Ο ΤΡΟΠΟΣ ΤΗΣ ΣΚΛΑΒΟΣΥΝΗΣ

Σε μία πρόσφατη συζήτηση με ένα φίλο, μου έγινε η εξής ερώτηση: γιατί ισχυρίζεσαι ότι η σκλάβα θα καθίσει στη σχέση ανεξαρτήτως πράξεων του Αφέντη (δώσει – δε δώσει) και λίγο παρακάτω αναφέρεσαι στη χρήση ως την πεμπτουσία της σκλαβιάς; Το ερώτημα ήταν πολύ καλό, γιατί συχνά σκέφτομαι φωναχτά και δεν φροντίζω πάντα να συνδέω τα διάφορα στάδια της σκέψης μου.

Ο συνομιλητής μου δεν καταλάβαινε το θέμα του δούναι και λαβείν. Είναι τρομερά δύσκολο για τους μη σκλάβους και τους μη Αφέντες να κατανοήσουν το πώς λειτουργεί μια σχέση σκλαβιάς. Διότι ο συνήθης τρόπος του σχετίζεσθαι «μια σου και μια μου», στο M/s δεν νοείται, τουλάχιστον όχι με την βανιλοειδή έννοια.

Θα προσπαθήσω να εξηγήσω αυτά που εκ πρώτης όψεως φαίνονται αντιφατικά, με μία ανάλυση της δικής μου πορείας μέχρι τώρα. Η τοποθέτησή μου αφορά μόνο την δική μου περίπτωση, δεν διατείνομαι ότι όλα αυτά ισχύουν σε όλες τις περιπτώσεις M/s. Ίσως να υπάρχουν κάποιες πτυχές που να μπορούν να γενικευθούν. Ίσως και όχι.

Το κείμενο αυτό αφιερώνεται στην ariadni, στην evey hammond, στη labinnah και στην urmiaa.

Ο ΤΡΟΠΟΣ ΤΗΣ ΣΚΛΑΒΟΣΥΝΗΣ

ΠΡΩΤΟ ΣΤΑΔΙΟ – ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ

ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ
Ως βάση της αίσθησης σκλαβιάς μπορεί να θεωρηθεί η ευγνωμοσύνη. Δεν εξαρτώ την αίσθηση ότι είμαι σκλάβα από την χρήση μου ή από το τί μου προσφέρει ο Αφέντης, αλλά από το ότι ήδη μου έχει «σώσει τη ζωή» και συνεπώς η ζωή μου Του ανήκει. Του είμαι ευγνώμων γιατί χάρη σ’ Αυτόν βρήκα τον εαυτό μου, την ηρεμία μου, τη γαλήνη μου, τις δυνατότητές μου. Νιώθω ότι δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεπληρώσω το χρέος μου, ότι και αν κάνω. Όταν κάποια είναι αχάριστη δεν μπορεί να γίνει σκλάβα. Είναι κανόνας!

Αυτή η αίσθηση έχει ένα impetus το οποίο διαρκεί για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, ασχέτως συνεχιζόμενης προσφοράς, επικοινωνίας, χρήσης κλπ, ακόμη και στο απόλυτο κενό. Δεν ξέρω πότε η αίσθηση αρχίζει και ξεθωριάζει. Ίσως εξαρτάται από τις πράξεις του Αφέντη, μόλις κρίνει ότι το αρχικό impetus έχει καταλαγιάσει. Αν χαθεί πλήρως η αίσθηση της ευγνωμοσύνης, ίσως κάτι άλλο θα την αντικαταστήσει ως βάση. Αν χαθεί η αίσθηση της σκλαβιάς, στις περισσότερες περιπτώσεις έχει ευθύνη ο Αφέντης που αδιαφόρησε και δεν την «τάισε» ή δεν την συντήρησε κατάλληλα. Δεν ωφελεί να ανησυχώ εγώ γι αυτό, και δεν ανησυχώ. Εάν θέλει την συνέχιση της σχέσης, θα φροντίσει να διατηρήσει την αίσθηση ζωντανή.

