Προβολές

Ήμουν νέα, όχι τόσο νέα ώστε να γράφω ακόμη σε ημερολόγια, παρολαυτά νέα. Όμως η ζωή μου φαινόταν να ανοίγει τα σκοτεινά της σπλάχνα και να προσπαθεί να με κλείσει μέσα της, τα άγχη της μετεφηβείας ακόμη φρέσκα και μια τάση προς την απαισιοδοξία να σηματοδοτεί την κάθε μου σκέψη και επαφή. Είχα "ξεφύγει" από την πολύ αυταρχική μητέρα μου αλλά κουβαλούσα όλα τα κόμπλεξ και τα σύνδρομα τα οποία είχαν καλλιεργηθεί με περίσσια και επισταμένη φροντίδα.
Η μόνη διέξοδος που μου επέτρεπε να μπορώ να ανασαίνω λίγο πιο αβίαστα ήταν ένα μικρό υπόγειο διαμέρισμα στο οποίο έμενα και μια δουλειά για να μπορώ να πληρώνω τα έξοδα μου.

Η αυτοπεποίθησή μου δεν ήταν ποτέ ένα από τα φόρτε μου και όντας εντελώς άπειρη, πλην μίας απογοητευτικής επαφής που είχα με ένα συμμαθητή μου από το φροντιστήριο, δεν υπήρχε περίπτωση να καταλάβω πότε κάποιος με φλέρταρε. Ήμουν νέα στην πόλη η οποία φάνταζε να τρέχει σε σύγκριση με τους κλειστούς ήσυχους ρυθμούς στους οποίους με είχε συνηθίσει η ζωή, γεγονός που μου άρεσε και ταυτόχρονα με άγχωνε. Ένοιωθα μόνη, εντελώς μόνη ανάμεσα σε μία θάλασσα από άγνωστα πρόσωπα που έμοιαζαν να με κρίνουν και να με βρίσκουν πάντα ένοχη.

Μια βραδιά λοιπόν, από εκείνες που με το που πάτησα το πόδι μου έξω από την ασφάλεια της τρύπας την οποία αποκαλούσα ελευθερία, ήταν σαν να είχα φάει μούντζα όπου και να πατούσα ή στεκόμουν, θα ήταν από τις πιο καθοριστικές για εμένα κι ας μην το γνώριζα. Ήταν μια τόσο κλισέ κακή μέρα με μαζεμένα μικροπράγματα που ήταν ίσα ίσα σχεδιασμένα για να σου σπάσουν την ψυχολογία, καθώς ερχόταν λοιπόν η μέρα προς το τέλος της είχα μια βίαιη αποστροφή στο να πάω να κλειστώ πάλι στο υπόγειο οπότε άρχισα να περπατάω. Όταν απομακρύνθηκα πλέον αρκετά από το σπίτι μου και οι άνθρωποι άρχισαν να ελαττώνονται δραματικά εγώ άρχισα να αγχώνομαι ολοένα και περισσότερο. Όταν είδα λοιπόν μια σκοτεινή φιγούρα ενός άνδρα να κάθεται σε ένα πεζούλι και να κάνει τσιγάρο ήθελα να κάτσω κοντά του, μου έβγαζε κάτι το οικείο η στάση του σώματός του, σκέψη που απέρριψα γρήγορα. Είπα στον εαυτό μου να ξεκολλήσει, ότι όλα αυτά ήταν δικές μου προβολές, ότι μπορεί να ήταν επικίνδυνος ή παρανοϊκός, ότι μπορούσε να μου κάνει κακό εδώ στην ερημιά, ότι εάν φώναζα ποιος θα με άκουγε, ότι... τη σκέψη μου διέκοψε η ανεπαίσθητη κίνηση του κεφαλιού του όταν κατάλαβα ότι με κοιτούσε με την άκρη του ματιού του. Πόση ώρα στεκόμουν εκεί σα χάνος, σκέφτηκα, φαντάσου πόσο περίεργη θα του φαίνομαι εγώ, σκέφτηκα, παρανοϊκή ίσως, σκέφτηκα. Έκανα να φύγω όταν η αμήχανη σιωπή κόπηκε από τον ήχο της φωνής του.

