Σκαλίζοντας...

Η πρώτη επαφή.
Δεν τον ήξερε. Δεν την ήξερε. Δεν φανταζόταν πως θα την σαγήνευε στο μέλλον. Της τράβηξε το ενδιαφέρον ο τρόπος που μιλούσε. Έκανε έρωτα στις λέξεις κ ήταν τόσο απολαυστικό. Πιάνοντας του την κουβέντα την πρώτη φορά μουντάδα την κατέκλυσε από αυτές τις σχεδόν ρομαντικές. Κατέβασε αυτόματα ρολά και κρύφτηκε μέσα της. Όχι όχι δεν ήθελε κάτι τέτοιο αυτή τη στιγμή σε καμία περίπτωση. Συνέχισε κάθε φορά που τύχαινε να τον πετύχει να παρακολουθεί το τρόπο που μιλούσε και τοποθετούσε τις λέξεις με τόση αρμονία και ρυθμό. Τις χάϊδευε, τις κανάκευε λες και ήταν ζωντανές. Τις βαρυσήμαντες τις σεβόταν με έναν ιερό τρόπο και τις πιο εύθραυστες τις έπαιζε με τα χείλη του, με το τόσο λεπτεπίλεπτο τρόπο του. Της είχε τραβήξει την προσοχή, όμως οι έντονοι ρυθμοί του τότε δεν άφηναν πολλά περιθώρια για σκέψεις και ενδότερες παρατηρήσεις. Είναι αυτά τα διαστήματα που ο χρόνος κυλάει τόσο ορμητικά και το μυαλό λειτουργεί μηχανικά.


Ο Γητευτής των λέξεων...
Εορταστικό το κλίμα λαμπάκια παντού και μία έντονη διάθεση κεφιού και ευφορίας την έχει καταβάλλει. Εντελώς απροσδόκητα της δίνει τον λόγο ιντριγκάροντας την και ταυτόχρονα εκνευρίζοντας την περνώντας τα ηθικά της όρια.
Αυτό ήταν το έναυσμα, ξεκίνησε ένα τένις που οι συμπαίκτες δεν είχαν τελικό σκοπό τη νίκη της παρτίδας αλλά την απόλαυση του παιχνιδιού. Παρατηρώντας ο ένας τον άλλον κ ανακαλύπτοντας τους τρόπους και τις τεχνικές αντίστοιχα. Επικοινωνούσαν με ένα δικό τους ρυθμό λες και ήταν προσυμφωνημένος και συνάμα τόσο αυθόρμητος χωρίς στημένες ερωταπαντήσεις. Δόθηκε η ευκαιρία να γνωριστούν λίγο καλύτερα αλλά η ζωή κινείται με σταθερούς ρυθμούς και τα γεγονότα πολλές φορές είναι πάνω από κάποιες καταστάσεις.
Είναι αυτές οι ανθρώπινες σχέσεις που έχουν μέσα τους αυτό το κάτι. Όπως όταν πέσει λίγο παραπάνω αλάτι από το συνηθισμένο στο φαγητό ή η ρίγανη πάνω από τις τηγανιτές πατάτες. Αλλάζει, νοστιμεύει. Μέσα στο μυαλό της γινόντουσαν αυτές οι διεργασίες. Της μιλούσε και την τάιζε ή καλύτερα τις τάιζε. Σταδιακά άρχισε να βλέπει μέσα της. Χα! Μάλλον συνέβη πριν καν η ίδια μπορέσει να το αντιληφθεί. Είχε εισχωρήσει στην καθημερινότητα της κ αναζητούσε την επικοινωνία μαζί του. Δεν έδινε τόση σημασία, εκείνη την περίοδο, σε αυτή την συνήθεια που σιγά σιγά και σταδιακά έβγαζε ρίζες και διακλαδιζόταν μέσα της.
Ο κορονοϊός έπεσε σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω στα κεφάλια τους. Εκείνη γύρισε πίσω στην Αθήνα και βρέθηκε κλεισμένη μέσα σε ένα σπίτι μόνης της για 3 εβδομάδες. Μιλούσαν και έγιναν στήριγμα ο ένας για τον άλλον. Όχι δεκανίκια αλλά τροφή για το μυαλό, αλληλοϋποστήριξη. Σκέψου και με αυτό το τρόπο. Υπάρχει και αυτή η εκδοχή. Διάβασε και αυτό θα σε γαληνέψει. Τη γαλήνευε. Διάβαζε ότι την προέτρεπε. Έψαχνε εκεί που της έλεγε να κοιτάξει. Ένιωθε πως κοιτάζει μέσα από τα μάτια του και της άρεσε. Μπορεί να μην της ήταν πάντα ευχάριστο αυτό που αντίκριζε αλλά είχε νόημα γιατί έδινε εκείνος το έναυσμα αυτού. Ήρθαν πιο κοντά, με ανθρώπινο τρόπο σχεδόν φιλικό. Αλληλοστηριζόντουσαν σε αυτή την τόσο πιεστική περίοδο και παράλληλα αντάλλασσαν γνώμες στα διάφορα ζητήματα που αντιμετώπιζε ο καθένας στη ζωή του. Η επικοινωνίας τους πλέον ήταν καθημερινή και στη γνωριμία μόνο ένα στοιχείο έλειπε για να ολοκληρωθεί. Να πιούν έναν καφέ παρέα, οι δυο τους. Εξαρχής διαισθανόταν πως το ίδιο θα υπήρχε στο μεταξύ τους όταν επιτέλους θα βρισκόντουσαν και όχι να παραμένουν πίσω από τις οθόνες των κινητών τους. Η πολυπόθητη συνάντηση πραγματοποιήθηκε.
7 μήνες μηνυμάτων συν 12 ώρες ενός ραντεβού τι μας κάνουν;
Ένα γητεμένο κάβουρα και ένα Γητευτή λέξεων που κρατάει ένα δοξάρι και παίζει με τους νευρώνες του εγκεφάλου της. Ξεκίνησαν σε ένα roof garden, στη συνέχεια ήπιαν ένα ποτό απέναντι από την Ακρόπολη και ήρθε η ώρα της ταγμένης ξενάγησης στο κέντρο της Αθήνας. Μεταμεσονύχτιο περπάτημα στους δρόμους του κέντρου. Ένα προστατευτικό άγγιγμα από εκείνη, φοβούμενη μην περάσει το δρόμο και η ανάβαση μίας μεγάλης ανηφόρας φέρνουν κοντά δύο ανθρώπους. Πιο κοντά από όσο φαίνεται. Πιο κοντά από όσο αντιλαμβάνεται το μυαλό. Πέφτουν τείχη στο ασυνείδητο.
Δημιουργούνται θέλω στο υποσυνείδητο ενώ υπάρχει συνειδητή απόλαυση.
Κοιτούσε μέσα της και δεν τον τρόμαζε σίγουρα τη τρόμαζε όποτε το καταλάβαινε αυτό. Το πρώτο διάστημα είχε ανάγει αυτό το συναίσθημα πως ήταν ένας συμβουλάτορας στην απόσταση που ήθελε εκείνη να τον κρατάει. Με βεβαιότητα σας λέω πως εκείνος το αντιλαμβανόταν αυτό και το σεβόταν, κάποιες φορές μπορεί να έπαιζε ίσα ίσα όμως για να την τσιγκλίσει όχι για κάποιον άλλον λόγο. Τώρα τον είχε απέναντι της. Καθόντουσαν σε μία στάση λεωφορείων. Ξεγυμνωνόταν μπροστά της. Ειλικρίνεια. Της μιλούσε με ειλικρίνεια. Απαντούσε στις ερωτήσεις της χωρίς φόβο και πάθος. Ισορροπία. Δεν της έλεγε αυτό που ήθελε να ακούσει. Την ενοχλούσαν αυτά που άκουγε, τα δεχόταν. Σεβασμός, Αποδοχή. Αληθινά και σταθερά.
Κανένας τους δεν ήθελε να πει καληνύχτα. Κατέληξαν σε ένα μπαράκι. Πλέον καθόντουσαν δίπλα δίπλα και στο roof garden κάθισε δίπλα της. Τώρα δεν υπήρχε αμηχανία. Αναπτύσσοντας την οικειότητα. Ένα κείμενο που διαβάστηκε από εκείνη. Ένα κείμενο που ήταν μέρος του. Η ματιά του πάνω της. Ντροπαλότητα. Απόλαυση. Ανάμνηση.
Μία τυρόπιτα που καταναλώθηκε στο όρθιο κ ένα ξημέρωμα που δεν αργούσε να έρθει. Οικειότητα ξανά. Πρώτα την άφησε σπίτι της και ύστερα έφυγε. Νοιάξιμο. Εμπιστοσύνη.
Έληξε η πρώτη καραντίνα και οι ζωές τους άρχισαν να μπαίνουν στην πολυπόθητη κανονικότητα. Η επικοινωνία τους έρεε αβίαστα και απολαυστικά.

