Ο πόνος είναι απαραίτητος για να είισαι σκλάβος ?

Αν σου αρεσει η ταπεινοση , ο εξευτελισμοσ , η υπακοη , να κανεισ οτι επιθυμει η αφεντρα σου , να θελεισ να κανεισ ευτιχισμενη την αφεντρα σου και μονο αυτο αλλα απο πονο μπορεισ να αντεξεισ λιγα πραγματα ασ πουμε μεχρι κοκκινισμα δεν εισαι καλοσ σκλαβοσ για την κυρια σου?
Αν καποιοσ ξερει τακτικεσ υπομονησ στον πολυ πονο ασ με συμβουλεψει παρακαλω

 

Απάντηση: Ο ΠΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΣΚΛΑΒΟΣ?

Μιά καλή συμβουλή αν και λίγο άσχετη, είναι να πατάς το πλήκτρο "w", όταν γράφεις ελληνικά και η λέξη τελειώνει σε σίγμα.
Εκεί βρίσκεται το τελικό σίγμα, δηλαδή το "ς", σε όλα τα πληκτρολόγια, εάν δεν σφάλλω...

 

ευχαριστω το ξερω αλλα απο συνηθεια δεν μου παει εκει το χερι . και παλι ευχαριστω αλλα εχεισ τιποτα για αυτο που ρωτησα?

 

Απάντηση: Re: Ο ΠΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΣΚΛΑΒΟΣ?

Εγώ αγαπητέ μου, μόνο τεχνικές που αυξάνουν τον πόνο ξέρω...

Αλλά κι αν ήξερα τ' αντίθετα, λες να τα έλεγα; Sorry, αλλά δεν πάει να χαλάσω την πιάτσα...  

 

Απάντηση: Ο ΠΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΣΚΛΑΒΟΣ?

Γιατι ντε και καλα πρεπει να πονας αμα δεν σ'αρεσει;
Φτιαξτε με την κυρια σου το δικο σας παραμυθι ,σ'ενα συνοικισμο αυτονομο... 

 

Αν η κυρία σου θέλει να σε πονάει και εσύ δεν θέλεις να πονάς, τότε δεν είσαι ο κατάλληλος για αυτή και εκείνη για εσένα.
Αν θέλετε να κρατήσετε την σχέση σας και έχετε υπομονή και θέληση, μπορείτε σιγά σιγά να αυξήσετε την αντοχή σου, για να περνάτε και οι δυο καλά.

Τακτικές υπομονής στον πολύ πόνο, δεν γνωρίζω.
Ένα φεγγάρι προσπαθούσα να αποσπάσω την προσοχή μου από αυτόν, αλλά δυσκολευόμουν ιδιαίτερα, και κατέληγα στο να μου υπενθυμίζω οτι μετά δεν θα πονάω αλλά θα έχω υπέροχα σημάδια. Ούτε αυτό έπιανε βέβαια και έτσι έμενα να τον βιώνω σε όλο το μεγαλείο του  

 

Απάντηση: Re: Ο ΠΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΣΚΛΑΒΟΣ?

Ave, vanilla!  

 

Απάντηση: Ο ΠΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΣΚΛΑΒΟΣ?

Να το συζητήσεις με την αφέντρα σου. Πες της ότι θέλεις να ξεκινάει από πιο μαλακά χτυπήματα, ώστε να προλαβαίνεις να επεξεργάζεσαι το ερέθισμα και να ερωτικοποιείς τον πόνο. Αν δεις ότι δεν χαμπαριάζει και συνεχίζει να σου τσακίζει τα κοκαλάκια, αγόρασέ της έναν σάκο του μποξ.

 

Καμιά συνθήκη δεν είναι αναγκαία για να γίνει κανείς καλός σκλάβος πλην της ειλικρινούς του επιθυμίας να γίνει.

Κατά τα λοιπά ας σημειωθεί αφενός ότι δεν είναι όλοι οι Masters σαδιστές, αφετέρου ότι η ανοχή στον πόνο με συστηματική προσπάθεια μπορεί να αυξηθεί και δη θεαματικά.

