Μικρές ανάσες...

Σιωπή. Απόλυτη, σιωπή.

Ηταν η πρώτη φορά μετά από αρκετές ημέρες που είχα καταφέρει να απομονώσω τις Ίριδες που χοροπηδούσαν στο μυαλό μου, σπέρνοντας χάος. Το καυτό νερό που έτρεχε ασταμάτητα στο πρόσωπό μου είχε καταφέρει να διώξει κάθε είδους σκέψη. Είχε κάνει τον χρόνο να σταματήσει. Είχε απαλύνει τον πόνο, που είχε προκαλέσει η φυγή της. Από την ημέρα που έκλεισε την πόρτα πίσω της, το μυαλό μου δεν μπορούσε να ησυχάσει.

Οι σκηνές από το παρελθόν επιστρέφουν μια - μια: Όσα ζήσαμε μαζί, όσες φορές γελάσαμε, όσες φορές φιληθήκαμε με πάθος και ένιωσα την καρδιά μου να φτερουγίζει. Γυρίζουν σαν εφιάλτης, που έρχεται να σου υπενθυμίσει ότι πλέον δεν βρίσκεται στην καθημερινότητά σου αυτή που αγάπησες σαν τρελός. Αυτή για την οποία θα έδινες τη ζωή σου. Μια ζωή, που πλέον είναι άδεια. Χωρίς την καλημέρα της, χωρίς το «τι κάνεις, τώρα ξύπνησα». Τις φράσεις που χρησιμοποιούσε κάθε πρωί στο πρώτο της μήνυμα.

Μηνύματα που είχαν πάνω τους ίχνη ρουτίνας και όντας εγκλωβισμένος σε ασήμαντα πράγματα δεν έβλεπα την πραγματική τους αξία, αλλά τώρα μου λείπουν. Μου λείπουν το ίδιο με το φιλί της. Την αγκαλιά της. Τον ενθουσιασμό της όταν με έβλεπε. Οταν έμπαινα στο σπίτι και ερχόταν να με υποδεχθεί και να με φιλήσει. Εικόνες που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Σκηνές που πλέον δημιουργούν πόνο. Αφόρητο. Πόνο που δεν μπορώ να αντέξω. Είναι η πρώτη φορά που νιώθω να λυγίζω. Ο πόνος της καρδιάς, της εγκατάλειψης, της απουσίας της και το καυτό νερό που ρέει σαν λυτρωτικός καταρράκτης πάνω μου με κάνουν να γονατίζω.

Ο σκληρός άνθρωπος, που νόμιζα ότι είμαι, έχει διαλυθεί μπροστά μου μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Σαν χάρτινος πύργος. Τη θέση του έχει πάρει πλέον ένας άνθρωπος που νιώθει τα πάντα, σε υπερθετικό βαθμό. Ενας καταιγισμός συναισθημάτων, που μπροστά τους αισθάνομαι ανυπεράσπιστος. Το πρώτο δάκρυ κάνει την εμφάνισή του. Ουρλιάζω. Νιώθω το λαιμό μου να πονάει από την ένταση, αλλά δεν ακούω τίποτα. Γύρω μου όλα βουβά. Γύρω μου όλα θολά. Ακουμπάω το χέρι μου στο τζάμι της ντουζιέρας. Φωνάζω ακόμα πιο δυνατά. Τίποτα. Όσο και να φωνάξω, δεν με ακούει κανείς. Νιώθω να πνίγομαι. Τα δάκρυα δεν σταματούν. Ξεπηδούν όλο και πιο γρήγορα από τα μάτια μου. Δεν μπορώ να τα σταματήσω. Δεν θέλω. Εχω ανάγκη να κλάψω. Να ξεσπάσω. Να λυτρωθώ.

Το νερό ξεπλένει τα δάκρυά μου, αλλά ο πόνος παραμένει. Οπως παραμένουν στοιβαγμένα στον λαιμό μου όσα δεν πρόλαβα να της πω. Λόγια που έμειναν μέσα μου να σαπίζουν. Κλειδωμένα πίσω από έναν εγωισμό της πλάκας. Λόγια απλά, που θα έδειχναν πόσο σημαντική είναι για μένα. Πόσο την αγαπώ. Πόσο την έχω ανάγκη. Πόσο την θέλω στη ζωή μου, κάθε μέρα. Κάθε στιγμή. Τα δάκρυα φέρνουν μπροστά μου την ψευδαίσθηση της παρουσίας της. Στο θολό τζάμι απέναντί μου βλέπω την εικόνα της. Τόσο ζωντανή. Το πρόσωπό της. Αυτό που λάτρευα.

