Απόκρυψη ανακοίνωσης

Καλώς ήρθατε στην Ελληνική BDSM Κοινότητα.
Βλέπετε το site μας σαν επισκέπτης και δεν έχετε πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τα μέλη μας!

Η εγγραφή σας στην Online Κοινότητά μας θα σας επιτρέψει να δημοσιεύσετε νέα μηνύματα στο forum, να στείλετε προσωπικά μηνύματα σε άλλους χρήστες, να δημιουργήσετε το προσωπικό σας profile και photo albums και πολλά άλλα.

Η εγγραφή σας είναι γρήγορη, εύκολη και δωρεάν.
Γίνετε μέλος στην Online Κοινότητα.


Αν συναντήσετε οποιοδήποτε πρόβλημα κατά την εγγραφή σας, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας.

Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Συζήτηση στο φόρουμ 'BDSM Art and Literature' που ξεκίνησε από το μέλος Dolmance, στις 9 Σεπτεμβρίου 2008.

  1. DARK-PYRAMID

    DARK-PYRAMID Regular Member

    Όλα εκείνα που γέννησαν τον κόσμο δεν πέθαναν ποτέ...

     



    Η μέρα ανέβαινε αργά, μαζί με τις υποσχέσεις και τους θρήνους της. Μαζί με το χαμόγελο και τη λύπη της. Θα μπορούσε κανείς να ξεδιαλέξει από τις αχτίνες του ήλιου εκείνες που ταιριάζουν στη ψυχή του περισσότερο μα, πώς να κρατήσεις μερικές και άλλες να αγνοήσεις; Ως και στις πιο δροσερές κρύβεται το μυστικό του βασιλιά πατέρα… ως και στις πιο καυτές φωλιάζει το θαύμα του ζωοδότη φίλου και αδελφού.

    Κάθονταν στο μοναχικό παγκάκι και απολάμβαναν το σήκωμα του ήλιου σιωπηλοί… τι να πρωτοπείς τούτες τις μαγικές ώρες που ως και το Αχανές σου επιτρέπει την πολυτέλεια της μοναχικότητας… τι να ψελλίσεις εμπρός στο αρχαίο μυστήριο, το Μεγάλο Μυστικό Θέαμα που τα σάρκινά σου μάτια ευλογήθηκαν να αντικρίζουν και τα άλλα, εκείνα που έχει το είναι σου, αντιλαμβάνονται με το ρίγος της πρώτης φοράς…

    «Όλα εκείνα που μας μίλησαν για πρώτη φορά… κάποτε… είναι πάντα εδώ», είπε εκείνος ξαφνικά. Η φωνή του ήταν γεμάτη από το δέος της στιγμής και ίσα που ακουγόταν. «Όλα εκείνα που γέννησαν τον κόσμο δεν πέθαναν ποτέ. Μπορούμε αν θέλουμε να τα ακούσουμε, να τα αγγίξουμε, να τα δούμε… μα για μια στιγμή μονάχα… τη μαγική στιγμή που οι θωρακίσεις μάς εγκαταλείπουν… μα είναι η μεγάλη μας ευκαιρία να συνομιλήσουμε με το πιο ευαίσθητο, το πιο λεπτοφυές και μαζί, το πιο όμορφο απ’όλα όσα μας περικλείει και το περικλείουμε… δεν έχει σημασία τι θα πούμε, δεν έχει σημασία ποιος μας ακούει ή τι μας παρατηρεί… είναι η σπάνια και μοναδική στιγμή που έχουμε συνείδηση της ύπαρξής μας…», είπε και σιώπησε ξανά.

    Εκείνη αναζήτησε το χέρι του με το δικό της και το κράτησε σφιχτά. Ήξερε πως εκείνη ακριβώς τη στιγμή εκείνος πονούσε πολύ. Και δεν μπόρεσε να συγκρατήσει ένα δάκρυ στο πρόσωπό της.

    «Όλοι αξιωθήκαμε τούτη την έκσταση και για όλους χαράχτηκε η ατραπός…», είπε πάλι και ανταπέδωσε το ζεστό της άγγιγμα.

    Ο ήλιος σκαρφάλωνε σιγά σιγά στο θρόνο του και μια γλυκιά ζέστη χάιδευε τα πρόσωπά τους. Η πόλη ολόγυρα ξυπνούσε σιγά σιγά.

    «Ας μην φύγουμε από εδώ… ποτέ!», του ψιθύρισε κι αμέσως μετάνιωσε για τα λόγια της.

    «Ναι, ας μείνουμε για πάντα εδώ», της απάντησε εκείνος και αφέθηκε ξανά στην απόλαυση της ακριβής τους εμπειρίας…
    D.P.
     
  2. Tenebra_Silente

    Tenebra_Silente Contributor

    "Μνήμη της Οφηλίας της αυγής"

    Από σας, πριν απ’ την ώρα τους ρεμβαστικά,
    μεμιάς το μάταιο φως
    ως τη στερνή σταγόνα του εστραγγίστη
    μάτια ωραία, στα σφαλιστά τους βλέφαρα χορτάτα.

