Περί εκδικήσεως - Μέρος ΙI

Στο πρώτο μέρος περιγράφηκαν τα τρία εκ των τεσσάρων δομικά μέρη της ανταποδοτικής διαδικασίας, ήτοι το Αντικείμενο, η Επιδίωξη-Σκοπός και η Αιτιολογική-Νομιμοποιητική Βάση.
Στο δεύτερο μέρος αποτυπώνεται ο κυρίως σπόνδυλος, δηλαδή, ο Τρόπος.


Τρόποι-Μέσα

Ως προς το καθ' εαυτόν μέρος της ανταποδοτικής διαδικασίας, θα μπορούσαν να διακριθούν τέσσερις κεφαλαιώδεις τρόποι διαχείρισής της.

Α) Άμεση: Η "άμα τη εμφανίσει" ανταπόδοση συνιστά μία κατά κάποιον τρόπο κατηγορία ομπρέλα, καθώς εγκολπώνει ταυτόχρονα τρόπους και νοοτροπίες που βρίσκονται σε φαινομενικά ή ουσιαστικά διαμετρικά αποκλίνουσες θέσεις. Από τη μία βρίσκονται εκείνοι που δύνανται να ανταποδίδουν αυτομάτως "τα του καίσαρος τω καίσαρι", κατά τρόπο που να μην επιτρέπεται στη χρονική απόσταση και στους παρεισφρέοντες τρίτους με τις γνώμες τους να ενσταλάξουν την αμφιβολία για την ικανότητα και τη δυνατότητα του ανθρώπου να διαγιγνώσκει το ισόποσο του αντιτίμου.

Από την άλλη εδράζονται εκείνοι που ανταποδίδουν αυτομάτως, επειδή δεν μπορούν να πράξουν διαφορετικά, είτε εξαιτίας αντανακλαστικής, ενστικτώδους αντίδρασης, είτε από προσήλωση στην ανάγκη άμεσης επαναφοράς της τρωθείσας (δι-υποκειμενικά διαπιστευμένης ή σύμφωνα με την προσωπική ερμηνεία του ατόμου) ισορροπίας. Εξυπακούεται πως τα όρια μεταξύ αυτών των δύο περιπτώσεων είναι κάθε άλλο παρά ευδιάκριτα σε όλες τις περιπτώσεις.


Β) Διαρκείας: Η κατηγορία αυτή εγκολπώνει τις περιπτώσεις εκείνες που το άτομο που επιδιώκει την ανταπόδοση βρίσκεται σε μία τέτοια θέση, όπου έχει τη δυνατότητα κι επιλέγει να υλοποιεί την εκδίκησή του μέσω επαναλαμβανόμενων πράξεων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η στάση της γυναίκας στην ταινία “Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα”. Άλλο παράδειγμα είναι η στάση της γεμάτης απωθημένα και οργή κόρης ή γιου για τη μειωτική και επικυριαρχική μητέρα, όταν η τελευταία λόγω προβλημάτων υγείας συνδεδεμένα με τη φθορά της τρίτης ηλικίας “πέφτει” στην ανάγκη της/του.


Γ) Αναμονή ευνοϊκών συνθηκών: Αυτή είναι η κατηγορία που έχει τραβήξει τα περισσότερα φώτα της δημοσιότητας, αφού εξ αυτής έχουν προκύψει οι πιο γνωστές και cult ρήσεις, όπως το ότι η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο ή ότι η εκδίκηση αναλώνει πρώτα και κυριότερα αυτόν που τη σχεδιάζει. Η διάκριση ανάμεσα στο τι αναλώνει έναν άνθρωπο και τι δύναται να πράξει εκ του "περισσεύματος" της ενέργειάς του είναι ένα ζήτημα που θα συνεχίσει να απασχολεί την ανθρωπότητα. Σε κάθε περίπτωση, όταν η επιθυμία για εκδίκηση συγκεντρώνει όλες τις διαθέσιμες δυνάμεις και πόρους του ατόμου, είναι ενδεικτικό στοιχείο τουλάχιστον δύο συντρεχουσών συνθηκών:

i) το άτομο επιδιώκει να ανταποδώσει ένα χτύπημα που προήλθε από άτομο που βρίσκεται σε διανοητικά ή/και ψυχολογικά ή/και κοινωνικο-οικονομικά ή/και ενεργειακά πλεονεκτικότερη θέση. Η παραδοχή αυτή εδράζεται στην εμπειρική διαπίστωση πως αν δεν υφίστατο αυτή η διαφορά επιπέδου, δε θα χρειαζόταν μία συνολική και επίμονη “επιστράτευση” του συνολικού των διαθέσιμων πόρων του ατόμου, προκειμένου να επιδιώξει την επίτευξη του ανταποδοτικού χτυπήματος.

