Ο Διπλός καθρέφτης

Η Αλίκη

Η Αλίκη ξύπνησε από έναν βαθύ και γλυκό ύπνο. Η αίσθηση που είχε ήταν ότι αυτός ήταν ο πιο γλυκός και χαλαρωτικός ύπνος που είχε να νιώσει από παιδί.

Τα σκεπάσματα την αγκάλιαζαν σαν ένα χάδι και είχαν ένα απαλό άρωμα λουλουδιών, και όλη αυτή η αίσθηση την έκανε να μην θέλει να ανοίξει τα μάτια της. Ήθελε να κάτσει να απολαύσει αυτή την αίσθηση όσο περισσότερο μπορούσε.

Κρατώντας τα μάτια της κλειστά κατέβασε λίγο τα σκεπάσματα ώστε να αποκαλύψουν το πρόσωπο της και πήρε μια πολύ μεγάλη ανάσα. Ο αέρας είχε και αυτός μια γλυκιά μυρωδιά. Η Αλίκη κρατούσε τα μάτια της ακόμα κλειστά γιατί φοβόταν ότι μόλις τα άνοιγε θα έχανε όλη αυτήν την ωραία αίσθηση μονομιάς.

Όλα αυτά, για έναν περίεργο λόγο, έκαναν το μυαλό της να ταξιδεύει σε όμορφες παιδικές αναμνήσεις και τότε που ήταν 9 χρονών. Ήρθαν στο μυαλό της σκηνές από κάποιες καλοκαιρινές διακοπές σε ένα νησί, του οποίου το όνομα δεν της ερχόταν, όπου έτρεχε μόνη της στην παραλία εκεί που σκάει το κύμα. Της ήρθε μια άλλη σκηνή, ήταν σε κάποιο ορεινό χωρίο, που επίσης δεν θυμόταν το όνομα, να τρέχει πάλι μόνη της σε εάν λιβάδι γεμάτο παπαρούνες.

Όταν μια πολύ διαφορετική σκέψη σε συναισθήματα και σκηνικό διέκοψε τις προηγούμενες. Πολύ μεγαλύτερη σε ηλικία έτρεχε μόνη της σε ένα μισοφωτισμένο στενό, με τους τοίχου των κτιρίων να υψώνονται δίπλα της και να της επιτρέπουν να τρέξει μόνο προς τα εμπρός. Ένιωθε φόβο και τρόμο να την γεμίζει όταν ένιωσε ένα χέρι να την αρπάζει δυνατά από το σβέρκο και βίαια να την ρίχνει με το πρόσωπο πάνω στον τοίχο που ήταν δίπλα της.

Ακριβώς εκείνη την στιγμή η Αλίκη άνοιξε τα μάτια της για να διακόψει αυτή την τρομακτική σκέψη. Ανάμεσα στο θόλωμα του τρόμου που της είχε προκαλέσει αυτή η τελευταία σκέψη και στην προσπάθεια της να θυμηθεί αν αυτές ήταν αληθινές σκέψεις τις οποίες τις είχε ζήσει και γιατί δεν θυμόταν λεπτομέρειες, άρχισε να συνειδητοποιεί την πραγματικότητα και ότι δεν έβλεπε τίποτα γύρω της, απόλυτο σκοτάδι.

Όλα όσα είχε νιώσει μέχρι εκείνη τη στιγμή και ότι σκεφτόταν, εξαφανίστηκαν αστραπιαία και ένα συναίσθημα τρόμου και πανικού την κυρίευσε με το που συνειδητοποίησε το σκοτάδι που την τύλιγε.

Ανασηκώθηκε απότομα και κάθισε στον κώλο της πάνω στο κρεβάτι.

- Τι στο διάολο. Πού είμαι;

- Γιατί είναι σκοτάδι;

- Γιατί δεν θυμάμαι τίποτα;

Όσο συνειδητοποιούσε ότι δεν θυμόταν τίποτα και δεν μπορούσε να απαντήσει αυτές τις ερωτήσεις που έκανε στον εαυτό της, αυτά πρόσθεταν περισσότερη ένταση στον φόβο και πανικό της.

Η καρδιά της άρχισε να αυξάνει χτύπους και σχεδόν άκουγε το αίμα της να χτυπάει με δύναμη τις φλέβες και να τρέχει με ταχύτητα σαν προσπαθεί να ξεφύγει από κάτι. Εκείνη τη στιγμή τα αυτιά της άρχισαν να βουίζουν με μια υψηλή συχνότητα και με υψηλή ένταση που την έκαναν να ζαλίζεται.

Η Αλίκη με μια απότομη κίνηση πέταξε από πάνω της τα σκεπάσματα και κατέβασε τα πόδια της από το κρεβάτι και τα ακούμπησε στο πάτωμα.

Το πάτωμα ήταν δροσερό και αυτό την έκανε μαζί με όλα τα άλλα να ανατριχιάσει όταν το ακούμπησε. Και εκείνη τη στιγμή φως πλημμύρισε το δωμάτιο ξαφνιάζοντάς την. Το βουητό στα αυτιά της την τρέλαινε. Καθώς καθόταν στην άκρη το κρεβατιού, ασυναίσθητα έκλεισε τα μάτια της και έβαλε τις παλάμες της πάνω στα αυτιά της και άρχισε να παίρνει βαθιές ανάσες.

Η Αλίκη δεν μπορούσε να καταλάβει πόσο χρόνο είχε περάσει σε αυτή την στάση, όταν το βουητό πλέον είχε εξαφανιστεί και η καρδιά της είχε επιστρέψει σε κανονικό ρυθμό. Άνοιξε τα μάτια της και άφησε τα μάτια της να προσαρμοστούν στο φως.

Η Αλίκη άρχισε να διατρέχει όλο το δωμάτιο με τα μάτια της. Κρυφός φωτισμός στην περίμετρο του ταβανιού, φώτιζε το δωμάτιο με ένα φως που έδινε μια απαλή μπλε απόχρωση παντού. Οι τοίχοι φαίνονταν σαν να ήταν επενδυμένοι με κάποιο υλικό, μάλλον μαλακό, γιατί ανά τακτά διαστήματα, μέρος της επένδυσης βυθιζόταν προς τα μέσα, δημιουργώντας έτσι σειρές από τρισδιάστατα τετράγωνα με καμπύλες πλευρές. Το φως μπορεί να μην είχε την ένταση για να δεις λεπτομέρειες από μακριά, αλλά η Αλίκη παρατήρησε ότι δεν υπήρχε παράθυρο ή πόρτα στο δωμάτιο.

- Αλήθεια, που στο καλό είναι η πόρτα και γιατί δεν υπάρχει παράθυρο – σκέφτηκε

- Κάπως πρέπει να με έβαλαν εδώ μέσα

Όσο και να προσπαθούσε να βρει την πόρτα δεν μπορούσε να ξεχωρίσει κάτι.

Το δωμάτιο όπως το υπολόγισε, από εκεί που καθόταν, ήταν περίπου 5 με 7 δικά της βήματα από τοίχο σε τοίχο. Με τον έναν τοίχο όμως να είναι διαφορετικός από τους άλλους τρείς. Αποτελούνταν από μια μεταλλική κορνίζα που διέτρεχε όλη την περίμετρο του τοίχου και ο τοίχο ο ίδιος ήταν ένας τεράστιος γυάλινος καθρέφτης. Και αυτός ο τοίχος ήταν ακριβώς απέναντι από το κρεβάτι της.

Η Αλίκη σηκώθηκε και έκανε τρία βήματα προς τον τοίχο καθρέφτη. Τότε παρατήρησε τον εαυτό της στον καθρέφτη και συνειδητοποίησε ότι ήταν ολόγυμνη,

Έμεινε εκεί ακίνητη να κοιτάει το είδωλό της στον καθρέφτη σαν να το έβλεπε για πρώτη φορά.

