Οι Εκκλησίες των Παθών

Είχα κάποια θέματα, με είχε αφήσει και η σχέση μου… Ένας γνωστός μου στρατιωτικός είχε – λέει – τη λύση. Πίναμε μία μπύρα απομεσήμερο στο κέντρο, έσκαγε ο τζίτζικας, όταν μου είπε να δοκιμάσω την Εκκλησία των Μελλοθανάτων.

Τον κοίταξα αινιγματικά.

Αν είχα καταλάβει καλά υπήρχε κάποιο καλτ στο υπόγειο μιας πολυκατοικίας στην Αχαρνών. «Κάνει πολύ καλό στα νεύρα», μου τόνισε. Αμέσως μετά μου έπιασε το χέρι και σφίγγοντας παρατεταμένα τα δάχτυλά μου.

Ίσως να ήταν η ζέστη, ίσως το εγώ μου να ήταν «πρησμένο» από τον χωρισμό ή απλώς η ζωή του αστικού εγκλεισμού οδηγεί μέχρι στις τουαλέτες όπου ο λοχίας με έσυρε…


Από εκεί βγήκε μόνος του, εγώ είχα μείνει μέσα – τσακισμένος.


Όταν κατάφερα να σηκωθώ δεν τον βρήκα στο τραπέζι. Πλήρωσα και άρχισα να περιφέρομαι τρέμοντας σύγκορμος στο λιοπύρι της πλατείας Συντάγματος. Παρδαλές τουρίστριες προσπερνούσαν με πλαστικά μπουκαλάκια νερού και σορτσάκια.


Πρώτη φορά έτρωγα τόσο «ερωτικό» ξύλο και από έναν αληθινό άνδρα...

Με ένα περίεργο τρόπο αισθανόμουν απελευθερωμένος: μου είχαν κάνει σεξ σε δημόσιο χώρο και είχα βασανιστεί όπως στις ταινίες… Τέλεια!

Να σήμαινε όλο αυτό ότι τώρα έχουμε σχέση;


Στο μυαλό μού ήρθε η πρώην μου, αν με έβλεπε…. Ίσως και να ήθελα να με δει, σκέφτηκα!


Χωρίς να το καταλάβω ροβολούσα προς τον Ευαγγελισμό όταν ήρθε το μήνυμα στο κινητό άμεσα να «παρουσιασθώ» στην τάδε διεύθυνση.


Η καρδιά μου άρχισε να πάλλεται σαν τις μηχανές υπερωκεάνιου. Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα, μόνο ότι κατέβηκα κάτι σκάλες και χώθηκα στο πυκνό σκοτάδι. Μία πόρτα έτριξε και μπήκα.


«Γδύσου», ήταν η σκληρή φωνή του βασανιστή – εραστή μου;




Ήταν κάτι που το ήθελα και εγώ, τα ρούχα είχαν κολλήσει πάνω μου. Γρήγορα κατάλαβα ότι και το γυμνό μου κορμί μύριζε άσχημα από το «όργιο» που λίγη ώρα πριν είχε λάβει χώρα στον απόπατο της μπυραρίας.


Αυθόρμητα γονάτισα. Κατάλαβα ότι στο ισχνό φως του υπογείου υπήρχε και μία τρίτη παρουσία. Ήταν εκείνη που τώρα μιλούσε:


«Σου αρέσει να σε χτυπάνε παιδί μου;»


«Αν το θέλει ο Κύριός μου..»


«Ο Κύριος θέλει το καλό σου»


«Τότε θα είναι για το καλό μου, Κύριε.»


Ο λοχίας, όπως στεκόταν ελαφρώς μπροστά και αριστερά μου, μου ρίχνει μία δυνατή κλωτσιά στα πλευρά. Τινάχθηκα σχεδόν ένα μέτρο μακριά.

Ένιωσα την μπότα να διαπερνάει σχεδόν ηδονικά όλα τα κόκαλά μου…


«Μου αρέσει», ψιθύρισα ξέπνοα.