ii) το άτομο θέτει σε διακινδύνευση την ομοιοστασία των βιολογικών και ψυχολογικών λειτουργιών, καθώς διοχετεύει όλες του ή το μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεών του στην επίτευξη ενός μόνου σκοπού, εκ του οποίου μάλιστα καμμία ή ελάχιστη ανταποδοτική εξισορρόπηση προβλέπεται σε όρους υλικών/βιολογικών/ψυχολογικών ωφελημάτων. Είναι ακριβώς η εκδοχή όπου η επιθυμία για εκδίκηση καθίσταται εμμονή, η οποία καταναλώνει τους ενεργειακούς πόρους του ατόμου χωρίς βιώσιμο πλάνο αναπλήρωσής τους ή πολλαπλασιασμού τους.

Εξυπακούεται πως η τρίτη αυτή κατηγορία τρόπων/μέσων δύναται ευχερώς να συγχωνευθεί με τη δεύτερη. Δηλαδή, όταν πράγματι οι συνθήκες επιτρέψουν στον αναμένοντα ή προετοιμάζοντα την εκδίκηση να φέρει την κατάσταση εκεί που επιθυμούσε, να επιλέξει να συντηρεί την κατάσταση ανταπόδοσης για μεγάλο χρονικό διάστημα με έναν ή ποικίλους τρόπους.


Δ) Παραίτηση. Αυτή η τελευταία μπορεί να διακριθεί σε εξ ολοκλήρου και εν μέρει.

- Η εξ ολοκλήρου συμπυκνώνεται σε αυτό ακριβώς που διατύπωσε η @dina στο νήμα "Ποιος δικαιούται να απονείμει δικαιοσύνη" που έγινε αφορμή για αυτό εδώ το νήμα: “Αργά ή γρήγορα το πλήρωμα του χρόνου έρχεται. Χωρίς ποτέ να χρειαστεί να κουνήσουμε δάχτυλο”.

- Η εν μέρει παραίτηση συνιστά την πιο σύνθετη και ενδιαφέρουσα μορφή ανταπόδοσης που μπορεί να παρατηρηθεί. Συνιστά ουσιαστικά το προϊόν ενός πιο πολύπλοκου συστήματος παραδοχών και σχεδιασμών απ' ό,τι συναντάται στις άλλες εκδοχές. Το άτομο αναγνωρίζει και παραδέχεται πως:

i) δεν είναι σε θέση στη δεδομένη χρονική στιγμή που δέχεται το πλήγμα να ανταποδώσει

ii) ακόμα και αν ανταποδώσει, το χτύπημα που θα επιφέρει θα είναι ήσσονος ισχύος προς το χτύπημα που δέχτηκε και ταυτόχρονα θα έχει σπαταλήσει το πλεονέκτημα της αρχικής κινητήριας οργής σε μία πράξη που δε θα του έχει προσφέρει το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα

iii) αν αφοσιωθεί στην προετοιμασία της εκδίκησης ή περιστραφεί η ύπαρξή του γύρω από αυτήν, τότε πράγματι θα διακινδυνεύσει να αναλωθεί κατά την πορεία της προετοιμασίας, έτσι ώστε ακόμα να στο τέλος επιτύχει το σκοπό του θα έχει επενδύσει περισσότερα απ’ ό,τι εισέπραξε

iv) δεν μπορείς ποτέ να υποκριθείς αποτελεσματικά και ποτέ να πείσεις κανέναν, αν πρώτα δεν πείσεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Αν έχεις στο νου σου συνειδητά ότι παίζεις ένα ρόλο, τότε η ίδια σου η συμπεριφορά, μικρές εκφράσεις του προσώπου, των χεριών, ανεπαίσθητα γλιστρήματα της γλώσσας, ασυνέπεια λόγων με συνοδευτικά συναισθηματικά μοτίβα, θα προδώσουν το εγχείρημά σου. Επομένως, δεν αρκεί να παίξεις ένα ρόλο¨ πρέπει να γίνεις ο ρόλος. Είναι, όπως ήδη ειπώθηκε, η πιο ενδιαφέρουσα αλλά ταυτόχρονα και η πιο επικίνδυνη μορφή εκδίκησης για αυτόν που επιλέγει αυτόν τον τρόπο.

