Μοβ Φεγγαρια...

Μοβ φεγγαρια... Βγαινουν τις νυχτες μελανιασμενα στον ουρανου μου,
δακρυα σταζουν να ποτισουν τα κριματα και η μελανη τους
λερωνει τα ονειρα μου, που τρεμαμενα και αυτα σαν τ' αστερια
ξεψυχανε στην αυλη της μοναξιας μου.
Καπου εκει, αναμεσα στις αναπνοες μου που τελειωνουν οσο γεμίζει η νυχτα,
συνανταω και παλι τη μορφη σου να μου χαμογελαει.
Ασε με να ξεχασω σαδιστη! Ειναι ο μονος τροπος να παρω πισω λιγο απ' τ'οξυγονο μου.
Μη γελας, με τρομαζεις... Το γελιο σου αντιλαλος στις αδειες σπηλιες του μυαλου μου, μου προκαλει πανικό.
Με πνιγει στην ιδια τη θαλασσα που καποτε ο παφλασμος των κυματων του ερωτα σου
με νανουριζε τις νυχτες και κοιμομουνα, μα πως να ξερω η έρμη,
πως θα σκουργιαζα στον ερημο βυθο σου;
Τωρα οι νυχτες μου φερνουν εφιαλτες και η σκια σου στους διαδρομους του σπιτιου
που αδειο αφησες με στοιχειώνει.
Κρυωνω,,, Ιδρωνω,,, Τα ματια μου αρχιζουν να τρεχουν δακρυα ...μελανα κ'αυτα
οπως αυτα του φεγγαριου. Κυλανε στα μαγουλα μου παγωμενα και ξερνανε
του μυαλου μου την ατελειωτη πικρα, της ψυχης μου τον απεραντο πονο,
του κορμιου μου την αβασταχτη οργη...
Οργη, για τα χερια σου που σαλεψαν στη σαρκα μου, πονο,
για τα χρονια της ζωης μου τα καλυτερα, πικρα,
για το κενο που αφησε μεσα μου η απουσια σου, την ιδια στιγμη,
που θα ορκιζομουν πως εισαι τ΄αλλο μου μισο και ας μην το ξερεις. Την ιδια στιγμη
που στο σωμα σου προσκυνουσα τον ερωτα, που ποτιζα τα χειλη σου
με το νεκταρ της αγαπης μου, που στα χερια σου κατεθεσα την ψυχη μου.
Την Ιδια Εκεινη Στιγμη Που Ενω Εσυ Με Σταυρωνες, Εγω Απανω Απ'το Σταυρο Μου
Σε Κοιταξα Στα Ματια Και Δακρυσα Για Πρωτη Φορα Μπροστα Σου. Ηθελα Να Ξεπλυνω
Με Δακρυα Το Αιμα Μου Απ'τα Χερια Σου Και Εσυ Νομιζες Δειλε Πως Ζητιανευα Τον Οικτο Σου...
Δεν τα'χω με σενα, με μενα θυμωνω να ξερεις. Με μενα που επελεξα να ζω στη σκια σου
γιατι φοβομουν τον ηλιο σου, που εμαθα να αγαπω το ψεμα σου
μονο και μονο για εβγαινε απ'τα χειλη σου.
Δε σε φοβαμαι ρε μοιρα... Εγω κοιμομουνα στην αγκαλια τον Ιουδα μου,
χαιδευα τα μαλλια του, μου' καιγαν τις χουφτες κ' ομως αντεξα.
Φιλουσα τα χειλη του και καθε φιλι μ' εφερνε πιο κοντα στην τρελα,
παραδινομουν στο ερωτα του και το κορμι μου γερναγε,
καθε φορα, για τελευταια φορα ελεγα.
Κοιταζω στον καθρεφτη το προσωπο μου και ο καθρεφτης δακρυζει. Σκουριασμενο
το ειδωλο μου χαμογελαει και το γυαλι ραγιζει... κ' αν δεν σπασει,
θα' ναι για παντα ραγισμενο και θα μαρτυραει τα παθη μου.
Δε σε φοβαμαι ρε μοιρα! Γιατι εγω το δολοφονο μου τον σχωρεσα,
τον Ιουδα μου τον λατρεψα και ας εχω γινει χωμα.
Δε σε φοβαμαι, γιατι ο Θεος μου απο χωμα μ' εχει πλασει...

 

 
Το σπίτι μου έχει κάτι από μοβ σε μια γωνιτσα

 

 
Κ οι κουρτινες μου μοβ..