Πάσχα στο χωριό

09:00. Ξυπνάω με τη τσίμπλα στο μάτι και τη διάθεση κάπως. Το προηγούμενο βράδυ μετά την Ανάσταση κατέβηκα στα Λαδάδικα με μια φίλη. Να πάμε σε μια μουσική σκηνή λέει. Τα Λαδάδικα άδεια. Ακούσαμε το «Χριστός Ανέστη» με ούτι και κιθάρα. Γούστο είχε. Σαν να είσαι στο «Στην Υγειά μας» την ώρα του γυρίσματος. Στη μία ώρα έφυγα. «Έχω δρομολόγιο το πρωί». Αυτή ήταν η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι βαριέμαι φριχτά.

Ο δρόμος για το πρώτο πόδι ψιλοάδειος. Ο κίνδυνος τέτοιες μέρες είναι κάτι θείες που πηγαίνουν στη μέση του δρόμου με 60. «Κινητά ατυχήματα είστε». Όταν φτάνω το κατσίκι είναι ήδη μισοψημένο. Τουλάχιστον προνόησαν να γυρίζει με μοτέρ. Όλο το σόι μαζεμένο. 4 γενιές και βάλε.

Συγχωρέστε μου την ξινίλα. Πάει καιρός που νιώθω έτσι. Είναι η κατάσταση «damage control». Το έχω κάνει και μότο: «Κάθε μέρα που περνάει με τις λιγότερες δυνατές απώλειες, κέρδος είναι». Είναι και η εσωστρέφεια μου που δεν με κάνει να νιώθω καλά σε καταστάσεις όπου επιβάλλεται να έχεις έναν συγκεκριμένο τύπο διάθεσης. Όσες φορές πήγα στα μπουζούκια π.χ. με φίλους, το ερώτημα δεν ήταν ποιος θα φύγει πρώτος. Αυτό ήταν στανταράκι. Τα στοιχήματα έπεφταν για το αν θα την έκανα πριν ή μετά το μισάωρο.

Στον δρόμο ακούω Μούτση. «Έτσι είναι η ζωή και πώς να την αλλάξεις….». Έ ρε γλέντια. Το τραγουδούσαμε τότε που τα Μπαόκια λύσσαγαν να μας κερδίσουν στο μπάσκετ και στο τέλος ο Γκάλης τους έπιανε χαζούς. Μόνο τα καπέλα τους που δεν έτρωγαν σαν τον Ρόμπαξ. Και μετά «Τώρα στο παράθυρο ταξιδεύοντας γέμισαν τα δυό μου μάτια θάλασσα….». Και νάτο το διαβολάκι της σκέψης: «Πειράζει ρε γαμώτο, που θέλω να περάσουμε το καλοκαίρι μαζί –εγώ, εσύ και το παιδί- ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ; ΠΟΛΛΑ ΖΗΤΑΩ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ;».

Με το Πάσχα είχα πάντα ένα θέμα. Τα Χριστούγεννα ήταν πάντα πιο ωραία. Δώρα, ψώνια, λεφτά….Και στο τέλος των γιορτών, σαν γκραν φινάλε ένα πράγμα, η δικιά μου γιορτή. Ωραίο πράγμα να είσαι στο επίκεντρο της προσοχής. Ενώ το Πάσχα…..Πρέπει να μου έχει μείνει σύνδρομο από παιδί, εκεί στη Μηχανιώνα που πηγαίναμε. Τα βεγγαλικά και οι κροτίδες με κατατρόμαζαν. Άσε η εκκλησία. Χωρίο 1000 ανθρώπων και έφτιαξαν το «Μαρακανά» για ναό. «ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ ΔΙΑΣΤΗΜΟΠΛΟΙΟ ΝΑ ΣΑΣ ΠΑΕΙ ΣΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ, ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΝΑ ΣΑΣ ΠΑΡΕΙ». Τώρα θα μου πεις, οι πρώτοι είναι ή οι τελευταίοι;