Προσοχή: Η «διάσωση της ζωής» της σκλάβας από τον Αφέντη και αυτό που συνεχίζει να κάνει ίσως για να δίνει το impetus για την αίσθηση σκλαβιάς, δεν μπορεί να εκληφθεί ως ανταλλαγή, γιατί ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ Η ΣΚΛΑΒΑ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΟΤΙ ΤΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ, ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΕΙ, ΔΕΝ ΤΟ ΖΗΤΑ, ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΑΝΤΙΔΡΑ ΕΝΤΟΝΑ Σ’ ΑΥΤΟ. Μόνο αργότερα, όταν το έχει αποδεχθεί / κατορθώσει / κατακτήσει, μπορεί και να το εκτιμήσει.

ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ
Η εμπιστοσύνη γεννιέται μέσα από την ευγνωμοσύνη. Η εμπιστοσύνη είναι η πεποίθηση ότι ο Αφέντης ξέρει ποιο είναι το δικό μου καλό. Αυτό το ξέρει καλύτερα από ότι εγώ, αποδεδειγμένα. Ένας Αφέντης δεν βλάπτει ποτέ τη σκλάβα του. Σε περίπτωση που κάνει κάποιο λάθος ένας Αφέντης, το διορθώνει μόνος του. Μία σκλάβα που νιώθει βαθύτατα το χρέος προς αυτόν που της έσωσε τη ζωή, δεν υποδεικνύει ποτέ τα ενδεχόμενα λάθη του Αφέντη της και έχοντας απεριόριστη κατανόηση, συνεχίζει να τον εμπιστεύεται.

ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ
Σε κάποιο σημείο η σκλάβα αρχίζει και νιώθει ότι έχει ανάγκη αυτό το πλαίσιο για να συνεχίσει να ζει «ομαλά». Αυτό την αποτρέπει από το να φύγει, ακόμα κι όταν αυτό το πλαίσιο την ζορίζει. Ξέρει ότι ο κόσμος της όλος θα καταρρεύσει εάν φύγει, ότι θα είναι δυσλειτουργική και δυστυχισμένη. Πρόκειται για ένα είδος εξάρτησης και κατά πάσα πιθανότητα προέρχεται από το conditioning της επιβολής του ελέγχου ή και από την βαθιά πεποίθηση ότι η σχέση αποβαίνει σε όφελός της. Η αίσθηση της αναγκαιότητας είναι ένα ισχυρότατο αντικίνητρο φυγής. Η αίσθηση της αναγκαιότητας είναι καθοριστική για τη «σκλαβοσύνη».

ΕΚΜΗΔΕΝΙΣΗ ΤΟΥ ΕΓΩ
ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ
Μία σκλάβα δεν προσδοκά κάτι από τον Αφέντη. Του έχει εμπιστοσύνη και δεν περιμένει να κάνει ή να μην κάνει κάτι. Η εμπιστοσύνη αναιρεί την έννοια των προσδοκιών, όπως και οι προσδοκίες υποσκάπτουν την αίσθηση της απόλυτης εμπιστοσύνης. Η σκλάβα έχει προσδοκίες μόνο από τον δικό της εαυτό. Ανησυχεί μόνο για τις δικές της υποχρεώσεις και πράξεις και φροντίζει ώστε αυτές να μην βλάπτουν τον εαυτό της και τη σχέση. Δεν είναι στη σχέση παθητικά αλλά έχει ενεργητικό ρόλο στην υλοποίηση των στόχων και επιθυμιών του Αφέντη. Η σκλάβα που έχει φτάσει στο τέρμα, δεν έχει καμία προσδοκία. Διότι έχει καταλάβει ότι το να μην ξέρει και το να μην προσδοκά, είναι περισσότερο απολαυστικό από το να επιθυμεί.

