Σε παρακαλώ, φόρεσε το σουτιέν μου.

Καλοκαίρι

«Βγαίνω έξω για τσιγάρο πριν πάθω κρίση πανικού.»

Πριν καν τελειώσει τη φράση της, είχε σηκωθεί και είχε αρχίσει να ελίσσεται ανάμεσα στα γόνατα των άλλων καλεσμένων, ξεφυσώντας, κάνοντας αέρα στο πρόσωπό της με το χέρι της. Τεντώθηκα πίσω της, αλλά όχι για να τη βουτήξω και να την αποτρέψω από την έξοδό της. Αντ’αυτού άρπαξα μια μεγάλη χούφτα ρύζι από το καλαθάκι της μικρής που η Ταμπίθα σχεδόν πάτησε, και την πέταξα με όλη μου τη δύναμη στον Άκη και τη Μαρίνα, οι οποίοι μόλις είχαν ξεκινήσει το χορό του Ησαϊα.

Γνωρίστε, λοιπόν, τη σύζυγό μου, την όμορφη Ταμπίθα. Από Αγγλίδα μητέρα και Μαροκινό μπαμπά, είναι πάντα τόσο αστραφτερή όσο και τώρα, ακόμα και χωρίς να φοράει αυτό το κόκκινο στενό φόρεμα με το δυσθεώρητα φαρδύ σκίσιμο στον αριστερό της μηρό, ακόμα και χωρίς τις σταγόνες του ιδρώτα που το άγχος της κλεισούρας της εκκλησίας έχει φέρει στο μέτωπό της και το στέρνο της.

Ο παπάς δεν είναι γρήγορος. Ένας απ’αυτούς τους παλιομοδίτες ιερείς που τα κάνουν όλα σιγά-σιγά και βάζουν πραγματική προσπάθεια στην άρθρωση όταν διαβάζουν από το Καλό Βιβλίο και αναπνέουν προσεκτικά απ’το διάφραγμα όταν ψέλνουν. Για να μην κάνει μπαμ πόσο καλή βρίσκω την ιδέα της γυναίκας μου να βγει έξω, αποφασίζω να περάσω τρία – τέσσερα λεπτά χαζεύοντας την πλάτη της Μαρίνας, την οποία το αστραφτερό νυφικό της αφήνει σχεδόν γυμνή.

Δεν αισθάνομαι τύψεις που δε θα παρακολουθήσω όλο το μυστήριο. Ξέρω ότι αν ο Άκης δεν ήταν κουμπάρος θα είχε κάνει ακριβώς το ίδιο στο δικό μου γάμο, και μάλιστα χωρίς τη δικαιολογία της ζέστης – ήταν τον περασμένο Ιανουάριο.

Ανάμεσα σε μια ντουζίνα άλλους καλεσμένους που δεν άντεξαν την ιδρωτίλα του εσωτερικού του ναού, η Ταμπίθα ακουμπάει σε μια κολώνα και καπνίζει. Το ένα πόδι της είναι ανασηκωμένο, η γόβα της στο όρθιο τσιμέντο, το θαυμάσιο γόνατό της σε κοινή θέα. Κατά την προσφιλή της συνήθεια, φυσάει τον καπνό προς τον ουρανό γέρνοντας το κεφάλι της πίσω. Κόκκινες μπούκλες πέφτουν στους σκούρους καφέ ώμους της.

«Μου πήρες τον αναπτήρα πάλι,» μουρμουρίζει όταν την πλησιάζω. «Αναγκάστηκα να ζητήσω φωτιά από εκείνον τον πιτσιρικά με το μπεζ κουστούμι.»

Κοιτάζω προς την κατεύθυνση που μου γνέφει. Ένας κοντοκουρεμένος ξανθός νεαρός που φοράει μαύρη φανέλα κάτω απ’το σακάκι του.

«Σου υπενθυμίζω ότι ο αναπτήρας είναι δικός μου,» της χαμογελάω. «Πως πάει η κρίση πανικού;»

Παίρνει μεγάλη ρουφηξιά απ’το τσιγάρο της. «Καλύτερα, ευχαριστώ.»

Για μια στιγμή έχω την αίσθηση ότι θέλει να φυσήξει τον καπνό στη μούρη μου.


***


Χειμώνας

Να ζήσεις Μαρίνα και χρόνια πολλά

Η Μαρίνα, βαμμένη ξανθιά πλέον (μάλλον της πάει) κλείνει τα 28. Είναι παραμονή Χριστουγέννων. Το τεράστιο καθιστικό του πατρικού της στολισμένο με υπερβολικές ποσότητες γκι, ένα αληθινό πευκάκι από το οποίο κρέμονται αμέτρητες ασημένιες μπάλες, και μια φάτνη μεγαλύτερη από οποιοδήποτε πίνακα ζωγραφικής στολίζει τους τοίχους.