-Θες τσιγάρο;

(Συνεχίζεται)

 

Θες τσιγάρο μου είπε χωρίς να γυρίσει το πρόσωπό του προς τα εμένα. Απάντησα μηχανικά "ναι" και μου πήρε αρκετά δευτερόλεπτα να καταλάβω ότι ήταν ηλίθια η απάντησή μου μιάς και δεν κάπνιζα, αλλά μέχρι να αντιδράσω είχε στρίψει πολύ γρήγορα ένα τσιγάρο και το κουνούσε προς την κατεύθυνσή μου χωρίς να με κοιτάει ακόμη. Δεν ήξερα εάν ήταν καθησυχαστικό ή ενοχλητικό το γεγονός ότι δεν είχε ρίξει ούτε ένα βλέμμα προς την κατεύθυνσή μου όταν γύρισε και κάρφωσε τα μάτια του στα δικά μου, αμέσως κατέβασα το βλέμμα μου. Θυμώσα πολύ με τον εαυτό μου εκείνη την ώρα. Σταμάτα να φέρεσαι σα νευρόσπασμα είπα στον εαυτό μου καθώς έπαιζα αμήχανα με το τσιγάρο που μου είχε δώσει, ήταν χοντροκομένο και άφιλτρο, δεν υπάρχει περίπτωση να το βάλω αυτό το πράγμα στο στόμα μου σκέφτηκα όταν με σταθερή φωνή και χωρίς να σταματήσει να με κοιτάζει στα μάτια μου είπε:

-Αναπτήρα;
-Ναι, ευχαριστώ.

Τι "ναι ευχαριστώ"; Μίλα σαν άνθρωπος, όχι ευχαριστώ άλλαξα γνώμη και θυμήθηκα ότι δεν καπνίζω. Αυτό έπρεπε να πεις. Είναι λιγότερο ντροπιάστικό από το να καταλάβει ότι δεν καπνίζω όταν θα αρχίσω να βήχω σαν φυματική σε λίγα λεπτά. Το άναψα όμως και άρχισα να ψευτοκαπνίζω, τα μάγουλά μου είχαν γίνει κόκκινα καθώς προσπαθούσα να συγκρατήθω και να μη βήξω αλλά το κατάλαβε και μου χαμογέλασε ένα πλάγιο χαμόγελο που με έκανε να ντραπώ ακόμη περισσότερο.

-Κάτσε.

Έκατσα αλλά όχι εντελώς δίπλα του. Για καλή μου τύχη μόλις έκατσα έστρεψε το βλέμμα του προς τη θάλασσα. Αμέσως άρχισα να τον παρατηρώ, φορούσε ένα λευκό φανελάκι με ένα σκούρο τζιν και μία μαύρη ζώνη, διαχρονικά μοντέρνο είπα μέσα μου και ξενέρωσα με τον εαυτό μου με την φτηνιάρικη ατάκα που σκέφτηκα, καθώς έμοιαζε να είχε βγει από το στόμα κακού διαφημιστή. Τα μαλλιά του ήταν μακριά και τα είχε πιασμένα κοτσίδα, ήταν πιο μακριά από τα δικά μου που τα είχα κόψει πρόσφατα, γεγονός που για κάποιο ανεξήγητο λόγο εκείνη την ώρα με είχε πειράξει. Ήταν πολύ αδύνατος αλλά το σώμα του ήταν αρκετά μυώδες, το βλέμμα μου έπεσε ασυναίσθητα στις φλέβες των χεριών του όπου ήταν πολύ εμφανής, πάντα μου άρεσε να χαζεύω ανδρικά χέρια. Το πρόσωπο του ήρεμο και είχε αφήσει το τσιγάρο να κρέμεται νωχελικά στα χείλη του. Εγώ πήρα μία-δύο ρουφηξίες ακόμη για το ξεκάρφωμα και άφησα το τσιγάρο να πέσει από τα χέρια μου, δεν ήθελα να δει ότι το πέταξα. Η βραδιά ήταν ζεστή αλλά ένοιωθα μέσα μου ένα εσωτερικό κρύο, ήξερα όμως ότι τα μαγουλά μου είχαν πάρει φωτιά.