Με βάση τα ανωτέρω, η σκλάβα (αφού έχει γίνει αποδεκτή ως τέτοια) αυτοπροσδιορίζεται, σε εξαιρετικά μεγάλο βαθμό, εάν έχουν επιτευχθεί οι προϋποθέσεις της ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ, ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ, ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ. Δεν φεύγει από τη σχέση λόγω έλλειψης των συνηθισμένων ανταλλαγών, χρήσης, επικοινωνίας, επαφής, σεξ κλπ. Έχει εσωτερικεύσει την Κυριαρχία Του, είναι δική Του και το νιώθει σχεδόν κάθε στιγμή. Το χρονικό διάστημα δεν μπορεί να προσδιοριστεί, μπορεί όμως να είναι εξαιρετικά μεγάλο. Εξαρτάται από το αρχικό impetus, το οποίο θεωρώ ότι πρέπει να αναζωπυρώνεται, σε τακτά χρονικά διαστήματα, που δεν μπορώ να προσδιορίσω. Αυτά γίνονται αντιληπτά από τον Αφέντη και αυτός κρίνει. Αυτή είναι και μία από τις χρησιμότητες του καθημερινού ημερολογίου (πέρα από το να δίνει στη σκλάβα την πολύτιμη ευκαιρία να μοιραστεί αυτά που έχει μέσα της).

 

Πραγματικά, διαφώτισέ με και μένα λίγο γιατί όλα όσα περιγράφεις στο ποστ σου εγώ τα εκλαμβάνω σαν πράγματα που μου δίνει ο Κύριος μου και όχι μόνο αυτά αλλά και άλλα πολλά..τι εννοείς λοιπόν με τον όρο ''δώσει-δε δώσει''?

Ευχαριστώ 

 

Απάντηση: Ο ΤΡΟΠΟΣ ΤΗΣ ΣΚΛΑΒΟΣΥΝΗΣ

Πολύ καλή η ανάλυσή σου!  
Δε ξέρω αν έφτασες στο σημείο αυτό πριν ή μετά τον Κ σου, αλλά μάλλον είσαι παράδειγμα προς μίμηση!

 

Αναφέρομαι σε μία φράση του DeSade, σε συνομιλία μας στο νήμα "Χρήση σκλάβας". Ο DeSade θεωρούσε ότι η αποσύνδεση της υπόστασης της σκλάβας από οποιαδήποτε προσδοκία ανταπόδοσης αποτελεί "κονιορτοποίηση των επιθυμιών" της και είναι έκφραση επιθυμίας του θανάτου της. Η τοποθέτησή μου περί προσδοκιών ήταν η εξής:

 

Και πάλι δυσκολεύομαι να καταλάβω την οπτική σου επάνω σε αυτό...εκφράζεις δηλαδή την επιθυμία του θανάτου σου?:crosseyed6:μόνο αλληγορικά μπορώ να το δω.Δηλαδή του ''θανάτου'' ίσως του εγώ σου η και γενικά αυτού που ήσουνα ως την στιγμή που έγινες σκλάβα..
Επίσης θεωρείς ότι θα έμενες σκλάβα κάποιου αν δεν έπαιρνες τίποτα?
Νομίζω πως όλοι κάτι παίρνουμε ο καθένας από την δική του πλευρά 

 

Απάντηση: Ο ΤΡΟΠΟΣ ΤΗΣ ΣΚΛΑΒΟΣΥΝΗΣ

Λοιπόν διάβασα και το ένα και το άλλο θέμα και θα ήθελα να σου δώσω και την δικιά μου άποψη πάνω σε αυτό. Είναι μία άλλη οπτική στο θέμα που προσπαθείς να θίξεις.

Γενικότερα πιστεύω πως όλες οι σχέσεις πάνω σε αυτό τον κόσμο, διαπρωσοπικές, επαγγελματικες, βδσμικές, όλες είναι σχέσεις δούναι και λαβείν, ακόμα και εκείνη η σχέση μάνας και παιδιού δεν είναι κάτι άλλο από αυτό. Είμαι σίγουρη πως έχεις διαβάσει Erich Fromm και πως καταλαβαίνεις τι εννοώ για τις γονικές σχέσεις.

Οι σκλάβες κατά την άποψή μου δεν είναι οσιομάρτυρες ούτε ανήκουν σε μία διαφορετικη κατηγορία ανθρώπων από ότι οι παραπάνω. Κάτι περιμένουν, κάποια είναι τα θέλω τους, απλά είναι τόσο διαφορετικά από τα άλλα που πολλές φορές είναι δυσδιάκριτα.

