Μια μικρή προδημοσίευση....

...
Τα απογεύματα της Κυριακής μετά από καναδυό ώρες σιέστα ήθελε να πίνει
ελληνικό καφέ και να έχει δίπλα του κάποιο τρυφερό κορμί, συνήθως το πιο
ξεπεταρούδι από τα κορίτσια του μπαρ του. Λύσσαγε σαν δεκαοχτάχρονος αυτά
τα απογεύματα. Σήμερα το παράκανε...! Μα στο πόδι του στο μαγαζί ήταν η
Αννιέτα. Στα 50 της ακόμα μπορούσε να βάλει και τον Σκρούτζ να ανοίξει τρεις
Μοέ για πάρτη της.

Ντύθηκε, κατέβηκε βιαστικά τα σκαλιά από τον τέταρτο όροφο της παλιάς
πολυκατοικίας που έμενε, σε μια παράλληλη της Αχαρνών, τέταρτος και ρετιρέ,
σπάνιο πράμα, ανοιχτή θέα, αφού οι παλιές μονοκατοικίες απέναντι ήταν
μπορντέλα και οι ιδιοκτήτες τους δεν είχαν κάποιο λόγο για αντιπαροχές,
εποχές που ζούμε. Στον πρώτο όροφο σταμάτησε και ξαναγύρισε
βρίζοντας την πολυκατοικία που δεν είχε ασανσέρ, γιατί είχε ξεχάσει δεμένη
την Αλιάνα, το μπουμπούκι του, με μια χειροπέδα στον αστράγαλο πιασμένη
στον σωλήνα του καλοριφέρ. Το μπουμπούκι στόμα είχε και μιλιά δεν είχε,
ό,τι κι αν της ζητούσε ή της έλεγε. Ο ίδιος δεν είχε καταλήξει ακόμα στο πώς
φάνταζε στα μάτια της. Ούτε καν αν τον έβλεπε με τα μάτια γυναίκας ή γάτας.

Την είχε αγοράσει δυο χιλιάρικα για δεκαοχτώ μήνες από τον αρχιτραφικάριο
της πιάτσας μέσω του Κυρίου Τιμολέοντα. Παλιός νταβατζής από το ‘60
ο Τιμολέων, γεροντάρα καλοστεκούμενη και περιποιημένη, είχε εκτιμήσει
από την πρώτη στιγμή, τον Γιατρό, γι' αυτό και τού έκανε σκόντο
στην ελευθερία της μετά το δεκαοχτάμηνο. Τέσσερα χιλιαρικάκια
παγκουέ και καθάρισες, του είχε πει, συμφώνησαν στα δεκαεννιά,
αλλά με όλα τα χαρτιά της τζιτζί, από μαιευτήριο μέχρι χαρτί απ' το Λύκειο
κι ελληνική ταυτότητα. Ξεκλείδωσε την πόρτα, το μπουμπούκι τον κοιτούσε
στα μάτια, της είπε να ετοιμαστεί και πως σε μιαν ώρα την περίμενε στο μαγαζί.

Το μαγαζί λεγόταν Rive Gauche, τα παιδιά που συχνάζαν εκεί το λέγαν
Ρίβγκοτς, τον χαλούσε αυτό, αλλά είχε την πλάκα του. Ακούς εκεί Ρίβγκοτς!
Μα τα ακουμπούσαν σένια, τιμούσαν τα σπέσιαλ σεπαρέ δεόντως και κάθε
Δευτέρα και Πέμπτη είχε χαρτί ή μπαρμπούτι. Δυο πένθιμα το δεκαπενθήμερο
έδινε στην “Πλάτη”, για νάχει το κεφάλι του ήσυχο...
Όταν υπήρχε κλοσόπουλο ξέμπαρκο στη γύρα, έστηνε, πάντα με τα παιδιά,
κάποιο καλό κόλπο και μαδούσαν το πουλερικό με χειρουργική ακρίβεια,
με φόντο κάποια αμαρκάριστα καλόπαιδα σε φιλική συμμετοχή.
...