Καθήσαμε εκεί σιωπηλά για αρκετή ώρα, για τόση όση να μην νοιώθω την ανάγκη να γεμίσω αυτή τη σιωπή με αχρείαστο διάλογο. Εξάλλου ήταν ένας άγνωστος, τι έχεις να πεις με έναν άγνωστο; Τίποτα. Για ποιό λόγο; Δεν υπάρχει λόγος. Τα λόγια αυτά φώναζαν μέσα στο κεφάλι μου, έκανα να μιλήσω όταν σηκώθηκε πολύ απότομα, τόσο που τραντάχτηκα κι εγώ από την θέση μου τρομαγμένη. Τον κοιτούσα σαν χαμένη καθώς γδυνόταν μπροστά μου με πολύ γρήγορες κινήσεις μέχρι που έμεινε εντελώς γυμνός, τότε και μόνο τότε έστρεψα το βλέμμα μου στα μάτια του για να αποφύγω το γυμνό κορμί του. Ήταν καστανά, με πράσινο, με κίτρινο και έμοιαζαν με νεφέλωμα, τι χαζή να μην τον κοιτάω στα μάτια τόση ώρα σκέφτηκα. Το βλέμμα του ήταν σαν μικρού παιδιού που μόλις είχε κάνει σκανταλιά.

-Έλα να βουτήξουμε.

Η θάλασσα ήταν μαύρη και φαινόταν στο επικίνδυνη, με φόβισε. Του έγνεψα αρνητικά με το κεφάλι μου. Εκείνος αμέσως έτρεξε και σε λίγη ώρα είχε εξαφανιστεί μέσα στο σκοτεινό νερό. Έμεινα μόνη μου στο πεζούλι, άρχισε να με πνίγει ένα συναίσθημα απέραντης μοναξίας.
Δε βούτηξα...

(Συνεχίζεται)

 

Με μετέφερες εκεί

 

Χαίρομαι.  

 

Δε βούτηξα. Γιατί δε βούτηξα; Τι φοβήθηκα; Σύνελθε, φυσικά και φοβήθηκες. Ήταν ένας άγνωστος που ξεγυμνώθηκε μπροστά σου χωρίς καλά καλά να έχετε ανταλλάξει δύο κουβέντες μεταξύ σας... Πως το έκανε; Δεν ντράπηκε να μην τον δουν, εμένα; Τι να σκεφτόταν άραγε; Τι να τον ώθησε να κάνει κάτι τέτοιο; Μήπως το παρασκέφτομαι; Δεν ήταν τίποτα, μία μη εμπειρία. Τίποτα, συνεχίζουμε κανονικά τη ζωή μας.

Τις επόμενες μέρες προσπάθησα να ξεχάσω ό,τι συνέβη, να το ταξινομήσω στο μυαλό μου σαν κάτι τυχαίο που απλά έγινε και δεν θα μάθω ποτέ το γιατί, αλλά όσο προσπαθούσα να το απωθήσω από την μνήμη μου τόσο εκείνο ερχόταν να μου θυμίσει επίμονα ότι υπάρχει. Υπάρχει κάτι εκεί, κάτι που δε μπορούσα να εξηγήσω ούτε εγώ η ίδια. Γιατί; Ψαχνόμουν, προσπαθούσα να γεμίσω ένα κενό που είχαν αφήσει μέσα μου άλλα πράγματα οπότε του έδινα μεγαλύτερη αξία από ότι πραγματικά είχε. Εκλογίκευση εκ των υστέρων, αλλά ήταν η καλύτερη εξήγηση που θα μπορούσα να δώσω στην προκειμένη.

Η μέρα μου κυλούσε αργά και βαρετά, η δουλειά, το υπόγειο, να μαγειρέψω. Η σκοτεινή θάλασσα και η σκοτεινή γυμνή φιγούρα με τραβούσαν σα μαγνήτης. Ντύθηκα γρήγορα, μηχανικά και άρχισα να περπατάω. Στην αρχή έλεγα στον εαυτό μου ότι θα πάω απλά μία βόλτα αλλά αυτό ήταν ψέμα. Ήξερα ακριβώς που πήγαινα κι ας μην ήξερα τίποτα. Το βήμα μου γρήγορο, σταθερό, αποφασισμένο. Φτάνω στο πεζούλι... κανείς. Θυμήθηκα ότι πριν φύγω σαν τρομαγμένο σκυλί είχα μαζέψει τα ρούχα που είχε πετάξει άτακτα στο πάτωμα, τα δίπλωσα και τα ακούμπηκα προσεκτικά στο πεζούλι. Γιατί το έκανα αυτό; Έμεινα περίπου μια ώρα όρθια στο ίδιο σημείο, μία ώρα που έμοιαζε με μία ζωή. Κανείς. Δάκρυσα, ήταν τόσο χαζό αλλά συνέβη. Τα πόδια μου φάνταζαν σαν χτισμένα στο τσιμέντο καθώς πήρα το δρόμο για το σπίτι. Με την άκρη του ματιού μου νόμιζα ότι είδα την φιγούρα του... α ωραία, βλέπω και φαντάσματα τώρα. Γαμημένες προβολές σκέφτηκα και συνέχισα. Το βράδυ δεν μου κολλούσε ύπνος και την επόμενη μέρα δεν δούλευα. Πως θα γέμιζα την κενή μέρα; Ήξερα... και δεν ήξερα.