Όταν είχαμε προτογνωριστεί με τον Αφέντη μου και πάνω στις ατελείωτες συζητήσεις μας και στην ατελείωτη γκρίνια μου πως δεν είμαι σκλάβα ούτε πρόκειται να γίνω ποτέ με ρώτησε τι θεωρώ πια πως είναι αυτή η σκλάβα. Η απαντησή μου ήταν κάπως έτσι:

Φανταστείτε έναν άνθρωπο που κλείστηκε από κάποιον άλλον με την θέληση του σε ένα σκοτεινό κελάρι. Εκεί έχει ότι χρειάζεται για να επιζήσει. Από κάπου έρχεται καθαρός αέρας, ότι χρειάζεται για την υγιεινή του και μία φορά την ημέρα έρχεται ο άνθρωπος που τον έκλεισε εκει μέσα (ας τον πούμε δεσμοφύλακα) και του δίνει να πιεί, να φάει και από κάπου ανοίγει για λίγο ένα παράθυρο για να μπένει φως και συζητάει μαζί του. Αυτό γίνεται καθημερινά μια προκαθορισμένη ώρα, ο δεσμοφύλακας είναι άκρως ικανοποιημένος με τον δέσμιό του και ο δέσμιος απόλυτα ευχαριστημένος με την κατάστασή του. Μετά από λίγο καιρό μιας και η επαφή οποιασδήποτε άλλης πραγματικότητας έχει χαθεί για τον δέσμιο, το μόνο σημείο αναφοράς της ζωής του είναι ο δεσμοφύλακας. Εξαρτάται πλήρως από αυτόν χωρίς καμία δυνατότητα αντίδρασης, χωρίς καμία δυνατότητα αλλαγής , αλλά και χωρίς θέληση κάποιας αλλαγής. Μην ξεχνάμε πως μπήκε οικοιοθελώς μέσα σε αυτό το κελάρι. Έχουν όμως καταλήξει αυτοί οι δύο άνθρωποι να αλληλεπιδρούν στον μέγιστο βαθμό μεταξύ τους. Μιας και αυτό στην σημερινή εποχή και κοινωνία μας είναι ανέφικτο, όταν υπάρχει αυτή η νοητική και συναισθηματική κατάσταση τότε αυτό θεωρώ πως είναι σκλαβιά. Απλή, αρχαϊκή, όμως μέσα στην απλότητα είναι που μπερδευόμαστε στην πολύπλοκη ζωή μας.


Η ερώτηση που ακολούθησε ήταν αυτονόητη "Πότε θεωρώ πως αυτή η κατάσταση μπορεί να τερματίσει"

Μόνο στην περίπτωση που το φυσικό ένστικτο της επιβίωσης αρχίζει και πέρνει το πάνω χέρι. Και πότε θα είναι αυτό; Οταν ο δεσμοφύλακας ξεχάσει τον δέσμιό του. Όταν ξεχάσει να του δώσει φαγητό, όταν ξεχάσει να τον συντηρεί, τότε ξεχνάει και το οικοιοθελές της απόφασής του και τα πάντα. Δεν μπορεί να κάνει κάτι, μπορείς να αλλάξεις τα πάντα, τα φυσικά σου ένστικτα όμως δεν μπορείς να τα αλλάξεις και η επιβίωση έχει πάντα το πάνω χέρι.

Ακόμα και αυτό μια σχέση δούναι και λαβείν είναι. Διαφορετικό και δυσδιάκριτο το δούναι, αλλά είναι εκεί. Ακόμα και στην κατάσταση της εξάρτησης (που φυσικό και επόμενο είναι να νιώθει μια σκλάβα) αν αισθανθείς τον κίνδυνο το ένστικτό σου χαραγμένο στα κύταρά σου το πάνω χέρι θα πάρει, όσο κι αν ξέρω πως τώρα θα διαμαρτυρηθείς με ποστ σεντόνι (χιουμοράκι). Όλα τα άλλα, τα ενδειάμεσα και όλες οι σκέψεις που κάνουμε και όλες οι εκλογικεύσεις μας είναι απλά και μόνο για να δικαιολογήσουμε ένα ακατανόητο θέλω μας. Ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης όλης αυτής της συναισθηματικής διαδικασίας είναι η αποδοχή και όχι η εκλογίκευση των πόθων μας και παθών μας. Όπως επίσης και ο μόνος λόγος της τόσο δυσδιάκριτης θέλησης και ανάγκης κείται στα πρότυπα της εποχής μας. Πολλές φορές για να μην συγκρινόμαστε με βανίλια παγωτό καταστάσεις φτάνουμε στην άλλη πλευρά ψάχνοντας ένα βδσμικό απόλυτο που ουδέποτε υπήρξε ουσιαστικά, υπήρξε και υπάρχει μόνο σαν δρόμος και τρόπος σύγκρισης των άλων σύγχρονων σχέσεων/ προτύπων μέσα από την ανάγκη διαφοροποίησής μας από αυτό.