Αυτό που αποκαλούσα έρωτα. Τα πρασινογκρίζα μάτια της. Το παιχνιδιάρικο βλέμμα της. Τα χείλη της. Τα λακάκια γύρω τους. Τα μαλλιά της. Το καρεδάκι που είχε κάνει τελευταία. Ολα τόσο αληθινά. Εχω τόσο πολύ ανάγκη ένα χαμόγελό της. Ενα φιλί της. Μια αγκαλιά της. Έχω ανάγκη να τη νιώσω ξανά έστω για ένα δευτερόλεπτο. Να μου θυμίσει πως δεν τρελάθηκα. Πως υπήρξε όντως. Απλώνω το χέρι να την πιάσω. Να την κρατήσω. Να μην φύγει ξανά. Μα φεύγει. Όπως τότε. Ξανά.

Συνεχίζεται...

 

Μια οφθαλμαπάτη. Αυτό ήταν. Ένα παιχνίδι του μυαλού. Ένα ακόμα, από τα πολλά που μου παίζει τις τελευταίες ημέρες. Πρέπει να σηκωθώ. Να το παλέψω. Μου έμαθες πως είναι να αγαπάς. Μου έμαθες πως είναι να πονάς και να μετανιώνεις για τα λάθη σου. Τα λάθη που μας έφεραν σε αυτό το σημείο. Λάθη πολλά. Μεγάλα. Συνεχόμενα. Πρέπει τώρα να μάθω μόνος μου πως είναι να σηκώνεσαι. Να πατάς ξανά στα πόδια σου. Στέκομαι και πάλι όρθιος. Το νερό πήρε για λίγο μακριά την στεναχώρια. Την θλίψη. Όλες τις αρνητικές σκέψεις. Όμως, τώρα όλα επέστρεψαν. Η βουή και το χάος γύρισαν μέσα στο κεφάλι μου και κάνουν ακόμα περισσότερο θόρυβο. Αβάσταχτο. Κοιτάω τον καθρέφτη. Θολός, όπως και εγώ. Σκουπίζω ένα μέρος του με το χέρι μου, για να βλέπω το πρόσωπό μου.

Δεν είμαι ο ίδιος χωρίς εσένα. Το βλέπω. Το ξέρω. Το νιώθω. Το πρόσωπό μου πλέον δεν είναι χαρούμενο. Δεν γελάει. Πενθεί. Πενθεί για το κομμάτι μου, που έφυγε μαζί με σένα. Έφυγε βίαια. Έφυγε και δεν θα γυρίσει ποτέ ξανά πίσω. Το έχασα. Όπως έχασα και σένα. Εσένα που θεωρούσα δεδομένη. Που δεν σου έλεγα πόσο σε αγαπώ, όταν έπρεπε. Όταν ήμασταν στο κρεβάτι και σε φίλαγα, κοιτώντας τα μάτια σου. Όταν ένιωθα γεμάτος αγάπη. Μετανιώνω που δεν σου είπα πόσο σε λατρεύω. Τώρα; Κοιτάω τον καθρέφτη.

Φαίνεται ακέραιος, αλλά εγώ τον βλέπω ραγισμένο και έτοιμο να σπάσει σε κομματάκια. Έτσι είναι και η καρδιά μου. Ραγισμένη. Πρέπει να ηρεμήσω. Δεν αντέχω άλλο. Πώς, όμως, όταν σε θυμίζουν όλα μέσα στο σπίτι; Όπου και να κοιτάξω θυμάμαι κάποια στιγμή μας. Πηγαίνω στην ντουλάπα για να ντυθώ και βλέπω μπροστά μου ρούχα σου. Είναι ακόμα εκεί. Κρεμασμένα. Σαν να σε περιμένουν να γυρίσεις. Σαν να μην έφυγες ποτέ. Μα εσύ έφυγες και δεν τα πήρες μαζί σου. Πήρες μόνο το πιο σημαντικό κομμάτι μου.

