ναι, του εκαμε ολα τα χατηρια. Οτι της ζητησε. Ηταν ενας ιδιορυθμος ανθρωπος, που ειχε αυτο το κατι, να της πιασει το κατακοκκινο μαλλι της σε δυο κοτσιδια και να τα δεσει με δυο κομματια σχοινακι, που εσκυψε και τα εκοψε απο τα κορδονια του.
Αποκαμωμενοι κι οι δυο απολαμβαναν την ησυχια μετα τον τυφωνα των συναισθηματων. Γονατισε, εντελως αυθορμητα μπροστα του, δημοσια, σε ενα μαγαζι που πηγαινουν νεα παιδια με ονειρα, ζευγαρια με παθος αλλα ακομα και παντρεμενοι, που ξεχασαν τις πρωτες τους θυελλες και εμειναν με τις αναμηνσεις. Τι υπεροχα που ηταν, οταν το εκανε. Απολαυσε την στιγμη, ελυγισε το γονα να ερθει στο ιδιο υψος με κεινη και την επιασε απο το πηγουνι της και την σηκωσε. Εκεινο το "ελα" πρεπει να χαρακτηκε βαθια μεσα της.
Την βουτηξε ξανα, ηταν διπλα του και ειχε καψα το κορμι της. Η ψυχη της εκαιγε και μεσα στην ηρεμη νυχτα σιγοψυθηρησε. Σεξ εχω, αφθονο, αλλα η αγγαλια, αυτο ειναι που μου λειπει. Και την εσφιξε πανω του, μεχρι που εχαραξε.