Στο μυστικό Αιγαίο

Το παρακάτω ποίημα είναι αφιερωμένο σ' εκείνον που με ταξιδεύει σε μέρη απόκοσμα, μυστηριακά, στο ερωτικό βασίλειο του μύθου και των αρχετύπων. Μαζί του περνώ μέσα από το υποχθόνιο εργαστήρι του Ήφαιστου και τα ιερά νησιά της Κύπριδας και των Καβείρων…


Στην αγκαλιά σου διαλύομαι
σ’ έκρηξη ηδονική
αμέτρητα κομμάτια
βυθίζονται στο πέλαγο
άλλα αναδύονται απ’ τα βάθη.

Συναρμολογούμαι ξανά,
νέα οντότητα,
μυημένη σε χθόνια Μυστήρια
στη Λήμνο και τη Σαμοθράκη
σφυρηλατημένη στο αμόνι του Ήφαιστου,
στη φωτιά σου λιωμένη.

Γεννιέμαι ξανά
αρμενίζοντας σε θάλασσα από λάβα
κι εσύ καπετάνιος και Διόσκουρος
σε βραδινό ταξίδι πλοηγός
κάτω απ’ τη μυστική φλόγα
των άστρων.

Ιέρειά σου και μυούμενη
σε νέες ατραπούς σε συνοδεύω
σ’ απόκοσμο τοπίο ηφαιστειακό,
Μήλος και Σαντορίνη.
Στα χείλη σου γεύομαι του Αιγαίου
κρυμμένους θησαυρούς.

Γίνομαι η Αφροδίτη σου,
αναδυόμενη, άυλη, εκστατική
γεμάτη ξανθούς ίσκιους και χαμόγελα,
ψίθυρους που πλανεύουν.
Ζυμωμένη με την αλμύρα σου
κρατώ στο χέρι τον Ιερό Φαλλό
και κόκκους απ’ αλάτι.

Σκύβεις να πιεις απ’ την Πηγή
κι εγώ μεταμορφώνομαι
σε ουσία αρχέγονη
νέκταρ συμπαντικό
δροσιά που καίει τα σπλάχνα
ελιξίριο αλχημικό.

Κοινωνείς, βαφτίζεσαι
σταγόνα τη σταγόνα
μετουσιώνεσαι:
το αίμα σου άλικος ιχώρ,
ποτό αθανασίας…

 

Ενδιαφέρον και μυρίζει όντως θάλασσα αιγαιοπελαγίτικη.
Δεν είναι κάτι σε αυτά που λέει, αλλά σα να μεταδίδει ένα εσωτερικό ρυθμό.

 

Ωραίο!

 

Αιγαίο πέλαγος (το σύμπλεγμα των νησιών)
Αιγαιοπελαγίτικη μυρωδιά...

Χωρίς το νήσι της Αριαδνης,το Καβόντορο, τις "πόρτες", αλλά κΥρίως χωρις τον κυρίαρχο ήλιο που καίει τις πέτρες,τα στενά σοκάκια,τους νησιώτες και "ψηνει" το αλάτι στα άλλωτε σκουρόχρωμα , άλλωτε λευκά σαν κιΜωλία και άλλωτε κόκκινΑ απο την λάβα βράχια... για μενα, δεν επιζεί απο το άγριο μασΤίγωμΑ τους!