 

ΑΓΓΕΛΟΙ ΚΑΡΦΩΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΤΟ
(Τὰ ἀνομολόγητα βίτσια τῆς ἀριστροκρατίας -ἀπόσπασμα)

Για το ύφος και μόνον ρε γαμώτο..!
Αντιγράφω...
...
Ἀντελήφθην τότε ὅτι κάτι περίεργον συνέβαινεν: Ἐπὶ τῆς ὑαλίνης ἐπιφανείας τοῦ παραθύρου ἔβλεπον τὸ εἴδωλον τῆς Μάρφα, τῆς ἑξαετοῦς ἀνεψιᾶς τῆς δουκίσσης, ἡ ὁποία λανθάνουσα τῆς προσοχῆς ὅλων, εἶχεν ἀπομακρυνθῇ ἀθορύβως καὶ εἶχεν σταθῇ ὄπισθεν τοῦ βαρέως βελουδίνου παραπετάσματος εἰς τοιοῦτον σημεῖον ὥστε διεκρίνετο μόνον ἐκ τῆς θέσεως τῆς δουκίσσης ἥτις ἐκάθητο ἐκ δεξιῶν μου. Τὸ παράξενον κοράσιον εἶχεν καθηλώσει τὴν ὡραίαν δούκισσαν Ὀριὰν διὰ τοῦ μαγνητικοῦ του βλέμματος. Καὶ τότε ἡ κορασὶς –ἀγνοοῦσα ὅτι βλέπω τὸ εἴδωλον της– ἤρχισεν ν’ ἀνασηκώνῃ βραδέως τὸ μελανόν της φόρεμα, ἕως ὅτου ἐφανέρωσεν πλήρως –θεέ μου!– ἕναν μεγάλον ψῶλον ὀγκωδέστερον τοῦ ἰδικοῦ μου καὶ δύο μαλλωτοὺς ὄρχεις – χυδαϊστί, δυὸ τριχωτὰ καλαμπαλίκια! Ἔφριξα εἰς τὴν θέαν τοῦ τέρατος. Πλέον δὲν ἥμην εἰς θέσιν νὰ παρακολουθήσω τί μοῦ ἔλεγεν ἡ madame Blavatsky.
Ἡ μικρὰ ψωλαροῦ ἐπέστρεψεν εἰς τὴν θέσιν της, καὶ τὴν ἤκουσα ψιθυρίζoυσαν εἰς τὸ οὖς τῆς δουκίσσης:
«Θὰ ἔλθω περὶ τὸ μεσονύκτιον.»
«Ἄ, ὄχι· ὄχι πάλιν, μὴν ἔλθετε,» ἠρνήθη με ἐσβεσμένην φωνὴν ἡ ἁγνὴ δούκισσα. «Πρέπει να διακόψωμεν αὐτὴν τὴν ἀνάρμοστον καὶ διεστραμμένην σχέσιν. Εἶμαι θεία σας, ὥριμος γυνὴ ὕπανδρος, καὶ εἶσθε ἑξαετὴς κορασίς, ἀνεψιά μου.»
«Θὰ ἔλθω καὶ θὰ σᾶς βιάσω παρὰ φύσιν καὶ κατ’ ἐπανάληψιν,» ἠπείλησεν με σκληρότητα τὸ μικρὸν τέρας.
«Σᾶς ἱκετεύω, ἀπελευθερώσατέ με ἐκ τῆς ἐρωτικῆς δουλείας εἰς τὴν ὁποίαν μὲ κρατεῖται διὰ σκοτεινῶν μαγγανειῶν... Ἔλεος, παύσατε πλέον νὰ ἀσκῆτε ἐπάνω μου τὰς σατανικάς σας δυνάμεις.»
«Τοῦτο τὸ φιαλίδιον περιέχει βερονάλη. Φροντίσατε να τὴν πίῃ ὁ δοὺξ ὥστε νὰ μὴν μᾶς ἐνοχλήσῃ,» εἶπεν ἡ μικρὰ ψωλαροῦ.
Εἶχον μείνει ἐνεός μὲ αὐτὰ τὰ ὁποῖα εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου καὶ ἤκουσαν τὰ ὦτα μου! Εἶχον ἀκούσει βεβαίως ὅτι ἡ διαστροφὴ βρίθει εἰς τοὺς κόλπους τῆς ἀριστοκρατίας, ἀλλὰ εἰς τοιοῦτον βαθμὸν δὲν τὸ ἐφανταζόμην.
...

Για την αντιγραφή

 

Το παραπάνω απόσπασμα σε συνδυασμό με την απίστευτη αποφασιστικότητα και γνώση επί των ανθρώπινων αδυναμιών και παθών που κατείχε ένα αγόρι-κορίτσι 6 ετών(!) επιβεβαιώνει ότι πρόκειται για μία πιο παρασκηνιακή καταγραφή της δράσης του μικρού Ντέμιαν!