Η ΠΡΩΤΗ ΠΑΥΣΗ
Ζορισμένη επικοινωνία. Η αδιακρίσια της χτυπούσε την πόρτα. Φαντασία ή πραγματικότητα; Εκρηκτικός θυμός. Μανία. Εξώδικο του πέταξε στα μούτρα. Δεν το δέχτηκε. Πλησίασμα. Επιμονή να διατηρεί τις γέφυρες τους. Έντονος διαπληκτισμός. Αποτέλεσμα. Ήρθαν ακόμα πιο κοντά. Πλέον ναι ήταν εγκεφαλικά συνδεδεμένοι. Στείλε μου τα ντουλάπια σου, τι φόρεσες τελικά, πάρε με όταν σχολάσεις. Απόλαυση ξανά. Λίγο ακόμα πιο βαθιά οικειότητα.


Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΑΥΣΗ
Σιωπή. Μη προσυμφωνημένη. Νεύρα. Θυμός. Πείσμα. Ηρεμία. Ανησυχητική ηρεμία. Βύθισμα. Αγχωτικό, αργό βύθισμα. Κατρακύλα και πτώση. Ασταμάτητη πτώση. Άσχημες σκέψεις ακόμα πιο μεγάλο χάος. Χάος ένα μέρος που την προσκαλεί και τη διώχνει ταυτόχρονα. Τρέλα. Παράνοια. Λάθος ζυγισμένες κινήσεις. Μία επικοινωνία που δεν ευδοκίμησε και μία άσχετη συνάντηση ψάχνοντας την λύτρωση. Μαλακίες. Αποχώρηση. Εγκατάλειψη. Σπάσιμο και των τελευταίων εναπομεινάντων αλυσίδων με το παρελθόν. Λύσσα. Ξέσπασμα. Ακίνητη ηρεμία.
Πόσο πολύ της έλειπε ο αμίλητος πλέον Γητευτής του μυαλού της. Γδάρσιμο που ξεκινάει κάτω από το δέρμα, απλώνεται και εκρήγνυται. ΜΠΑΜ! Απόγνωση. Παραίτηση. Στερητικό. Απαίσια σιωπή. Απομάκρυνση. Ψεύτικα προσωπεία την στολίζουν. Δαίμονες την στεφανώνονται. Απρόσκλητοι και τόσο μα τόσο καλοδεχούμενοι.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ
Ένα μήνυμα που εστάλη και μία άμεση απάντηση που ελήφθη.
Ένα χέρι που τείνεται και ένα διστακτικό άγγιγμα αυτού.
Ένα σταθερό κράτημα και μία αγωνία.

 

Όταν η ασταθής σταθερότητα συναντάει ένα βραχώδη και κακοτράχαλο μονοπάτι με όμορφα τοπία γίνεται πηγή έμπνευσης και η τάξη των ακατάστατων σκέψεων είναι μοιραίο γεγονός.
Κλείνοντας μέσα της και κάνοντας τον μέχρι τότε ενήλικο κύκλο της. Βάζοντας τις μπερδεμένες σκέψεις της σε μία σειρά και μία πρώτη τακτοποίηση ξεκίνησε.

- Αφηγήσου μου κάτι δικό σου.

Και του αφηγήθηκε.. Έγινε η έμπνευσή της. Το θέλω του το οικειοποιήθηκε και η απόλαυση αυτή της πρόσφερε ηρεμία.