Ξαπλώνω στο κρεβάτι. Κάποτε ήσουν δίπλα μου. Πάντα ήσουν από την αριστερή πλευρά του κρεβατιού. Ήταν η μεριά σου. Τώρα είναι κενή. Εγώ, όμως, νιώθω όμως την παρουσία σου. Μυρίζω το άρωμά σου. Είναι ακόμα στο σεντόνι. Στο μαξιλάρι. Σαν να είσαι εδώ. Δεν είσαι όμως. Λείπεις. Λείπεις από το κρεβάτι. Λείπεις από τη ζωή μου. Το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου ήταν που σε άφησα να φύγεις. Που σε έδιωξα από δίπλα μου, με τις πράξεις μου. Με τη συμπεριφορά μου. Με τον εγωισμό μου. Τώρα νιώθω την απουσία σου. Κλείνω τα μάτια μου. Μια ακόμα μέρα χωρίς εσένα πέρασε. Μια ακόμα χαμένη μέρα...

Συνεχίζεται...

 

Το μπλουζ των γενεθλίων

Το δωμάτιο βυθισμένο στο ημίφως. Ένα παλιό λαμπατέρ στη γωνία να δίνει φως. Τόσο όσο χρειάζεται. Το ποτήρι γεμάτο ουίσκι και πάγο. Το κεφάλι μου θολωμένο. Όχι από το αλκοόλ. Από τις σκέψεις. Καθισμένος στην πολυθρόνα, με το αριστερό χέρι στο ποτήρι, θυμάμαι όσα ζούσαμε κάθε χρόνο τέτοια μέρα. Μια σημαντική μέρα: Τα γενέθλιά σου.

Πάντα μου άρεσε να σου κάνω εκπλήξεις. Πάντα ήθελα να βγάζω στην επιφάνεια το παιδί που κρύβεις μέσα σου. Λάτρευα όταν σε έβλεπα έκπληκτη. Είχες μια απίστευτη αντίδραση. Από αυτές που γεμίζουν τον άλλον χαρά. Η έκφραση για την οποία θα έκανα τα πάντα. Να ήξερες πόσο μου λείπει αυτή η αντίδραση, ειδικά σήμερα. Αυτό το χαμόγελο. Εσύ…

------


Βόλτες, εστιατόρια, θάλασσα. Κάθε χρόνο ήμουν εκεί. Ήμουν εκεί να σε φιλήσω. Να σε αγκαλιάσω. Να σου δείξω πόσο σημαντική είσαι για μένα. Πόσο σε αγαπάω. Τώρα, είμαι εδώ. Στο ημίφως. Να πίνω σιωπηλός. Με το βλέμμα καρφωμένο σε μια φωτογραφία μας.

Μου αρέσει πολύ αυτή η φωτογραφία. Μου αρέσεις πολύ. Εσύ. Όσο καμία άλλη. Εχω απίστευτο έρωτα μαζί σου. Το ακούς; Με ταξιδεύεις, όταν σε κοιτάω. Το υπέροχο κόκκινο φόρεμα. Τα καστανόξανθα μαλλιά που πέφτουν αριστερά και δεξιά από τα μάγουλά σου. Μακριά μαλλιά. Μέχρι το στήθος. Αβαφτη. Πάντα μου άρεσες περισσότερο άβαφτη. Λάτρευα τη φυσική ομορφιά σου. Τα χείλη σου, τις ματάρες σου.

«Χορεύουμε;».

Άπλωσα το χέρι. Σε τράβηξα και σε… έβγαλα από τη φωτογραφία. Όπως ήσουν. Δεν θα άλλαζα τίποτα. Ήσουν εσύ. Ήσουν αυτό που ονειρευόμουν. Είσαι ο έρωτας της ζωής μου. Το ραδιόφωνο έπαιζε στο background το τραγούδι του Bruno Mars με την Lady Gaga: «Die With A Smile». Μακάρι να έβλεπα ξανά το χαμόγελό σου και ας πέθαινα την ίδια στιγμή.

Σε έχω στην αγκαλιά μου. Χορεύουμε στη μέση του δωματίου. Ξέρω ότι μόλις τελειώσει το τραγούδι, θα σε χάσω. Δεν με νοιάζει. Δεν με ενδιαφέρει. Δεν σκέφτομαι τίποτα αυτή τη στιγμή. Δεν υπάρχει κανείς άλλος. Δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο εσύ. Εσύ που είσαι η ζωή μου. Είσαι τα πάντα. Είσαι ο λόγος για να υπάρχω. Ο λόγος για να ζω. Σε αγαπώ. Σε έχω ανάγκη.

«Οπου και αν πας, θα σε ακολουθήσω.
θα σε αγαπάω τόσο πολύ κάθε βράδυ,
σαν να είναι η τελευταία νύχτα.