Αυτά ως προς το συναισθηματικό κομάτι. Θα το συνδέσω με το πρακτικό παραθέτωντας το επίμαχο πόστ.

Θεωρώ πως όποιος έχει διαβάσει Marquis De Sade πάνω κάτω στα ίδια συμπεράσματα έχει φτάσει. Μάλιστα όσο διάβαζα τις 120 μέρες των Σοδόμων είχα ενθουσιαστεί με την καθαρότητα των περιγραφών και την σφαιρική αντίληψη των παθών του Μαρκησίου. Ακόμα και οι τρόποι εκπαίδευσης και η υπερπήδηση των ορίων περιγράφεται με τόση καθαρότητα αν κάποιος ξέρει να διαβάζει πίσω από τις λέξεις. Θυμάμαι πως καθόλη την ανάγνωση του βιβλίου διαβάζοντας μία πρόταση και μόνο μιλούσα με τον Αφέντη μου για ώρες για το νόημα αυτής.

Αν ήταν στο χέρι μου θα έδινα στον καθένα που θέλει να ασχοληθεί με τον χώρο το συγκεκριμένο βιβλίο στο χέρι και θα του πρότεινα να το διαβάσει πριν αποφασίσει σοβαρά να ασχοληθεί με τον χώρο του Σαδισμού. Πλέον μετά τα αναγνώσματα του Marquis De Sade θεωρώ τον εαυτό μου οπαδό της Σαδικής φιλοσοφίας παρά κάτι άλλο, μιας και τα μέχρι τώρα αναγνώμαστα μου από τον Leopold von Sacher Masoch δεν μπορώ να πω πως με έχουν καλύψει όσο περίμενα.

Θα φτάσω στον επίλογο γιατι το κατάντησα βιβλίο το ποστ μου. Όλα όσα λέμε γυρνάνε γύρω από κάτι πάρα πολύ απλό. Στην επιβολή πόνου και στην θέληση της αποδοχής του. Οποιασδήποτε μορφής πόνου, ψυχικού, σωματικού, σε πράγματα που πηγαίνουν πέρα από τις δυνατότητές μας και την αντίληψή μας. Το θέλω της αποδοχής του πόνου είναι τόσο μεγάλο που μερικές φορές γεμίζει τον χώρο και είναι έτοιμο να μας πνίξει.Ένα από τα αγαπημένα παιχνίδια του Αφέντη μου ήταν στις αρχές ήταν και είναι ακόμα να με "τσιγκλάει" τόσο πολύ συναισθηματικά και λεκτικά μέχρι που το "θέλω" μου να είναι τόσο ευδιάκριτο που να γεμίζει τον χώρο, όπως και η κατανόηση του "γιατί θέλω". Ο πόνος δεν είναι εκεί για να τον μετατρέπουμε σε δική μας ηδονή. Ο πόνος είναι εκεί για να τον απολαμβάνουμε σε όλο του το μεγαλείο με το πραγματικό του όνομα, αυτή είναι η ηδονή. Όλα όσα λέμε παραπάνω από αυτό είναι ένας τρόπος εκλογίκευσης των παθών μας και των θέλω μας απλά γιατί αυτά δεν συμβαδίζουν με όλα αυτά στα οποία σμιλευτήκαμε μεγαλώνοντας. Ίσως απλά ένα κύκνειο άσμα των εγωισμών και της καθημερινότητας που μας πασάρουν σαν αλήθεια.