- Αλήθεια, από πότε έχω να με δω γυμνή – σκέφτηκε και έκανε ένα ακόμα βήμα πιο κοντά στον καθρέφτη.

Η Αλίκη ήταν περίπου 1,60 σε ύψος και ευγενικά θα την έλεγες τσουπωτή. Το πρόσωπό της είχε πολύ λεπτά χαρακτηριστικά και πολύ συμμετρικό και όταν το έβλεπες δεν θα έλεγες ότι ταιριάζει με το υπόλοιπο σώμα της. Είχε μέτριο προς μεγάλο στήθος με ωραίο καμπύλο σχήμα και αρκετά συμμετρικό και το στόλιζαν δυο μεγάλες ροζ ρώγες. Η κοιλιά της ξεχώριζε και τα μπούτια της σχεδόν έκρυβαν το μουνί της. Το δέρμα της πολύ λευκό και σχεδόν αψεγάδιαστο.

Η Αλίκη παρέμενε εκεί ακίνητη να παρατηρεί το είδωλό της στον καθρέφτη.

- Ε βέβαια, πως να θυμάσαι πότε είδες τελευταία φορά τον εαυτό σου γυμνό – είπε από μέσα της με ένα απαξιωτικό ύφος.

- Τι να θέλεις να δεις από αυτό παλιοφακλάνα – σκέφτηκε βγάζοντας συγχρόνως έναν μικρό ήχο απογοήτευσης και στεναχώριας.

Έκανε απότομα μεταβολή, για να μην κοιτάει τον καθρέφτη, και έμεινε σε αυτή τη θέση για κάποια δευτερόλεπτα με το κεφάλι κατεβασμένο. Τότε ήταν που παρατήρησε στη μέσα πλευρά του δεξιού της καρπού μια αυτοκόλλητη ιατρική γάζα.

- Τι στο διάολο είναι αυτό – μονολόγησε από μέσα της.

Και με το αριστερό της χέρι άρχισε να τραβάει την αυτοκόλλητη γάζα. Κάτω από την γάζα ήταν μια μικρή πληγή 1 με 2 εκατοστά, η οποία φαινόταν πολύ πρόσφατη.

- Τι στο διάολο είναι αυτό;

- Πότε έγινε;

- Γιατί γαμώτο μου δεν θυμάμαι τίποτα από όλα αυτά.

Εντελώς ξαφνικά ένιωσε να γεμίζει με οργή και πανικό μαζί. Γύρισε αστραπιαία προς την μεριά του τοίχου καθρέφτη και έτρεξε με όση δύναμη μπορούσε και έπεσε πάνω στον καθρέφτη με όλη της τη δύναμη.

Ένας δυνατός υπόκωφος γδούπος ακούστηκε σε όλο το δωμάτιο όταν το σώμα της ήρθε σε επαφή με τον καθρέφτη, και ένας δεύτερος αμέσως μετά όταν αυτή έπεσε κάτω από την αναπήδηση από τον καθρέφτη.

Ο καθρέφτης έδειξε να μην επηρεάστηκε καθόλου από αυτό το χτύπημα.

Η Αλίκη, όπως την πεσμένη στο πάτωμα, έβαλε τα χέρια της στο πάτωμα και ανασήκωσε τον κορμό της.

- Να πάτε να γαμηθείτε παλιομαλάκες

Φώναξε δυνατά και με οργή κοιτώντας προς τον καθρέφτη.

Ήταν σίγουρη ότι αυτός ο καθρέφτης ήταν από αυτούς τους διπλούς που βλέπεις στις ταινίες και από την άλλη πλευρά κάθονταν τώρα κάποιοι και την παρακολουθούσαν.

Μια γρήγορη σκέψη πέρασε από το μυαλό της

- Είναι άραγε πολλοί αυτοί πίσω από τον καθρέφτη;

- Γιατί τους απευθύνθηκα σαν να είναι πολλοί;

- Μήπως υποσυνείδητα θυμάμαι κάτι;

Καθώς ήταν στο πάτωμα ανακαθισμένη και κάνοντας αυτές τις σκέψεις, παρατήρησε ξανά τον εαυτό της στον καθρέφτη. Όλες οι σκέψεις ξαφνικά άδειασαν από το μυαλό της και έμεινε εκεί καρφωμένη να κοιτάει το είδωλό της στον καθρέφτη.

Όπως καθόταν εκεί με τα χέρια της λίγο πίσω από την πλάτη να κρατάνε τον κορμό της όρθιο, ασυναίσθητα άρχισε να λυγίζει τα πόδια της με τις πατούσες της μόνιμα στο πάτωμα και να φέρνει τα γόνατά της όσο πιο κοντά στο στήθος της μπορούσε.

Τα μάτια της παρέμεναν μόνιμα κολλημένα στο είδωλό της στον καθρέφτη.

Μόλις τα γόνατα της έφτασαν στο στήθος της, χωρίς να αφήσει τις πατούσες της από το πάτωμα, άρχισε σιγά σιγά να ανοίγει τα πόδια της γλιστρώντας τα δεξιά και αριστερά. Τα μάτια της παρέμεναν μόνιμα καρφωμένα στον καθρέφτη και συνέχισε να ανοίγει τα πόδια της μέχρι το σημείο που δεν μπορούσε άλλο.

Χαμήλωσε το βλέμμα της και το κάρφωσε στο μουνί της σαν να το έβλεπε για πρώτη φορά. Σήκωσε το αριστερό της χέρι και με τα μάτια της καρφωμένα στο μουνί της στον καθρέφτη, το έφερε ανάμεσα από τα πόδια της και το ακούμπησε.

Η όλη περιοχή ήταν υπερβολικά απαλή. Με το που ακούμπησε την κλιτορίδα της ένιωσε κάτι σαν ρεύμα και μούδιασμα να διαπερνάει αστραπιαία όλο της το κορμί, κάνοντας την να ακινητοποιηθεί και αντανακλαστικά να κλείσει τα μάτια της.

Μετά από ελάχιστα δευτερόλεπτα παύσης, συνέχισε να μετακινεί το χέρι της πιο κάτω και με τα δάχτυλά της να ανοίγει απαλά τα μουνόχειλά της. Με κάποια διστακτικότητα ακούμπησε απαλά τον μέσο των δαχτύλων της στην είσοδο του κόλπου της και ένιωσε μια ανατριχίλα να την διαπερνά.

- Μα τι στο καλο; Γιατί είμαι υγρή; - σκέφτηκε

Ολη η περιοχή γύρω από τα μουνόχειλά της και τον κόλπο της ήταν γεμάτη υγρά.

- Γιατί είσαι υγρή παλιοπουτάνα;

Φώναξε με θυμό στον εαυτό της από μέσα της. Ενώ παράλληλα ένωνε τον δείκτη με τον μέσο και τα έσπρωχνε σιγά σιγά μέσα στον κόλπο της.

- Γιατί μωρή βρωμιάρα είσαι καυλωμένη

Φώναξε πάλι στον εαυτό της χωρίς να σταματήσει την κίνηση των δαχτύλων της.

Αυτή τη φορά όμως ο θυμός που ένιωθε και απευθυνόταν προς τον εαυτό της ήταν ένα είδος θυμού που την έκανε να νιώθει ευφορία.

Έχωσε τα δάχτυλά της κι άλλο μέσα στο μουνί της και όταν μπήκαν ολόκληρα μέσα ασυναίσθητα έκλεισε τα μάτια της και έγειρε το κεφάλι της προς τα πίσω.