Οι ώρες περνούσαν σαν ταινία που την περνάς στο γρήγορο κι εγώ σα θεατής να τη βλέπω μπροστά από τα μάτια μου. Με το που έπεσε ο ήλιος πετάχτηκα σαν ελατήριο. Σε λίγη ώρα είχα φτάσει, ήταν νωρίς. Πολύ νωρίτερα από την πρώτη και μοναδική φορά που τον είχα συναντήσει, θα περιμένω, σκέφτηκα. Η αποφασιστικότητά μου με τρόμαζε, η όψη μου θα φαινόταν παρανοϊκή. Κάτι πηγαίνει πάρα μα πάρα πολύ σταβά με εμένα. Δεν είχα καμία προσδοκία να τον δω όμως δεν έφευγα από το σημείο εκείνο, θα βγάλω ρίζες εδώ, σκέφτηκα κι ας ξημέρωνε. Δεν ξέρω πόση ώρα είχε περάσει όταν άκουσα βήματα πίσω μου, βήματα ανθρώπου που πήγαινε με το πάσο του, που βόλταρε. Δεν γύρισα καν το κεφάλι μου να δω ποιος ήταν, είχα κοκκαλώσει. Ακούω τη φωνή του.

-Πάλι εδώ;

Μία βαθιά εκπνοή ξέφυγε από τα χείλη μου.

(Συνεχίζεται)

 

-Πάλι εδώ;

Άκουγα το γέλιο στη φωνή του και μου έδινε κουράγιο, γύρισα κι αυτή τη φορά τον κοίταξα στα μάτια. Πριν προλάβω να του απαντήσω "Ναι" άρχισε να βηματίζει προς το μέρος μου με γρήγορες δρασκελιές μέχρι που ήρθε πολύ κοντά μου. Ήταν πολύ πιο ψηλός από εμένα κι εγώ δεν σήκωσα το βλέμμα μου για να συναντήσω το ύψος των ματιών του. Με έπιασε από το πηγούνι απαλά και με ανάγκασε να τον κοιτάξω. Δεν αντιστάθηκα.

-Κοιταξέ με. Τι θέλεις;

Η φωνή του ήταν γλυκιά και καθησυχαστική. "Δεν.. δεν ξέρω" νομίζω ότι ψέλλισα. Ήλιθια απάντηση το ξέρω αλλά ήταν ειλικρινής η άγνοια. Έβγαλε το τσιγάρο που κρατούσε στα χείλη του και το οδήγησε αργά προς τα δικά μου.

-Άνοιξε.

Το έκανα, αυτή τη φορά ήθελα να το κάνω. Το τσιγάρο ήταν ποτισμένο από το στόμα του και ήθελα να το γευστώ, εκείνον μαζί με πίσσα και νικοτίνη. Χαμογελούσε σα να είχε θυμηθεί κάποιο αστείο το οποίο όμως δεν ήθελε ακόμη να μοιραστεί με κανέναν. Άναψε το τσιγάρο και απομακρύνθηκε, κάθισε χωρίς να σταματήσει να με κοιτάει. Με ζύγιζε, με έκοβε, το καταλάβαινα γιατί είχε σηκώσει το ένα του φρύδι ή μπορεί να ήταν και ιδέα μου.

-Λοιπόν; Θα βουτήξουμε σήμερα;

Χαμογέλασε πλατιά, του αρέσει να με φέρνει σε δύσκολη θέση, σκέφτηκα και δεν απάντησα. Πήρα μία βαθιά ρουβηξιά και άρχισα να πνίγομαι.