ΕΝΑ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ
Κάπου κάποτε, σε ένα βραχάκι κάθεται ο νεαρός εαυτός μου ύστερα από νυχτερινό ξεφάντωμα σε κάποιο νησί.
- Και γιατί βρισκόμαστε τώρα εδώ;
- Για να απολαύσουμε την αυγή, να λατρέψουμε τα χρώματα της, να μυρίσουμε την θάλασσα και να γευτούμε τα όνειρα μας. Η απόλαυση της φύσης και η ηρεμία της, η γαλήνη της και η γεμάτη
κατανόηση ματιά της. Ξέρει, γνωρίζει, μας γεννάει, μας μαθαίνει, μας θρέφει, μας προσφέρει ένα μέρος να ζήσουμε, να δημιουργήσουμε, να ονειρευτούμε, να νιώσουμε, να αγαπήσουμε.
Η μάνα φύση, κοντά της γαληνεύει η ψυχή μας, το είναι μας, το πνεύμα αισθάνεται ελεύθερο και δες! Ξεπροβάλλουν οι πρώτες ακτίνες του ηλίου! ''Θεέ μου πόσο μπλε ξοδεύεις για να μην σε βλέπουμε!''
- Ποιός το έχει πει αυτό?
- Τι σημασία έχει? Άκου τον ήχο των κυμάτων, κοίτα! Μην προσπαθείς να κοιτάς με τα μάτια αλλά με την καρδιά σου, νιώσε! Όχι, όχι, όχι τόσο πεζά! Μην προσπαθείς να ανιχνεύσεις τα ήδη υπάρχον συναισθήματά σου! Κλείσε τα μάτια, γύρε το κορμί σου πίσω άνοιξε τα χέρια και νιώσε τον παλμό της φύσης που ξυπνάει, άκου! Τα πουλιά ξεκίνησαν να κελαηδάνε, μια φωλιά βρίσκεται κάπου εδώ κοντά ίσως τα πουλάκια να είναι και αυτά ερωτευμένα. Το νιώθεις; Είναι η γείωση, είναι η ενέργεια είναι το είναι σου, είναι η μέθη όλα ένα! Σήκω όρθια και όρθωσε τα χέρια σου στον ουρανό, άσε τις ακτίνες να χαϊδέψουν το πρόσωπο σου.. Είναι υπέροχο! Τόσο ζεστό χάδι! Καλημέρα Ήλιε! Πέτα τα ρούχα σου θέλω να αισθανθώ να μου χαϊδεύει όλο το κορμί, σαν εραστή που έχω χρόνια να τον δω. Τον ποθώ! Μπορώ να κάνω έρωτα μαζί του εδώ και τώρα. Θα βουτήξω γυμνή στην αγκαλιά της θάλασσας.
Μπλουμ!
Το παγωμένο νερό περονιάζει το κορμί μου, το μυαλό μου μουδιάζει, ανοίγω τα μάτια και είναι χαμογελαστά. Αισθάνομαι ευτυχία ναι ευτυχία! Είμαι ελεύθερη!
Γυμνή και βρεγμένη, κάθομαι στο βραχάκι. Τα μαλλιά μου φτάνουν μέχρι την μέση, οι σταγόνες του νερού, μου γαργαλάνε την ουρίτσα στον ποπό μου και γελάω!
- Αν η ευτυχία μπορεί να αποθηκευτεί, αυτή τη στιγμή την κλείνω στο πιο πολύτιμο σημείο στην καρδιά μου.

Η ΠΙΣΩ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ
Κάποιο πρωινό στο κοντινό παρελθόν....
Βρίσκεται ξαπλωμένη και βυθισμένη μέσα στα σκεπάσματα, έχει κρύο με λιακάδα σήμερα.
Περιττές πληροφορίες είναι για εκείνη όλα αυτά, ακόμα δεν το γνωρίζει αυτό.
Δεν γνωρίζει πως άνοιξε το κουτί της Πανδώρας.

- Πωωω τι πόνος είναι αυτός, πονάω ολόκληρη. Ωχ δεν μπορώ να σηκωθώ αουτς ούτε να κάτσω μπορώ. Ζαλίζομαι, δεν ήπια χθες. Τι ώρα είναι; 1 παρά, πφφ σαπίλα.
Σήκω. Η μέση μου και η πλάτη μου με πονάνε, βασικά η πλάτη μου τσούζει. Πώς είσαι έτσι, τι μάτια είναι αυτά και μαύροι κύκλοι. Κάτσε κάτσε σπυράκι είναι αυτό; Ωχ!
Μελανιά; Στο πρόσωπο μελανιά;
Το μυαλό άρχισε να παίρνει μπρος μπορούσε να ακούσει κανείς τα γρανάζια του να δουλεύουν. Κατευθύνεται στο μπάνιο και μένει γυμνή. ΣΟΚ. Αλλεπάλληλα σοκ.
Μελανιές που εκτείνονται από τα κωλομέρια στα μπούτια από πίσω και
- Νυχιές είναι αυτά;
Ψηλαφίζει στην πλάτη κάποιες έχουν κάνει κακάδι. Γουρλώνει τα μάτια.
- Νυχιές είναι αυτά!
Ψάχνει στο ντουλάπι και βρίσκει ένα πιο μικρό καθρεφτάκι. Το χρησιμοποιεί να δει καλύτερα την πλάτη της, τα μπράτσα της γεμάτα μελανιές και νυχιές.
- Τι έκανες?! Τι τον άφησες και σου έκανε....?

Κάνει μπάνιο, ντύνεται χωρίς να κοιτιέται και πίνει καφέ και καπνίζει, καπνίζει, καπνίζει.