Παραμένοντας σε αυτή τη στάση άρχισε να γαμάει το μουνί της με τα δάχτυλά της ανεβάζοντας τον ρυθμό και την ένταση που τα έχωνε κάθε φορά. Ρίγη άρχισαν να διαπερνούν όλο της το κορμί, ξεκινώντας από το μουνί της. Ένιωθε το δέρμα στις ρώγες στις να μαζεύει και να σφίγγει. Μια περίεργη ευχάριστη ζαλάδα κυρίευσε το κεφάλι της. Και μόλις ένιωσε τα πόδια της να αρχίζουν να τρέμουν, με μια αστραπιαία και βίαιη κίνηση τράβηξε το χέρι της από το μουνί της, άνοιξε τα μάτια της που είχαν σκοτεινιάσει και γύρισε προς τον καθρέφτη με μια πολύ αγριεμένη ματιά σαν να ήθελε να τον διαπεράσει και με όλη τη δύναμή της φώναξε

- Τι κοιτάτε παλιομαλάκες;

- Τι κάνετε; Τον παίζετε ολοι μαζί εκει πίσω;

- Καυλωνετε να βλέπετε μια χοντρή βρωμιάρα να παίζει με το μουνί της;

- Είστε σιχαμένοι και ανώμαλοι

Και λέγοντας το τελευταίο έφτυσε με μίσος προς τον καθρέφτη.

- Μήπως τον έχετε μικρό και για αυτό κάθεστε πίσω από τον καθρέφτη;

- Αν είστε άντρες ελάτε να με γαμήσετε αν μπορείτε αρχίδια.

- Παλιομαλάκες

- ΒΓΑΛΤΕ ΜΕ ΕΞΩ

Στην τελευταία πρόταση ούρλιαξε με όση δύναμη είχε και αυτό την έκανε να ζαλιστεί και να λιποθυμήσει.

 

i Δοκτωρ Χιτσινς

Η ξύλινη τριγωνική ράβδος επάνω στο γραφείο είχε μια μπρούτζινη πλάκα στη μια της πλευρά και με μαύρα γράμματα έγραφε Dr.O.Hitsins.

Όλα τα αντικείμενα πάνω στο γραφείο ήταν τέλεια τακτοποιημένα και στοιχισμένα, σαν κάποιος να τα είχε τοποθετήσει χρησιμοποιώντας μέτρο.

Τα δύο μεγάλα παράθυρα του γραφείου τα κάλυπταν σκουρόχρωμες βαριές κουρτίνες που δεν άφηναν το φως του ήλιου να μπει μέσα.

Μια σκουρόχρωμη ξύλινη βιβλιοθήκη κάλυπτε τους δύο τοίχους του δωματίου. Τον έναν απέναντι από τα παράθυρα και αυτό πίσω από το γραφείο. Η βιβλιοθήκη ξεκινούσε από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι του δωματίου. Το ένα τρίτο κάτω μέρος της βιβλιοθήκης ήταν ντουλάπια με κλειδαριά σε όλο της το μήκος. Ενώ τα υπόλοιπα δύο τρίτα ήταν ράφια γεμάτα βιβλία. Στα μάτια του οποιοδήποτε βλέποντας τα βιβλία ένιωθε ότι αυτά είναι τοποθετημένα με κάποιο μοτίβο χωρίς όμως να είναι εμφανές ποιο ήταν αυτό.

Το δωμάτιο δεν είχε αναμμένα φώτα, πέρα από το φως μιας οθόνης υπολογιστή η οποία βρισκόταν στην δεξιά πλευρά του γραφείου.

Κάτι σαν μεσαιωνική φολκ μουσική ακουγόταν πολύ σιγά, χωρίς όμως να κάνει φανερή την πηγή της.

Μια γλυκιά σχεδόν ανεπαίσθητη μυρωδιά δάσους γέμιζε τον αέρα μπερδεμένη με το παλαιωμένο δέρμα και ξύλο των επίπλων.

Ο συνδυασμός της μουσικής και της μυρωδιάς αν έκλεινες τα μάτια σε έκανε να νιώθεις σαν να βρίσκεσαι σε πυκνό δάσος της Φιλανδίας.

Ο Δρ. Χιτσινς καθόταν στην μεγάλη δερμάτινη καρέκλα του γραφείου του και πληκτρολογούσε με έναν αδιάλειπτο και ρυθμικό τρόπο σε ένα κείμενο που είχε τον τίτλο “Embla and Lif”.

Εκείνη την στιγμή ακούστηκαν 3 χτυπήματα στην μεγάλη ξύλινη πόρτα του δωματίου, η οποία ήταν ακριβώς απέναντι από το γραφείο που καθόταν ο Δρ. Χιτσινς.

- Παρακαλώ – ακούστηκε η κάπως βραχνή φωνή του Δρ. Χιτσινς

Η πόρτα άνοιξε και πέρασε μέσα μια ανδρική φιγούρα περίπου 1,75 ψηλή. Το δωμάτιο έξω από την πόρτα ήταν και αυτό σκοτεινό, κάνοντας έτσι αδύνατο να γίνουν φανερά τα χαρακτηριστικά του άντρα που χτύπησε την πόρτα.

Ο Στέλιος έκανε δύο βήματα μπροστά περνώντας την πόρτα και σταμάτησε εκεί.

Ο Στέλιος είχε πιάσει δουλειά στην κλινική του Δρ.Χίτσινς 30 χρόνια πρίν. Όταν είχε έρθει, από τα πρώτα πράγματα που είχε μάθει ήταν ότι κανένας, τουλάχιστον από το προσωπικό της κλινικής, δεν έχει δει το πρόσωπο του Δρ.Χιτσινς. Ούτε ακόμα και ο κύριος Αιρστείδης, ο οποίος ήταν ο γενικός διευθυντής της κλινικής, και ήταν ο μόνος ο οποίος είχε την άδεια να πηγαίνει στο γραφείο του Δρ.Χίτσινς, όποτε αυτός τον καλούσε. Επίσης είχε μάθει ότι κανείς δεν ήξερε τίποτα και για την ιδιωτική ζωή του Δρ. Χιτσινς και ότι ποτέ δεν του μιλάς αν αυτός πρώτα δεν σου απευθύνει τον λόγο.

Αυτό του είχε φάνει πολύ περίεργο τότα και νόμιζε ότι ήταν ένας αστικός μύθος ή κάτι σαν ψάρωμα που έκαναν στους νέους υπαλλήλους. Περνώντας όμως οι μήνες συνειδητοποίησε ότι όλα αυτά ήταν αλήθεια. Ο Δρ.Χίτσινς κυκλοφορούσε στην κλινική εκτός του γραφείου μόνο όταν έπρεπε να επισκεφθεί κάποιον ασθενή. Και πάντα κυκλοφορούσε φορώντας την λευκή του ιατρική ρόμπα, χειρουργικό σκούφο, χειρουργική μάσκα και χειρουργικά γάντια. Εκτός από τα μάτια του, ο Στέλιος δεν είχε καταφέρει να δει τίποτα άλλο. Αν τον πετύχαινε εξω σε κάποιο εστιατόριο ή στο σουπερ μαρκετ ούτε που θα τον αναγνώριζε.

Μετά από 14 χρόνια στην κλινική και πλέον υπεύθυνος τμήματος ο Στέλιος, ένα μεσημέρι τον φώναξε ο κύριος Αριστείδης στο γραφείου και του ανακοίνωσε πως σε ένα μήνα θα έβγαινε στη σύνταξη και ότι αυτός και ο Δρ.Χιτσινς είχαν αποφασίσει ότι πως ο Στέλιος ήταν ο καταλληλότερος να τον διαδεχθεί στη θέση του γενικού διευθυντή.

Όταν ο Στέλιος πλέον ανέλαβε τα νέα του καθήκοντα, αντικαθιστώντας τον κύριο Αριστείδη, ξύπνησε ξανά μέσα του η περιέργεια να δει το πρόσωπο του Δρ.Χίτσινς. Αυτή τη φορά πίστευε ότι πλέον θα το κατάφερνε, καθώς ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να τον επισκεφθεί στο γραφείο του, όποτε ήθελε, και στο οποίο όταν βρισκόταν δεν φορούσε μάσκα.