 

Δεν θα υπεισέρθω ιδιατέρως στο αν "πρέπει" να πονάς...τα πρέπει της σχέσης διαμορφώνονται περίπου συναινετικά (ω ναι, αλλιώς τον σκλάβο ούτε ζωγραφιστό δεν θα τον δει ο Κ) και το περίπου αντανακλά το βαθμό που ο Κ εμπνέει, καλοπιάνει, και αποπλανά τον υ του να κάνει πράγματα στα οποία ο τελευταίος αρχικώς θα έλεγε ένα ξερό "όχι"...
Ομως επειδή ο πόνος είναι ζόρικο πράγμα, το ανώδυνο bdsm δεν δίνει μεγαλύτερες προκλήσεις από ένα χόμπυ. Ο πόνος είναι τα αυγά που πρέπει να σπάσεις για να φτιάξεις ομελέττα...
Βεβαίως δεν θέλουν όλοι τα ίδια, οπότε από τη στιγμή που βρίσκεσαι σε μια επώδυνη και δύσκολη κατάσταση, ορθώς ρωτάς πώς μπορείς να την αντιμετωπίσεις.
Λάβε υπ' όψιν σου βέβαια πως αν δεν έχεις μια μενταλιτέ αποδοχής του πόνου, τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα to begin with...αλλά ακόμα κι έτσι, υπάρχουν μερικοί τρόποι να αντέχεις καλύτερα...
προχείρως, ιδού μερικοί:

1. One at a time. Διάσπασε τον πόνο σε μικρές μονάδες. Να σκέφτεσαι το κάθε ερέθισμα ξεχωριστά...σκέψου ότι μπορείς να αντέξεις ένα...και να συγκεντρώνεσαι σε αυτό το ένα κάθε φορά...είναι σαν να ανεβαίνεις μια σκάλα: δεν κοιτάς το συνολικό μέγεθός της γιατί θα αποθαρρυνθείς, αλλά το κάθε σκαλί.

2. Λίγο ακόμα. Μόνο λίγο. Μπορείς ακόμα λίγο. Προκύπτει από το νούμερο 1.
Στον πόνο σκέφτεσαι με δευτερόλεπτα, ούτε καν με λεπτά. Μπορείς αυτό το ένα δευτερόλεπτο, μπορείς και το επόμενο. Θα κάνεις αβαρία για ακόμα ένα. Στον πόνο σκέφτεσαι "λίγο ακόμα, μπορώ λίγο ακόμα".

3. Από την στιγμή που θα σκεφτείς "φτάνει πια", έφτασε. Μην σκέφτεσαι ότι θέλεις να τελειώσει, να σκέφτεσαι ότι θα τελειώσει. Αν αποφασίσεις ότι δεν θέλεις να πονάς άλλο, κάθε πιθανή αντοχή θα εξανεμιστεί αυτομάτως.

4. Ερωτικοποίησέ το (όπως είπε η alnair). Αν δεν το κάνει η Κ σου για σένα, να συναρμόσει δηλαδή κάποια απόλαυση με τον πόνο που σου δίνει, κάντο εσύ. Αν δεν σου επιτρέπεται να χρησιμοποιήσεις τα χέρια σου, χρησιμοποίησε το μυαλό σου. Σκέψου την κατάσταση, ακόμα κι αν σιχαίνεσαι να πονάς, το υφίστασαι γιατί το θέλει κάποιος άλλος κι αυτό είναι υποταγή. That should do it. Αλλιώς, αν δεν σου αρέσει ο πόνος και δεν σου αρέσει ούτε η υποταγή, σήκω, είσαι σε λάθος μέρος.

5. Δάμασε τον πόνο με διανοητικές εικόνες. Σκέψου λόγου χάρη τον πόνο σαν μια τεράστια σπειροειδή σκάλα την οποία κατεβαίνεις. Η κορυφή της είναι η μέγιστη τιμή πόνου. Η βάση της είναι το σημείο μηδέν. Οσο κατεβαίνεις ο πόνος θα λιγοστεύει.

