Ο σκηνοθέτης μέσα τους: ερωτικές φαντασιώσεις

Αν έπρεπε να χαρακτηρίσετε τις φαντασιώσεις σας με κινηματογραφικούς όρους, τι θα λέγατε γι’ αυτές; Ποιος σκηνοθέτης θα μπορούσε να τις γυρίσει καλύτερα; Σε ποια είδη ταινιών θα αφορούσαν; Εννοείται εξαιρουμένου του πορνό! Έχετε φαντασιώσεις «εποχής» όπου είστε ο σουλτάνος που χαλαρώνει με το χαρέμι του πριν από μια κρίσιμη μάχη ή η Ποκαχόντας που πέφτει πάνω σε μια συμμορία λευκών; Είστε καμιά φορά ο Ιντιάνα Τζόουνς που πρέπει να περάσει τα σαράντα κύματα πριν γαμήσει ή η Μπριτζέτ Τζόουνς που λόγω αφέλειας δεν αφήνει αρσενικό για αρσενικό αγάμητο; Με ενδιαφέρουν περιγραφές αλλά κυρίως το γιατί πιστεύετε ότι οι φαντασιώσεις σας λειτουργούν διεγερτικά.

Δίνω (το καλό) παράδειγμα:
Οι κλασικές μου φαντασιώσεις είναι μια πρόσμιξη Ταραντίνο και Αλμοδοβάρ. Ξεκινάω από μια κατάσταση «λογική», αλλά σύντομα τα πράγματα εκτραχύνονται με δέουσα βία και υπερβολή. Συχνά εισάγω σταδιακά τους «ήρωες» στην σκηνή, ξεκινώντας από τους πρωταγωνιστές και προχωρώντας προς το υπόλοιπο καστ – μ’ άλλα λόγια συνηθίζω να ξεκινάω από ένα απλό τετ-α-τετ και να καταλήγω σε θηριώδη gangbangs. Θεωρώ ότι οι φαντασιώσεις μου τηρούν μια βασική αρχή της μυθοπλασίας που είναι η αλλαγή που συντελείται στους ήρωες ή στην κατάσταση. Συνήθως ο ρόλος που υποδύομαι οδηγείται σε μια μεγάλη αλλαγή. Εκείνο που βρίσκω πολύ διεγερτικό σε αυτές τις φαντασιώσεις είναι ότι δεν παίρνω εγώ την ευθύνη για τα τεκταινόμενα, απλώς απαιτείται να συναινήσω σε αυτά (οξύμωρο με πρώτη ματιά μα δεν είναι).

 

Απάντηση: Ο σκηνοθέτης μέσα τους: ερωτικές φαντασιώσεις



Κιούμπρικ

 

Υπάρχει βέβαια το "μια εικόνα - χίλιες λέξεις". Υπάρχει όμως και το ενδεχόμενο να είστε ντροπιάρηδες και να προτιμάτε να ζωγραφίζετε όσα δυσκολεύεστε να πείτε. Δεν έχω αντίρρηση. Απλώς δεν ζήτησα τις εικόνες άλλων αλλά τις δικές σας.

Επίσης κάποιο μέλος μου έθεσε με pm αυτά τα διεκρινιστικά ερωτήματα:
"πώς εννοείς την φαντασίωση? Ως κάτι μακριά από την πραγματικότητα? Κάτι που είναι δύσκολο ή αδύνατο να πραγματοποιηθεί? Ποιά η διαφορά από τη δημιουργηκή φαντασία?"

Την εννοώ πολύ στενά: ως το στόρυ που επινοούμε ή ανακαλούμε με παραλλαγές προκειμένου να προκαλέσουμε ή να υποβοηθήσουμε τη σεξουαλική διέγερση που λαμβάνει χώρα κατά μόνας και συνήθως οδηγεί σε αυνανισμό μετά οργασμού. Το παρόν νήμα δεν διερευνά το σε ποιον βαθμό προτιθέμεθα να υλοποιήσουμε μια φαντασίωση καθώς πρόκειται για μια διαφορετική, μεγάλη συζήτηση.

 

Απάντηση: Ο σκηνοθέτης μέσα τους: ερωτικές φαντασιώσεις

@--}--------

η φαντασιωση μου ειναι παντα εκει ....





...........................