Αυτή η προσπάθεια και η περιέργεια κράτησε για περίπου 1 χρόνο, ώσπου τελικά κατέληξε ότι δεν έχει καμία τύχη.

Στην τελική, δεν θα άλλαζε και κάτι αν έβλεπε το πρόσωπο του Δρ.Χίτσινς. Είχα μια πολύ καλή θέση, έναν πολύ καλό μισθό και ο Δρ.Χίτσινς του φερόταν άψογα. Ήταν πάντα ευγενικός και δίκαιος μαζί του σε οποιαδήποτε συναναστροφή τους.

- Πως μπορώ να σας βοηθήσω κύριε Φωτίου

Ακούστηκε ο Δρ.Χίτσινς να του λέει πίσω από το ξύλινο γραφείο του.

- Σήμερα στην κλινική μας ξεκινάει μια καινούργια νοσοκόμα, η οποία μόλις τελείωσε την σχολή της και μας ήρθε με παρα πολύ καλές συστάσεις. Σας έφερα τον φάκελο της με όλα τα στοιχεία που ζητάτε να έχουν οι φάκελοι των υπαλλήλων μας.

Του αποκρίθηκε με σταθερή φωνή ο Στέλιος, σηκώνοντας ελαφριά τον φάκελο προς το μέρος του Δρ.Χίτσινς

- Σας ευχαριστώ πολύ κύριε Φωτίου. Αφήστε τον παρακαλώ στο τραπεζάκι εκεί δίπλα και θα τον εξετάσω σύντομα.

Ο Στέλιος έκανε ένα βήμα προς τα αριστερά και ακούμπησε τον φάκελο στο τραπεζάκι που του είχε υποδείξει ο Δρ.Χιτσινς. Με ένα βήμα επέστρεψε στη θέση που βρισκόταν.

- Με χρειάζεστε κάτι άλλο Δρ.Χιτσινς; ρώτησε με την ίδια σταθερή φωνή ο Στέλιος

- Όχι, σας ευχαριστώ κύριε Φωτίου. Θα σας στείλω email με της σημειώσεις μου μόλις τον μελετήσω και για να έρθετε να τον πάρετε. – του απάντησε ο Δρ.Χιτσινς

Ο Στέλιος έκανε μια ανεπαίσθητη και αυθόρμητη κίνηση του κεφαλιού του προς τα κάτω σαν μια μικρή υπόκλιση και βγήκε από το δωμάτιο. Κλείνοντας την πόρτα πίσω του συνειδητοποίησε την κίνηση που έκανε με το κεφάλι του και σκέφτηκε

- Γιατί το κάνω αυτό κάθε φορά που είμαι στο γραφείο του;

Και με αυτή τη σκέψη έφυγε για το γραφείο του.

Ο Δρ.Χιτσινς όταν έκλεισε η πόρτα, περίμενε μερικά δευτερόλεπτα και απλώνοντας το αριστερό του χέρι έφτασε το λαμπατέρ που ήταν πάνω στο γραφείο του και πάτησε τον διακόπτη να ανάψει.

Ήταν ένα κοντό λαμπατέρ με ένα καπέλο που αντανακλούσε όλο το φως προς τα κάτω. Οτιδήποτε πιο ψηλά από το καπέλο παρέμενε στο σκοτάδι.

Το λαμπατέρ φώτισε την επιφάνεια του γραφείου από κάτω του και ήταν σαν να έδωσε ζωή σε ότι φώτιζε. Ο Δρ.Χιτσινς παρέμεινε στο σκοτάδι καθώς ο μισός κορμός του και το κεφάλι του βρισκόταν ψηλότερα από το καπέλο του λαμπατέρ.

Ο Δρ.Χιτσινς έσπρωξε απαλά την καρέκλα του προς τα πίσω, σηκώθηκε και κατευθύνθηκε προς το τραπεζάκι που ο Στέλιος είχε αφήσει τον φάκελο της καινούργιας νοσοκόμας.

Σήκωσε με το αριστερό του χέρι τον φάκελο και γύρισε πίσω στην καρέκλα του. Τοποθέτησε τον φάκελο κάτω από το λαμπατέρ και τον άνοιξε.

Πάνω πανω στον φάκελο ήταν δύο φωτογραφίες, μια με το πρόσωπο της νεας νοσοκόμς και μια δεύτερη ολόσωμη με τη ρόμπα εργασία της.

Ο Δρ.Χιτσινς έκανε στην άκρη τις φωτογραφίες και αμέσως από κάτω βρήκε το βιογραφικό της, το οποίο και άρχισε να διαβάζει.

Πρέπει να είχαν περάσει περίπου 15 λεπτά από την ώρα που ο Δρ.Χιτσινς είχε αρχίσει να διαβάζει τον φάκελο, όταν ενας ήχος στον καμπανάκι ακούστηκε από τον υπολογιστή του. Με το άκουσμα του ήχου αυτού, ακούμπησε την πενα του απαλά πάνω στο σημειωματάριο που είχε δίπλα στον φάκελο της νοσοκόμας και έστρεψε το βλέμμα του στην μεγάλη οθόνη.

Στην οθόνη είχε εμφανιστεί ένα μικρό παράθυρο στη πάνω δεξιά γωνία της οθόνης.

Ο Δρ.Χίτσινς έπιασε το ποντίκι του υπολογιστή και μετακίνησε τον κέρσορα πάνω στο μικρό παράθυρο και πάτησε πάνω στο εικονίδιο για να το κάνει να γεμίσει την οθόνη.

 

i ΜΕΡΑ Νο;

Η Αλίκη μόλις ξύπνησε πάλι από έναν ωραίο βαθύ γλυκό ύπνο που την έκανε να νιώθει μια ηρεμία. Ήταν τόσο ωραίο αυτό το συναίσθημα που δεν της έκανε καρδιά να ανοίξει τα μάτια της και να σηκωθεί.

Μετά από μερικά λεπτά απολαμβάνοντας αυτή την ηρεμία, άνοιξε τα μάτια της. Σκοτάδι παντού, δεν έβλεπε τίποτα. Ούτε σκιές, ούτε αντανακλάσεις. Απόλυτο σκοτάδι. Με μια γρήγορη κίνηση πέταξε τα σκεπάσματα από πάνω της, κατέβασε τα πόδια της από το κρεβάτι και κάθισε στην άκρη του κρεβατιού. Με το που ακούμπησε τα πόδια της κάτω στο πάτωμα το φως άναψε και γέμισε το δωμάτιο με αυτό το απαλό μπλε χρώμα.

Κοίταξε το δωμάτιο γύρω της

- Είμαι ακόμα εδώ – σκέφτηκε

- Τελικά δεν ήταν όνειρο

Ήταν ακόμα γυμνή αλλά δεν ένιωθε να κρυώνει. Τα πόδια της όμως που ακουμπούσαν στο πάτωμα, ένιωθε ότι αυτό ήταν πιο δροσερό.

Το πάτωμα ήταν φτιαγμένο από κάποιες τετράγωνες μεταλλικές πλάκες, με έναν σχεδόν αόρατο αρμό μεταξύ τους. Δεν είχε ξαναδεί τέτοιο πάτωμα από όσο θυμόταν.

- Αλλά και τι θυμάμαι – αναρωτήθηκε από μέσα της

Με αυτή την σκέψη συνειδητοποίησε ότι η μνήμη της μπορούσε να πάει πίσω μέχρι την πρώτη φορά που ξύπνησε σε αυτό το δωμάτιο. Τίποτα άλλο πιο πίσω όσο και να προσπαθούσε.

- Πόσες μέρες είμαι εδώ;

- Είναι μέρες ή ώρες;

- Πόσες ώρες κοιμόμουν από την τελευταία φορά που ήμουν ξύπνια;

- Άλλαξε μέρα ή είναι η ίδια μέρα;

- Τι στο διάολο γίνεται εδώ;

Η Αλίκη ένιωσε την καρδιά της ξανά να ανεβάζει ρυθμούς. Αυτή τη φορά όμως, ή τουλάχιστον προς το παρόν, δεν άκουγε αυτό το ενοχλητικό βουητό στα αυτιά της.

