Νέες περιπέτειες

Τον Γιώργο και τον Νίκο τους γνώριζα χρόνια. Τους ήξερα από τον Κύριο Μιχάλη. Οι δυο τους Αφέντες. Κοντά στην ηλικία μου ο Γιώργος, ο Νίκος περίπου δέκα χρόνια μεγαλύτερος μου. Μου είχαν εκφράσει κάποτε την επιθυμία να παίξουμε όλοι μαζί. Ο Γιώργος και ο Νίκος είναι ζευγάρι χρόνια. Είναι και οι δύο σαδιστές Αφέντες. Πάντοτε έχουν έναν ή περισσότερους υποτακτικούς που παίζουν μαζί τους.

Όταν ο Κύριος Μιχάλης με είχε ελευθερώσει και είχα χάσει τη γη κάτω από τα πόδια μου, έψαχνα εποβεβαίωση. Στεναχωριόμουν που ήμουν μόνος δίχως να κάνω πολλά περισσότερα.
Ένα πρωινό πήγα το αμάξι στο ΚΤΕΟ. Πέρασε, όλα καλά. Όταν ήταν να φύγω άκουσα μια γνώριμη φωνή.
«Έτσι κάνεις δεν μας μιλάς;» Γύρισα προς το μέρος της αντρικής φωνής και ήταν ο Κύριος Νίκος. Του χαμογέλασα, πήγα κοντά του. Αγκαλιαστήκαμε. Είχε περάσει καιρός που τον είδα τελευταία φορά.
«Έχεις χρόνο, θες να πιούμε έναν καφέ;» μου πρότεινε και δέχθηκα.
Πήγαμε σε καφέ. Τον ακολούθησα με το αυτοκίνητο. Εκείνος είχε ένα βανάκι. Ξέρω ότι οι δυο τους διατηρούσαν ένα βουλκανιζατέρ.

«Πες μου τα νέα σου, πώς είσαι;»
«Ήρεμος, προσπαθώ να συνηθίσω. Εσείς ο Κύριος Γιώργος;»
Εκείνος χαμογέλασε.
«Ξέρεις ότι δεν είναι ανάγκη να μιλάς έτσι»
«Δεν μπορώ αλλιώς, αλήθεια. Με ελευθέρωσε ο Κύριος Μιχάλης, αλλά δεν αλλάζει κάτι μπροστά σε Ανώτερους μου»
Χαμογέλασε πάλι.
«Αυτό συζητούσαμε για εσένα με τον Γιώργο. Έχεις πάστα υποτακτικού»
«Σας ευχαριστώ» απάντησα κι έτρεμα ενώ σήκωσα το ποτήρι. Το παθαίνω όταν μου λένε κάτι τέτοιο που μου ζεσταίνει τη καρδιά.
Συζητήσαμε πολύ. Του είπα σχεδόν τα πάντα. Για το που δουλεύω, για το ότι είμαι ελεύθερος.
«Μάριε πότε έχυσες τελευταία φορά;» με ρώτησε και δεν αισθάνθηκα καθόλου άσχημα.
«Είναι δύο εβδομάδες Κύριε»
«Γιατί τόσο πολύ;» με ρώτησε ξαφνιασμένος. Δεν ήξερα τι να απαντήσω.
«Συγγνώμη δεν έχω απάντηση» μου χάιδεψε το μάγουλο.
«Θες να έρθεις μαζί μου στο μαγαζί;» με ρώτησε και δεν ήξερα τι να πω.
«Στο μαγαζί;»
«Ναι θα είναι και ο Γιώργος εκεί, θα του πω να κλείσει μέχρι να πάμε και έτσι θα μπορέσεις να είσαι γυμνός και να συνεχίσουμε τη κουβέντα μας»
«Δεν...»
»Σήκω, πάμε» μου είπε. Σηκώθηκε και απλά τον ακολούθησα. Περάσαμε πρώτα από το σπίτι μου. Πάρκαρα το αμάξι μου και μπήκα στο φορτηγάκι μαζί του.

