Με αφορμή μια κινηματογραφική ταινία ...

¨ Το πορτρέτο μιας γυναίκας που φλέγεται ¨

Όσοι δεν έχουν παρακολουθήσει την ταινία και προτίθενται να το κάνουν , να μη διαβάσουν το παρόν νήμα .

Πρόκειται για μια ταινία υψηλής αισθητικής , η οποία ορμώμενη από το μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης , ανατέμνει την κοινωνική και συναισθηματική ανά τους αιώνες , καταπίεση των γυναικών , και ευρύτερα θέτει το ερώτημα της εφικτότητας της ακαταπίεστης έκφρασης της ελεύθερης βούλησης . Αλήθεια , πόσο ελεύθεροι είμαστε ; Ποιος κανοναρχεί τις εν τω βάθει επιθυμίες μας ;

Ο Ορφέας υποκύπτει στην αδημονία του και γυρίζει να κοιτάξει την Ευρυδίκη , καταδικάζοντας την έτσι σε αμετάκλητο θάνατο και τον ίδιο σε ατελεύτητο πένθος . Γιατί άραγε ;

Η διαλεκτική της επιθυμίας , εδράζεται στην έλλειψη . Ποθούμε το απωλεσθέν . Η πρωταρχική απώλεια , είναι πάντα τραυματική και η κάθε επόμενη αναζωπυρώνει τα αισθήματα της πρώτης . Ο Ορφέας ιδιοβούλως επαναληπτικοποιεί το τραύμα . Το πραγματικό αντικείμενο της επιθυμίας του , δεν είναι η Ευρυδίκη , αλλά η Ευρυδίκη ως σημαίνον της απώλειας .

Επιλογίζοντας , θα θέσω μια δοκιμασία σε σένα αναγνώστη , που αγνοώντας την προτροπή μου να μη διαβάσεις το παρόν νήμα, το έπραξες . Θα παραθέσω την τελευταία σκηνή της ταινίας . Θα κάνεις κλικ στον σύνδεσμο ; Θα γυρίσεις σαν άλλος Ορφέας , να δεις τη σκηνή - Ευρυδίκη ... ;