- Το τελευταίο που θυμάμαι είναι που φώναξα σε αυτούς τους παλιομαλάκες πίσω από τον καθρέφτη και μετά λιποθύμησα εκεί στο πάτωμα – μονολόγησε από μέσα της

- Πως βρέθηκα στο κρεβάτι; Ποιος με έβαλε;

Σήκωσε το κεφάλι της και κοιτώντας προς τον καθρέφτη, σαν να απευθύνεται σε αυτούς που πίστευε ότι κάθονταν πίσω από τον καθρέφτη, φώναξε δυνατά

- Τι στο διάολο κάνω εδώ πέρα;

- Τι στο πούτσο θέλετε από εμένα;

Μετά από αυτό το ξέσπασμα έμεινε για κάποια δευτερόλεπτα κάθισε ακίνητη στην άκρη του κρεβατιού με το βλέμμα της καρφωμένο στον καθρέφτη και χωρίς καμία σκέψη να απασχολεί το μυαλό της.

Η καρδιά της άρχισε να κατεβάζει ρυθμούς σιγά σιγά. Σηκώθηκε με αργές κινήσεις και με λάγνο και προκλητικό ύφος προχώρησε προς τον καθρέφτη. Με τη ματιά της να διαπερνάει τον καθρέφτη και σαν να κοιτάει αυτούς που ήταν από πίσω, σήκωσε τα δυο της χέρια και ακούμπησε τις παλάμες της σε αυτόν. Τα χέρια της ήταν λίγο πιο πάνω από το κεφάλι της ανοιγμένα δεξιά και αριστερά και αυτή γερμένη ελάχιστα προς τα εμπρός. Η στάση αυτή έκανε τα βυζιά της να κρέμονται μπροστά σαν δύο τέλειες μεγάλες σταγόνες. Έκλεισε τα μάτια της και έγειρε το κεφάλι της ελαφριά προς τα αριστερά. Έβγαλε την γλώσσα της και με αργές κινήσεις έσκυψε το κεφάλι της μέχρι αυτή να ακουμπήσει τον καθρέφτη και τότε άρχισε να κινείται ολόκληρη προς τα κάτω λικνίζοντας συγχρόνως το κορμί της αριστερά και δεξιά. Η γλώσσα της άφηνε πίσω της ένα υγρό μονοπάτι πάνω στον καθρέφτη και τα χέρια της γλίστραγαν επάνω στον καθρέφτη σαν να χαϊδεύει το σώμα ενός άντρα. Όσο κατέβαινε παράλληλα άνοιγε τα γόνατά της για να μπορέσει να κατέβει όσο πιο χαμηλά γινόταν.

Όταν έφτασε στο πιο χαμηλό σημείο άνοιξε τα μάτια της και με μια λάγνα ματιά ψιθύρισε στον καθρέφτη:

- Σου αρέσει;

Δεν ακουγόταν τίποτα. Έκλεισε τα μάτια της ξανά, γύρισε το κεφάλι της στο πλάι, ακούμπησε το δεξί της αυτί στον καθρέφτη, κράτησε την ανάσας της και προσπάθησε μήπως ακούσει κάτι από την άλλη πλευρά του καθρέφτη.

Τίποτα. Απόλυτη ησυχία.

Απογοητευμένη, αλλά χωρίς να το δείχνει, σηκώθηκε, άνοιξε τα μάτια της, έκανε δύο βήματα προς τα πίσω και έμεινε εκεί να κοιτάει αυτή τη φορά το είδωλό της στον καθρέφτη.

- Πως είσαι έτσι μωρή πατσαβούρα με αυτή τη κοιλιά και τα μπούτια - Μονολόγησε από μέσα της – που μου θες να καυλώνεις και κόσμο.

Με το που τελείωσε αυτή τη σκέψη, έκανε μεταβολή και κατευθύνθηκε προς το κρεβάτι.

Τότε ήταν που για πρώτη φορά παρατήρησε ότι, στον τοίχο που ήταν από την μεριά που έβαζε τα πόδια της στο κρεβάτι, υπήρχε ένας μικρός ανοξείδωτος νιπτήρας.

- Τουλάχιστον μου έχουν νερό να πιώ οι μαλάκες, αλλά δεν διψάω τώρα - μουρμούρησε

Μόλις έφτασε στο κρεβάτι κάθισε στην άκρη του κρεβατιού κοιτώντας προς τον καθρέφτη.

- Ποιοι με έφεραν εδώ και για πιο λόγο;

Σκέφτηκε με έντονο προβληματισμό και απορία. Πίεζε το μυαλό της να μπορέσει να θυμηθεί έστω μια σκηνή πριν από την πρώτη φορά που ξύπνησε σε αυτό το δωμάτιο, αλλά μάταια.

- Τί στο καλό να θέλουν από εμένα και γιατί με έχουν γυμνή;

Δεν μπορούσε να δώσεις απαντήσεις και δεν έβγαινε νόημα. Κοίταξε πάλι το γυμνό της κορμί στον καθρέφτη και έφερε στη μνήμη της μερικά λεπτά πριν που έγλειφε τον καθρέφτη. Με αυτή τη σκέψη μέσα στο μυαλό της έβλεπε τον εαυτό της να το κάνει.

Ξαφνικά, και ενώ αυτή έγλειφε τον καθρέφτη, σαν αυτός να ήταν από νερό, δύο αντρικές φιγούρες πέρασαν από μέσα. Ο ένας άντρας ήταν νεαρός στα 30+ με αθλητικό σώμα και ο άλλος στα 50+ με καλοδιατηρημένο σώμα ενήλικα. Και οι δύο γυμνοί. Ο νεαρός της άρπαξε το κεφάλι από τα μαλλιά και το έφερε μπροστά στον καυλωμένο πούτσο του. Της έδωσε ένα γερό σκαμπίλι στο πρόσωπο με το ελεύθερο χέρι του και άκουσε να της λέει

- Άνοιξε το στόμα σου να στο γαμήσω παλιοκαργιόλα

Εκείνη χωρίς καμία αντίδραση έκανε ακριβώς ότι της είπε και άνοιξε το στόμα της βγάζοντας και τη γλώσσα της.

Ο νεαρός χωρίς να αφήσει ούτε λεπτό τα μαλλιά της, έσκυψε ελαφριά ενώ συγχρόνως τράβαγε το κεφάλι της προς τα πίσω ώστε το πρόσωπο της να τον κοιτάει και έφτυσε με δύναμη στο στόμα της. Στη συνέχεια έπιασε το κεφάλι της και με τα δύο του χέρια και έχωσε τον πούτσο του στο στόμα της.

Την ίδια ώρα που ο νεαρός ασχολούταν με το στόμα της, ο πιο ηλικιωμένος άντρας πέρασε από πίσω της και έπιασε σφιχτά και με τα δύο χέρια του την τεράστια κωλάρα της. Άρχισε να την χτυπάει δυνατά με τα χέρια του, ενώ η Αλίκη μπουκωμένη με τον πούτσο του νεαρού, σε κάθε χτύπημα έβγαζε ένα μικρό βογγητό.