Θυμίσου πως ο χρόνος δουλεύει υπέρ σου: οι ενδορφίνες θα έχουν αρχίσει να εκκρίνονται και η ένταση του πόνου θα γίνεται μικρότερη. Επειδή οι Κ το ξέρουν αυτό, εκείνη τη στιγμή θα αρχίσουν να αυξάνουν ελαφρά την ένταση. Εσύ θα αρχίσεις την προσπάθεια να την αντιμετωπίσεις εκ νέου, και ένας άλλος κύκλος θα αρχίσει, αλλά αυτό θα σημαίνει ότι η αντοχή σου θα έχει ήδη αυξηθεί. Και όπως σε όλες τις διαδρομές, η επανάληψη θα φαίνεται ευκολότερο κατόρθωμα.

 

Ναι, ο πόνος είναι απαραίτητος για να είσαι σκλάβος. Η σκλαβιά δεν είναι ένα τοπίο απόλαυσης, ξεκομμένο από την πραγματική ζωή, μια ονειροχώρα όπου σου κάνουν τα χατίρια και σου δίνουν στοργή και προδέρμ. Και για να είσαι καλός σκλάβος πρέπει να είσαι κατ' αρχάς ένα συνειδητοποιημένο άτομο που γνωρίζει τους κανόνες με τους οποίους λειτουργεί η ζωή και κυρίως πώς λειτουργείς εσύ. Αλλιώς τί να σε κάνει η Κυρία σου, να σε έχει σαν ένα αρκουδάκι για να περνά την ώρα της; Ή ως έναν υπηρέτη που της κάνει τις δουλειές; Αυτή είναι η έννοια της σκλαβιάς;

Μίλησες για σκλάβο και σε αυτό επικεντρώνομαι. Υπάρχουν ασφαλώς και άλλοι τρόποι να προσεγγίζει κανείς το BDSM, ένας εκ των οποίων είναι ο αμιγής σαδομαζοχισμός, σε ένα κατεξοχήν σωματικό επίπεδο - όπου συμπεριλαμβάνω τον ηθικό μαζοχισμό και τον εξευτελισμό, ο οποίος έχει άμεσες σωματικές επιπτώσεις - ένας είναι ο φετιχισμός, η πλήρης μετατόπιση της γενετήσιας απόλαυσης σε ένα αντικείμενο, ένας είναι το kinky sex, δηλαδή η γενετήσια πράξη διανθισμένη με λίγο απ' όλα τα ανωτέρω, και άλλα πολλά.(Αυτά ως απάντηση σε κάτι που πήρε το μάτι μου σε πρόσφατο blog αξιόλογου συμφορουμίτη μας, όπου διέκρινα μια πικρία για κάτι που παρενόησε στα γραπτά μου).

Ο πόνος και η απόλαυση (η αντίληψή τους εννοώ, από τον άνθρωπο) αποτελούν τους δύο βασικούς μοχλούς οι οποίοι κινούν τις σκέψεις μας, τα συναισθήματά μας και τις πράξεις μας. Οι ζώντες οργανισμοί παραμένουν αδρανείς όταν δεν υπάρχει κίνητρο ή αντικίνητρο. Και στα μεν ζώα το ένστικο αρκεί, στα όντα με συνείδηση όμως - δηλαδή στους ανθρώπους - παρατηρούμε έναν εξελιγμένο μηχανισμό που βασίζεται όμως και πάλι στον απλό μηχανισμό της αντίληψης του πόνου και της απόλαυσης, ο οποίος μας κληροδοτείται άμα τη γεννήσει μας. Αποτελεί μέρος του γενετικού μας κώδικα, ασχέτως με τον τρόπο που ο πόνος, η απόλαυση και ο τρόπος με τον οποίο τα αντιλαμβανόμαστε και αντιδρούμε σε αυτά, διαμορφώνεται εν πολλοίς από κοινωνικούς παράγοντες καθώς και από τον τρόπο με τον οποίο ο κάθε οργανισμός δημιουργεί το δικό του "κύκλωμα" αντίληψης, επεξεργασίας και αντίδρασης, εντελώς μοναδικό για το κάθε άτομο.