Είναι προφανές πως μπορεί κανείς να χαθεί μέσα στο ρόλο που υποδύεται και όταν ο σκοπός επιτευχθεί (ή λίγο πριν), το άτομο να βρεθεί ενώπιον μίας καθοριστικής κρίσης προσωπικότητας. Αν, από την άλλη πλευρά, έχει εξοικειωθεί με όλες ή περισσότερες από τις προσωπικότητές του (σαν αυτό που ανέφερε ένα από τα μέλη του forum πρόσφατα για τη δυνατότητα του ατόμου να στέκεται έξω από τον εαυτό του και να παρατηρεί τις διαφορετικές εκφάνσεις του), τότε το παιχνίδι της μερικής παραίτησης καθίσταται πιο οικείο για τον εκφραστή του. Ταυτόχρονα, όμως, μετουσιώνεται το επίπεδο δυσκολίας και ο προβληματισμός λαμβάνει νέα μορφή: “Αν πράξω, θα μπορέσω να σηκώσω το βάρος των συνεπειών σε ηθικό-υπαρξιακό επίπεδο”?

Έστω το παρακάτω παράδειγμα: Το άτομο, έχοντας κρύψει αποτελεσματικά την επιθυμία του να ανταποδώσει στο γονέα του για τη μη λελογισμένη εκδήλωση κυριαρχικότητας κατά την παιδική ηλικία, βρίσκεται δίπλα του στην ύστατη στιγμή πριν τη μετάβαση του δεύτερου στην άλλη κατάσταση (ανυπαρξία ή συνειδητότητα σε άλλο επίπεδο, ο καθένας ιδεολόγος αναγνώστης κρατάει ό,τι ανακουφίζει το κοσμοθεώρημά του). Εκείνη τη στιγμή την πιο κρίσιμη, καθοριστική για κάθε άνθρωπο που φεύγει, που βρίσκεται ενώπιον του τεράστιου αγνώστου, που ετοιμάζεται να αποχαιρετήσει ό,τι διδάχτηκε και συνήθισε με το συνειδητό του σε όλη του τη βιολογική πορεία (τουλάχιστον με τη συγκεκριμένη μορφή που ετοιμάζεται να εγκαταλείψει), τη στιγμή εκείνη που περιμένει μία ματιά στοργής από το παιδί του, εκείνο στρέφεται στο αυτί του γονέα και του ψιθυρίζει: “Πώς είναι η αίσθηση να παθαίνεις συνειδητοποιώντας πως απέτυχες στη ζωή σου? Πώς ό,τι και αν έκανες δεν έχει κανένα νόημα? Πως το ίδιο σου το παιδί ευχόταν και περίμενε αυτήν τη στιγμή για χρόνια”?

Υπάρχουν διαφορετικοί συνδυασμοί στο τι θα ειπωθεί και πως θα ειπωθεί, αλλά ο σταθερός παρονομαστής είναι η αποστροφή του βλέμματος. Το βλέμμα εκείνο που με συνειδητοποίηση του τι σημειοδοτεί η στιγμή αυτή για αμφότερες τις εμπλεκόμενες πλευρές, κοιτάει σταθερά και χαιρέκακα, ρουφώντας τις τελευταίες ρανίδες ζωτικότητας του γονέα και απολαμβάνοντας τη φρίκη του της τελευταίας στιγμής.

Το ερώτημα, λοιπόν, που απασχολεί το ίδιο το άτομο είναι αν θα προχωρήσει σε αυτήν την πράξη ή η αίσθηση ότι μπορεί του είναι αρκετή?

Βεβαίως, ανάλογα παραδείγματα μπορούν να αντληθούν από το πεδίο των επαγγελματικών ή φιλικών σχέσεων.

 

Γιατί παραίτηση κι όχι εμπιστοσύνη στους νόμους του σύμπαντος,θεία δίκη,καρμα κτλ;

 