Δεν θα συνεχίζω με την ανάπτηξη των σκέψεών μου για τον κόσμο του Gor γιατί δεν θα τελειώσω ποτέ, όμως επιφυλάσομαι. Θα τελειώσω όμως με μία ερώτηση. Ντόρα πιστεύεις πως το πρότυπο σκλάβας δεν σκέφτομαι τίποτα/δεν περιμένω τίποτα θα μπορούσε ποτέ να παράγει τόσα και τόσα γραπτά όσα παράγεις εσύ; Και ποιά χρησιμότητα θα είχες μετά σαν σκλάβα/αποδοχή πόνου αν δεν μπορούσες να τον εκλάβεις έτσι για έναν Κυρίαρχο και δει Σαδιστή;

 

ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΤΑΔΙΟ – ΗΡΕΜΙΑ

ΝΙΡΒΑΝΑ – Απελευθέρωση από τους καταναγκασμούς του παρελθόντος

Στον πυρήνα της σχέσης σκλαβιάς βρίσκεται η απόλαυση. Μετά την δημιουργία της ευγνωμοσύνης, και της εμπιστοσύνης, η σκλάβα προχωρά στην παράδοση. Όμως η παράδοση συνεπάγεται απόλαυση. Για τη σκλάβα η παράδοση επιφέρει ένα είδος εκμηδένισης του εγώ της. Οι δικές της επιθυμίες εξαλείφονται όσο περνάει ο καιρός, χάνουν την ισχύ τους όλο και περισσότερο, δεν σχετίζονται με τις πράξεις που της επιβάλλονται ή που καλείται να κάνει. Έτσι η σκλάβα μπορεί πλέον να απολαύσει μία ύπαρξη απίστευτης αίσθησης της ελευθερίας. Ελευθερίας από εγωιστικές επιθυμίες, συναισθηματικούς καταναγκασμούς, στόχους για το μέλλον της κλπ. Όχι επειδή είναι ευθυνόφοβη, ανάπηρη, χαζή κλπ. Αλλά επειδή είναι ένα από αυτά τα πλάσματα που νιώθουν το βάρος της επιθυμίας και προτιμούν να το ξεφορτωθούν, επειδή η ζωή τότε γίνεται πιο απολαυστική γι αυτά. Είναι δηλαδή μία σκλάβα, μπορεί και θέλει αυτό το είδος ζωής και είναι ευτυχισμένη μέσα σε αυτό και νιώθει ότι κάτι της λείπει όταν είναι έξω από αυτό.

Αυτή είναι και μια βασική διαφορά μεταξύ σκλάβας και υποτακτικής. Η υποτακτική και η μαζοχίστρια θεωρεί ότι κάνει αυτά που κάνει επειδή τα επιθυμεί. Διαχειρίζεται την επιθυμία της για πόνο και ηδονή και την ανταλλάσσει. Στο D/s ίσως το Υ μάθει να χειρίζεται ικανοποιητικά την επιθυμία του. Για μία σκλάβα όμως είναι αρκετά διαφορετικά τα πράγματα. Η εξίσωση των επιθυμιών της με τις επιθυμίες μίας νεκρής επιφέρει την ζητούμενη νιρβάνα. Αυτή τη στιγμή δεν θέλω τίποτε αρκετά ώστε να κάνω οποιαδήποτε κίνηση γι αυτό. Μου αρκεί μόνο να βρίσκομαι υπό τον Αφέντη. Οι επιθυμίες του είναι οι δικές μου επιθυμίες. Θα μου ήταν αηδιαστική μία διάσταση ανάμεσα στις δικές μου επιθυμίες και τις δικές του, η ιδέα και μόνο μου προκαλεί αναγούλα. Πιστεύω ότι όσο περνάει ο καιρός η δική μου βούληση θα φτάσει να είναι σχεδόν μηδενική, και θα αντικατασταθεί πλήρως από μία εστίαση στη βούληση του Αφέντη.

Η εκμηδένιση αυτή της σκλάβας είναι ασφαλώς ένα είδος θανάτου. Το συναίσθημα είναι εξαιρετικά ευχάριστο.