Όταν πλέον είχε γίνει έντονα κόκκινος ο κώλος της, ο ηλικιωμένος άντρας τράβηξε δυνατά στην αντίθετη κατεύθυνση τα κωλομάγουλά αποκαλύπτοντας έτσι την κωλοτρυπίδα της, και με ένας ύφος αηδίας στο πρόσωπο του, την έφτυσε. Χωρίς καθυστέρηση ακούμπησε το κεφάλι του πούτσου στην κωλοτρυπίδα της και πολύ βίαια έσπρωξε με όλο το βάρος του σώματός τον πούτσο του μέσα της. Αυτό έκανε την Αλίκη να βγάλει μια κραυγή μαζί με ένα τσίριγμα. Ο νεαρός της τράβηξε μια δυνατή σφαλιάρα στο πρόσωπο και της είπε

- Δεν θα σταματάς για κανένα λόγο παλιοβρωμιάρα. Ακούς τι σου λέω;

Εκείνη ακριβώς την στιγμή η Αλίκη επανήλθε στην πραγματικότητα από την φαντασίωση στην οποία είχε βυθιστεί. Συνειδητοποίησε ότι είχε ξαπλώσει στο κρεβάτι και χάιδευε το μουνί της. Τα φώτα ήταν όλα κλειστά και πάλι απόλυτο σκοτάδι. Έκλεισε τα μάτια της και συνέχισε την φαντασίωση της και να τρίβει το μουνί της, μέχρι που τελείωσε με ένα πολύ δυνατό αναστεναγμό και τα πόδια της να τρέμουν.

Με το που τελείωσε ένα πολύ ωραίο συναίσθημα απόλυτης ηρεμίας την κυρίευσε και χωρίς καμία σκέψη στο μυαλό της αποκοιμήθηκε εκεί όπως ήταν.



----ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ---

 

Καλογραμμένο και ιντριγκαδόρικο... Περιμένω με ενδιαφέρον τη συνέχεια!!!

 

Ανυπομονώ για τη συνέχεια..

 

Me too  

 

Μια από τα ίδια με τα κορίτσια πιο πανω!!

 

ii ΜΕΡΑ Νο;

Η Αλίκη άνοιξε τα μάτια της και κοίταξε μέσα το σκοτάδι που απλωνόταν γύρω της. Δεν την ξάφνιαζε πλέον όταν ξυπνούσε. Ένιωσε σαν να είναι σε ελεύθερη πτώση μέσα σε αυτή τη σκοτεινή άβυσσο. Είχε πλέον μάθει ότι από τη στιγμή που θα ακουμπούσε τα πόδια της στο πάτωμα θα άναβαν τα φώτα και αυτή η ευχάριστη ηρεμία που της χάριζε το σκοτάδι δεν ήθελα να την χάσει τώρα.

Παρέμενε σε αυτή τη θέση κοιτώντας το τίποτα όταν σκέψεις άρχισαν πάλι να γεμίζουν το κεφάλι της και άρχισε έναν διάλογο με τον εαυτό της.

- Πόσο χρόνος να έχει περάσει που είμαι εδώ;

- Δεν πρέπει να είναι πολύς γιατί δεν εχω νιώσει πείνα ακόμα

- Μήπως όμως φταίει η υπερένταση που δεν έχω νιώσει πείνα;

- Μήπως όταν κοιμάμαι ο ύπνος να είναι τεχνητός και με κάποιο τρόπο να με ταΐζουν;

- Τι να προξένησε αυτή την πληγή που στον καρπό μου;

- Και αν δεν είναι ατύχημα και την έκανε κάποιος, γιατί την έκανε;

- Σίγουρα κάποιος έρχεται εδώ μέσα όταν κοιμάμαι, αλλιώς δεν έχει εξήγηση το πως βρέθηκα στο κρεβάτι την προηγούμενη φορά που λιποθύμησα στο πάτωμα.

- Γιατί δεν έχουν επικοινωνήσει ακόμα μαζί μου; Τι να θέλουν από εμένα;

- Αρχίδια, όσο και να τα σκέφτομαι απαντήσεις δεν θα βρω. Μόνο αυτοί που με έφεραν εδώ μπορούν να μου δώσουν απαντήσεις

- Πως θα τους κάνω να μου μιλήσουν; Να μου πουν επιτέλους τι θέλουν από εμένα. Γιατί σίγουρα θέλουν κάτι αλλιώς θα με είχα σκοτώσει ήδη.

- Μήπως το ότι με έχουν γυμνή να παίζει κάποιο ρόλο;

- Λες ρε συ να είναι τίποτα ανώμαλοι που με παρακολουθούν από κάπου και τραβάνε μαλακία μαζί μου;

- Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι αυτό με καυλώνει στη σκέψη, αλλά θα ήθελα να το ξέρω ρε γαμώτο.

- Νομίζω ότι πάντα είχα την φαντασίωση να με απαγάγουν και να με βιάσουν. Αλλά εδώ είμαι μόνη μου και σίγουρα δεν με βιάζουν.

- Λες ρε συ να με γαμάνε όταν με βάζουν για ύπνο;

- Δεν θα το ένιωθα όταν ξύπναγα; Έτσι δεν είναι;

- Εκτός κι αν είναι μικροτσούτσουνοι – και γέλασε δυνατά από μέσα της

- Συγκεντρώσου βλαμμένη – είπε αυστηρά στον εαυτό της και ξεκίνησε νεες σκέψεις

- Χμμμ…πρέπει να βρω έναν τρόπο να επικοινωνήσω μαζί τους

- Αν αρχίσω και φωνάζω και ουρλιάζω και χτυπάω τον καθρέφτη; Λες τότε να μου μιλήσουν για να με σταματήσουν;

- Ή μήπως να κάνω την καλή και την ευγενική και να ζητήσω να μου εξηγήσουν γιατί είμαι εδώ;

- Μπαααα…μαλακίες. Αν ήξεραν από ευγένεια δεν θα με είχαν εδώ φυλακισμένη και γυμνή.

- Το ΒΡΗΚΑ! – σκέφτηκε φωναχτά με χαρά από μέσα της

- Θα αρχίσω να πίνω πολύ νερό και κάποια στιγμή θα μου έρθει κατούρημα. Και τότε θα τους πω ότι πρέπει να κατουρήσω και ότι πρέπει να με πάνε στην τουαλέτα αφού το δωμάτιο δεν εχει.

- ΝΑΙ! ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ! – είπε με θαυμάζοντας τον εαυτό της που το σκέφτηκε

- Και όταν γίνει αυτό, την ώρα που θα με πηγαίνουν στην τουαλέτα θα αποφασίσω εκείνη την στιγμή ποιες θα είναι οι επόμενες κινήσεις μου.

- Το ποιο πιθανόν η τουαλέτα να έχει παράθυρο και να…ή δεν ξέρω…τέλος πάντων…θα δω…ένα ένα τα βήματα.

Με αυτή την τελευταία σκέψη στο μυαλό της έσπρωξε τα σκεπάσματα από πάνω της, ακούμπησε τα πόδια της στο πάτωμα και τα φώτα άναψαν.

- Κοίτα να κρατήσεις την ψυχραιμία σου, για να μην υποψιαστούν τίποτα, και να δείχνεις συνέχεια χαλαρή και ότι απολαμβάνεις την απομόνωση σου. Δεν θα τους αρέσει αυτό σίγουρα

Και τελειώνοντας την σκέψη της σηκώθηκε από το κρεβάτι.

Έκανε ένα βήμα μπροστά και σήκωσε ψηλά το χέρια της και τεντώθηκε, αφήνοντας ένα μικρό ναζιάρικο αναστεναγμό ανακούφισης.

Γύρισε προς την πλευρά που ήταν ο νιπτήρας και προχώρησε προς τα εκεί. Παρατήρησε ότι είχε δύο πλαστικά κουμπιά. Ένα στην μπροστά πλευρά όπου εικονίζονταν δύο χέρια και το άλλο στο πλάι όπου εικονίζονταν τρεις γραμμές που ξεκινούσαν σχεδόν ενωμένες στο κάτω σημείο και απομακρύνονταν η μία από την άλλη στο πάνω μέρος, κάτι σαν πίδακας.

- Αυτό θα είναι το κουμπί για να πίνεις νερό προφανώς – σκέφτηκε κοιτώντας το κουμπί στο πλάι.