- Μίλα μου
- Όχι
- Μίλα μου
- Δεν θέλω
- Μίλα μου
- Σταμάτα
- Μίλα μου
- ....
- Μίλα μου
- ....
- Μίλα μου
Νεύρα
- Σε έχω συνηθίσει δεν σε φοβάμαι
- Εγώ με φοβάμαι?
- Αυτόν φοβάσαι, είναι ανώμαλος, επικίνδυνος, ψυχάκιας και μισογύνης.
- Δεν είναι
- Είναι
- Μην επιμένεις, δεν είναι
- Ποιός νορμαλ άνθρωπος κάνει
- Μην μπεις σε λεπτομέρειες δεν το αντέχω
- Έχεις πρόβλημα παραδέξου το! Όλο αυτό κάνεις, οι πράξεις όταν γίνονται δεν σε προβληματίζουν μετά όμως γίνεσαι κουρέλι
- Δεν είμαι κουρέλι τώρα
- Γι'αυτό τρέμεις και πιέζεσαι να κλάψεις; Γι'αυτό καπνίζεις το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο και δεν έχεις φάει ακόμα; Πού είναι η κλισέ σου μαλακίες το πρωινό είναι το βασικότερο γεύμα της ημέρας? Πού είναι η καλή διάθεση μετά από μια νύχτα συνεχόμενου σεξ? Πού είσαι? Ποιά είσαι? Τι σου συμβαίνει? Εσύ δεν κάνεις τέτοια. Πώς το επέτρεψες όλο αυτό να συμβεί και σκέφτεσαι τι να του στείλεις και καλημέρα, αυτουνού? Την παλεύεις?
- Μα..
- Σύνελθε! Δεν θα ξανά κάνεις τίποτα από αυτά τα ανεκδιήγητα και θα εξαφανιστείς, τέλος!
- Δεν είναι σωστό
- Μην μου το παίξεις τώρα οι καλοί μας οι τρόποι και δεν συμπεριφέρομαι έτσι εγώ, ο τύπος είναι ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ. Δεν το καταλαβαίνεις? Έτσι τις σκοτώνουν, θέλεις να σε φάει για την καύλα σου? Έλα γιατί πολλά τα έχεις κάνει από τότε που χώρισες
- ΣΚΑΣΕ ΔΕΝ ΣΕ ΑΝΤΕΧΩ ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΣΚΑΣΕ ΕΣΥ Κ Η ΤΕΤΡΑΓΩΝΗ ΗΘΙΚΟΛΟΓΙΑ ΣΟΥ ΣΚΑ-ΣΕ!
- ΟΤΑΝ ΘΑ ΜΕ ΨΑΞΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕ ΒΡΕΙΣ ΗΛΙΘΙΑ!

Ανασαίνει γρήγορα το αισθάνεται, μπήγει τα νύχια της πάνω στα δάχτυλα της
- Όχι όχι πάλι
Απελπισία την κατακλύζει μπήγει πιο βαθιά τα νύχια της και παίρνει αναπνοές 1,2,3,4,....60 ηρεμεί αλλά η φωνούλα δεν έχει σταματήσει

- Μην ντρέπεσαι μωρό μου, πέρασες γαμάτα και θα ξανά πας το ξέρεις δεν χρειάζεται να υπάρχει πάντα λογική. Καυλώνεις, χύνεις και γαμιέσαι καλά. Καλύτερα από κάθε άλλη φορά.
Ανοίγει τα μάτια τρομαγμένη!
- Τι
- Σκέψου σε είχε προετοιμάσει για όλα, το είχατε συζητήσει και ήθελες ήσουν υγρή και καυλωμένη από την αρχή που βρεθήκατε πολύ πριν καταλήξετε
- Σε παρακαλώ μην το συζητήσουμε τώρα
- Μάζεψε την από εδώ αυτήν, από πότε σε πιάνουν ντροπές όταν μιλάμε για σεξ?
- Αυτό δεν ήταν σεξ
- Σεξ ήταν, το σεξ που ζητάς και το ξύλο που γουστάρεις όπως τότε πριν χρόνια
- Πριν χρόνια δεν ήτανε το ίδιο
- Δεν είχες σημάδια μετά, αυτή είναι η διαφορά. Απάντησε του στο μήνυμα και ξάπλωσε να παίξεις την μουνάρα σου μην με αφήνεις καυλωμένη, έλα πιάσε το χέρι μου και πάμε να θυμηθούμε τι ζήσαμε χθες όλη νύχτα. Έλα μην φοβάσαι έχεις εμένα.

Της δεσποινίδος
- Βαρέθηκα ήδη...
- Σταμάτα και μην ξεχνάς να χαμογελάς και να κουνάς το κεφάλι σου, σταύρωσε και τα πόδια σου. Χαίρομαι που συνεργάζεσαι απόψε.
- Ας μην είχα δώσει 17 ευρω γι'αυτό το καλσόν θα σου έλεγα τώρα.
- Και οι γόβες όμως είναι εξαιρετικές!
- Με σφίγγουν λίγο στο αριστερό πόδι γαμώτο.
- Κουράστηκες χθες γι'αυτό.
- Ναι περπάτησα πολύ.
- Και ήσουν και ώρα γονατισμένη μην τα ξεχνάμε αυτά.
- Ααχ ναι ωραία ήτανε.
- Δεν το ανέφερα για να καυλώσεις, έλεος πια!
- Έλα μωρέ τόσα χρόνια και ακόμα να με μάθεις!
- Γέλα αστείο είπε
- Χα χα χα , αστείο ήτανε αυτό;   Γιατί με παρασύρεις κάθε φορά και πάω σε τέτοιες βαρετές επισκέψεις, από τη βαρεμάρα μου νιώθω κάθε κύτταρο του σώματός μου να γερνάει πιο γρήγορα!
Πες κάτι από αυτά τα ψαγμένα που πετάς πότε πότε.Βαριέμαι ρεεεεε.
- Το έχει καταλάβει κ είναι ντροπή, κοίτα γύρω σου πόσες προετοιμασίες έχει κάνεΙ. Και που λες ναι η ελευθερία του ατόμου σταματάει εκεί που ξεκινάει η ελευθερία του συνανθρώπου του. Ντάξει ευχαριστημένη;
- Ναι ναι χάρμα οφθαλμών είσαι, κοίτα την πόσο χαίρεται.
- Αφού και βγει και το γλυκό στην μία ώρα πάνω την κάναμε από εδώ μέσα, μυρίζει αγαμία και στέρηση!
- Δεν θα διαφωνήσω, για πόση ώρα ακόμα θα συζητάει για τη συμπεριφορά της γάτας της όταν άλλαξε περιβάλλον;!
- Θα πιω ένα ποτό ακόμα.
- Ζήτα το πιο ελαφρύ.
- Σάββατο βράδυ είναι σιγά.
- Πίνεις τελευταία.
- Κοίτα που έχουμε κολλήσει Σαββατιάτικα, νομίζεις ότι είναι ώρα να το συζητήσουμε;! Κάτι βαρυσήμαντο είπε τώρα αλλά δεν
- Αναφέρθηκε στην απελευθέρωση του πνεύματος όταν κατορθώσουμε να ανοίξουμε τα τσάκρα μας.
- Σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ!!!!
- Πες κάτι να της δώσεις πάσα να συνεχίσει.
- Δεν μου έρχεται τίποτα αυτή τη στιγμή, βαρέθηκα!
- Άστο πάνω μου.