Μεγάλη να γίνεις με άσπρα μαλλιά

Ο Άκης είναι πίσω της, τραγουδάει δυνατά πολύ κοντά στο αριστερό αυτί της. Αυτή προσπαθεί διακριτικά να μεγαλώσει την απόσταση ανάμεσα στη φωνή του και τον κοχλία της. Πάντα έτσι ήταν ο Άκης, λίγο απρόσεκτος, άγαρμπος ίσως. Έτσι μου είχε σπάσει τη μύτη στην δευτέρα λυκείου, όταν προσπάθησε να βρει τη μπάλα με κεφαλιά αλλά αντί γι’αυτό κάρφωσε το κρανίο του στο πρόσωπό μου.

Παντού να σκορπίζεις της γνώσης το φως

Η Μαρίνα φοράει ένα μαύρο μικρό φορεματάκι, το κλασικό little black dress, με λεπτές τιράντες, χωρίς σουτιέν. Χαμογελάει λαμπερά. Οι ώμοι της λικνίζονται με το γέλιο της. Ο Θοδωρής, δίπλα μου, πίνει το ουίσκι του, και απλά ανοιγοκλείνει το στόμα του χωρίς να τραγουδάει. Έχει βάλει κιλά.

Και όλοι να λένε να μία σοφός!

Τα κεριά τρεμοπαίζουν στον αέρα που βγαίνει απ’το στόμα της, λίγο ντροπαλά (ή ίσως απρόθυμα). Δε σβήνουν. Οι καλεσμένοι χειροκροτούν και προτρέπουν, έλα τώρα, τι ειν’αυτά, πιο δυνατά! Με τη δεύτερη προσπάθεια οι μικρές φλόγες εξαφανίζονται και καλικατζούρες καπνού ανεβαίνουν γρήγορα προς το ταβάνι.

Ο Άκης σκύβει και φιλάει τη Μαρίνα στο στόμα. «Χρόνια σου πολλά, αγάπη μου,» διαβάζω τα χείλη του να λένε κάτω απ’τα χειροκροτήματα. Όταν σκύβει, η μικρή φαλάκρα του φαίνεται περισσότερο.

Η μουσική ξαναρχίζει. Goodie - Goodie. Εκτέλεση της Peggy Lee.

So you lie awake and feel the blues all night,
Goodie – goodie!
So you think that love is a barrel of dynamite
Hurray and hallelujah, you had it coming to ya...

«Η Ταμπίθα με χώρισε,» λέω στο Θοδωρή. «Μιλάω με το δικηγόρο της μόνο.»

Δε φαίνεται και τόσο έκπληκτος. «Και πώς νιώθεις;» με ρωτάει αρπάζοντας ένα ποτήρι σαμπάνια από το δίσκο του σερβιτόρου με το αριστερό του χέρι, καθώς στο δεξιό κρατά ακόμα το ουίσκι του.

«Μέτρια,» του απαντάω. «Την αγαπώ ακόμα.»

«Καλά, θα σου περάσει,» χαμογελάει ρίχνοντας τη σαμπάνια στο λαρύγγι του πριν ο σερβιτόρος προλάβει να απομακρυνθεί, για να αποθέσει ξανά το άδειο ποτήρι στο δίσκο και να μη χρειάζεται να το κουβαλάει.


***


Καλοκαίρι

Η Μαρίνα περπατάει στην άμμο ξυπόλητη, αλλά όσοι τη βλέπουν δε μπορούν να ξεχωρίσουν την κίνησή της από ένα μοντέλο του Γκοτιέ που λικνίζεται σε μαρμάρινο διάδρομο επίδειξης μόδας με ψηλοτάκουνα.

Το αστείο είναι ότι το καταφέρνει κρατώντας τέσσερις καφέδες και μια σακούλα με κρουασάν.

Γονατίζει δίπλα μου. «Ο ντεκαφεϊνέ σας, γιατρέ μου,» λέει γελώντας. Καθώς σκύβει το μικρό πάνω μαγιώ της χαλαρώνει, και αφήνει να φανεί για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου η αριστερή, μικρή, μυτερή της ρόγα. «Άκη, έλα στον ίσκιο. Θα καείς,» σκουντάει το σύζυγό της. «Μα που είναι η Ελένη, ακόμα δε βγήκε;» με ρωτάει.