Ο πόνος και η απόλαυση βρίσκονται στην βάση κάθε προβαλλόμενου σεναρίου για το μέλλον. Δεν θα βάλω το χέρι μου στη φωτιά γιατί φαντάζομαι το αποτέλεσμα που θα προκύψει. Θα φάω κουνέλι στιφάδο όταν πεινάσω γιατί γνωρίζω ότι θα απολαύσω τη συγκεκριμένη γεύση - όπως γνωρίζω και ότι θα αποφύγω την δυσάρεστη κατάσταση της πείνας. Εάν μεταφέρεις το δίπολο "πόνος - απόλαυση" στην κατάσταση σκλαβιάς, βλέπεις αμέσως να διαμορφώνεται ένα τοπίο όπου ο σκλάβος σκέφτεται, αισθάνεται και λειτουργεί βάσει αυτών των δύο παραμέτρων. Αυτή είναι μία αδρή περιγραφή της κατάστασης, σαφώς ως πολύπλοκα όντα εμπλεκόμαστε σε καταστάσεις αρκετά πολύπλοκες πολλές φορές, πιο πολύπλοκες από την αποφυγή της φωτιάς και την επιθυμία του στιφάδου. Γνωρίζω ανθρώπους που ευχαρίστως θα έκαιγαν το χέρι τους, μόνο και μόνο για να αποδείξουν ότι μπορούν. Και άλλους που παραμένουν επί χρόνια νηστικοί, ή τρέφονται με ψοφίμια, ή και με τις ίδιες τους τις σάρκες, επειδή έχουν παγιδευτεί σε μία ατέρμονη κυκλική συμπεριφορά σκέψεων, συναισθημάτων και πράξεων που δεν οδηγούν έξω από τον κύκλο και στην απόλαυση του στιφάδου αλλά παραμένουν βάσει μιας αναπόφευκτης ψυχικής κεντρομόλου δυνάμεως μέσα στον κύκλο του αυτοβασανισμού και της πείνας. Και άλλα άπειρα variations...

Αυτό που είναι ενδιαφέρον, για να επανέλθω στο ερώτημα του νήματος, είναι ότι ο πόνος φαίνεται να είναι πιο σημαντικός από την απόλαυση στον καθορισμό της αντίδρασης του οργανισμού, στον καθορισμό του σεναρίου περί μελλοντικών επιπτώσεων και επομένως στην λήψη αποφάσεων σχετικά με την πορεία κάποιου και την συμπεριφορά του. Συνεχίζοντας αυτές τις σκέψεις - δανεισμένες από το Postscriptum του βιβλίου του Damasio, "Descartes' error" (θα μου δώσει ποσοστά στο τέλος τόση διαφήμιση που τούριξα) - θα αναφερθώ σε μία εκ γενετής ασθένεια που δεν επιτρέπει την αντίληψη του πόνου (σε ένα επεισόδιο του Dr. House, υπήρχε μια τέτοια περίπτωση, και μάλιστα σκέφτηκα τότε, να κάποιος που θα ήταν εντελώς άχρηστος σε έναν σαδιστή).   Οι ασθενείς αυτοί τραυματίζονται πολύ συχνά γιατί δεν μπορούν να πάρουν τις σωστές αποφάσεις για τις πράξεις τους, κόβονται με μαχαίρια, καίγονται κλπ. Δεν μπορούν να φτιάξουν ένα επαρκές σενάριο για τις επιπτώσεις των πράξεών τους, εν τη απουσία της αντίληψης του πόνου. Και το ερώτημα είναι, γιατί δεν μπορούν; Αφού η αντίληψη της απόλαυσης λειτουργεί μια χαρά, δεν αρκεί; Η απάντηση είναι, όχι, δεν αρκεί. Και αυτό μάλλον απαντά στο ερώτημά σου.