--------{--@

 

Συνειδητοποιώ (όχι χωρίς μια δόση φρίκης) ότι από φαντασία πάσχω χοντρά. Οι φαντασιώσεις μου στην ουσία αποτελούν προσχέδια πραγμάτων που τις περισσότερες φορές τελικά υλοποιώ, και ως τέτοιες είναι πάντα τοποθετημένες σε --πάρα πολύ-- κοντινούς χωροχρόνους, με συγκεκριμένα άτομα, χωρίς ταρζανιές και παράξενα. Ούτε στολές εποχής, ούτε πειρατικές γαλέρες, ούτε γκάγκστερ, ούτε αυτοκινητοκυνηγητά, ούτε τίποτα.

 

 

Τυχερός αγαπητέ Cider. Εμένα περιπλέκονται πάρα πολύ. Δε θα μπώ σε λεπτομέρειες, αλλά οι λέξεις "Succubi πειρατές απο τον Άρη" νομίζω οτι με καλύπτουν πλήρως.
Αλλά έναν Κόπολα έχω την εντύπωση ότι θα το γούσταρα. (Σα σκηνοθέτη. Όχι τον ίδιο. :Ρ)

 

Τυχερός; Επειδή βλέπω να με σκηνοθετεί ο... Τέλογλου; (Ξέρεις, ντε και καλά αντικειμενικότητα και σπηκάζ ύπνου)

 

χμ..

Η δικιά μου φαντασίωση είναι ένα μωσαϊκό αντιφατικών σκηνών και σεναρίων. Ξεκινάει με τα "απομεινάρια μιας μέρας", θυμώνει μετά γι αυτό, προσπαθεί να αυτονομηθεί και να πάρει την κατάσταση στα χέρια της, περνάει στην επίθεση με την "Αυτοκρατορία των αισθήσεων", οδηγείται σε αδιέξοδο αφού στο τέλος δεν υπάρχει εραστής και ισορροπεί μεταξύ αυτών των δύο άκρων σε μια ταινία όπου δεν υπάρχει το ανεκπλήρωτο, όπου οι καταστάσεις είναι πιο "ίσες" μεν, χωρίς πολλές κι έντονες εξάρσεις αλλά επικρατεί η αίσθηση της πληρότητας και της απόλαυσης και ειδικότερα της γνώσης πως τα πράγματα δεν κινούνται μόνο μεταξύ του κόκκινου και του μαύρου και ενδιάμεσα δεν υπάρχει τίποτα.

ΥΓ. Αυτή η ταινία δεν υπάρχει. Την έφτιαξα μόνη μου στο μυαλό μου και οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε ένα όνειρο που είδα και στις κουβέντες που έκανα μετά με τον άνθρωπο που έβαλα να πρωταγωνιστεί στο όνειρό μου.

τελικά δεν είναι καθόλου άσχημο να σκηνοθετείς και να παίζεις στη δική σου ταινία.  

 

Απάντηση: Ο σκηνοθέτης μέσα τους: ερωτικές φαντασιώσεις

Όρσον Ουελς... (διαφοροποιώ σαφώς το σενάριο από την σκηνοθεσία) Η κινηματογραφική γραφή του, ο φωτισμός που προτιμά, τα κοντινά του είναι η σκηνοθετική γραμμή των φαντασιακών σεναρίων μου.

 

Μονοπλάνο.
Πρωταγωνίστρια η σκηνοθέτης.
Ο χώρος είναι κενός, άδειος από αντικείμενα.Συνήθως ένα δωμάτιο ή κάτι περιορισμένο αλλά τελικά καθόλου ελεγχόμενο.


Θυμίζει ίσως λίγο Dogville, Lars von Trier.

Εκτός αν με πιάσει παροξυσμός οπότε υπάρχει πολύ περισσότερη ένταση.

 

Απάντηση: Ο σκηνοθέτης μέσα τους: ερωτικές φαντασιώσεις

Συνειδητοποιώ κι εγώ (όχι επίσης χωρίς μιά δόση φρίκης, όπως και ο εκλεκτός φίλος cider) πως αν ήταν να σκηνοθετηθούν οι φαντασιώσεις μου, μάλλον ο Μπέργκμαν ή ίσως και ο Αγγελόπουλος θα έπρεπε να αναλάβουν, σε σενάριο όμως που θα ικανοποιούσε τον Κιούμπρικ (απ' αυτά δηλαδή τα πολύ αναλυτικά, όπου το κάθε πράγμα, ο κάθε χαρακτήρας, η κάθε κατάσταση έχει λόγο ύπαρξης, βάθος και προϊστορία, όπου τίποτε δεν βρίσκεται εκεί ξεκάρφωτα και τυχαία, χωρίς να είναι απόλυτα σαφές το πώς βρέθηκε να παίρνει μέρος στην πλοκή ή το ποιόν ακριβώς ρόλο έρχεται να παίξει. Παράδειγμα: Θυμάστε μήπως τον κόκκορα του Αρκά, ναυαγό σ' ένα ερημονήσι, και μιά κότα να εμφανίζεται ξαφνικά από το πουθενά; Θυμάστε πως τελικά δεν καταφέρνει να την πηδήξει -ούτε στη φαντασίωση-, διότι δεν φαινόταν πουθενά στον ορίζοντα καράβι που θα μπορούσε να την έχει φέρει, κι έτσι η παρουσία της εκεί "ηταν πολύ αυθαίρετη, γιά να μπορέσει να το ευχαριστηθεί"; Ε, κάπως έτσι...).