Δεν κατέβηκα στην Ανάσταση. Δεν νιώθω ότι θα μου προσφέρει κάτι. Άσε που η εκκλησία της γειτονιάς μου βγάζει και άλλα σύνδρομα. Ο παπάς είναι ο ίδιος από τότε που μας έφερναν με το σχολείο για εκκλησιασμό. Και λέει τα ίδια όποτε νιώθει ότι γίνεται θόρυβος. Όταν πήγα σε έναν γάμο, 20 και βάλε χρόνια αφού τελείωσα το σχολείο, έφαγα φρίκη και έφυγα τρέχοντας. Και είχα και τον φόβο μην με πάρουν χαμπάρι και φάω απουσία…..



Τέσπα, στο θέμα μας: Στο εξοχικό έχουν μαζευτεί όλοι. Γονείς, θείοι, ανιψιά…..Οι γείτονες έχουν φωνάξει και φίλους και έχει γίνει η όλη φάση στρατόπεδο. 3 αρνιά, 1 κατσίκι, κοκορέτσια, το σώσε. Η μάνα μου με αγκαλιάζει: «Σε πεθύμησα, αγόρι μου». «Από προχθές έχεις να με δεις ρε μάνα….». Μεγαλώνουν και αυτοί. Και παραξενεύουν. Είναι δύσκολο να το συνειδητοποιήσεις ακόμα και όταν το ζεις. Εδώ τις προάλλες που έμαθα ότι ο Παπάζογλου πέθανε 63 ετών σοκαρίστηκα. Λίγο μικρότερος από τον πατέρα μου….

Σε λίγο αρχίζει το πανηγύρι. «Πεθύμησα να φάω κουφέτα. Θα κάνεις τίποτα για αυτό;». «Να πάω στο ζαχαροπλαστείο να σου φέρω μερικά.». «Άντε και του χρόνου ζευγαρωμένοι οι ελεύθεροι». «Δεν τρως αρνί;». «Όχι». «Κάτσε να σου δώσω να δοκιμάσεις». «Δεν χρειάζεται». «Δοκίμασε βρε είναι ωραίο». «ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΜΟΥ. ΕΙΜΑΙ 36 ΧΡΟΝΩΝ, ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΑΡΝΙ ΚΑΙ ΚΑΤΣΙΚΙ. ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ;». Τουλάχιστον γλίτωσα τη χοροεσπερίδα με τα τσάμικα. Ποτέ δεν κατάλαβα όλους αυτούς τους «έξω καρδιά» τύπους, που πρέπει σώνει και καλά να σε βάλουν στο τριπάκι τους. Και δεν έχουν και καμία τύψη ή ανησυχία για την αμηχανία που τυχόν σου προκαλούν, λαμβάνοντας υπ’ όψη και το ότι δεν μπορείς να αντιδράσεις όπως θέλεις. Τα μπιφτέκια και τα λοιπά συμπαραμαρτούντα πάντως μια χαρά. Στο τέλος η τούρτα του «Χατζηφωτίου» ήταν η χαριστική βολή. Οι γείτονες είχαν και ωραία φρουτοσαλάτα, αλλά άμα έχεις σοκολάτα τι να τα κάνεις τα άλλα….

Πίνω έναν καφέ στα όρθια για τον γυρισμό. «Κάτσε λίγο να ξαπλώσεις…». «Άσε μάνα στο σπίτι». Δεν αντέχω το σύστριγγλο. Και προτιμώ να γυρίσω με τους δρόμους άδειους, τώρα που όλοι είναι στη ντάγκλα της χώνεψης. Γυρίζω καρφί. Και στην επιστροφή Μούτσης για παρέα: «Γράμματα με ευχές κι αφιερώσεις μες το κομοδίνο σιωπηλές, κάποια μέρα σου είπα να τα δώσεις κι άρχισες να βρίζεις και να κλαις…». Το δικό μου κομοδίνο είναι η μνήμη που είναι ανίκητη. Με τη Μαρία στη Σκόπελο, την Ευαγγελία στην Αλόννησο, την Έβελυν στο Πόζαρ, στη Θάσο, στο Λονδίνο….Και να θέλεις να ξεχάσεις δεν μπορείς. Και εδώ που τα λέμε, δεν θέλω κιόλας.

