Ο Μελλοθάνατος που Βλέπει το Μέλλον

Κατέβαινα αποκαμωμένος μετά τη δουλειά με το μετρό ένα ζεστό απομεσήμερο του Αυγούστου. Προσφάτως η γυναίκα μου με είχε παρατήσει για τον πουτσαρά κουμπάρο μας και ενώ ο συρμός φρενάριζε στην Κατεχάκη μπήκε ένας σωματώδης άνδρας με παραλλαγή κι ενώ ενστικτωδώς παραμέρισα να περάσει, την ίδια στιγμή ένιωσα τη διέγερση της στύσης μου. Φαντάζεστε την ταραχή μου όταν Εκείνος, αναπάντεχα, με ρώτησε που έχω υπηρετήσει.


Με τα πολλά, καταλήξαμε να πάμε για μπύρες στο άδειο Μεταξουργείο!


Στην ηλιοκαμένη πλατεία εκείνος κάθισε στη σκιά. Προηγουμένως με είχε σπρώξει στην καρέκλα κάτω απ’ τον ήλιο. Θα μπορούσα να το ερμηνεύσω σαν μία φιλική σπρωξιά, μόνο που δεν ήμασταν φίλοι…


«Δεν είσαι αρκετά αρσενικό, ρε!», ήταν η μονοκόμματη απάντηση που πήρα ως απάντηση στις εκμυστηρεύσεις μου σχετικά με το ότι η γυναίκα μου το έσκασε με άλλον.


Πήγα να πω κάτι αλλά αντ' αυτού άπλωσα ταπεινωμένος το χέρι μου να πιω μία ακόμα δροσερή γουλιά μπύρας. Εκείνη τη στιγμή προλαβαίνει και μου αρπάζει το ποτήρι από το τραπέζι και χωρίς να προλάβω να καταλάβω τίποτα, είχε θεαματικά φτύσει μέσα του.


Κοιταχτήκαμε μερικά δευτερόλεπτα στα μάτια. Εκείνος βγήκε νικητής, είχα λυγίσει κάτω απ’ το βλέμμα του. Ένιωσα την στύση μου να απογειώνεται και τη δίψα μου να κορυφώνεται!


Μου είπε να βγάλω την φανέλα, το παντελόνι και τα παπούτσια μου. Δεν κοίταξα καν τριγύρω μου – βρισκόμουν σε μία πύρινη έρημο στο κέντρο της Αθήνας. Μου είπε να πέσω στα γόνατα και να γλύψω τις μπότες του μέχρι να μουσκέψουν.


Μου είπε να τσακιστώ να πάω μέσα στο μαγαζί.

Καθώς διέσχιζα σεινάμενη κουνάμενη με γυμνά πέλματα τις καυτές πλάκες της πλατείας αισθάνθηκα ότι γίνομαι ο λυτρωτής του κόσμου,ο μελλοθάνατος που βλέπει το μέλλον!