«Της αρέσει η θάλασσα,» απαντώ όσο πιο ψυχρά μπορώ, και βάζω το καλαμάκι στο στόμα μου για μια μεγάλη γουλιά καφέ.


***


Χειμώνας

Την ώρα που αρχίζει να σουρουπώνει αρχίζει παράλληλα να πέφτει μια πολύ δυνατή βροχή, απ’αυτές που δημιουργούν κυκλοφοριακά προβλήματα και πνίγουν τα υπόγεια διαμερίσματα. Οι σταγόνες σκάνε στο παράθυρο, χοντρές σα μπίλιες. Τραβάω την κουρτίνα και βλέπω τη Σούτσου μποτιλιαρισμένη, νερό να σκάει με δύναμη πάνω στα αυτοκίνητα. Κορναρίσματα. Πεζοί χώνονται κάτω από μπαλκόνια. Ομπρέλες ανοίγουν.

Η Γεωργία Ζαμπόνογλου, η ανδρογυναίκα που έχω για νοσοκόμα στην οποία ποτέ δε μπόρεσα να μιλήσω στον ενικό, είναι εκνευρισμένη.

«Πάλι διπλά ραντεβού, γιατρέ. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν ξεφορτώνεστε αυτή την ηλίθια την Ελένη, πλέον! Υπάρχουν τόσα αξιόλογα κορίτσια εκεί έξω που ψάχνουν για γραμματειακή εργασία.»

Τρέμω στην ιδέα του να ανακαλύψει ότι αναφέρεται όχι απλά στη γραμματέα του ιατρείου, αλλά και στο νυν αμόρε μου.

«Η κυρία Αναγνωστοπούλου είναι έτοιμη. Νέα ασθενής.»

Το γνωστό επώνυμο δεν κάνει κανένα συναγερμό να χτυπήσει. Είναι κοινό. Ποιος ξέρει πόσες χιλιάδες κυρίες Αναγνωστοπούλου υπάρχουν στην Αθήνα. Σε δευτερόλεπτα διαβάζω τις σημειώσεις της Γεωργίας Ζαμπόνογλου, αρτηριακή πίεση κανονική, κανένα γνωστό πρόβλημα υγείας, καμία παρούσα ή πρόσφατη φαρμακευτική αγωγή, ένα απλό τσεκ-απ.

Αλλά χαμένη μέσα στη φαρδιά θαλασσί ρόμπα εξέτασης, ξυπόλητη και πανέμορφη, καθιστή στο εξεταστικό κρεβάτι, βρίσκεται η Μαρίνα.

«Καλησπέρα Άρη.»

«Μαρίνα…» Αφήνω τις σημειώσεις της Γεωργίας Ζαμπόνογλου στο σκαμπώ μου. Το τετράγωνο πρόσωπο της Γεωργίας Ζαμπόνογλου συνοφρυώνεται. Νιώθω μια βαθειά ανησυχία. Και ένα καταλυτικό ρίγος.

«Μαρίνα… Συνήθως δε βλέπω συγγενείς. Τι συμβαίνει, γιατί δεν πήγες στο δικό σου γυναικολόγο;»

«Δεν είμαστε συγγενείς.»

«Ο Άκης με πάντρεψε. Είναι κουμπάρος μου.»

«Δεν είμαστε συγγενείς, Άρη.»

Κοιτάζω τη Γεωργία Ζαμπόνογλου, σχεδόν ελπίζοντας ότι το πρόσωπό της θα μου δώσει μια ατάκα να πω. Είναι απλά σοβαρό και ψύχραιμο. Σκυθρωπό.

«Ο Άκης με άφησε. Χθες το βράδι. Είπε ότι θέλει να φύγει. Μόνος του. Να πάει σε ένα ξενοδοχείο και να μείνει εκεί όσο χρειάζεται. Να ζει εκεί με τα πατζούρια κατεβασμένα για όσο χρειάζεται. Στους ίσκιους. Είπε ότι είναι ομοφυλόφιλος. Ότι βαρέθηκε να υποκρίνεται. Και έφυγε.»

Για αρκετά δευτερόλεπτα, δεν κινείται κανείς. Μέχρι που η Γεωργία Ζαμπόνογλου κάνει επι τόπου μεταβολή, και εξαφανίζεται κλείνοντας την πόρτα απαλά.

«Φίλα με, Άρη.»

«Μαρίνα…»

«Φίλα με.»

Κλείνει τα μάτια της, γέρνει ελάχιστα το κεφάλι της, αφήνει τα χείλη της να ξεχωρίσουν. Περιμένει. Στέκομαι παγωμένος και την κοιτάζω. Ένα δάκρυ κυλά στο αριστερό της μάγουλο. Την πλησιάζω και βάζω τα χείλη μου πάνω στα δικά της. Καίνε.