 

Re: Απάντηση: Ο ΤΡΟΠΟΣ ΤΗΣ ΣΚΛΑΒΟΣΥΝΗΣ

Εξαιρετική η περιγραφή. Βέβαια, "ρομαντίζει" λίγο, γιατί στην πραγματικότητα δεν μπορούμε να το έχουμε ακριβώς έτσι. Όμως, στην ουσία, έτσι ακριβώς λειτουργεί ένας Αφέντης ως σημείο αναφοράς. Χωρίς το κελάρι βέβαια (στην δική μου περίπτωση ας πούμε είναι ένα ευρύχωρο ρετιρέ, επιπλωμένο σε μπαρόκ στυλ, κοντά στον Λευκό Πύργο). 

Δεν διαφωνώ διόλου με αυτό που λες. Θα μου επιτρέψεις όμως να ολοκληρώσω το κείμενο, με το τρίτο στάδιο, όπου γίνεται φανερό το αληθές αυτού που επισημαίνεις.

Θα τοποθετηθώ επ' αυτού επίσης με το τρίτο στάδιο της ενσκλάβωσης και την ολοκλήρωση του κειμένου.

Πολύ εύστοχες οι παρατηρήσεις σου.

 

Με κάλυψες  

 

ΤΡΙΤΟ ΣΤΑΔΙΟ – ΣΥΝΘΕΣΗ

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΕΠΙΒΙΩΣΗ

Όταν η σκλάβα τείνει να εκμηδενίσει τις προσωπικές της επιθυμίες (το τείνειν είναι πιο ρεαλιστική περιγραφή παρά η πλήρης εκμηδένιση), ο Αφέντης θα κρίνει για το τί εμπίπτει στις ανάγκες της και ίσως, αν είναι γενναιόδωρος, φροντίζει ώστε να ικανοποιούνται σεξουαλικές ή άλλες ανάγκες της / προτιμήσεις ή βίτσια κλπ. Αν δεν το κάνει, το πιθανότερο είναι η σκλάβα να αρρωστήσει ή να φύγει. Αν η βάση της σκλαβιάς είναι πολύ δυνατή, η σκλάβα θα προτιμήσει να αρρωστήσει αντί να φύγει. Ο Αφέντης που δεν καλύπτει τις ανάγκες της σκλάβας του δεν αξίζει να έχει σκλάβα.

Αυτό το κομμάτι λοιπόν, της κάλυψης των αναγκών, ανήκει πλήρως στον Αφέντη. Η εμπιστοσύνη της σκλάβας της επιτρέπει να μην νιώθει καμία ανησυχία σχετικά με την κάλυψη των αναγκών της. Πάνω σ’ αυτό βασίζεται η νιρβάνα. Ένας Σαδιστής Αφέντης που καλύπτει ανάγκες με το σταγονόμετρο, ή στο όριο της επιβίωσης, θα ανακαλύψει ότι η «αρχή της ισορροπίας» μετρά τελικά: θα απολαύσει τον σαδισμό του αλλά τελικά θα βρεθεί με μία άρρωστη σκλάβα ή χωρίς σκλάβα. Αυτή είναι η διαφορά του Αφέντη στον οποίο πρωτεύει ο Σαδισμός, από τον Αφέντη στον οποίο πρωτεύει ο Κυριαρχικός Έλεγχος.


ΧΡΗΣΗ – ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑ - ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ

Στο M/s η πεμπτουσία της σχέσης είναι η χρήση. Αυτός είναι ο τελικός στόχος της ενσκλάβωσης. Όλοι οι Αφέντες που γνωρίζουν τί κάνουν έχουν συγκεκριμένους στόχους για τη σκλάβα τους ή τις σκλάβες τους. Δεν την κάνουν σκλάβα για να κάθονται να την κοιτάζουν (κάποτε είχα τοποθετηθεί αρνητικά επ’ αυτού γιατί ήμουν ηλίθια, όπως ήδη παραδέχτηκα). Εάν ο Αφέντης δεν κάνει χρήση του ήδη άδειου από επιθυμία κουφαριού της σκλάβας, η σκλάβα καταρρακώνεται. Δεν έχει δική της ζωή πια, γιατί η ζωή και η επιθυμία είναι αλληλένδετα. Η σκλάβα είναι ένα κέλυφος, όσον αφορά την επιθυμία. Είναι μηδέν. Αν ο Αφέντης δεν της δώσει εντολή να κάνει κάτι, η σκλάβα δεν θα κάνει τίποτα. Όπως είπα, το συναίσθημα είναι εξαιρετικά ευχάριστο. Κάποιες παρενέργειες που πρόσεξα επάνω μου ήταν τάσεις απομόνωσης σε κλειστούς χώρους, όπως στο δωμάτιό μου, για εξαιρετικά μεγάλα χρονικά διαστήματα, κρίσεις πανικού σε χώρους όπου συνωστίζονται πολλά άτομα, τάσεις μεγάλων περιόδων απραξίας, τάσεις ασιτίας.