Καθημερινά σκηνικά λοιπόν, όχι γαλέρες κι εδώ, ή μπουντρούμια της Ιεράς Εξέτασης ή της Βαστίλλης. Σπίτια, γραφεία, ιατρεία (αυτό είναι το ολοκαίνουργό μου, εδώ και δυό μέρες το δουλεύω  ), σχολεία, φροντιστήρια, μπαρ (πολλά μπαρ), βρωμερά και κακοφωτισμένα υπόγεια, μισοσκότεινα δρομάκια υποβαθμισμένων συνοικιών... "Θίασοι" συνήθως ολιγομελείς (τις περισσότερες φορές δυό άτομα αρκούν, έστω κι αν μιλάμε γιά μιά public φαντασίωση, οι υπόλοιποι εκεί συνήθως παίζουν το ρόλο απλών props). Το πολύ πάντως τρείς ή τέσσερεις, σχεδόν ποτέ περισσότεροι... Κοντινά, αργά πλάνα. Έως και πολύ κοντινά πλάνα (ένα βλέμμα, ένα μάτι, ένας αστράγαλος, ένα χέρι που τραβάει μιά τούφα μαλλιών, ένα χείλος που τρέμει, ένας γλουτός με σημάδια από μαστίγιο) και άφθονα σταθερά καδραρίσματα. Δεν υπάρχει βιασύνη, να προλάβουμε να απολαύσουμε την εικόνα που φτιάξαμε... Διάλογοι τυπικοί, χωρίς πολλούς συναισθηματισμούς. Σκληροί, αλλά όχι ιδιαίτερα χυδαίοι, παρά μόνο όταν η χυδαιότητα στο λόγο του εκφέροντος (ή μάλλον της εκφέρουσας, πάντα γιά γυναίκα πρόκειται) χρησιμοποιείται γιά λόγους αυτοεξευτελισμού, εντεταλμένου "άνωθεν"... Γυναίκες πάντα όμορφες -γιά φαντασιώσεις μιλάμε εδώ, δεν θα κάνουμε τσιγκουνιές, σάμπως δεν θα μας φτάσει το budget γιά το cast;-, συνήθως δυναμικές, έξυπνες, καλοβαλμένες γενικώς, με ισχυρή προσωπικότητα, αλλά με μιάν έμφυτη -παρότι ενίοτε αδιερεύνητη- τάση γιά υποταγή... Άντρες, όχι πρώτης διαλογής, γενικώς. Η τάση γιά υποταγή κι ο μαζοχισμός είναι οι κινητήριοι τροχοί εδώ, και όχι το έπαθλο της αντρικής ομορφιάς, ή της οποιασδήποτε έξτρα "παροχής" (σ' αυτό εξαιρούμαι βεβαίως προσωπικά εγώ, που αποτελώ τη φωτεινή εξαίρεση  ). Άντρες πάντως, σεξουαλικά ιδιαίτερα ενεργοί, και ακόρεστοι... Πόνος πάντα, αλλά όχι πάντα ακραίος. Ποτέ πολύ έντονη βία, του τύπου κλωτσιές και γρονθοκοπήματα. Ένα τουλάχιστον flogger πάντως, και κάποια κλιπς, ποτέ δεν λείπουν...

Εν ολίγοις (ή εν πολλοίς), αυτά, περίπου. Κοντολογής, οι φαντασιώσεις μου είναι όπως κάποιες που έχω στο παρελθόν δημοσιεύσει στο φόρουμ υπό μορφήν διηγημάτων... Αν κάποιος θεωρεί τώρα, πως η επιλογή σκηνοθετών που έκανα είναι εσφαλμένη, ευχαρίστως να δεχτώ προτάσεις γιά τα σενάριά μου, κι από αλλού...