Όσον αφορά τον φυσικό πόνο, η tinkerbelle έδωσε μερικές εξαιρετικές πρακτικές συμβουλές, και την ευχαριστώ και προσωπικά γι αυτές. Από την δική μου σκοπιά, μπορώ να δώσω μερικές συμβουλές μόνο στην αντιμετώπιση του ψυχικού πόνου, όπου με θεωρώ πλέον εξπέρ. Όχι επειδή στο παρελθόν μου (και στο παρόν μου) βρήκα στο διάβα μου καθίκια, γουρούνια, σαδιστές, διόλου έτσι, μια χαρά άνθρωποι ήταν. Αλλά επειδή οι κύκλοι μέσα στους οποίους είχα παγιδευτεί εγώ απαιτούσαν τεράστια ποσότητα ενέργειας, ψυχικής ασφαλώς, για να διαταραχθούν και να σβήσουν. Όχι μονόπλευρη ενέργεια. Κι ακόμη το δουλεύω / δουλεύουμε. Αυτά τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα και επώδυνα, περισσότερο από τον σωματικό πόνο, τον οποίο κουτσά στραβά, όλοι μας καταφέρνουμε να μετουσιώσουμε σε ηδονή, sooner or later, one way or another...

Θα μεταφράσω ένα μικρό απόσπασμα από το εν λόγω βιβλίο σχετικά με την ασυμμετρία του πόνου και της απόλαυσης όσον αφορά τη σημασία τους στο ανθρώπινο γίγνεσθαι.

"Ο πόνος και η απόλαυση δεν είναι δίδυμα ούτε δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος, τουλάχιστον όχι όσον αφορά τον ρόλο τους ως μοχλοί της επιβίωσης. Με κάποιο τρόπο, πιο συχνά από ότι θα φανταζόμασταν, το σημείο που σχετίζεται με τον πόνο είναι αυτό που μας οδηγεί μακριά από την επικείμενη καταστροφή, και κατά την παρούσα στιγμή και στο αναμενόμενο μέλλον. Είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι άτομα και κοινωνίες που κυβερνώνται από την αναζήτηση της απόλαυσης, ισόποσα με ή περισσότερο από την αποφυγή του πόνου, μπορούν να επιβιώσουν. Κάποιες τρέχουσες κοινωνικές εξελίξεις σε πολιτισμούς που είναι ολοένα και αυξανόμενα ηδονιστικοί, στηρίζουν αυτή την άποψη, και το έργο που κάνουμε οι συνάδελφοί μου κι εγώ σχετικά με τη διασύνδεση των νεύρων με τα διάφορα συναισθήματα, μας δίνει περαιτέρω αποδείξεις. Φαίνεται ότι υπάρχουν πολύ περισσότερες ποικιλίες αρνητικών συναισθημάτων παρά θετικών, και είναι φανερό ότι το μυαλό χειρίζεται θετικές και αρνητικές ποικιλίες μέσω διαφορετικών συστημάτων. Ίσως και ο Τολστόι να είχε αντιληφθεί κάτι παρόμοιο, όταν έγραφε, στην αρχή της Άννα Καρένινα: "Όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες μοιάζουν μεταξύ τους, κάθε δυστυχισμένη οικογένεια είναι δυστυχισμένη με τον δικό της τρόπο." ("Descartes' error", σελ. 267)

ΥΓ. Συγχωρείστε μου το "κατεβατό", πρακτική μου για την οποία πρόσφατα με κάκισαν κάποιοι, αλλά μου είναι δύσκολο να επικοινωνήσω πολύπλοκες και πολύπλευρες σκέψεις απλά με ένα γαβ. Όποιος βαριέται μπορεί να προσπεράσει, δεν θα θιχτώ. 

 

Απάντηση: Ο ΠΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΣΚΛΑΒΟΣ?

πολλα ντεπον...