Αν ο κόσμος τελείωνε,
θα ήθελα να είμαι δίπλα σου.
Αν τελείωνε ο χρόνος μας στη γη,
Θα ήθελα να σε κρατήσω για λίγο
και να πεθάνω με ένα χαμόγελο.

Αν ο κόσμος τελείωνε,
θα ήθελα να είμαι δίπλα σου».

«Χρόνια σου πολλά, μωρό μου. Ζωή μου, αστέρι μου. Χρόνια σου πολλά», σου ψιθύρισα μόλις τελείωσε το τραγούδι και χάθηκες ξανά. Σε ευχαριστώ για τον χορό. Γέμισες με χαρά μια από τις πιο άδειες μου μέρες. Ίσως του χρόνου να χορέψουμε λίγο παραπάνω...

Το ποτήρι είχε πλέον αδειάσει. Η φωτογραφία ήταν ξανά ακίνητη.

 

----

Δεν ήμουν εκεί όταν με χρειαζόταν. Δεν τη ρωτούσα πως είναι. Πως νιώθει. Δεν άκουγα όσα είχε να μου πει. Δεν άκουγα τα προβλήματά της. Δεν άκουγα τις ανησυχίες της. Δεν άκουγα την πραγματική φωνή της. Αυτή που έβγαινε από μέσα της. Από την ψυχή της. Με είχε ανάγκη και εγώ ήμουν χαμένος στις σκέψεις μου. Στον δικό μου κόσμο. Σε έναν κόσμο, που δεν είχε καμία σημασία, αν δεν είσαι δίπλα μου. Αν δεν σε έχω στην αγκαλιά μου.

Δεν ήμουν σωστός απέναντί της. Το μετανιώνω. Μετανιώνω κάθε μέρα για τη συμπεριφορά μου. Τα νεύρα. Τις εντάσεις, που δεν βοηθούσαν τη σχέση μας. Εστίαζα σε λάθος πράγματα. Αντί να σε πάρω μια μεγάλη αγκαλιά και να σου προσφέρω απλόχερα όση αγάπη είχα μέσα μου, εγώ κοιταγα τις λεπτομέρειες. Δεν είχα καταλάβει ότι το μοναδικό που είχε πραγματική αξία ήταν το χαμόγελό σου. Το μοναδικό που είχε σημασία για μένα ήσουν εσύ.

Πόσο λάθος ήμουν. Έπρεπε κάθε μέρα να σου λέω πόσο σημαντική είσαι για μένα. Να σου δείχνω καθημερινά, με πράξεις, ότι είμαι εδώ για σένα. Είμαι εδώ σε ό,τι χρειάζεσαι. Σε ότι θες να μου πεις. Να είμαι έτοιμος να σε βοηθήσω. Να είμαι το στήριγμά σου. Ο βράχος σου. Ο άντρας σου. Δεν ήμουν το ξέρω. Το κατάλαβα. Αργά και με τον χειρότερο τρόπο.

Έπρεπε να ψάχνουμε για λύσεις. Οχι για προβλήματα. Χρειαζόσουν γέφυρες, όχι τοίχους. Σταθερότητα. Αγάπη. Νοιάξιμο. Αγκαλιά. Φροντίδα. Και εγώ; Ασχολιόμουν με οτιδήποτε άλλο, εκτός από σένα. Επρεπε να κάνω το αδύνατο - δυνατό για σένα. Για τη γυναίκα μου. Γι’ αυτήν που αγαπάω. Αυτή που αγάπησα. Αυτή που θα αγαπάω για πάντα. Για σένα.

Μακάρι να μπορούσα να τα αλλάξω όλα. Να γυρίσω τον χρόνο πίσω. Να μπορούσα έστω και τώρα να σε πείσω να έρθεις εδώ. Μόνιμα. Δίπλα μου. Για πάντα. Να μην μου φύγεις ποτέ. Να κοιμόμαστε και να ξυπνάμε κάθε μέρα μαζί. Να κοιμόμαστε αγκαλιά. Να νιώθω τον χτύπο της καρδιάς σου. Να σε φροντίζω. Να σου δείχνω ότι είσαι για μένα η μία και η μοναδική. Είσαι όσα έχω ανάγκη. Είσαι αυτή που έχω ανάγκη. Είσαι αυτή που θέλω να ζήσω και να πεθάνω μαζί της.

