Μια φορά κι ένα καιρό..

«Έχω ανάγκη το παραμύθι..» της είπε από τις πρώτες Τ/τους μόλις συνομιλίες.
Στους μήνες που ακολούθησαν, μιλούσαν με τις ώρες απ την κάμερα. Περνούσαν Μ/μαζί την κάθε μέρα κι ας Τ/τους χώριζε μια θάλασσα..

«Πες μου, θάλασσα,
πόσα μυστικά σου
απ' τον κόσμο κρύβεις
και μες τη σιωπή στα βαθιά,
χρόνια τα κλείνεις..»

Μάθαιναν ο ´Ε/ένας τον Ά/άλλον σιγά σιγά , γελούσαν, πειράζονταν.
Εξομολογούνταν ζωές, πληγές, ελπίδες, φόβους.
Την μάθαινε να είναι στα πόδια Του, να τον υπηρετεί, να Τον αφουγκράζεται.


«Ποιά ναυάγια,
λάθη αλλοτινά σου,
λάφυρα της μνήμης,
με μαργαριτάρια ακριβά
χρόνια τα ντύνεις..»

Κι όσες αποσκευές και αν είχαν και οι Δ/δυο στην πλάτη..
Κι όσες φορές κι αν έτρωγαν τις σάρκες Τ/τους στις εντάσεις που έφερναν οι Θ/θέσεις…
Όσες φορές κι αν έφταναν στον γκρεμό…
Εκείνος την γκρέμιζε για να την χτίσει ξανά.
Εκείνος την μάθαινε να βλέπει τον δρόμο Του, να τον περπατάει.
Την μάθαινε να ακολουθεί το διάβα Του, να μη φοβάται τη μοναξιά του ύψους..

«Θάλασσά μου, σαν και σένα κάποτε
φουρτούνες σήκωνα και 'γω.
Στα νερά μου τ' αγριεμένα αγάπες
αδικούσα δίχως να σκεφτώ
κι έστειλα πολλές φορές καράβια
στης καρδιάς μου το βυθό,
ίδια εγώ με σένα..»

Και το παραμύθι έχει ένα ταξίδι μακρινό με τρένο.
Εχει μια Μόσχα, μια Πράγα, μια Πέτρα, ένα Ιάσιο κι ένα φάρο.
Έχει νοιάξιμο, φροντίδα, Καθοδήγηση, Θ/θέσεις
Έχει δύσκολα, έχει όμορφα, έχει Φως, έχει σκοτάδια. Έχει Μ/μαζί σε όλα.
Έχει μια μπερζέρα για Εκείνον και μια μπανιέρα που να χωράει και τους Δ/δύο.

Και ακόμα κι αν η Μόσχα, ο φάρος και το ταξίδι με το τρένο δεν υπάρξουν ποτέ, το παραμύθι το ίδιο τέλος με όλα θα έχει: «…και ζήσανε αυτοί καλά..»

«Έχω ανάγκη το παραμύθι…» της είχε πει.
Κι εκείνη από όλα όσα δεν θυμάται ποτέ, εκείνο δεν το ξέχασε..

 

 ..