Για το παράδειγμα του γονέα στο νεκροκρέβατο, ότι και να ειπωθεί, όπως και να ειπωθεί, το γεγονός ότι αυτές τις στιγμές ήταν μαζί, μπορεί και να θεωρηθεί επιτυχία και για τους δύο, παρ'όλα τα 'κακά' που μπορεί να έγιναν εκ μέρους οποιουδήποτε.
Αναφορικά με το ερώτημα για το άν το άτομο θα προχωρήσει στο να πεί τι έχει να πεί ή αν η αίσθηση ότι μπορεί να του είναι αρκετή, νομίζω έχει να κάνει με το πώς θα διαχειριστεί το άτομο που θα 'εκδικηθεί΄ το άλλο (με όποιοδήποτε απο τους δύο τρόπους) τον εκ νέου προβληματισμό για το βάρος των οποιονδήποτε συνεπειών, το οποίο βάρος θα ανατροφοδοτείτε είτε απο το ίδιο το άτομο και τις σκέψεις του ή με οποιοδήποτε 'στραβο' βλέμμα / πρόταση / αναφορά άλλων συγγενικών προσώπων στην σχέση που υπήρχε μεταξύ τους - άσχετο πόσο ακριβής/ανακριβής είναι η αναφορά (και φτου και απ΄την αρχή, στο πρώτο δομικό του πρώτου μέρους...). Αυτά γράφω σαν σκόρπιες αρχικές σκέψεις.
Όταν κάποτε ένα πολύ κοντινό μου πρόσωπο είχε ακριβώς τους ίδιους προβληματισμούς/σκέψεις και η ώρα του τελευταίου αντίο με τον δικό του γονιό ήταν κοντά, όλες αυτές οι σκέψεις εξανεμίστηκαν. Υπήρχε μια μεταβατική περίοδος 'ενοχής' για αυτές, κάτι που είναι αναμενόμενο και διαχειρίσιμο σε τέτοιες περιπτώσεις, ωστόσο το γεγονός ότι δεν ειπώθηκε τίποτα απολύτως (γιατί ουσιαστικά, δεν θάχε και νόημα - κάτι που ίσως εκ των υστέρων κατανοούμε το γιατί) κατα την γνώμη μου ήταν αυτό που έπαιξε καταλυτικό ρόλο έτσι ώστε αυτή η μεταβατική περίοδος να είναι μια βατή και εποικοδομητική διαδικασία η οποία σε βάθος χρόνου επηρέασε την οπτική/επεξεργασία και άλλων πεδίων (επαγγελματικές-φιλικές σχέσεις).

 

Σε ότι αφορά την εξ΄ολοκλήρου και την μερική παραίτηση ναι, υπάρχει ένα θεματάκι ορισμών.
Υπό την έννοια ότι δεν επιθυμεί εκδίκηση ή ανταπόδοση το άτομο, τότε ναι, το λες και παραίτηση.
Ερώτημα βασικό.
Μπορεί να υπάρξει εκδίκηση χωρίς μίσος;
Aν υπάρξει οποιουδήποτε είδους εκδίκηση λοιπόν, υπάρχει από πίσω του ένα καλά ριζωμένο συναίσθημα που καίει, ή σιγοκαίει αυτόν που το αισθάνεται. Το μίσος είναι μία παραμόρφωση, μία στρέβλωση, που πρώτα απ΄όλα καίει αυτόν που το νιώθει. Όπως σωστά είπες συγκεντρώνει δυνάμεις στο πως θα εκδικηθεί, δυνάμεις που τις στερεί από άλλους, ζωτικής σημασίας τομείς της ζωής του. Το μίσος είναι ένα από τα πιο αρρωστημένα συναισθήματα, που καταστρέφει, ισοπεδώνει και διαλύει κάθε τι καλό.
Δεν μπορεί ένας άνθρωπος που μισεί και διψά για εκδίκηση να είναι ένας καλός άνθρωπος, αυτό το ξεχνάμε.
Πολλώ δε μάλλον, στο παράδειγμά σου, που εκτός από κακός, είναι και μικρόψυχος, περιμένει την στιγμή που ο άλλος θα είναι πιο ευάλωτος για να πάρει την εκδίκησή του.
Δεν θέλω να επεκταθώ και να πω με πόσους αναπόδραστους τρόπους έχει γαμήσει το κάρμα του, έχει γαμήσει κυριολεκτικά τον εαυτό του με την πράξη του αυτή, οπότε του καταλογίζω και βλακεία.
Κάτι τέτοιο φανερώνει τρομερή προσκόλληση, αδυναμία να ξεπεράσει αυτό που έχει συμβεί, υποκρισία, δηλητηριώδη συναισθήματα, έναν εντελώς τοξικό άνθρωπο.
Λένε πως το μίσος και η οργή -που πυροδοτούν την εκδίκηση- συσσωρεύονται στο κεφάλι αυτού που τα νιώθει σε ενεργειακό επίπεδο, ο θυμός αντίστοιχα συσσωρεύεται στο στήθος, γι΄αυτό μπλοκάρει την αγάπη.
Το μίσος λοιπόν, η άρνηση και η καταστροφή είναι οι κινητήριες δυνάμεις της εκδίκησης.
Όποιος νομίζει πως μπορεί να βγει από κει μέσα αλώβητος, πλανάται πλάνη οικτρά.
Φυσικά, ο καθένας θα διαλέξει την μοίρα του και θα καθορίσει την πορεία των πραγμάτων άπειρες φορές όσο ζει. Η διαχείριση του θυμού και η επιλογή της εκδίκησης ή μη, είναι μία από τις προκλήσεις με τις οποίες η ζωή φροντίζει να μάς φέρνει αρκετά συχνά αντιμέτωπους.
Σε ό,τι αφορά τους γεννήτορές μας, η συγχώρεση είναι μονόδρομος για να απαλλαγούμε από τα φαντάσματα του παρελθόντος, τον καλείς, τον συγχωρείς και αν δεν την παλεύεις, δεν τον ξαναβλέπεις ποτέ στην ζωή σου, αφού πρώτα του πεις τι έκανε που σε πλήγωσε, να το καταλάβει.
Τι πληροφορία θα επιλέξει να κρατήσει το άτομο αυτό που σου έκανε αυτό που σου έκανε, είναι δική του υπόθεση, το τι μύνημα θα περάσεις εσύ όμως είναι αποκλειστικά δική σου υπόθεση και θα το κουβαλάς εφ΄όρου ζωής μέσα σου, ακόμη και σε φάσεις που δεν θα μπορείς πλέον να επανορθώσεις αυτά που είπες ή έκανες, ακόμη και στο δικό σου νεκροκρέβατο.
Και δεν είναι το κάρμα που θα στο ανταποδώσει, είναι η ζωή η ίδια.
Δεν χωράνε όλα τα συναισθήματα μέσα μας, πως να το κάνουμε, γι΄αυτό κάποιοι άνθρωποι χαρακτηρίζονται μικρόψυχοι, γιατί δεν έχουν χώρο, για συγ-χώρεση!