    Εντός σας αθάνατα
    πια και χωρίς κανένα βάρος
    τα πράγματα που εζούσατε μ’ άωρους δισταγμούς
    καίγοντας μες στην αλλαγή τους
    μια γαλήνη προσμένουν
    και σε λίγο, στα βάθη της σιωπής της δικής σας
    ν’ αρμοστούν οριστικά θα πάνε,
    ασωτεμένα πράγματα:

    Καθάρια αναθυμήματα
    ονόματα, αιώνια εμβλήματα…

    ( Giuseppe Ungaretti )

    *Μετάφραση: Οδυσσέας Ελύτης
     
  3. Captain_Morgan

    Captain_Morgan https://www.youtube.com/watch?v=9wj6BqmyjM4

    Στο μπλε των δειλινών του καλοκαιριού, θα γυρίσω τα μονοπάτια,

    τσιμπημένος απ’ τ’ αυτιά του σιταριού, πατώντας στο χορτάρι:

    Ονειροπόλος, θ’ ατενίζω, καθώς θα νιώθω την δροσιά στα πόδια μου.

    Θ’ αφήσω τον άνεμο να λούσει το γυμνό μου κεφάλι.

    Δεν θα μιλώ, δεν θα σκέφτομαι τίποτα:

    αλλά ο απέραντος έρωτας θα ξεσηκώσει την ψυχή μου,

    και θα ξεμακραίνω, όλο και πιο μακριά, σαν τσιγγάνος,

    μέσα στην Φύση,- ευτυχισμένος σαν να’ χα ένα κορίτσι.
    Arthur Rimbaud


     
     
  4. Tenebra_Silente

    Tenebra_Silente Contributor

    " Φυγή "

    Δροσερά πρόσωπα ακουμπούν οι νάρκισσοι
    στο αεράκι.

    Χέρια παιδιών:
    κι απρόσμενοι
    φράχτες γαντζώνονται στα κάγκελα.

    Η ανάσα διαλύεται
    στο τρέξιμό μου:

    ματιές
    Σε σκόρπια πράγματα
    -ανώφελες γέφυρες-
    η εκκωφαντική άβυσσος με καταβροχθίζει.

    ( Antonia Pozzi, 10 Μαΐου 1935 )

    * Μετάφραση : Άννα Γρίβα
     
  5. DARK-PYRAMID

    DARK-PYRAMID Regular Member

     







    Omen Aeternus

    …και υπήρχαν δρόμοι σκοτεινοί κατά τη διάρκεια της ημέρας

    έγκυες γυναίκες απέβαλλαν δίπλα σε περιττώματα σκύλων

    μοναχικοί εφιάλτες έκραζαν τους ονειρευτές τους

    λεπροί κανίβαλοι νάνοι

    ιερουργούσαν στις εκκλησίες



    και το πνεύμα του Θεού περιφερόταν πάνω από το λερό κορμί της Γης…



    …και υπήρχαν παιδιά πρησμένα από το χτες

    δημαγωγοί σάτυροι και νεκρονόμοι

    κρεμασμένοι έξω από τα σπίτια τους από τσιγκέλια

    στα σχολεία

    οι καθηγητές ουρούσαν πάνω στα βιβλία τους



    και το πνεύμα του Θεού περιφερόταν πάνω από το λερό κορμί της Γης…



    …και λάμβανε την θεία κοινωνία ο μοιχός

    και δεν νεκρωνόταν

    και λάμβανε την θεία κοινωνία ο βλάσφημος

    και δεν νεκρωνόταν

    και λάμβανε την θεία κοινωνία ο άγιος

    και πυρπολείτο το σώμα του



    και το πνεύμα του Θεού περιφερόταν πάνω από το λερό κορμί της Γης…



    …και πήρε τα παιδιά του ο Κερασφόρος

    και τα έκλεισε όλα σε μια μεγάλη κιβωτό

    της έβαλε φωτιά που θέριεψε με ανθρώπινο λίπος

    και όταν κατέκαυσε ό,τι είχε απομείνει στην ταλαίπωρη γη

    ανελήφθη στους ουρανούς



    και το πνεύμα του Θεού δεν περιφερόταν πια

    πάνω απ’ το λερό κορμί της Γης…D.P.
     
  6. DARK-PYRAMID

    DARK-PYRAMID Regular Member

    Φωτομορφές

     

    Δεν υπάρχει μονάχα η συνωμοσία του σκότους… υπάρχει και η ‘εφεδρεία’ του φωτός… και αυτή δεν τη βιώνεις ‘αντιθετικά’ ή ‘αποφατικά’ ή αντίδρομα. Είναι μια ‘ησυχαστική’ ιδιότητα, θα έλεγα καλύτερα ποιότητα μιας βαθύτερης περιοχής μας… από κει ίσως να γεννιέται αυτό που προσπάθησε να περιγράψει ως ‘ανοίκειο’ κάποτε ο Φρόυντ μα στην κατοπτρική του υπόσταση… το φροϋδικό ανοίκειο είναι η ανάδυση μιας ενοχλητικής ‘οντότητας’ ψυχικού περιεχομένου, τούτο που αναφέρω εγώ είναι η έκχυση και διάχυση μιας ίσως κυτταρικής ‘φωτομορφής’…

