Πάρος κι αυτό το Καλοκαίρι

Για έναν βιτσιόζο το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο είναι να βρει τον Μαστιγωτή (του). Ισχύει και το αντίστροφο έως έναν βαθμό.


Τα πιο σημαντικά πράγματα μας διαφεύγουν.


Στην Αθήνα υπάρχουν δεν υπάρχουν ακόμα δύο-τρεις αριστοκράτες – μαέστροι του Βούρδουλα, με ακριβοθώρητη συλλογή από δερμάτινες λωρίδες και ένα-δύο πιστούς για να ασκούνται πάνω τους.


Η χρήση του βούρδουλα είναι αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτισμού, συμπίπτει με τα πρώτα ολοκληρωμένα βήματα της ανθρωπότητας. Η δουλεία απαντιέται στις μέρες μας σε απείρως πιο εκλεπτυσμένες ή βάρβαρες μορφές. Ο βούρδουλας θα παραμένει πάντα ένα σύμβολο με πολλαπλά νοήματα. Και μπορεί στις μέρες μας να αποτελεί ένα ακόμα ταμπού, αλλά όλο και περισσότεροι ποθούν να γευτούν την εμπειρία της μαστίγωσης.


Βέβαια, το πράγμα δεν είναι να πάρουμε ένα καμτσίκι και αντί να χτυπάμε τα άλογα να χτυπάμε ανεξέλεγκτα όποιος βρεθεί μπροστά μας!


Όταν αναφερόμαστε στον παγκόσμιο πολιτισμό, αναφερόμαστε και στην διαμόρφωση κοινωνικών διαστρωματώσεων. Είναι κάτι σαν μία τούρτα με το κερασάκι να είναι η σεξουαλικότητα του κάθε ατόμου. Ποιος τρώει από την τούρτα είναι το ερώτημα. Σε αυτό ως λύση έχουν δώσει οι αναλογίες, οι συσχετισμοί: πληβείων - αριστοκρατών, πολλών - λίγων, αδύνατων - δυνατών, κ.λπ.



Τώρα πια είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι υπάρχουν πολλοί που χρόνια ψάχνουν τον αριστοκράτη του βούρδουλα. Το θέμα είναι ότι, τις περισσότερε φορές, είναι οι ίδιοι ολίγον αριστοκράτες ολίγον πληβείοι, όταν οφείλεις να είσαι σκέτος πληβείος για να γίνεις δούλος – όχι ο Λόρενς της Αραβίας.


Προσωπικά είχα την τεράστια κωλοφαρδία να πέσω σε έναν τέτοιο άνθρωπο και χωρίς να έχω κάποια εμπειρία σαδομαζό ή κάτι ανάλογο. Είχα πάει διακοπές στην Πάρο και τριγύριζα ημίγυμνος στον αμμώδη χερσότοπο της Σάντα Μαρίνας, όταν στο πουθενά κάποιος μου ζήτησε να σπρώξω λίγο το αμάξι του που κατά τα φαινόμενα είχε μείνει από μπαταρία.


Βέβαια το σπρώξιμο κράτησε κάπως περισσότερο κάτω από τον καυτό ήλιο, αλλά δεν το παράταγα. Εκείνος στο τιμόνι, κύριος.

Είχαμε τραβηχτεί σε κάτι ερημιές. Όταν άφησε το τιμόνι, εγώ προσπαθούσα να βρω την ανάσα μου. Ο ήλιος μου είχε κάψει το κορμί που ήταν λουσμένο στον ιδρώτα. Τα πάνω και κάτω άκρα μου τρέμανε από την προσπάθεια. Κατάλαβα ότι απλώς είχα σπρώξει για πεντακόσια μέτρα ένα σβηστό αυτοκίνητο.


Μέσα στην παραζάλη μου δεν πρόσεξα καν ότι ο «βασανιστής» μου είχε αφήσει τη θέση του οδηγού και με πλησίαζε. Πολύ περισσότερο δεν είδα τι κρατούσε. Θυμάμαι ότι είχα ακόμα τα χέρια μου βαλμένα πάνω στο τζάμι. Αλλά αυτό που θα θυμάμαι όσο τίποτα είναι ένα σφύριγμα στον αέρα που φάνηκε να έρχεται από τον Θεό και να κρατάει για πάντα.


Το μαστίγωμα αποτελεί μία θρησκευτική εμπειρία – αρκεί να είσαι στην σωστή Εκκλησία, δηλαδή στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή. Κι εγώ ήμουν! Μετά τις τρεις πρώτες βουρδουλιές, στεκόμουν ακόμα εκεί σαν να είχα ριζώσει – στην ουσία άπλωνε ρίζες μέσα μου ο πόνος.


Άκουσα δυνατά τη φωνή του: «Μέτρα!»