 

Αν αξιοποιήσουμε την ορολογία της νομικής για χάρη της διευκόλυνσης της απεικόνισης, τότε η παραίτηση νοείται ως η επιλογή του ατόμου να απόσχει από την "ενάσκηση του δικαιώματος της εκδίκησης". Επιλέγει να μην πράξει, δηλαδή.

Τα κίνητρα που οδηγούν στη συνειδητή αυτή παραίτηση εμπεριέχουν και αυτά που ανέφερες.

 

Πάντα χαρά μου να διαβάζω την οπτική σου. Έχεις έναν ιδιαίτερα tranquilizing τρόπο να συμπυκνώνεις τα νοήματα και να βγάζεις το ρεζουμέ, σε στυλ: "κουλ παιδιά, ναι η ζωή είναι αυτή που είναι, ενδεχομένως ακόμα χειρότερη από αυτό που αρχικά φανταστήκατε, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορούμε να την απολαύσουμε... ναι, αλλά να οργανωθούμε λίγο, μην πέφτετε όλοι βουρ στον πατσά"  

Επίσης, είσαι από τους τύπους που όσο και αν μελετάω τις απαντήσεις και τις αντιδράσεις των συμμετεχόντων, παραδέχομαι πως δεν μπορώ να προβλέψω τι ακριβώς θα ρίξεις στο τραπέζι. Η μαγεία της αριστεροχειρίας, τα είπαμε αυτά 

Όσο για το "go out there and shine you magnificent what-the-fuck" περιττό να σου πω πως ακόμα δεν έχω συνέλθει!

Θα αποφύγω να διατυπώσω εδώ την προσωπική μου θέση στο θέμα της εκδίκησης, όπως έκανα και στο πρώτο μέρος, διότι με ενδιαφέρει να αποτυπώσω τη διαδικασία και το φαινόμενο και να περιορίσω τη δική μου εμπλοκή (ποτέ δεν εξαλείφεται το προσωπικό στίγμα, βεβαίως, αλλά προσπαθείς να διαχειρίζεσαι την έντασή του αναλόγως των προτεραιοτήτων και των επιδιώξεων)

 

Αντιλαμβάνομαι τη λέξη παραίτηση ως εγκατάλειψη μιας προσπάθειας κι όχι ως επιλογη να μην πραξω,γι'αυτό το σχολίασα.