ΖΗΣΕ #33
Μαλλιά ανακατεμένα κατά τόπους βρεγμένα, μακιγιάζ χαλασμένο με μάσκαρες να τρέχουν στα μάγουλα, κραγιόν να έχει φτάσει δίπλα από τα αυτιά. Σκισμένο καλσόν, ξεχειλωμένη μπλούζα, χωρίς εσώρουχα κάπου πεταμένα στη τσάντα μάλλον και ξυπόλητη. Ντύνεται
-Τς Τς Τς
- Αρνούμαι
- Ότι και να πω θα είναι λίγο
- Πάρε την σεμνοτυφία σου και δρόμο, περάσαμε τζάμι με την κούκλα από εδώ
Σηκώνει βλέμμα στον καθρέφτη και της χαμογελάει
Κοιτιέται, δεν ξέρει αν τρομάζει, αν γουστάρει
- Μην το αναρωτιέσαι καν, πήρες αυτό που σου άξιζε και είσαι μία θεά. Κοίτα πώς λαμπυρίζουν τα μάτια σου.
Της χαμογελάει ακόμα πιο πλατιά.


ΕΝΑ ΧΕΡΙ ΒΟΗΘΕΙΑΣ
- Φοβάμαι
- Είσαι κότα
- Φοβάμαι
- Είσαι ηλίθια
- Φοβάμαι
- Είσαι κουραστική
- Φοβάμαι
- Γουστάρεις παρακάλια ε;
- Φοβάμαι σου λέω!
- Είσαι άχρηστη μήπως;
- Φο-βα-μαι
- Δεν σε λυπάμαι
- Σε παρακαλώ φοβάμαι
- Προχώρα!
- Δεν θέλω, πάμε να φύγουμε!
- Σταμάτα πια!! Από τότε που ήρθες μια αναστάτωση είσαι! Τι φοβάσαι;
- Κ αν δεν τα καταφέρω;
- Δεν χάθηκε ο κόσμος.
- Κ αν οι απαιτήσεις είναι ακατόρθωτες;
- Θα αναπτύξεις ακατόρθωτες ικανότητες
- Κ αν δεν τα καταφέρω;
- Θέλεις να τα καταφέρεις;
- Ναι!
- Πήγαινε βάλτους τα γυαλιά τότε κορίτσι μου!!!
- Θα τα καταφέρω;
- Πιστεύω σε σένα
- Κ εγώ αλλά φοβάμαι ότι θα τα σκατώσω
- Αν μπεις σε αυτή την κατάσταση την αποτυχία την έχεις στο τσεπάκι σου! Χα! Χα! Χα!
- Μην την ακούς επίτηδες το κάνει! Κοίτα με, μπορείς! Επανέλαβε μετά από μένα, μπορώ και θα τα καταφέρω!
- Μπορώ και θα τα καταφέρω!
- Πιστεύω σε μένα!
- Πιστεύω σε μένα και πάω να σκίσω!

Και έσκισε.

 

Υπάρχει στη ζωή μου με έναν άλλον τρόπο πλέον. Είναι συνεχώς παρών κ απών. Ξεκίνησε με ένα τι κάνεις μέσα στην μέρα σου και οι αλλαγές διαδέχονται η μία την άλλη. Επιφανειακό θα ήταν αν κοιτούσαμε τις αλλαγές στις μικρές συνήθειες. Ουσιαστικό είναι αν κοιτάξουμε στα ενδότερα. Εκεί που άλλοτε η ομορφιά κυριαρχεί και άλλοτε βασιλεύει το χαοτικό σκοτάδι. Ένα κερί κρατώ και κάθε φορά που σβήνει βρίσκει έναν τρόπο να το ανάψει. Ακόλουθος γίνομαι. Διστακτικά και με αγωνίες. Το μυαλό είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο.
''Ένα χέρι μου δίνεται που κρατάει ένα όμορφο τριαντάφυλλο. Θα το πιάσεις; Κ αν το πιάσεις θα το κρατήσεις. Κ αν το κρατήσεις για πόσο θα είναι; Αντέχεις; Το αντέχεις; Η δύναμή σου μας κινεί.

Το γνωρίζω οπτικά το χέρι αυτό και το τριαντάφυλλο δεν το έχω ξανά κοιτάξει από τόσο κοντά. Ναι θα το πιάσω και θα το κρατήσω. Για όσο αντέξω. Πονάω, δεν μου είπες πως έχει αγκάθια.
Μα τριαντάφυλλο είναι τι περίμενες; Αν δεν το θέλεις άσε το χέρι αυτό.
Το θέλω και το σφίγγω πότε εγώ πότε εσύ. Μα εσύ δεν πονάς; Κοίτα στάζει αίμα!
Πονάω πως δεν πονάω νομίζεις..;
Μην μου αφήσεις το χέρι, σε παρακαλώ.
Αν δεν αφήσεις κ εσύ το δικό μου.
Το αίμα σου μπλέκεται με το δικό μου.
Μπορεί το δικό σου να μπλέκεται με το δικό μου..''