Κάποιοι μετρούν τα σκαλοπάτια που ανεβαίνουν, άλλοι τους οργασμούς ή τα μπάνια τους. Εγώ μέτρησα μέχρι το είκοσι. Τα χτυπήματα δεν ήταν γρήγορα αλλά έδιναν έναν παλμό. Σε κάθε βουρδουλιά μαζί με το κορμί μου τιναζόταν και ο ιδρώτας.

Δεν είχα κανένα άγχος στο κάθε επόμενο χτύπημα, ήξερα ότι ένα σφοδρό κύμα άλγους θα ξεχυνόταν αφρισμένο από την άκρη του σύμπαντος να σπάσει πάνω στην καρδιά μου. Έπειτα το τσούξιμο της βουρδουλιάς θα τύλιγε το κορμί μου σε μία αγκαλιά. Με τον βούρδουλα να κεντάει ένα υφαντό που με προστάτευε από το ανήλεο φως.


Τα σημαντικά τώρα. Ένας αριστοκράτης επιλέγει τον δούλο του από τον τρόπο που ο τελευταίος «προσεύχεται» στον Κύριό του. Καθώς το μαστίγωμα ανήκει στην αγωνιώδη προσπάθεια του πνεύματος να υπερβεί τα εγκόσμια, η εκφορά του πόνου από τις βουρδουλιές δεν θα πρέπει να είναι μία κραυγή αγωνίας, ένας επιθανάτιος ρόγχος. Το βογγητό του δούλου πρέπει πάντα να ακούγεται σαν ύμνος προς τον Αφέντη του. Πρέπει να στάζει μέλι, ηδονή και δάκρυα. Να μπορεί να γίνει, κάποια στιγμή, μία πνευματική φωνή, η οποία θα συνοδέψει τα λόγια του Αφέντη!



Στο εικοστό πρώτο χτύπημα ο βούρδουλας άλλαξε διαστημική τροχιά και προσγειώθηκε στο άνοιγμα κάτω από τα μπούτια μου. Αυτή τη φορά ούρλιαξα και κυλίστηκα για ώρα σαν το σκυλί στο χώμα. Όταν ηρέμησα κάπως ο βασανιστής μου στάθηκε από πάνω μου και με το ένα πόδι πάτησε πάνω στην μέση μου. Ξεκίνησα να κλαίω γοερά.



Λίγο μετά μπήκαμε στο αυτοκίνητο καi φύγαμε. Φτάσαμε σε ένα μικρό σπιτάκι στις παρυφές της Νάουσας. Μέσα ήταν σκοτεινά και δροσερά. Έκανα ένα καλό ξέβγαλμα και εξέτασε επισταμένως τις χαρακιές στην πλάτη μου, ταυτόχρονα μου εξήγησε κάποια πρώτα πράγματα.


Ήμουν γυμνός και ξαπλωμένος στα φρεσκοπλυμένα σεντόνια που μύριζαν λεβάντα. Ήθελα τόσο πολύ να γαμηθώ. Καθώς τα χέρια του πασπάτευαν τις πληγές μου, κατάλαβα πόσο δυνατός ήταν και πόσο ποθούσα να μαρτυρήσω μέσα τους. Δεν έγινε τίποτα, μόνο πήρε κάτι κλιπ και τα πέρασε σε ευαίσθητα σημεία μου. «Μπροστά μου θα είσαι πάντα γυμνός και με ελεγχόμενο πόνο», ψιθύρισε. Του έγνεψα αναστενάζοντας.


Από τη στιγμή που και οι δύο μας αισθανόμασταν ότι μεταξύ μας υπήρξε μία μοιραία έλξη, αυτό που έμενε ήταν Εκείνος, ως Κύριος, να δώσει μορφή και περιεχόμενο στη σχέση μας.

Το τρίπτυχο που θα έπρεπε να κινηθούμε, αν με ενδιέφερε να γίνω πρακτικός Του (έτσι ονομάζονται οι δούλοι των αριστοκρατών του βούρδουλα), το τρίπτυχο ήταν Ταπείνωση-Πειθαρχία-Τιμωρία.


Η στιγμές που είχα ζήσει λίγο πριν στην Σάντα Μαρίνα ήταν μία σύνοψη αυτού του τρίπτυχου.




Αρχικά θα έπρεπε να βρω ό,τι δουλειά υπήρχε στο νησί και μετά θα βλέπαμε για την Αθήνα, και σε εβδομαδιαία βάση όφειλα να Του προσκομίζω όσο περισσότερα λεφτά μπορούσα να βγάλω. Αυτό σήμαινε εξαντλητικά ωράρια και ελάχιστος ύπνος.


Εκείνος θα αξιολογούσε την προσπάθειά μου και η μόνη «ανταμοιβή» μου ίσως να ήταν ένας ελαφρύς σοδομισμός με την βοϊδόπουτσα, ίσα-ίσα να αυτοϊκανοποιηθώ μπροστά Του.


Νομίζω ότι του άρεσε να με ακούει.