-Κάτι μου λέει ότι δεν καπνίζεις!

Κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά.

-Θα ήθελες;

Όχι ιδιαίτερα, ήθελα να απαντήσω αλλά αυτό το τσιγάρο είχε τα χείλη του και δεν ήθελα να το αποχωριστώ.

-Προσπάθησε να κατεβάσεις τον καπνό όπως όταν εισπνέεις και μην τον κρατήσεις πολύ κάτω, μετά κάνε μία εκπνοή και βγάλτον.

Το έκανα και τα κατάφερα με την πρώτη ακολουθώντας τη συμβουλή του, γεγονός που φάνηκε να τον ευχαριστεί. Με κοιτούσε καθόλη τη διάρκεια μέχρι που το τσιγάρο τελείωσε, τον κοιτούσα κι εγώ. Δεν θα ξαναέκανα το ίδιο λάθος να μην κοιτάζω τα μάτια άλλη φορά, είπα στον εαυτό μου, και με εντυπωσιάσα και την ίδια που κατάφερα να το τηρήσω. Μόλις τελειώσε το τσιγάρο σηκώθηκε απότομα το πήρε από το χέρι μου και το πέταξε μακριά, με έπιασε από το μπράτσο με δύναμη και με οδήγησε προς την παραλία. Τώρα είμαστε πραγματικά μόνοι, σκέφτηκα, αλλά αυτή τη φορά δεν φοβόμουν τόσο. Με οδήγησε σε μία σκοτεινή γωνία και με άφησε εκεί, μου γύρισε την πλάτη, γιατί μου γύρισε την πλάτη; Τι έκανα; Πέρασε αρκετή ώρα έτσι, μέχρι που άκουσα τη φωνή του.

-Θα μου πεις τι θέλεις και στέκεσαι έξω από το σπίτι μου εδώ και 2 συνεχόμενες μέρες ;

Σκατά! Φυσικά και θα έμενε κάπου εδώ κοντά, ούτε καν το είχα σκεφτεί αυτό. Όντως με είχε δει εχθές βράδυ και δεν είπε τίποτα. Ντράπηκα απίστευτα πολύ, δεν ήξερα τι να πω, δεν μπορούσα ούτε εγώ η ίδια να δώσω εξήγηση σε αυτό που μου συνέβαινε. Προσπάθησα να μιλήσω αλλά οι λέξεις δεν έβγαιναν από το στόμα μου. Γύρισε και με κοίταξε ήμουν εντελώς σαστισμένη. Το βλέμμα του ήταν σκοτεινό, τα μάτια του από μελί που ήταν πριν λίγο μου έμοιαζαν μαύρα αλλά το στόμα του είχε πάρει μία παράξενη έκφραση σχεδόν πόνου.

-Τι θέλεις;

Μου φώναξε κι εγώ τρόμαξα.

-Δεν ξέρω τι θέλω, με σπρώχνει μία ανάγκη που δεν μπορώ να εξηγήσω. Από την πρώτη φορά που σε είδα νόμιζα ότι κατά κάποιο τρόπο θα με έσωζες από τη ζωή μου. Δεν ξέρω τι είναι αυτό το συναίσθημα, δεν το έχω ξανανοιώσει, μπορεί να είναι κι όλα στο κεφάλι μου. Το μόνο που ξέρω με σιγουριά είναι ότι εάν δεν ερχόμουν κάθε μέρα με την ευχή ότι θα σε συναντήσω κάτι μέσα μου έλεγε ότι θα το μετάνοιωνα για όλη μου τη ζωή.

Τον κοιτούσα στα μάτια, η φωνή μου ήταν δυνατή και σίγουρη. Μου πέρασε η σκέψη ότι και τα δικά μου μάτια είχαν πάρει το ίδιο σκοτεινό χρώμα των δικών του. Δεν μίλησε, για αρκετή ώρα. Οι μύες του σώματός του ήταν όλη αυτή την ώρα τεντωμένοι και οι γροθιές του σφηγμένες σα να περίμενε να γίνει κάποιος καβγάς. Κάτι πάλευε μέσα του. Ξαφνικά χαλάρωσε, το σώμα του μαλάκωσε και η φωνή του ακούστηκε πιο γλυκιά από ποτέ.

-Γονάτισε.
-Τι;
-Γονάτισε.