 

Καλή μου @brenda δε θα βιαστώ να τον κρίνω ως καλό ή κακό άνθρωπο. Διότι εκτός από τις περιπτώσεις που ο άλλος βιάζει το παιδί του και μετά το σφάζει και μετά σφυρίζει αμερικάνικα, ή το βιάζει επανειλημμένα και το σακατεύει εφ' όρου ζωής μέσα σε μία κλειστή κοινωνία, ή τον τουρίστα που πάει στην Ταϋλάνδη να ψωνίσει 5χρονα κι 6χρονα και γενικά καταστάσεις εξώφθαλμης εκμετάλλευσης της πραγματικής ανισορροπίας ισχύος μεταξύ των δύο μερών που εμπλέκονται στην εκάστοτε κατάσταση, δεν μπορώ να αξιολογήσω ποιος είναι κακός και ποιος καλός. Ακόμα και στις ακραίες περιπτώσεις που ανέφερα, πάλι δε μου βγαίνει να τον αξιολογήσω.

Ένας άνθρωπος που διψά για εκδίκηση είναι απλά ένας άνθρωπος που διψά για εκδίκηση. Χωρίς να τον έχω γνωρίσει, η μόνη πληροφορία που μου δίνει αυτοστιγμεί η πληροφορία πως διψά για εκδίκηση είναι αυτή που ανέφερα ήδη στην ανάλυση: πως υπήρξε το αδύναμο μέλος του διπόλου της αλληλεπίδρασης (για μία στιγμή ή για μία εκτεταμένη περίοδο). Επιπροσθέτως, πως έχει μπροστά του μία διαδοχική αξιολόγηση προτεραιοτήτων: κάθε φορά θα τίθεται ενώπιόν του ένα νέο δίλημμα: θα ξεπεράσω αυτό το όριο που υφίσταται μέσα μου προκειμένου να φτάσω πιο κοντά στο στόχο μου ή θα σταματήσω εδώ?

Σου φαίνεται οικείο αυτό το ερώτημα? Είναι το ερώτημα που ούτως ή άλλως θέτουμε οι άνθρωποι σε κάθε περίσταση εισροής νέου δεδομένου που μας υποχρεώνει σε επαναξιολόγηση των κριτηρίων και προτεραιοτήτων μας.

Όσο για το μικρόψυχος, αποδίδουμε στο κάρμα και στους νόμους του σύμπαντος τεράστια αυτορρυθμιστική και ρυθμιστική ισχύ και εξουσία. Αν εμείς οι άνθρωποι είμαστε φυσικά στοιχεία, αποτελούμαστε από τα ίδια υποατομικά στοιχεία με όλη το υπόλοιπο παρατηρήσιμο συνεχές, αν είμαστε το προϊόν δισεκατομμυρίων ετών κίνησης, εξέλιξης και πειραματισμού της φύσης, τότε είμαστε η φύση σε μία από τις αναρίθμητες εκφάνσεις της. Και αν είμαστε η φύση σε μία από τις αναρίθμητες εκφάνσεις της, τότε κάθε τι που πράττουμε είναι και αντανακλά τη φύση, τους νόμους και την κίνησή της. Επομένως, όπως ο γονέας υπήρξε μικρόψυχος, όταν ασκούσε δυσανάλογο εξουσιασμό προς το ασθενές μέλος της σχέσης, έτσι δέχεται πίσω αυτό που λαμβάνει. Η φύση του το δίνει, αφού είμαστε η φύση.

 

Μου φάνηκε εύλογη η απορία σου. Γι' αυτό κατέφυγα σε νομικούς παραλληλισμούς.

 

Κι εμένα το συμπέρασμά μου ήταν επαγωγικό και -κακώς- γενικευμένο.
Χθες, μάλλον δεν ήταν η μέρα μου.
Πέρα απ΄αυτό, πας κι εσύ στα άκρα με τα παραδείγματά σου.
Δεν λέω ότι δεν υφίστανται, μέσα από την ζωή είναι όλα, σίγουρο αυτό.
Αν έχει βιαστεί κάποιος από τον γονιό του, το λογικό είναι να τον έχει διαγράψει γενικώς.
Αλήθεια τι νόημα έχει να είναι εκεί την ύστατη ώρα μόνο και μόνο για να θριαμβολογήσει?
Προτιμότερη η συγχώρεση και η απομάκρυνση κατά τη γνώμη μου και σε ανύποπτο χρόνο.
Σε κάποιες περιπτώσεις αυτό γίνεται σιωπηλά.
Μπορεί οι γονείς να μην αντιλαμβάνονται καν τα λάθη τους και τα παιδιά να φεύγουν και να ρίχνουν μαύρη πέτρα πίσω τους, έτσι απλά, να απομακρύνονται, όλο και περισσότερο, χωρίς γέφυρες επικοινωνίας.
Δεν είμαι υπέρ της εκδίκησης, η αλήθεια είναι και επίσης ουδείς παίζει τον ρόλο της φύσης ή του κάρμα. Αν επαναλάβεις τις λανθασμένες συμπεριφορές που δέχτηκες, απλά επιβαρύνεις το δικό σου κάρμα. Υπό αυτήν την έννοια, μπορεί να μην έχεις φερθεί εσύ στα παιδιά σου έτσι, αλλά να χρειαστεί να βιώσεις αυτό που έκανες εσύ την ύστατη ώρα του γονιού σου, είπαμε η ζωή επιστρέφει συμπεριφορές. Δεν αναγνωρίζονται ελαφρυντικά οργής, το αντίθετο μάλιστα.