Αποτραβιέμαι. Ανασυντάσσομαι. Ξεροβήχω.

«Μαρίνα, ας βρεθούμε αργότερα. Στου Μάκη, για ένα ποτό. Γύρω στις 9. Μπορούμε να μιλήσουμε εκεί με την άνεσή μας.»

Ανοίγει τα μάτια της και με κοιτάζει παρακαλώντας. Δε μιλάει για πολλά δευτερόλεπτα. «Μη με στήσεις,» λέει μετά, και σηκώνεται από το εξεταστικό κρεβάτι για να βάλει τα ρούχα της.


***


«Μακάρι να ήξερα τι νιώθει,» λέει χαμηλόφωνα μέσα στη φασαρία του μπαρ. «Αν ήξερα τι νιώθει θα μπορούσα να το αντιμετωπίσω.»

«Ούτε τριάντα χρόνων δεν είσαι,» την παρηγορώ, «θα γνωρίσεις ένα κάρο άντρες.»

«Δε θέλω ένα κάρο άντρες, Άρη, θέλω τον άντρα μου!» υψώνει τη φωνή της.

Κάθε πέντε λεπτά αρχίζουν εκείνα τα δάκρυα και κατρακυλούν στα μάγουλά της. Της δίνω χαρτομάντιλα.

Σκέφτομαι ότι πρέπει να βρω ευκαιρία να πάρω ένα τηλέφωνο το Θοδωρή. Ίσως να έχει μια ατάκα, ένα ψίχουλο σοφίας, μια συμβουλή που θα με ξεμπερδέψει. Το καταφέρνω όταν σηκώνεται για να πάει στην τουαλέτα λέγοντας «σκατά πρέπει να’χει γίνει το μολύβι ματιών.» Στην πραγματικότητα, τη βρίσκω ομορφότερη από ποτέ.

Το ψέμα μέσα στο οποίο ζούσε ο καλύτερός μου φίλος ζεματάει την καρδιά μου.

«Πήδα τη.»

«Ε;»

«Μαλάκα, πήδα τη. Είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις γι’αυτήν. Και για τον Άκη. Πήδα τη. Γάμα τη. Πέτα της τα μάτια έξω.»


***


Ήδη έχουμε πιει πολύ, αλλά μας βάζει από ένα μεγάλο ουίσκι στα κρυστάλλινα ποτήρια – σίγουρα δώρα γάμου.

«Θέλω να ξέρω πώς νιώθει,» λέει ξανά. Και μετά: «Άρη, θέλεις να με γαμήσεις;»

Ρίχνομαι πάνω της και δαγκώνω το στόμα της. Μυρίζει θεσπέσια. Τα σάλια της είναι δροσερά, η ανάσα της καυτή. Βάζω τα χέρια μου κάτω από τα ρούχα της, πιάνω τα ολοστρόγγυλα βυζιά της, νιώθω την καρδιά της να βροντάει κάτω από το απαλό δέρμα του στήθους της.

«Όχι ακόμα, περίμενε,» με σπρώχνει.

Με σπρώχνει πάλι. Πιο δυνατά. Με ξαπλώνει στον καναπέ της. Βγάζει τις μπότες της, το παντελόνι της, το καλσόν της, την κυλόττα της, τη μπλούζα της, το σουτιέν της.

Μετά αρχίζει να δουλεύει τα δικά μου ρούχα. «Μείνε ακίνητος, σε παρακαλώ, κάνε μου αυτή τη χάρη,» και υπακούω. Στο κεφάλι μου για κάποιο λόγο χώνεται ξανά εκείνο το τραγούδι των γενεθλίων.

I hope you’re satisfied,
You rascal, you.

Ξεκινάει από τη ζώνη μου, μετά τραβάει το πουκάμισό μου, το ξεκουμπώνει αλλά δεν ασχολείται με τα μανίκια, τραβάει τα παπούτσια μου με τόση δύναμη που εκσφενδονίζονται στην άλλη άκρη του δωματίου, εκεί που τα περασμένα Χριστούγεννα ήταν η φάτνη. Πολύ γρήγορα, σε δευτερόλεπτα, έχει το πέος μου στο στόμα της, το πιπιλάει με μανία. Πονάω από την ένταση του ερωτισμού.

Σταματάει τόσο ξαφνικά όσο ξεκίνησε. Μου πιάνει τους ώμους και με σηκώνει όρθιο. Αισθάνομαι, πολύ έντονα, ότι δεν θα έπρεπε να βρίσκομαι εδώ.