@--->---->-------

 

'Οταν γεννάει η φαντασία
When the moon hits your eye like a big pizza pie, that's amore
(That's amore)
When the world seems to shine like
You've had too much wine, that's amore
(That's amore)


Χορεύει ακούγοντας τον αγαπημένο ήχο από το τραγούδι ανάβοντας το τελευταίο κεράκι. Το δείπνο είναι έτοιμο Τον περιμένει να έρθει. Ακούει κλειδιά στην πόρτα και Τον καλωσορίζει με ένα μεγάλο φωτεινό χαμόγελο κ ένα απαλό φιλί στα χείλη. Παίρνει το καπέλο από τα χέρια Του και Του βγάζει το σακάκι. Είναι η δική τους ιεροτελεστία αυτή. Προχωράει στην πολυθρόνα Του ενώ εκείνη Του φτιάχνει τσάι με κονιάκ. Του το προσφέρει και Του βγάζει τα παπούτσια Του κανείς δεν μιλάει, μοιράζονται τη σιωπή. Του κάνει μασάζ στα πόδια ενώ της χαϊδεύει με την άκρη των δακτύλων Του το σβέρκο. Ακολουθεί το φαγητό τους όπου Τον σερβίρει και περνάνε στο γλυκό. Είχε υποψιαστεί πως της άρπαξε η πίττα. Μόνο την κοίταξε. Σηκώθηκε από την καρέκλα και Τον ακολούθησε πειθήνια. Κάθισε στον καναπέ κ εκείνη έγειρε πάνω στα πόδια Του. Σήκωσε το φουστάνι της παραμέρισε το εσώρουχο και η βραδιά συνεχίστηκε υπό τους ήχους των χτυπημάτων και του Dean Martin στο βάθος.

 

Ατέρμονες σκέψεις δαιδαλώδεις με πολλά αδιέξοδα. Με όση φόρα τις εκτοπίζω πολλαπλασιάζεται η δύναμη τους και επιστρέφουν πέφτοντας πάνω μου και με καταπλακώνουν. Τα συναισθήματα διογκώνονται.
Περιστρέφονται σαν δίνη γύρω μου και με τις άκρες τους με αγγίζουν και με διαπερνάνε σαν ηλεκτρισμός, καίνε με καίνε. Γίνεται επιτακτική η ανάγκη να σταματήσουν.
Το γνωρίζει πως χάνομαι εκεί μέσα, λειτουργεί σαν πυξίδα για μένα. Μου μαθαίνει να τη διαβάζω για να καταλάβω ποιό δρόμο πρέπει να ακολουθήσω. Το δρόμο που ορίζει ο ίδιος. Ένας είναι ο τρόπος και αυτός είναι ο τρόπος που μου ορίζει. Θέλω να μάθω το τρόπο αυτό. Σπάω τα μούτρα μου πέφτοντας ξανά και ξανά σε λάθη. Αγωνιώ μπορώ να τα καταφέρω; Όχι πάντα. Κάποιες πράξεις πραγματοποιούνται αυτόματα όπως η αναπνοή. Είναι δικλείδες αρκετών χρόνων. Δεν σκέφτομαι μόνο πράττω. Αυτές τις στιγμές ξεχνάω πως κρατώ την πυξίδα...

''- Ξέρεις τι πρέπει να έχει γίνει με το πόδι;''
''- Ξέρω, πέρυσι το είχες γυρίσει.''
''- Ναι δεν ήταν κάτι σοβαρό ούτε στο γιατρό είχα πάει.''
''- Ναι το θυμάμαι.''
''- Το καλοκαίρι σταμάτησε να με ενοχλεί.''
''- Επειδή έκανες πολλά μπάνια.''
''- Ενώ φέτος λόγω πολλών ωρών και κούρασης δεν έκανα μπάνια.''
''- Έκανες περίπου 10.''
''- Πλάκα μου κάνεις; Είναι σαν να μην έκανα.''
''- Και το καλοκαίρι σε ενοχλούσε ναι γι'αυτό έβαζα πάγο.''
''- Και τώρα από την κούραση είναι λες;''
''- Ποιά κουράση μωρέ;''
''- Από το περπάτημα.''
''- Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να σταματήσω να περπατάμε.''
''- Δεν λέω αυτό.''
''- Θα τρελαθώ έτσι και μείνω μέσα.''
''- Είναι αποσυμπίεση.''
''- Είναι το μόνο που με αποσυμπιέζει.''
''- Δεν είναι το μόνο...''
''- Δεν είναι λύση στα πάντα ο πόνος.''
''- Από πότε;''
''- Από χθες.''
''- Θεωρίες.''
''- Δεν μένει παρά να αποδειχθεί..''
''- Επειδή πήγες μέχρι τη γέφυρα και είπες τα λογάκια;''
''- Μπορείς να το κοιτάς από τόσο ρηχή γωνία, στο επιτρέπω.''
''- ΜΕ ΕΚΝΕΥΡΙΖΕΙΣ!''

Νύχια μπήγονται στην εσωτερική πλευρά του χεριού μου, σταμάτησε στιγμιαία ο πόνος. Ένα χέρι στο στέρνο μου που με τραβάει προς τα κάτω από χθες και από το βράδυ δεν σταμάτησε να υπάρχει εκεί γαντζωμένο για λίγα δευτερόλεπτα όμως σταμάτησε να συμβαίνει αυτό. Είχα κλείσει τα μάτια μου κ ήταν απολαυστική αυτή η παύση. Τα ανοίγω τρομοκρατημένη.

''- ΜΗΝ ΣΤΑΜΑΤΑΣ!!!!''

Σηκώθηκα όρθια έβαλα δυνατά μουσική.