Ήταν λάθος μου που δεν σου έλεγα καθημερινά πόσο όμορφη είσαι. Πόσο ωραίες ματάρες έχεις. Πόσο πολύ μου αρέσεις. Πόσο μου αρέσει αυτό που φοράς. Πόσο πολύ σε λατρεύω. Οτι είσαι ο έρωτάς μου. Αυτό που ονειρευόμουν. Αυτό που ήθελα. Θυμάμαι κάθε φορά που έφτιαχνες τα μαλλιά σου, μου έστελνες φωτογραφίες από το κομμωτήριο. Περίμενες να σου πω πόσο όμορφη είσαι και εγώ σου έλεγα «θα τα πούμε μετά, έχω δουλειά». Το μετανιώνω. Μετανιώνω που δεν σου έλεγα πόσο όμορφη είσαι αστέρι μου…

Μετανιώνω για όσες φορές σε στεναχώρησα. Όσες φορές σου μίλησα απότομα. Όσες φορές ήμουν νευρικός απέναντί σου. Όσες φορές έβγαλα πάνω σου την πίεση που είχα. Όσες φορές σου δημιούργησα άγχος. Όσες φορές ήμουν χειριστικός. Όσες φορές δεν ήσουν η προτεραιότητά μου. Μετανιώνω για όλα. Μετανιώνω που υπήρξα έτσι μαζί σου.

Επρεπε να σε κάνω γελάς. Να περνάς ωραία. Να ζεις όπως σου αξίζει. Όπως αξίζει σε μια πριγκίπισσα. Τη δική μου πριγκίπισσα.

Μετανιώνω για όσες φορές χάθηκα μέσα στις σκέψεις μου. Οσες φορές δεν έζησα την κάθε στιγμή που ήμουν μαζί σου σαν να είναι η τελευταία. Οσες φορές δεν σε απόλαυσα στο έπακρο. Για τις στιγμές που δεν ήμουν εκεί. Για τα λόγια που δεν είπα. Για τις σιωπές που πλήγωσαν. Για την αγάπη που δεν σου έδειξα όπως έπρεπε. Μακάρι να γύρναγα τον χρόνο πίσω. Θα τα άλλαζα όλα. Όλα. Στο ορκίζομαι. Τίποτα δεν θα άφηνα ίδιο.

Γιατί πολύ απλά μωρό μου: Χωρίς εσένα, τίποτα δεν έχει νόημα.

 

Ζεις ρε μαν εσυ?

 

Δύο μήνες. Δύο μήνες από την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε. Δύο μήνες χωρίς εσένα. Δύο μήνες και μου φαίνεται σαν ένας αιώνας. Κάθε νύχτα και μια μάχη. Μια αδυσώπητη μάχη με τον εαυτό μου. Νύχτες ατελείωτες. Mοναχικές.

Όπως η αποψινή. Μια νύχτα που έχει βαλθεί να με τρελάνει. Παίζει μαζί μου. Παίζει με το μυαλό μου. Η σιωπή μέσα στο δωμάτιο είναι αβάσταχτη. Όπως και η μοναξιά μου από την ημέρα που έφυγες. Από τότε που σε έχασα. Από το τελευταίο σου χαμόγελο.

Οι σκιές στους τοίχους με κοιτάζουν επίμονα. Ειρωνικά. Με πνίγουν με το βλέμμα τους. Με κατασπαράζουν. Νιώθω τόσο μικρός μπροστά σε όλο αυτό. Νιώθω αβοήθητος. Μοναξιά. Τη μοναξιά της απουσίας σου. Το να ζω χωρίς να είσαι δίπλα μου. Χωρίς εσένα.

Δεν αντέχω άλλο μέσα σ’ αυτό το σπίτι. Δεν αντέχω να κοιτάζω γύρω μου και να βλέπω παντού πράγματα δικά σου. Να ζω ξανά σκηνές από το παρελθόν. Στιγμές που γελάγαμε. Στιγμές δικές μας. Στιγμές που ήσουν εδώ. Μακάρι να ήσουν εδώ.

Το κάλεσμα των αστεριών είναι πλέον η μόνη διέξοδος μου. Τα βράδια που δεν αντέχω τη μαυρίλα του σπιτιού, ανεβαίνω στην ταράτσα και κοιτάω το φεγγάρι και τα αστέρια. Ξέρω ότι κάπου εκεί είσαι και εσύ. Γιατί ήσουν και θα είσαι για πάντα το αστέρι μου.