«Πάντα θέλαμε με τον Γιώργο να σε έχουμε μαζί μας» μου είπε ενώ σταμάτησε στο φανάρι και μου έδωσε ένα φιλί στο στόμα.
«Μετά τον Κύριο Μιχάλη μόνο με έναν Αφέντη έχω πάει και όχι με επιτυχία»
«Τι έκανες λάθος;» με ρώτησε.
«Δεν κατάφερα να ελέγχω, χωρέσω το καυλί του στο στόμα μου» Ο Κύρις Νίκος έβαλε τα γέλια.
«Σε έχω δει να γαμιέσαι από το στόμα. Σίγουρα δεν ήσουν εκατό τοις εκατό σε αυτό το σέσσιον»
«Ναι δεν ήμουν»
«Με υπομονή όλα γίνονται»
«Μάλιστα Κύριε»
«Μάριε ξέρεις ότι εμείς με τον Γιώργο λειτουργούμε μαζί που σημαίνει ότι όταν περάσεις τη πόρτα θα μας υπηρετείς εξ ίσου και τους δύο. Εγώ θέλω να σε πονέσω και ο Γιώργος σίγουρα θα θέλει να σου τις βρέξει»
«Το καταλαβαίνω Κύριε. Είμαι έτοιμος»
«Είσαι έτοιμος;»
«Να Σας υπηρετήσω Κύριε. Από τη πρώτη στιγμή που μου μιλήσατε δεν σκέφτομαι κάτι άλλο»
«Συνέχισε Μάριε»
«Θέλω να Σας υπηρετήσω και τους δυο Σας Κύριε. Να ικανοποιήσω κάθε επιθυμία κι ανάγκη σας. Το σώμα, οι τρύπες και η ψυχή μου είναι έτοιμε να Σας παραδοθούν, Κύριε. Σε Εσάς και τον Κύριο Γιώργο εξ΄ισου»
«Είσαι πολύ καλά εκπαιδευμένος. Ο Μιχάλης μου έχει μιλήσει για εσένα και τον Κύριο Γκρεγκ και τον Κύριο Βλαντ»
»Μάλιστα Κύριε»
«Είμαστε το ίδιο σκληροί, ίσως και περισσότερο»

Φθάσαμε στην Περαία. Το βουλκανιζατέρ βρίσκεται σε μια απομακρυσμένη περιοχή. Είδα στην είσοδο τον Κύριο Γιώργο. Είχε κλείσει το μαγαζί. Φορούσε παντελόνι εργασίας και τίποτα από πάνω. Όσο πλησιάζαμε πιο κοντά αντιλήφθηκα πως κρατούσε ένα μακρύ δερμάτινο αντικείμενο. Μια λουρίδα. Πανικοβλήθηκα.

Κατεβήκαμε. Είχε αυτό το εντελώς αυστηρό ύφος. Δεν ξέρω πως και γιατί αγχώθηκα τόσο πολύ που έβαλα τα κλάματα.

«Πάντα σε φοβόνταν Γιώργο» του είπε ο Κύριος Νίκος κι έβαλαν τα γέλια.
«Όχι άδικα. Την τελευταία φορά που τον μαστίγωσες λιποθύμησε» συμπλήρωσε ο Κύριος Νίκος. Ο Γιώργος με πλησίασε.
«Ηρέμησε» μου είπε φιλώντας με.
«Συγγνώμη Κύριε Γιώργο»
«Ηρέμησε μωρό μου, εδώ ήρθες για να μας κάνεις να περάσουμε καλά.» Με ξαναφίλησε και με οδήγησε μέσα. Μου έβγαλε τα ρούχα, με ξεγύμνωσε τον ακολούθησα μέχρι ένα γραφείο. Ο Κύριος Νίκος έβγαλε τα ρούχα του το ίδιο και ο Κύριος Γιώργος. Είχαν καυλώσει και οι δυο τους, το ίδιο κι εγώ. Ο Κύριος Νίκος ανέλαβε το στόμα μου και ο Κύριος Γιώργος την κωλοτρυπίδα μου. Μου το έκαναν δυνατά ταυτόχρονα, ένιωσα μια απέραντη ζεστασιά και καύλα. Άργησαν, άργησαν πολύ να τελειώσουν. και οι δύο όταν ήταν έτοιμοι έβγαλαν τα προφυλακτικά τους κι έχυσαν στο πρόσωπό μου με έβγαλαν πάρα πολλές φωτογραφίες.