Η χρήση επομένως είναι αναγκαία, όχι μόνο για την απόλαυση του Αφέντη, αλλά και επειδή η σκλάβα θα «πεθάνει» αν συνεχίσει έτσι άδεια, επ’ αόριστον. Ο Αφέντης πρέπει να την γεμίσει με κίνητρα, δηλαδή με tasks, με υπηρεσίες. Αυτό που πριν το άδειασε, τώρα καλείται να το γεμίσει με άλλα πράγματα, δικά του πράγματα, πράγματα που θέλει ο ίδιος, αλλά και πράγματα που κάνουν καλό στη σκλάβα, της δίνουν την αίσθηση της χρησιμότητας και κάνουν την μέγιστη και καλύτερη χρήση των δυνατοτήτων της. Το «άδειο κουφάρι» πρέπει να «ζει» με καλύτερο τρόπο από ότι πριν, όταν αποφάσιζε μόνη της.

Πρώτα έρχεται επομένως η παράδοση, το «άδειασμα» της σκλάβας, ο «θάνατος» της επιθυμίας, και μετά η χρήση, το γέμισμα της ζωής της σκλάβας. Δεν υπάρχει κάποια αντίφαση σ’ αυτό. Πρώτα γίνεται μηδέν η σκλάβα και μετά γίνεται κάτι (απλά γίνεται κάτι άλλο από αυτό που ήταν πριν). Πεθαίνει αυτό που ήταν και γεννιέται ως σκλάβα.

ΤΕΛΟΣ

Σημείωση: Άρρητη «ανταλλαγή»

Η σκλάβα δεν χρειάζεται να λάβει τίποτε, πέρα από την ίδια τη σκλαβιά, η οποία συνίσταται στη δυνατότητα του να αφήνεται, στην πλήρη αποδοχή της πιθανότητας να λαμβάνει ή να μη λαμβάνει. Αυτή είναι η πηγή της απόλαυσής της. Ότι είτε εκπληρωθεί η επιθυμία της είτε όχι, είτε καλυφθεί η ανάγκη της είτε όχι, άλλος αποφασίζει περί αυτού. Έχει ξεφορτωθεί το βάρος των επιθυμιών και των προσδοκιών της.

Η μόνη ανταλλαγή (προσδοκία της σκλάβας) που έχει νόημα μέσα στο M/s είναι ο κανόνας ότι δεν θα υπάρχουν ανταλλαγές. Το κομμάτι της χρήσης επαφίεται στον Αφέντη. Η σκλάβα που δεν χρησιμοποιείται, κάποτε θα βγει από την αίσθηση της νιρβάνα, επειδή θα πεθάνει αλλιώς. Είναι το ένστικτο της επιβίωσης. Μερικές έχουν αυτοκτονήσει, από ότι ξέρω. Άλλες απλά έφυγαν. Shit happens. Ας είμαστε ρεαλιστές.

Η πραγματική απόλαυση βέβαια για τη σκλάβα δεν είναι η ίδια η χρήση. Η ανάγκη της εκμηδένισης του παλιού εγώ και της αναγέννησης μέσα από το ανήκειν, αυτό είναι το ζητούμενο. Και όταν η σκλάβα γίνεται μηδέν, τότε ο Αφέντης γίνεται τα πάντα. Όταν η σκλάβα ανήκει, ο Αφέντης κατέχει. Ο Αφέντης διευρύνεται στο μέγιστο, ενώ η σκλάβα συρρικνώνεται στο ελάχιστο δυνατό, μέσα από την ασφάλεια που της προσφέρει το πλαίσιο κατοχής. Και ο Ένας και ο άλλος, αυτό αποζητούν, ουσιαστικά.