Έχω ανάγκη να δω τα αστέρια. Έχω ανάγκη να σε δω. Έστω και σε αυτή τη μορφή. Έβαλα ένα ποτό, πήρα τα κλειδιά και ανέβηκα γρήγορα τις σκάλες. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Κάθε βήμα με έκανε να νιώθω πιο κοντά σε σένα. Ξεκλείδωσα την πόρτα και βρέθηκα μπροστά στον ουρανό. Ένα ακόμα βράδυ. Εδώ. Στο καταφύγιό μου.

Έκατσα στην καρέκλα, που είχα ανεβάσει την πρώτη νύχτα μετά τον χωρισμό μας. Μια νύχτα όπως και η αποψινή. Δυσβάσταχτη. Δύο μήνες μετά. Ο πόνος αντί να μειώνεται, αυξάνεται. Ολα τα συναισθήματά μου. Η αγάπη, η θλίψη, η στεναχώρια, η μοναξιά. Η ανάγκη μου να σε δω. Να σε αγκαλιάσω. Να σε φιλήσω. Να ήξερες πόσο σε αγαπώ.

Ο ουρανός είναι καθαρός. Τα αστέρια λαμπιρίζουν στο σκοτάδι. Χορεύουν ρυθμικά δίπλα στο φεγγάρι. Κάθε ένα από αυτά μοιάζει να κρατάει μια ανάμνηση μας. Ένα χαμόγελο. Ενα φιλί. Μια αγκαλιά. Ένα βλέμμα σου. Ένα άγγιγμά σου. Πόσο θα ήθελα να σε αγγίξω ξανά. Να χαϊδέψω το πρόσωπό σου. Τα μαλλιά σου. Να σε χαϊδέψω ολόκληρη. Ξανά και ξανά.

Πόσο θα ήθελα να ακούσω ξανά τον χτύπο της καρδιάς σου. Να ξαπλώσεις στο στήθος μου. Να νιώσω την αναπνοή σου. Λιώνω για σένα. Πεθαίνω. Δεν αντέχω άλλο να είμαστε έτσι. Δεν αντέχω άλλο μακριά σου. Έφταιξα. Το ξέρω. Έφταιξα και μετανιώνω για όλα. Για όλα μου τα λάθη. Ξέρω πως ό,τι και να πω δεν θα με ακούσεις. Τα λόγια μου θα χαθούν στο σκοτάδι, αλλά θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη. Συγγνώμη για όλα όσα σου έκανα. Μια μεγάλη συγγνώμη. Δεν θέλω να με θυμάσαι σαν κάποιον που σε στεναχώρησε.

Συγγνώμη που δεν κατάφερα να σε κάνω ευτυχισμένη. Συγγνώμη που δεν ήμουν αυτό που ήθελες. Αυτό που έπρεπε. Ο βράχος σου. Αυτός που θα σε στήριζε στα δύσκολα. Αυτός που θα ήταν δίπλα σου και θα σε προστάτευε από όλους και από όλα. Αυτός που δεν θα άφηνε κανέναν να σε στεναχωρήσει. Θα ήταν εκεί για σένα. Κάθε στιγμή. Κάθε ώρα. Για πάντα.

Συγγνώμη που δεν σε έκανα να γελάς. Να χαμογελάς. Να περνάς ωραία. Συγγνώμη για όσες φορές σε έκανα να κλάψεις. Συγγνώμη για όσες φορές σε νευρίασα. Συγγνώμη που δεν σου είπα ποτέ ότι είσαι το φως μου. Ο ουρανός μου. Ο κόσμος όλος. Είσαι τα πάντα για μένα.

Συγγνώμη που δεν σου έλεγα κάθε μέρα ότι είσαι ο έρωτάς μου. Το μωρό μου. Η αγάπη μου. Η γυναικάρα μου. Το αστέρι μου. Η ζωή μου. Ο θησαυρός μου. Η πριγκίπισσά μου. Ο λόγος που ζω και αναπνέω. Ο λόγος που ξυπνάω κάθε πρωί. Ο λόγος που υπάρχω.

Συγγνώμη για όσες φορές δεν ήμουν εκεί να σε ακούσω. Να ακούσω τα προβλήματά σου. Τις ανησυχίες σου. Δεν ήμουν εκεί όταν είχες κρίσεις πανικού. Όταν έκλαιγες. Δεν ήμουν εκεί να σε πάρω μια αγκαλιά και να σου πω ότι είμαι εδώ για σένα. Το στήριγμά σου.

Συνεχίζεται...