«Παιδί μου το ξύλο δεν είναι καλό πράγμα, αποτελεί απλώς μία μορφή τιμωρίας. Αυτό είναι το Πιστεύω μας εδώ στην Εκκλησία των Μελλοθανάτων. Δηλαδή, οι πιστοί μας οφείλουν να μάθουν να ζουν εν αναμονή της τιμωρίας τους, να μάθουν να ζουν ως μελλοθάνατοι! Και δεν υπάρχει καλύτερη υπηρεσία που μπορεί να προσφέρει μια Εκκλησία»


Μου πέρασαν ένα σιδερένιο κολάρο με μία βαριά αλυσίδα πάνω του. Ήρθαν και οι δύο από πάνω μου και άρχισαν να ουρούνε – ήταν ο μόνος τρόπος με αυτή τη ζέστη να βρέξω με κάτι το στόμα μου…


Όσο λίτρα μπύρας υπό μορφή ούρων με περιλούζανε – όλα στον κόσμο υπόκεινται σε συνεχή αλλαγή – ο νους μου αστραπιαία ξετύλιξε όλα όσα είχαν διαδραματιστεί αυτό το απομεσήμερο, ειδικά απ’ το σημείο που μετά την θύελλα σαν το σκαρί με τα πανιά σκισμένα, περιφερόμουν στα πέριξ του Χίλτον όταν ασυναίσθητα σήκωσα το χέρι μου για ένα ταξί που θα με έφερνε εδώ στην Αχαρνών.



Μπήκα στη θέση του συνοδηγού, είπα την διεύθυνση και έκλεισα τα μάτια. Ίσως αμέσως μετά ή μετά από ώρα, ένιωσα την σουβλιά στ’ αχαμνά. Διπλώθηκα και έβγαλα μια πνιχτή κραυγή. Κατά τα φαινόμενα, ο ταξιτζής είχε αρπάξει τον ταύρο απ’ τα κέρατα….


Γύρισα με αληθινό πόνο να τον κοιτάξω. Εκείνος, σχετικά μεγάλης ηλικίας και καραφλός, οδηγούσε ατάραχος με το αριστερό χέρι κοιτώντας αδιάφορα αλλά αυστηρά μπροστά. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ένιωσα μία θαλπωρή δίπλα του. Συγκεντρώθηκα ν’ αντέξω αξιοπρεπώς το βασανιστήριο και αφέθηκα στα χέρια του. Όποτε άλλαζε ταχύτητα έπαιρνα ανάσα, βρίσκοντας κι εγώ την ευκαιρία να του γυμνωθώ…


«Ανήκω στην Εκκλησία Του Μαστιγωτή», είπε ξερά καθώς οδηγούσε περίτεχνα στα στενά μεταξύ Παγκράτι και Βύρωνα. «Η αποστολή των πιστών μας είναι να απολαμβάνουν τον πόνο σε όλες τις μορφές του».


Το μυαλό μου πήγε στον λοχία που λίγη ώρα πριν με ξυλοφόρτωνε στις τουαλέτες χωρίς τελικά να βρω ευκαιρία για να χύσω, και η στύση μου ξεκίνησε να «πλάθεται» μέσα στην παλάμη του ταξιτζή….


Έσκυψα προς το τιμόνι και τράβηξα κάτω το φερμουάρ του. Σε ένα φανάρι απελευθέρωσε έξω στον αέρα το δυνατό πουλί του. Το ήθελα τόσο πολύ που θα συναινούσα να με σφάξει κανείς στο γόνατο αμέσως μετά…


Θα νομίζει κανείς – με το δίκιο του – ότι είμαι πολύ μεγάλο πουστράκι. Η αλήθεια είναι αυτή που φαίνεται – άρα είμαι. Ωστόσο, ποτέ μέχρι εκείνη τη μέρα δεν είχα κάποια παρόμοια εμπειρία, μόνο περιστασιακές σκέψεις με βασάνιζαν… Η ζωή είναι μεγαλύτερη απ’ το όνειρο!


Τελειώσαμε μαζί… εγώ κραύγαζα από μέσα μου σαν να είχα κερδίσει Ολυμπιακούς, αυτός πήρε μία βαθιά ανάσα.


Έγλειψα με ευλάβεια το δεξί του χέρι και καθάρισα προσεχτικά το πέος του. Στο ύψος του Πολυτεχνείου με ένα αιχμηρό μεταλλικό έλασμα χάραξε στο μπούτι μου κάτι αριθμούς. Τότε μόνο καταδέχτηκε να με κοιτάξει καθώς μόρφαζα… Πλήρωσα και κατέβηκα.


«Ξέρεις που θα με βρεις», είπε χωρίς μια ματιά.


Κουλουριασμένος τώρα σ’ ένα υπόγειο στην Αχαρνών, σκέφτομαι ότι καμία Εκκλησία δεν θα μπορούσε να ορθωθεί χωρίς τον δικό μου μαζοχισμό – αλλά αυτό δεν το λες ποτέ….