Πάτησε το κουμπί αυτό και πράγματι ένας μικρός πίδακας νερού ξεπήδησε από την αριστερή πλευρά του νιπτήρα. Με το που άφησε το κουμπί ο πίδακας εξαφανίστηκε.

- Αρα πρέπει να το κρατάς συνέχει πατημένο για να πιείς…οκ

Πάτησε λοιπόν ξανά το κουμπί και το κράτησε πατημένο. Έγειρε όλο της το σώμα για να φέρει το στόμα κοντά στον πίδακα ενώ συγχρόνως με το ελεύθερο χέρι έπιασε τα μαλλιά της και τα τράβηξε από την άλλη μεριά, μακριά από τον πίδακα.

Το νερό ήταν απολαυστικά δροσερό.

- Πω πω…πόσο ωραίο είναι. – σκέφτηκε

- Τελικά δίψαγα ρε συ και δεν το είχα καταλάβει

Και με αυτή την σκέψη συνέχισε να πίνει νερό. Κάποια στιγμή ένιωσε ότι ξεδίψασε και είπε στον εαυτό της

- Μην σταματάς, θυμήσου το σχέδιο μας. Πιές όσο περισσότερο μπορείς.

Και με αυτό συνέχισε να πίνει κι άλλο νερό μέχρι που ένιωσε μια αναγούλα.

Άφησε το κουμπί, ανασηκώθηκε και με την εξωτερική πλευρά του χεριού της σκούπισε ότι νερό υπήρχε γύρω από το στόμα της.

- Χμμμ…πολύ ωραία – σκέφτηκε

- Και τώρα τί κάνουμε; Πως θα περάσει η ώρα;

Αυτό δεν το είχε σκεφτεί. Κάτι έπρεπε να κάνει για να περάσει η ώρα. Έπρεπε να βρει κάτι να απασχοληθεί μέχρι να της έρθει κατούρημα.

Με αυτό τον προβληματισμό στο μυαλό της γύρισε στο κρεβάτι. Κάθισε στην άκρη και στη συνέχεια σήκωσε τα πόδια της ώστε να κάτσει οκλαδόν πάνω σε αυτόν για να σκεφτεί τι θα κάνει.

Τη στιγμή που τα πόδια της έχασαν την επαφή τους με το πάτωμα, το φως αμέσως έσβησε και σκοτάδι γέμισε το δωμάτιο.

Η Αλίκη ξαφνιάστηκε με αυτή την εξέλιξη.

- ΩΠΑ! Τί έγινε εδώ; - μονολόγησε από μέσα της

- Γιατί έκλεισαν τα φώτα;

- Μήπως θέλουν να μου πουν κάτι;

- Λες ρε συ επειδή δεν ακουμπάν τα πόδια μου κάτω να έκλεισαν;

Κάνοντας αυτή την τελευταία σκέψη, μετακίνησε αργά το αριστερό της πόδι εξω από το κρεβάτι και το ακούμπησε απαλά στο πάτωμα.

- Χμμμμ…δεν άναψαν τα φώτα – μονολόγησε πάλι από μέσα της

- Τι στο πούτσο γίνεται εδώ;

Μάζεψε ξανά το πόδι της επάνω και έμεινε ακίνητη προσπαθώντας να δώσει μια λογική εξήγηση για το πως λειτουργούν τα φώτα. Αλλά δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτα.

- Λες ρε συ να τα έχουν προγραμματισμένα να παραμένουν ανοιχτά για συγκεκριμένο χρόνο;

- Μπααα…όχι. Λες μαλακίες. Η διάρκεια που παρέμειναν ανοιχτά τώρα ήταν παρα πολύ μικρότερη από την τελευταία φορά.

- Τι στο διάολο.

- Ρε συ, μήπως έχουν καύλες και θέλουν να με βάλουν να κοιμηθώ για να έρθουν να με γαμήσουν;

- ΑΝ είναι αυτό πρέπει να είναι πολύ ηλίθιοι. Πως θα κοιμηθώ αφού πριν λίγο ξύπνησα.

- Δεν μπορεί, κάτι άλλο παίζει.

- Κοίτα να δεις που οι ανωμαλάρες θα θέλουν να τραβήξουν μαλακία βλέποντας με στην κάμερα που βλέπει στο σκοτάδι.

- Τελικά υπάρχει πολύ ανωμαλία στον κόσμο.

Και μετα την τελευταία σκέψη γέλασε από μέσα της.

- Αλήθεια, πως λες να φαίνομαι στην κάμερα αυτή;

- Λες το σώμα μου να φαίνεται πιο σεξυ και πιο προκλητικό;

- Λοιπόν οκ. Θα τους δώσω αυτό που θέλουν. Θα σηκωθώ και θα πάω να κάτσω πιο κοντά στον καθρέφτη και θα παίρνω σεξυ πόζες.

Και γελώντας από μέσα της με την τελευταία της σκέψη και ελαφριά καυλωμένη με το όλο σκηνικό που φαντάστηκε, κατέβηκε από το κρεβάτι για να πάει κοτνά στον καθρέφτη.

- ΤΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ!; - είπε ξαφνιασμένη και με απορία από μέσα της, κι ενώ παραλίγο να της ξεφύγει να το πει φωναχτά

- Άναψαν τα φώτα!!!

- Τι στο διάολο γίνεται εδώ;

- Τώρα μπερδεύτηκα.

Η Αλίκη έμεινε ακίνητη εκεί, απορημένη με την εξέλιξη αυτή.

- Σκέψου ηλίθια – πρότεινε τον εαυτό της από μέσα της

- Τι στο καλό συμβαίνει εδώ;

Για τις επόμενες ώρες η Αλίκη περπατούσε πέρα δώθε στο δωμάτιο προσπαθώντας να βρει μια απάντηση για το πως λειτουργούν τα φώτα, αλλά δεν της ερχόταν τίποτα. Που και που πήγαινε και στον νιπτήρα και έπινε νερό και μετά πάλι περπάτημα ή κάποιες φορές καθόταν στο πάτωμα, στύβοντας το μυαλό της για μια απάντηση.

Κάποια στιγμή ένιωσε ότι της ήρθε κατούρημα και αυτό διέκοψε όλες τις σκέψεις που έκανε για τα φώτα.

Γύρισε προς τον καθρέφτη και επιστρατεύοντας το πιο γλυκό ύφος και φωνή που είχε είπε

- Να σας ενημερώσω ότι χρειάζομαι τσίσα μου.

- Μπορείτε παρακαλώ να στείλετε κάποιον να με πάει στην τουαλέτα;

Χαμογέλασε από μέσα της με ικανοποίηση γιατί το σχέδιο της θα πήγαινε καλά και ακριβώς όπως το είχε σκεφτεί.

Πρέπει να είχαν περάσει λίγα λεπτά και δεν είχε έρθει κανείς, αλλά ούτε είχε πάρει κάποια απάντηση.

- Τι στο καλό γίνεται – σκέφτηκε από μέσα της

- Λες ρε συ την ώρα που το είπα να μην ήταν κανείς μπροστά στην οθόνη να με ακούσει;

- Ναι ρε αυτό θα ήταν.

- Αλλά δεν κάνουμε δουλειά ετσι παλικάρια. – σκέφτηκε κάπως αυθάδικα

- Λοιπόν θα το ξαναπώ.

Με το ναζιάρικο γλυκό της ύφος και τραβώντας ελάχιστα τα τελευταία γράμματα κάθε λέξης είπε:

- Ναι…γειά σας ξανά.

- Ξέρετε…έχω μεγάλη ανάγκη να πάω τουαλέτα να κάνω τσίσα μου και με το ζόρι τα κρατάω (κάτι που δεν ίσχυε εκείνη τη στιγμή)

- Παρακαλώ μπορείτε να κανονίσετε να πάω τουαλέτα;

Και μετά την τελευταία λέξη έσκασε ένα ναζιάρικο χαμόγελο προς τον καθρέφτη.