Η επιστροφή στο σπίτι είναι πάντα η πιο ηδονική στιγμή. Κλείσε πόρτα-γδύσου- άνοιξε υπολογιστή-πιες μια γουλιά νερό-άναψε τσιγάρο. Θα παίξω μερικά ποδοσφαιράκια. Θα δω κανένα βιντεάκι. Θα γράψω κιόλας. Πώς ζούσαμε πριν το Internet; Και πώς θα ήταν η ζωή χωρίς αυτό; Με την 38η επανάληψη του «Ιησού από τη Ναζαρέτ»; Θεός φυλάξοι….

Δεν γράφω συχνά. Βαριέμαι. Κι όταν γράφω το κάνω για να βγάλω σκέψεις που μου κυριεύουν το κεφάλι σαν δαιμόνια. Είναι ένα είδος ψυχανάλυσης. Άντε φτάνει τώρα. Να κάνω κανένα τηλέφωνο για τα χρόνια πολλά. Τελείωσε το session…..

 

Απάντηση: Πάσχα στο χωριό

Ω, δεν ξέρεις πόσο σε νιώθω.  

 

Απάντηση: Πάσχα στο χωριό

...Eκει στο Χαριλαου,αντι για τοπι...παιξτε θεατρικες παραστασεις......
Ισως τα καταφερεται καλυτερα......!!!! 

 

Απάντηση: Πάσχα στο χωριό

Και νάτο το διαβολάκι της σκέψης: «Πειράζει ρε γαμώτο, που θέλω να περάσουμε το καλοκαίρι μαζί –εγώ, εσύ και το παιδί- ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ; ΠΟΛΛΑ ΖΗΤΑΩ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ;».

Υπέροχο...και οχι,δεν ζητάς πολλά.

 

Απάντηση: Πάσχα στο χωριό

Όχι βέβαια, δεν έχουν. Θα σε αποκαλέσουν "μυστήριο", "κακότροπο" και "αγενή" και θα 'ναι εκείνοι πάντα οι καλοκάγαθοι που ξέρουν να ζουν και να φέρονται καλύτερα από εσένα...

 

Απάντηση: Πάσχα στο χωριό

Πολύ ψυχαναγκασμός ρε παιδί μου... Πάλι καλά που υπάρχει και το Pro δηλαδή.

 

Απάντηση: Πάσχα στο χωριό

η περιγραφη σου ηταν πολυ καλη.σε νιωθω απολυτα.κι εγω τα ιδια παθαινω.μονο που τα παθαινω και τα Χριστουγεννα-Πρωτοχρονια εδω και πολλα χρονια.Αλλα ευτυχως βρηκα λυση να τα αποφευγω.ή κανονιζω και φευγω ταξιδι εκτος Ελλαδας ή δουλευω(και παιρνω ρεπο για να λειψω οποτε θελω εγω) και αποφευγω ολες αυτες τις καταστασεις με σογια-συγγενεις,αρνια,τσαμικα και παει λεγοντας.
α και ηθελα να πω κι εγω μετα την ανασταση στα λαδαδικα πηγα αλλα σε αμιγως ροκ κατασταση και το ευχαριστηθηκα παρα πολυ!Ειναι ωραια φαση να γιορταζεις τελικα την ανασταση μετα τον ηχο των Cult!! 

 

Απάντηση: Πάσχα στο χωριό

Μαλλον καπως ετσι νοιωθουμε οι πιο πολλοι το Πασχα, απλα το καταπινουμε και περιμενουμε να ελθει η Δευτερα να επιστρεψουμε.