''- Ηλίθια, ηλίθια, ηλίθια, ηλίθια.''
''- Πες μου κ άλλα με φτιάχνεις!''
''- Προκαλείς;;!!!''
''- Εσύ σιχαίνεσαι το αίμα όχι εγώ.''
''- Πάρα πολύ ωραία, υπέροχα, φανταστικά!''
''- Ναι είναι..''
''- Είσαι μαλακισμένη.''
''- Δεν ηρέμησες;''
''- Χειρότερα νιώθω έχει πει όχι σε τέτοια.''
''- Δεν χρειάζεται να το μάθει μην γίνεσαι ανόητη.''
''- Δεν λέω ψέματα που να χτυπιέσαι!''
''- Θέλω κ άλλο και δεν σου είπα να πεις ψέματα αλλά να μην το πεις.''
''- Όχι θα το στείλω δεν θα το σκέφτομαι μετά και θα τυραννιέμαι.''
''- Αυτό που συμβαίνει τώρα δεν είναι τυραννία;''
''- Είναι.''
''- Ποιά η διαφορά;''
''- Εκείνος ορίζει την αρχή, την μέση και το τέλος κ υπάρχει διάρκεια όχι αστάθεια, ασυνέχεια και χωρίς σταματημό.''
''- Μπλα μπλα μπλα.''
''- ....''
''- Θέλεις να καπνίσεις ε;''
''- Ναι.''
''- Άναψε τσιγάρο.''
''- Μετά το μεσημεριανό.''
''- Τι χαζή που είσαι..''
- Θα σου κάνω τη χάρη να έχεις τη τελευταία κουβέντα έλα πες την.''
''- .....''
''- Αντιδραστικό ον! Βέβαια δεν ξέρω πώς θα ήμουν χωρίς εσένα.''
Από το πουθενά συνέβη δεν το είχα προγραμματισμένο απλά συνέβη.


<< Έχει αποτέλεσμα που σου λέω ότι κάνεις τα δικά σου; Όχι. >>

<< 1. Πότε σου απάντησα εγώ ότι μπορείς να στείλεις το κείμενο;
2. Ο πόνος μπορεί να είναι λύση αν στο πω. Αν δε στο πω είναι γιατροσόφια χωρίς συνταγή. >>

Και συνεχίζεται το λεκτικό μαστίγωμα με εύστοχα και καίρια χτυπήματα.

<< Παρόλα αυτά, αλλά χωρίς να το πάρεις πάνω σου γιατί αυτή τη στιγμή έχω νευριάσει κιόλας. Αυτή τη στιγμή λοιπόν, θα ακινητοποιούσα το λαιμουδακι σου στα κάγκελα της σκάλας, θα έδενα τα χεράκια σου πίσω, θα έμπαινα στο στόμα σου ώσπου να μην παίρνεις ανάσα και μόλις σε άφηνα να πάρεις θα σε έπνιγα στο σπέρμα. >>

Τα λόγια..
Ο τρόπος που ειπώθηκαν..
Και μία φωτογραφία..
Το ενδιαφέρον εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους. Κάποιους τους αντιλαμβανόμαστε λίγο περισσότερο, ίσως είναι το βάθος της κίνησης. Οι λέξεις αποτυπώνουν αυτό που σκέφτεται το μυαλό, ο τρόπος που θα λεχθούν τις αλλάζει και τις μεταμορφώνει. Το νόημα παίρνει άλλη διάσταση..

 

 

Οι στάχτες μου..

Ήταν ξαπλωμένος απέναντι της, δεν την κοιτούσε ούτε της μιλούσε δεν υπήρχε στο χώρο. Τόσο απόμακρος και βυθισμένος σε έναν άλλον κόσμο. Σε έναν κόσμο που της είναι οικείος και άγνωστος συνάμα. Ήθελε μία τζούρα νικοτίνης από ώρα. Σήμερα δεν ήταν καλή ούτε αρεστή, είχε πέσει από λάθος σε λάθος. Όπως πέφτουν οι κορίνες, ευτυχώς δεν έκανε strike.

Πήρε βαθιά ανάσα και είπε:
- Θα μπορούσα να καπνίσω Κύριε;
Σιωπή. Καμία απάντηση. Τα λεπτά κυλούσαν αργά αργά.
- Σας παρακαλώ θα μπορούσα να καπνίσω;
Τικ τακ, τικ τακ άκουγε τον ρυθμικό ήχο του ρολογιού, είχε εστιάσει εκεί.
Μέχρι που της είπε:
- Μπορείς να καπνίσεις, αρκεί να ρίχνεις τη στάχτη στα γυμνά μπούτια σου.
- Σας ευχαριστώ πολύ Κύριε.

Το κάπνιζε αργά, εισχωρούσε η νικοτίνη μέσα της και την ηρεμούσε. Μα πόσο λαθεμένα σκεφτόταν κ ενεργούσε κάποιες φορές. Απογοητευόταν που τον έβλεπε απογοητευμένο. Έπρεπε να είναι ακόμα πιο προσεκτική. Πότε πότε τίναζε το τσιγάρο πάνω της και την ξάφνιαζε η ζεστασιά της στάχτης πάνω στα μπούτια της.
Τις σκέψεις της, της διέκοψε λέγοντάς της με ένα μειλίχιο χαμόγελο:
- Άμα θελήσεις να καπνίσεις κι άλλο να μου το πεις.
Παρατηρούσε το τρόπο που της το είπε, κάτι διέκρινε αλλά θα ήταν της ιδέας της. Σκεφτόταν πως θα ήταν υπερβολή να ζητήσει κι άλλο τσιγάρο μετά τη σημερινή απογοητευτική συμπεριφορά της. Μερικές φορές γυρνούσε και την κοιτούσε και υπήρχε ακόμα εκεί αυτό που νόμιζε πως είδε, μήπως τελικά δεν ήταν αποκύημα της φαντασίας της;

Διστακτικά ρώτησε:
- Μπορώ να ξανά καπνίσω σας παρακαλώ πολύ Κύριε;
- Εξαρτάται από το πού θα σβήσεις τη γόπα.
- Πού θα θέλατε να τη σβήσω;
- Στον πήχη σου εσωτερικά.
- Μάλιστα Κύριε, ευχαριστώ πολύ!
Ανάβει το τσιγάρο της και την κοιτάζει καρφώνοντας την στα μάτια! Αστραπιαία σκέφτηκε πως δεν ρώτησε για τις στάχτες!
Και την πρόλαβε λέγοντας:
- Για τις στάχτες δεν θα ρωτήσεις;
- Αυτό θα ρωτούσα μόλις! Τις στάχτες πού να τις ρίχνω Κύριε;
- Δε το έκανες όμως!
- Τώρα θα ρωτούσα..
- Στα μπούτια σου!
- Μάλιστα Κύριε!