Ψάχνει στο πάτωμα. Βρίσκει το σουτιέν της, με καβαλάει κρατώντας το στο χέρι της. Γλείφει το πρόσωπό μου και ανασαίνει βαριά μέσα στα μάτια μου. Το μουνί της, ένα μικρό αψεγάδιαστο σύννεφο, τρίβεται πάνω στον πούτσο μου. Όταν προσπαθώ να τον χώσω μέσα της, νιώθω τα χέρια της να κάνουν μια κίνηση πάνω απ’το κεφάλι μου.

Προσπαθεί να μου φορέσει το σουτιέν της.

«Μαρίνα μου, τι κάνεις… δεν θέλω να…» ψελλίζω.

Με διακόπτει: «Άφησέ με. Άφησέ με να καταλάβω πώς νιώθει ο Άκης.»

Πριν το καταλάβω το εσώρουχό της έχει κουμπώσει πάνω μου. Το νιώθω στην πλάτη μου, βλέπω το ύφασμά του στο στήθος μου. Παλεύω μαζί της. Δε μ’αφήνει να το βγάλω. Τα χέρια μου στην πλάτη μου, ψάχνουν την καταραμένη πόρπη, αυτή με φιλάει και με δαγκώνει στο λαιμό.

«Σε παρακαλώ,» λαχανιάζει στ’αυτί μου, «σε παρακαλώ, άστο. Άστο. Άσε με να δω πώς νιώθει ο Άκης.» Σπρώχνει τους ώμους μου και με χαστουκίζει δυνατά, ξαφνικά, το αυτί μου βουϊζει.

Αρκετά.

Την πετάω από πάνω μου με μια κίνηση της λεκάνης μου. Πέφτει στο πάτωμα χτυπώντας το κεφάλι της στο τραπέζι του καφέ.

«Άντε και γαμήσου,» οργίζομαι, βγαίνω εκτός εαυτού. Την κλωτσάω στη βελούδινη κοιλιά της. Βογκάει και βήχει. «Άντε και γαμήσου, Μαρίνα!»

Σκίζω το εσώρουχό της από το σώμα μου. Μου’ρχεται να κάνω εμετό.

Ντύνομαι. «Άντε και γαμήσου κι εσύ, και ο Άκης, και όλα τα μουνόπανα, εντάξει; Άντε και γαμηθείτε!»

Οδηγάω στην Αττική Οδό. Το δεξί μου χέρι τρέμει, για να αλλάξω ταχύτητα πρέπει να συγκεντρωθώ.


***


Ο Άκης δεν απαντά ποτέ στο τηλέφωνο, ούτε όταν τον καλώ εγώ, ούτε όταν τον καλεί ο Θοδωρής. Ο καιρός περνά. Χειμώνες και καλοκαίρια περνάνε χωρίς ποτέ να πούμε παραπάνω απ’αυτά που είπαμε πάνω από ένα μπουκάλι ουίσκι στο διαμέρισμά του στην Ιπποκράτους λίγες μέρες μετά από εκείνη τη βραδιά.

Ότι το αύριο πρέπει να παραμείνει φωτεινό.

Το αύριο πρέπει να παραμείνει πραγματικό.

 

Απάντηση: Σε παρακαλώ, φόρεσε το σουτιέν μου.

Πρέπει..

Μετά απο αυτό

 

Απάντηση: Σε παρακαλώ, φόρεσε το σουτιέν μου.

Με ένα σουτιέν κανείς δεν κατάλαβε.

 

Απάντηση: Σε παρακαλώ, φόρεσε το σουτιέν μου.

Γιατί είναι τόοοοσο ωραία η ύπαρξη ενός στεκιού...

Πολύ καλό, DocHeart.

 

Απάντηση: Σε παρακαλώ, φόρεσε το σουτιέν μου.

ομορφογραμμενο, ρεαλιστικο, αισθησιακο με πινελιες λυρισμου , το απηλαυσα ...

 

Απολαυστικός, όπως πάντα!  

 

Απάντηση: Σε παρακαλώ, φόρεσε το σουτιέν μου.

υπέροχος!

 

Απάντηση: Σε παρακαλώ, φόρεσε το σουτιέν μου.

πρεπει να τα εκδωσεις..

 

Σε παρακαλώ ...

Προτείνω όχι ακόμη, γιατί μπορεί να κλείσουν σπίτια.

But that's just my own ... silly impression.

 

Απάντηση: Σε παρακαλώ, φόρεσε το σουτιέν μου.

Όντως πρέπει να τα εκδώσεις.
Κι ας κλείσουν σπίτια.