Το βλέμμα του είχε αγριέψει και με φόβιζε αλλά η ιδέα ότι θα χαθεί πάλι στο σκοτάδι γιατί δεν τόλμησα να τον ακολουθήσω με φόβιζε ακόμη πιο πολύ. Γονάτισα. Με κοίταξε με βλέμμα ηττημένο.

-Θα βουτήξουμε λοιπόν.

(Συνεχίζεται.)

 

Μπράβο, τέλειο!! ❤❤❤

 

Η μέρα ξεκινάει με Brubeck στο repeat και καφέ. Φίλε, μεγάλη εφεύρεση ο καφές! Η διάθεση στα τάρταρα. Έχω ένα μήνα τώρα που δεν έχω γράψει ούτε τελεία, δημιουργικότητα στο μηδέν. Περιφέρομαι ασκόπως από κενή γνωριμία σε κενή γνωριμία. Συζητήσεις κάτω του μετρίου, βαρεμάρα και άδοξη προσπάθεια. And for what στην τελική; Πολλά είπα, βαρέθηκα να μιλάω και να πουλάω πνεύμα. Ώρα να κλειστώ πάλι στο καβούκι μου, να κάτσω εκεί μέχρι να βράσω, καμία κουβέντα. Καφές, τσιγάρο και γράψιμο that's it. Με φοβάμαι, είμαι στο όριο, στο όριο να τα γαμήσω όλα, κάπως πρέπει να ξεκολλήσει αυτή η ρόδα αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι η επόμενη που θα πέσει στα χέρια μου θα υποφέρει. Σήμερα θα γράψω, κομμένες οι μαλακίες. Το μυαλό μου μαλακώσε, μόνο το take five με κρατάει ζωντανό. Μου δίνει σπιρτάδα.

Λευκό χαρτί, το κοιτάω και με κοιτάει. Ρέστος. Διάολε θα τα σπάσω όλα εδώ μέσα, τ' ορκίζομαι. Θάλασσα, μόνο η θάλασσα θα με γλιτώσει, θα αδειάσει το μυαλό μου. Το μυαλό μου που ανασύρει μνήμες που δε γουστάρω. Μνήμες με εσένα που κι εσύ νόμιζες ότι η θάλασσα θα σε γλίτωνε, την έκανες νωρίς όμως, σα τη Βιρτζίνια Γούλφ. Ειρωνεία ρε μαλάκα. Θα σε ακολουθούσα φίλε, μέσα στο σκοτεινό νερό εάν είχα καταλάβει την άγκυρα που είχες ρίξει, αλλά ήσουν πούστης και έφυγες χωρίς εμένα. Δεν πρόκειται ποτέ να σου συγχωρέσω ότι δε μπορώ ούτε να σε γαμοσταυρίσω γι αυτό που κανες. Φύγε από κει, ξέχνα το, σταμάτα να κλώθεις. Θάλασσα, ν' αδειάσει το μυαλό μου.

Ησυχία τώρα. Δεν θέλω να δω άνθρωπο. Ησυχία τώρα. Τσιγάρο και θάλασσα. Προχώρα κοπελιά, μη κοντοστέκεσαι. Έμεινε, τι θέλει; Είναι κοκκαλιάρα και πολύ πιτσιρίκα για τα γούστα μου αλλά δεν φεύγει. Οκ λοιπόν...

-Θες τσιγάρο;

(Συνεχίζεται.)

 

Ο Γουίλκι ντυνόταν με εξαιρετικό τρόπο μέσα στους χαρακτήρες που δημιουργούσε. Με αναστατώνεις μικρή, για συνέχα  

 

  έχω έμπνευση!  

 

-Θες τσιγάρο;