Σε ότι αφορά σ΄αυτό το ερώτημα:«θα ξεπεράσω αυτό το όριο που υφίσταται μέσα μου προκειμένου να φτάσω πιο κοντά στο στόχο μου ή θα σταματήσω εδώ?», νομίζω πως όλα σχετίζονται με τo πόσο σημαντικός είναι ο σκοπός. Αν είναι να ξεπεράσω το όριο για να οπλίσω την σκανδάλη και όποιον πάρει ο Χάρος δεν είναι το ίδιο με το να ξεπεράσω το όριο και να γίνω πλέον ο θύτης ενώ πριν ήμουν το θύμα. Ούτε επίσης το ίδιο με το να ξεπεράσω το όριο της ανοχής μου και να βρω τη δύναμη να συγχωρέσω ενώ πριν μισούσα με όλη την δύναμη της ψυχής μου.
Ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που χρειάστηκε να διαπραγματευτώ πέρσι τον χειμώνα ήταν η συγχώρεση του ανθρώπου που με κακοποίησε σε ηλικία 7 ετών. Πίστεψέ με, ήταν από τα πιο δύσκολα πράγματα που έχω κάνει σε ολόκληρη την ζωή μου, δυσκολεύτηκα πολύ, αλλά όταν ήρθε η ώρα να βγει από μέσα μου η συγχώρεση, εγώ ένιωσα πολύ πιο ανάλαφρη, σα να μην χρειάστηκε να το κουβαλάω άλλο πια, σα να άλλαξε πλέον η αφήγησή μου για το περιστατικό.
Σαν να είναι μία ιστορία μίας άλλης κοπέλας. Πήρα μία απόσταση.
Μέχρι τότε, μπορεί και να ήθελα να χορέψω σάμπα στον τάφο του, το ομολογώ.
Και ήθελα να εκδικηθώ όχι τον ίδιο πια, αλλά την ψυχή του, δεν ήθελα να βρει ποτέ ησυχία, ποτέ γαλήνη. Δεν ξέρω τι υπάρχει πέρα από αυτό το υλικό επίπεδο που ζούμε, αλλά προσδοκούσα να υπάρχει κάτι για να μπορεί αυτός να είναι παγιδευμένος σε κάποιο καθαρτήριο στην αιωνιότητα.
Όταν μου έφυγε αυτό που λες, συνειδητοποίησα πως το δικό μου συμβόλαιο έφτιαχνα, όχι το δικό του, γι΄αυτό είχε μεριμνήσει ο ίδιος εν ζωή, εγώ πρέπει να μεριμνήσω για το δικό μου.
Κι όχι με την έννοια των μελλοντικών ευθυνών, ή του τι υπάρχει πέρα από αυτό που ξέρουμε, αλλά σε σχέση με το εδώ και τώρα. Στο εδώ και τώρα λοιπόν, ένιωσα πιο ελεύθερη.
Δεν χρειάζεται πια να κουβαλάω καμιά μεγάλη πέτρα, δεν χρειάζεται πια ν΄ασχολούμαι με κάτι που έγινε 40 και χρόνια πριν, δεν χρειάζεται πια να νιώθω θύμα, ή θύτης ή ο,τιδήποτε άλλο.
Το ξαναέγραψα. Εγώ μ΄αυτά τελείωσα. Και στην τελική, περί αυτού πρόκειται.

Για να μπούμε στην διαδικασία της εκδίκησης, συνήθως με το μυαλό μας θέλουμε ν΄αλλάξουμε ρόλο κι από θύμα να γίνουμε θύτης, και καλά. Μόνο που το διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο τελικά απ΄ότι νομίζουμε.
Και δεν είναι οι ποινικές ή άλλες ευθύνες.
Είναι το κάτι πιο βαθύ που μάς λερώνει, -όπως λέει κι ο ποιητής- κι απ΄αυτό είναι σχεδόν ακατόρθωτο ν΄απαλλαγείς εφόσον μολυνθείς...