Κατέβαινε η καύτρα του τσιγάρου και την κοιτούσε, ένα μικρό φλεγόμενο πλανήτη κρατούσε στο χέρι της. Έναν πλανήτη που θα έμπαινε στη δική της τροχιά, χωρίς δεύτερη σκέψη το έσβησε στο χέρι της. Πολλές και αλλεπάλληλες μικρές εκρήξεις δημιουργήθηκαν στους νευρώνες του μυαλού της. Δύο μαύρες μπίλιες έγιναν τα μάτια της, το βλέμμα της θύμιζε εκείνο που έχουν οι πορσελάνινες κούκλες. Η μία προσγείωση έφερε και δεύτερη και τρίτη μέχρι που η ανάσα της έγινε ξανά κανονική.
Της είπε:
- Κάπνισε ακόμα ένα.. Και ξέρεις.. Στον μηρό από μέσα..
- Μάλιστα Κύριε και τις στάχτες στα μπούτια μου.
- Μαθαίνεις..

 

Πάμε μία βόλτα;

Φοράω πατίνια εδώ και μέρες και καθημερινά πηγαίνω βόλτες. Ο καιρός δεν είναι πάντα στο πλευρό μου αλλά δεν ανακάμπτει και την πορεία μου.
Περνάω από πολλές και διαφορετικές περιοχές, τις εξερευνώ και ανακαλύπτω τις όμορφες εικόνες που έχουν να μου χαρίσουν.
Ακόμα και αυτές που είναι πιο μουντές και βρώμικες κι εκείνες έχουν όμορφα σημεία. Κάποιες είναι πιο φωτεινές και φαντασμαγορικές, με πιο ωραία θέα.
Έχω ξεχωρίσει κάποιες γειτονιές και τις επισκέπτομαι πιο συχνά. Απολαμβάνω όταν σκίζω τον αέρα και τον αισθάνομαι να χαϊδεύει ορμητικά το πρόσωπο μου, να μπλέκεται στα μαλλιά μου και να χορεύει με τις άκρες τους. Ω μα δεν κατάλαβα όταν μου ψιθύρισε πως σε λίγα μέτρα παρακάτω βρίσκεται μία μεγάλη κατηφόρα. Με έχει συνεπάρει η αδρεναλίνη που προσδίδει η ταχύτητα στο σώμα μου και αυτός ο περιπετειώδης χορός επάνω μου, δημιουργούσε εγκεφαλικές συνδέσεις που κατέληγαν σε μίνι εκρήξεις. Εκείνος μου το είπε ή μάλλον το ψιθύρισε και δεν έδωσα την πρέπουσα σημασία.

Πλέον ήταν αργά να ανακάμψω την πορεία μου. Η κατηφόρα διασχίζει κάθετα πολλά στενά μα έχει και μια θέα βλέπω από ψηλά το ηλιοβασίλεμα. Τις τελευταίες ακτίνες του ήλιου που παιχνιδίζουν με τα σύννεφα και μου χαρίζουν για άλλη μια φορά μοναδικές εικόνες. Περνάω το πρώτο, το δεύτερο ακόμα και το τέταρτο στενό και στέκομαι τυχερή δεν πέρασε κάποιο αμάξι. Χαμογελάω και ευχαριστώ τη τύχη μου και σηκώνω για τελευταία φορά το βλέμμα μου ψηλά θαυμάζοντας το τελευταίο φωτεινό σημείο του ορίζοντα. Μία στιγμή απροσεξίας και αφέλειας. Πρώτα άκουσα τις κόρνες κ ύστερα είδα το φορτηγό και το μηχανάκι. Έχω αναπτύξει μεγάλη ταχύτητα και δίνω ακόμα μία με το πόδι μου, κλείνω τα μάτια περνάνε λίγα δευτερόλεπτα και ναι το απέφυγα το τρακάρισμα. Γυρίζω το κεφάλι μου για να ελέγξω αν όλοι είναι καλά. ΜΠΑΜ! Τη σφοδρή πρόσκρουση με το τοίχο κανένας δεν την είχε, τελικά προβλέψει.

Δεν έχω αποφασίσει τι είναι τελικά χειρότερο. Ο σωματικός πόνος μπλεγμένος με τη μεταλλική γεύση του αίματος στο στόμα μου ή η επίγνωση της κατάστασης. Η ακριβής γνώση της πραγματικότητας ποιά είναι τελικά; Πως όταν τρέχω με μεγάλη ταχύτητα σε έναν άγνωστο δρόμο, με μεθάει η αίσθηση της περιπέτειας και η ανακάλυψη του καινούριου, του πρωτόγνωρου. Όταν σπάω τα μούτρα μου πονάω. Αυτό που παιδεύει το μυαλό μου είναι οι παράπλευρες απώλειες, οι σαρκικές πληγές κάποια στιγμή θα κλείσουν και η ανάμνηση αυτή γίνεται ακόμα περισσότερο δική μου. Μπαίνει στο κουτάκι των ωφέλιμων εμπειριών και αν στο μέλλον ξανά βρεθώ να σκίζω τον αέρα θα βαρέσει ο συναγερμός Προσέχουμε για να έχουμε. Μην ξεχάσω να πω στον εαυτό μου πως δεν υπήρξαν παράπλευρες απώλειες και στην προκειμένη όλοι οι επιβάτες από τα οχήματα συνέχισαν κανονικά την προδιαγεγραμμένη πορεία τους, έριξαν από ένα βρισίδι κι ένα φάσκελο στην ανεύθυνη πλην αθώα γυναίκα που κόντεψε να δημιουργήσει ατύχημα στα καλά καθούμενα.

Αποφεύχθηκε το δεύτερο χειρότερο σενάριο, δεν θα αναφερθώ σε μακάβριες καταστάσεις εξού και η χρήση του δεύτερου. Όταν δεν σπαταλιέται ο χρόνος, ο τόσο πολύτιμος χρόνος που πίσω δεν γυρνά τότε ναι μπορώ να χαμογελάσω πλατιά και να πω δυνατά πως όλα είναι καλά.

 

Δεν θελω να χαλασω το νημα αλλα το πρωτο πραμα που μου ηρθε στο μυαλο οταν διαβασα τον τιτλο ηταν " μυτη"