Ενώ συγχρόνως από μέσα της μονόλογησε

- Αντε μαλάκα…ξύπνα επιτέλους και στείλε κάποιον

- Δεν θα έρθεις; Θα έρθει και θα σου δείξω εγώ, παλιομαλάκα

Αυτές οι σκέψεις ανέβασαν κάπως τους ρυθμούς της καρδιάς τη και ένιωσε να αγριεύει και να φουντώνουν τα νεύρα της.

- Έλα ηρέμησε μην το χαλάσεις τώρα – είπες στον εαυτό της από μέσα της

- Τόσο κόπο κάναμε

Και προσπάθησε να κρατηθεί ήρεμη και συγκεντρωμένη στον στόχο της και πιθανά σενάρια του τι θα έκανε όταν έρχονταν.

Κάμποση ώρα είχε περάσει από την δεύτερη παράκληση της για τουαλέτα και δεν έβλεπε να γίνεται τίποτα. Κανείς δεν ήρθε και κανείς δεν επικοινώνησε.

- Γιατί δεν έρχονται ρε γαμώτο – σκέφτηκε από μέσα της

Τώρα ένιωθε λίγο πιο έντονα την αίσθηση να κατουρήσει αλλά ακόμα μπορούσε να τα κρατήσει.

Άρχισε πάλι να περπατάει παντού μέσα στο δωμάτιο και προσπαθώντας να δώσει λογική εξήγηση γιατί δεν έχουν έρθει να την πάνε τουαλέτα.

Δεν μπορούσε να σκεφτεί κάτι. Όλα τα είχε κάνει σωστά και σύμφωνα με το σχέδιο.

- Τίποτα…είναι μουνιά…είναι παλιοαρχίδια.

- Αυτό είναι γαμώ το σπιτάκι μου μέσα.

- Εγώ φταίω που δεν τους τα έχωσα και το παίζω ευγενική μαζί τους.

- Τους παλιομαλάκες.

- Έτσι φέρονται σε μια γυναίκα ρε μαλάκες;

Και όλες αυτές οι αγανακτισμένες σκέψεις την έκαναν να νιώθει θυμό.

Τώρα αλήθεια δεν μπορούσε να τα κρατήσει άλλο. Ένιωθε να της φεύγουν. Έπρεπε επειγόντως να πάει τουαλέτα.

- Δεν είναι δυνατόν να μου το κάνουν αυτό – σκέφτηκε νευριασμένα από μέσα της

- Δεν θα επιτρέψω να με εξευτελίσουν έτσι και να κατουρηθώ επάνω μου.

Στη σκέψη και μόνο να μην μπορεί να κρατηθεί και να κατουριέται επάνω της, η καρδιά της ανέβασε ρυθμούς στο φουλ. Δεν θα άντεχε αυτόν τον εξευτελισμό.

- ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ

Ξέσπασε φωνάζοντας με όλη της τη δύναμη προς τον καθρέφτη.

- ΚΟΨΤΕ ΤΗ ΜΑΛΑΚΙΑ. ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ ΝΑ ΚΑΤΟΥΡΗΣΩ

- ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ ΠΑΛΙΟΚΑΡΓΙΟΛΗΔΕΣ

Στο άκουσμα της τελευταίας λέξης της η Αλίκη ένιωσε ένα ηλεκτρικό κύμα να διαπερνά όλο της το σώμα ξεκινώντας από τα πόδια της.

Το σοκ από αυτό το κύμα ήταν τόσο δυνατό που την έκανε να πέσει στα γόνατα αμέσως.

Με το που γονάτισε ένιωσε ένα ζεστό υγρό να ρέει στα μπούτια της και να τυλίγει τα γόνατα της και τα πόδια της που ήταν στο πάτωμα.

Έκλεισε τα μάτια της, έσκυψε το κεφάλι της και έμεινε εκεί γονατισμένη να κατουριέται επάνω της και να κάθεται επάνω τους.

Το μυαλό της ήταν σαν να είχε μπλοκάρει και δεν μπορούσε να κάνει καμία σκέψη. Νεκρός εντελώς ο εγκέφαλος. Το μόνο που ένιωθε ήταν η ανακούφιση από το κατούρημα και μια αίσθηση θαλπωρής και ζεστασιάς που προερχόταν από τα ούρα της που άγγιζαν το δέρμα της. Και κάπου εκεί μέσα στο χάος των συναισθημάτων και του μυαλού της, αναγνώρισε κάποιες δόσεις συναισθήματος καύλας.

- Αλήθεια τώρα; - σκέφτηκε με ηρεμία και χαλαρότητα

- Αλήθεια εχω καυλώσει;

Τις σκέψεις της τις διέκοψε ένας ξαφνικός ήχος, όμοιος με αυτούς των κινητών όταν λαμβάνει κάποιο μήνυμα.

Ο ήχος, παρότι δεν ήταν δυνατός, περισσότερο τρόμαξε παρά ξάφνιασε την Αλίκη, αφού μέχρι τώρα δεν είχε ακούσει τίποτα άλλο εκτός την φωνή της.

Στο άκουσμα του ήχου σήκωσε αντανακλαστικά το κεφάλι της προς την μεριά που τον άκουσε να έρχεται. Κοίταξε τον καθρέφτη και κάπου εκεί λίγο πιο ψηλά από τη μέση είδε κάποια μπλε γράμματα.

Ακόμα μπερδεμένη από όλα τα συναισθήματα που την κατέκλυζαν, κοιτούσε τα γράμματα στον καθρέφτη και δεν συνειδητοποιούσε τι έβλεπε. Σαν να ήταν σε κάποιο άλλο κόσμο.

Είχε μείνει εκεί καρφωμένη σαν αποβλακωμένη. Η καρδιά της άρχισε να ρίχνει του ρυθμούς και συγχρόνως το μυαλό της άρχισε σιγά σιγά να ξεθολώνει.

- ΜΟΥ ΈΣΤΕΙΛΑΝ ΜΗΝΥΜΑ!

- ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΑΝ

Σκέφτηκε φωναχτά από μέσα της και ήταν σαν να πάτησε το restart της. Όλες οι πριν σκέψεις της χάθηκαν και το μυαλό της ξεθόλωσε ακαριαία.

- «Όταν δεν είσαι ειλικρινής και ευγενική μαζί μου θα τιμωρείσαι»

Αυτό ήταν το μήνυμα στον καθρέφτη.

- «Όταν δεν είσαι ειλικρινής και ευγενική μαζί μου θα τιμωρείσαι»

Το διάβασε ξανά δυνατά.

- «Όταν δεν είσαι ειλικρινής και ευγενική μαζί μου θα τιμωρείσαι»

Αυτή τη φορά το επανέλαβε από μέσα της κοιτώντας κολλημένη το μήνυμα στον καθρέφτη.

Το επανέλαβε μερικές φορές ακόμα από μέσα της σαν προσπαθούσε να το απομνημονεύσει.

Σηκώθηκε, γύρισε προς το κρεβάτι, και επαναλαμβάνοντας ασταμάτητα το μήνυμα από μέσα της προχώρησε προς τα εκεί.

Τώρα ένιωθε ένα ερείπιο και το μόνο που έκανε είναι να επαναλαμβάνει το μήνυμα.

Άφησε τον εαυτό της να πέσει στο κρεβάτι. Τα φώτα έκλεισαν

- «Όταν δεν είσαι ειλικρινής και ευγενική μαζί μου θα τιμωρείσαι»

Το μήνυμα παρέμεινε αναμμένο πάνω στον καθρέφτη και στο μυαλό της Αλίκης που το επαναλάμβανε συνέχεια.

Έκλεισε τα μάτια της και αποκοιμήθηκε.








----ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ---

 

Moreeeee please   

 

Ουάου!

 

Εντάξει ο τύπος το έχει πάει σε άλλο επίπεδο....