«Γιώργο δέσε τον στο τοίχο» με πήρε ο Κύριος Γιώργος από το μαλλί και με πήγε στο τοίχο. Έδεσε τα χέρια μου στον τοίχο.
«Θα σε τσακίσω» μου είπε κι ένιωσα το ίδιο άβολα με την αρχή.
«Γιώργο βάλε του το κολάρο καλύτερα και δέσε τον στο τοίχο με τον κρίκο στο λαιμό του. Ας τον κάνουμε να υποφέρει πραγματικά» Ο Γιώργος γέλασε, βρήκε την ιδέα εξαιρετική. Με έβαλε στην πιο άβολη θέση.
Πήρε τη λουρίδα που κρατούσε πριν. Δερμάτινη, όχι πολύ ελαστική.
«Το βάζουμε αυτό το υλικό στις τροχαλίες. Είναι πολύ σκληρό θα πονέσει άσχημα» μου είπε ενώ πήγε πίσω μου κι άρχισε να με ραπίζει ανηλεώς. Στο δέκατο χτύπημα άρχισα να πονάω υπερβολικά. Δεν άντεχα άλλο, άρχισα να βογγάω από τον πόνο, πράγμα που τον ερέθισε πολύ. Τώρα μου έριχνε πολύ πιο δυνατά. Ξεκίνησε με ένα μαστίγιο να με δέρνει και ο Κύριος Νίκος. Τώρα πια ο πόνος ήταν δυσβάστακτος.

Άρχισα να τρέμω και να ικετεύω για έλεος. Ο Κύριος Νίκος πήρε ένα ύφασμα και με φίμωσε.
«Κραυγές ναι, κλάματα ναι, αλλά δεν θα μιλάς παλιόπαιδο» μου είπε και πήρε τη λουρίδα του αδερφού του. Στόχευε μόνο το κώλο μου. Με έκανε να χοροπηδάω από τον πόνο. Δεν θα άντεχα για πολύ. Δεν ήξερα τι με περίμενε ακόμα.
Με έδειραν μέχρι που έγιναν όλα μαύρα,

Όταν ξανά άνοιξα τα μάτια μου. Βρισκόμουν αλλού. Σε ένα σπίτι. Σε ένα κρεβάτι. Γυμνός. Πονούσε το κορμί μου. Είδα ότι υπήρχε κάμερα στο δωμάτιο. Με παρακολουθούσαν. Πέρασαν λίγα λεπτά προτού η πόρτα ανοίξει.
Είδα γυναικεία πόδια να μπαίνουν. Τα έχασα πια εντελώς. Μέσα μπήκε μια Γυναικάρα. Μπορεί η πιο όμορφη γυναίκα που έχω δει στη ζωή. Μου κοντά στα σαράντα. Ξανθιά. Γυμνασμένη με τατουάζ ένα μαστίγο στο δεξί της μπράτσο. Με πλησίασε. Με κοίταξε. Με έπιασε να δει αν έχω πυρετό.

«Που βρίσκομαι, Κυρία;» στο άκουσμα του Κυρία χαμογέλασε.
«Στο σπίτι μου« απάντησε εκείνη χωρίς να μου δώσει άλλη σημασία. Με βοήθησε μόνο να σηκωθώ και με πήγε μέχρι τη τουαλέτα. Τότε παρατήρησα πως έπρεπε να καθίσω για να κατουρήσω, μου είχαν φορέσει ζώνη αγνότητας.

«Οι Αφέντες που είναι;» εκείνη γέλασε πάλι.
«Θα σε κρατήσω εγώ τώρα»..