    Οι φωτομορφές είναι τα γλυκά, παιγνιώδη τέκνα του στοχασμού μας. Με την ιδιαιτερότητα ότι τα γεννά η ‘απαθής’, η πλήρως ατάραχη παρατήρηση. Είναι οι υπερασπιστές των κάστρων και οι πολεμιστές των βασιλείων του αγαθού εντός μας. Είναι τα υπέροχα και όμορφα παιδιά του πρωτογενούς υλικού, του ονειρικού υλικού του είναι μας.
    Όταν αφηγείται κανείς, πέφτει σε ένα είδος διαλογισμού. Χάνεται, αφήνεται, παραδίνεται στο ταξίδι του λόγου, των εικόνων, των αναμνήσεων, της φαντασίας. Εκεί θα βρει συμμάχους τούτες τις φωτομορφές… εκεί θα βρει τους καλούς νάνους και τις χαρούμενες νεράιδες, τα σκανταλιάρικα ξωτικά και τα στοιχειακά της φύσης που δεν θα τον εμποδίσουν μα θα τον συνδράμουν στο έργο του. Κι όταν γράφει ή δημιουργεί σε οποιονδήποτε τομέα φαντάζομαι, το ίδιο γίνεται… το σκοτάδι αποσύρεται γιατί είναι η ώρα του φωτός…
    Τα παιδιά το ξέρουν καλά όλο τούτο… όλοι μας το ζήσαμε μα ίσως το έχουμε ξεχάσει… τα νιώθαμε όλα αυτά τα ‘πλάσματα’, σχεδόν τα αγγίζαμε. Γιατί τα παιδιά είναι πλάσματα της καθαρής δράσης και όπου υπάρχει καθαρή δράση, το σκοτάδι δεν έχει χώρο να απλώσει ρίζες και να σκοτεινιάσει ουρανούς.
    Μα δυστυχώς δεν μπορούμε να ‘αφηγούμαστε’ διαρκώς… δεν μπορούμε να είμαστε διαρκώς στις υψηλής και αμόλυντης ενέργειας περιοχές της δράσης. Είμαστε και ελλόγιμα, περίσκεπτα και νεφελώδη όντα. Έχουμε υπαρκτικά ερωτήματα άλυτα και γόρδιους δεσμούς ένα σωρό μπροστά και μέσα μας…
    Όμως το ξέρουμε…
    Κάθε φορά που ανοιγόμαστε λιγάκι, που επιτρέπουμε στον εαυτό μας το ταξίδεμα αυτό, οι φωτομορφές είναι εκεί… πάντα θα είναι… μας περιμένουν… μας απλώνουν το χέρι, μας χαμογελούν και μια γλυκιά θέρμη απλώνεται στο είναι μας…
    Θυμόμαστε ότι είμαστε ζωντανοί…

    Και χαμογελάμε… D.P.
     
  7. Tenebra_Silente

    Tenebra_Silente Contributor

    " Το κεφάλι μου είναι σε άλλο μέρος "

    Κυριολεκτικά:
    έξω απ' τον δρόμο.
    Όπως ο τραυματίας
    σε ανάρρωση που
    δε γίνεται να
    κουβαληθεί στους ώμους.

    Ο Μονσιούρ Γκιλοτίν
    εφηύρε μία μηχανή που να χωρίζει
    το κεφάλι από το σώμα.

    (Το κομμένο κεφάλι
    αναλογίζεται τα πράγματα ως έχουν·
    το καθαρό Παρόν,
    χωρίς τίποτα να σημαίνει,
    χωρίς πάνω ούτε κάτω,
    χωρίς συμμετρίες, χωρίς μορφές.
    Χωρίς απελπισία.)

    Γρήγορη κι αποτελεσματική.
    Όπως ο ορθολογισμός.

    ( Damaris Calderón )

    * Μετάφραση : Μαρία Θεοφιλάκου
     
  8. Tenebra_Silente

    Tenebra_Silente Contributor

    " Υστεροφημία "


    Όταν υποχωρήσουμε πια κάτω
    από τον καταιγισμό του πυρός
    και τα μάτια μας τυφλωθούν από τα μάκρη
    της ηρεμίας
    και δεν υπάρχει πια ο πυρετός,
    το γυμνό αγκάθι δε μας ενοχλεί
    κι η σκέψη μας σταματήσει να μας οδηγεί
    σε αδιέξοδες κατευθύνσεις,
    τότε τα πράγματα που αγγίξαμε
    θα μας θυμούνται.
    Θα υπάρχουν εκεί, στους δρόμους,
    στα λιμάνια και στα καπηλειά

    φορτωμένα ακριβές πραμάτειες: αισθήματα
    και αισθήσεις,
    νοσταλγώντας τις συνουσίες τους με
    τη μοναξιά μας,
    τη γυμνή κόψη που λουλούδισε
    το στέρνο τους.

    ( Τάσος Κόρφης )