 

προσωπικά δεν έχω δει κανέναν που να θέλει πολύ να πάρει εκδίκηση και να είναι κατά τ' άλλα καλά. που να κάνει δηλαδή σχέδια για εκδίκηση και αυτό να μην έχει επηρεάσει τη ζωή του και τη συμπεριφορά του και στα υπόλοιπα. νομίζω τα κάρμα, οι νόμοι του σύμπαντος κλπ εννοούν περισσότερο το τι θα γίνεις τελικά στο τέλος μέχρι να πάρεις εκδίκηση, και τι συνέπειες θα έχει αυτό για σένα, και πως θα πάει η ζωή σου απο κεί και κάτω, παρά το οτι κάποιος θα έρθει να σε τιμωρίσει στο μέλλον κλπ. είναι τριπάκι η εκδίκηση. αν μπεις μια και το πας μέχρι τέρμα, η δεύτερη είναι πιο εύκολη...

 

Η εκδίκηση (αναζήτηση δίκης εκ τινός) είναι μάλλον ταυτισμένη στη συνείδησή μας με υψηλή θυμική φόρτιση και καταπιεσμένη οργή. Δεν αποκλείεται να υφίσταται αυτή η κατάσταση. Για την ακρίβεια δύναται να αποτελεί και πολλαπλασιαστική δύναμη στα κίνητρα του ατόμου.

Ωστόσο, η εκδίκηση είναι μία κατάσταση όπου η βούληση για ανταπόδοση συντρεχόντως και όχι εγγενώς χρωματίζεται αρνητικά. Για το λόγο αυτό επέλεξα τον όρο "ανταποδοτική διαδικασία", αφ' ενός για να αναδείξω το δυναμικό της χαρακτήρα και αφ' ετέρου για να αποφύγω τη φόρτιση που διατηρεί η λέξη εκδίκηση.

Ο δυναμικός της χαρακτήρας, το γεγονός πως είναι μία διαδικασία, οδηγεί σε αυτό ακριβώς που σημείωσε ο @lizard_ "αν μπεις μια και το πας μέχρι τέρμα, η δεύτερη είναι πιο εύκολη...".

Από την άλλη πλευρά, η καθαρά ανταποδοτική της μορφή την αποδεσμεύει από τον αναγκαστικό μονόδρομο της μακροχρόνιας προετοιμασίας στο συναισθηματικό σκοτάδι και την περιδίνηση. Η ανταπόδοση μπορεί να είναι άμεση. Σε όλες εκείνες τις περιπτώσεις που έχουμε στο παρελθόν συνδιαλλαγεί με κάποιον υπάλληλο του Δημοσίου ή με κάποιον που μας την "είπε" στην καθημερινή μας συναναστροφή και δεν μπορέσαμε να βρούμε την ταχύτητα ή την αποφασιστικότητα ή τη δημιουργικότητα ή την πείρα να του αντιστρέψουμε το φαρμακερό υπονοούμενο ή προσβολή και το κουβαλήσαμε μαζί μας για όλο το υπόλοιπο της ημέρας, νιώθοντας ακόμα περισσότερο δυσάρεστα επειδή δεν καταφέραμε να φέρουμε άμεσα την ισορροπία.

Η εκδίκηση περιλαμβάνει και τις εκδοχές αυτές που έχοντας εκπαιδεύσει τον εαυτό μας - σε συνδυασμό και σε συνάρτηση με τα γλυκά ή βάναυσα χαστουκάκια της ζωής - να ανταποκρίνεται στις καθημερινές επιθέσεις άμεσα, αποκαθιστούμε την αίσθηση της ισορροπίας και της ηρεμίας/ικανοποίησης μέσα μας.

Η ανταπόδοση είναι άχρωμη. Το υποκείμενο της δράσης τη χρωματίζει αναλόγως.

Η παρουσίαση της εκδίκησης ως ανταποδοτικής διαδικασίας ουδέτερης κατ' αρχήν από χρονικούς και θυμικούς προσδιορισμούς δεν έγινε τυχαία. Ο λόγος που επέλεξα να παρουσιάσω αυτό το θέμα είναι, διότι, όπως ορθά προανέφερε και υπολόγισε ο @bumblebee, έχει ενδιαφέρουσες προεκτάσεις και αντανακλάσεις στο χώρο του BDSM. Θα επανέλθω με ορισμένες εξ αυτών των προεκτάσεων εν ευθέτω χρόνω.