What the hell, τι θέλει και μένει; Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων είμαστε και μοιάζει χαμένη... και παρθένα. Ούτε να την κοιτάξω δεν μπορώ χωρίς να αλλάξει διάφορες αποχρώσεις του ροζ. Μη μπλέκεις, εγώ θα βγω αλώβητος ή σχετικά αλώβητος όπως πάντα, εκείνη όμως; Θα της γαμήσω τη ζωή είμαι σίγουρος. Θα γίνω από αυτές τις περιπτώσεις ανθρώπων όπου θα περιγράφει στις φίλες τις -με παράφραση από κώλο- τι έχω ξεστομίσει κατά καιρούς κι εκείνες θα της λένε "γλίτωσες φιλενάδα" ή κάτι παρεμφερές. Δεν έχω ιδέα τι λένε οι γυναίκες μεταξύ τους, δεν είχα ποτέ γυναίκες φίλες χωρίς να έχω απώτερο σκοπό να βγάλουμε τα μάτια μας, ποτέ όμως δεν το επιδιώκα και φανατικά. Συνήθως μόνες τους έπεφταν και μάλιστα στον πιο ανύποπτο χρόνο, εκεί που πρακτικά είχα παραδόσει κάθε ελπίδα και απλά είχα βαρέσει εξαφάνιση. Γυναίκες, ποτέ δεν πρόκειται να καταλάβω τι ρόλο βαράνε. Ίσως γι'αυτό να νοιώθω την ανάγκη να τους δώσω εγώ τον ρόλο που πιστεύω. Η άγνοιά μου είναι αληθινή.

-Αναπτήρα;
-Ναι, ευχαριστώ.

Σχεδόν την ξέχασα, έκατσε παραδίπλα μου σαν διακοσμητικό στοιχείο. Ωραίο στοιχείο δε λέω, παρόλαυτά διακοσμητικό. Τι στον πούτσο θέλει και δεν φεύγει; Άστην, θα βαρεθεί ή έστω ελπίζω να βαρεθεί. Κανείς δεν μπορεί να μείνει με ένα σαδιστικό κάθαρμα σαν κι εμένα ειδικά σε περίοδο δημιουργικού τέλματος. Μετά από λίγο πάντα αρχίζουν τις ερωτήσεις: Τι σκέφτεσαι; Γιατί δεν μιλάς; Πες μου τι έχεις; Προβάλλουν ό,τι έχουν και δεν έχουν πάνω μου διότι έχω πρόβλημα επικοινωνίας. Πάντα είχα. I'm working on it... Παλαιώτερα δεν μιλιόμουν καν, ήμουν ένα μάτσο νεύρα. Μαθαίνεις, όσο μπορείς και θες, μαθαίνεις.

Το πήρε όμως το τσιγάρο, παρόλο που δεν καπνίζει. Έχω περάσει αρκετές κραιπάλες στη ζωή μου και πλέον μπορώ να καταλάβω ποιος καπνίζει και ποιος όχι. Το γιατί το πήρε όμως αυτή είναι μία εντελώς διαφορετική ιστορία, που δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι θέλω να την μάθω. Δεν θέλω να κάνουν οι άλλοι ό,τι τους λέω χωρίς δεύτερη σκέψη, όταν όμως δεν το κάνουν τσαντίζομαι. Τρέχα γύρευε. Τι δεύτερες σκέψεις να έχει άραγε; Εάν έχει. Δεν θέλω να ανακαλύψω, με φοβάμαι σε αυτή τη φάση. Με φοβάμαι πολύ. Κοιτάζω το σκοτεινό νερό και με φωνάζει, μου έχω δώσει παράταση αλλά αυτό εξακολουθεί και με φωνάζει. Γι'αυτό δεν είπες τίποτα πούστη Βαγγέλη, το ήξερες ότι θα σε ακολούθαγα. Το ήξερες ότι δεν έχω τίποτα να χάσω κι ότι θα το έκανα, με γλίτωσες, με λυπήθηκες, με έγραψες στα αρχίδια σου. Τώρα δεν υπάρχει τρόπος να μάθω ούτως ή άλλως. Μόνο να μαντεύω και να προβάλω και να εικάζω κι αυτή η φωνή, η γαμημένη φωνή να μου φωνάζει "Βούτα". Μόνο τρελοί ακολουθούν τέτοιες φωνές. Έτσι θα τρομάξει και θα φύγει, έτσι θα την γλιτώσω κι εγώ για να ανταποδόσω την χάρη. Με χαλάει να χρωστάω. Fuck it. Γδύνομαι και μπαίνω και γιατί όχι σώζω κι έναν άνθρωπο, εγώ δεν σώζομαι με τίποτα ούτως ή άλλως. Χαμένος από χέρι.

-Έλα να βουτήξουμε.

Μου έγνεψε όχι, ευτυχώς. Είναι λογικό να φοβάσαι μικρή. Χαίρομαι για σένα.

(Συνεχίζεται.)