Τα Καλι σκια-χτράκια

«Σε περίπτωση σύγκρουσης μεταξύ δύο συμβάντων ίσης ισχύος, κερδίζει το συμβάν που έρχεται αργότερα στη σειριακή σειρά του χρόνου». False


Κύματα που από ρυθμούς γεννιούνται. Που από ρυθμούς γεννιούνται, που από ρυθμούς γεννιούνται… και που στα κενά πάντα φθήνουν. Fairy


Αν την tale ολόκ κληρη διαβάζεις, η χρονική σειρά δεν έχει καμία μα καμία σημαcia


Message in the 9/11th Bottle/Max the Dog is dead/Zero is Land


«Τα Σκιά – χτρα»/Δ


«Τα Καλι σκια-χτράκια»


Silver Alert


Αναζητείται χοντρός, γέρος, με τη βρώμικη του καπνού γενειάδα, φορούσε κόκκινες πυτζάμες, ήταν ανώμαλος και στα γόνατα του κάθονταν «σκυλάκια». Μαστίγωνε θνητούς με γούνες, χρυσά κολάρα και κέρατα ντυμένους και στα ουράνια βόλτες έκανε με το δίχως άδεια L Κ έ θριο του.


Το νομα του έμοιαζε σαν το Β…


Ο της Γαλοπούλας, πούλα, πούλα, πριν μας πιάσουν Χριστουγεννιάτικος εφιάλτης μόλις άρχιζε…


Στα σπλάχνα του πλανήτη της…


Σπηλιά τεράστια στα χειρόγραφα θαμμένη του…


Μέσα της δύο πλάσματα θεόρατα σε μέτρα 100 το μικρούλι, εκατό και ένα το Μέγα και τρανό…


Χέρια δώδεκα το καθένα έχει και για πόδια ρίζες. Στο κέντρο της σπηλιάς ένα ξέφωτο, με χρυσό, σμαράγδια, διαμάντια και ρουμπινέ μπαγκέτες γεμάτο. Η ακριβής του θησαυρού η θέση, συντε, λεία και ταγμένες στη…


Στο κέντρο του Ξεφωνισμένου φώτου, μία τεράστια φωτιά. Κότερα, παλάτια, σπίτια, δάση, η κοκκινοσκουφίτσα γυμνή με τη χιονάτη, μάτι να παίρνουν οι δέκα νάνοι και δεκάδες άλλα παραμύθια εκεί χωρούν…


Το Μεγάλο από τα πλάσματα, με τα χέρια τη σούβλα του γυρίζει, με λίπος χ αλίφη, το σφαχτό και την ιστορία με κύματα του ήχου στον μικρό του λέει…


Ο Νίκος στη χώρα του Μορφέα, το τέταρτο του τρίμηνο τελείωνε, όταν τον επισκέφθηκε ο Silver.


-Η σπουδή στη «Τάξη» τελείωσε, για ποιο νιώθεις πιο περήφανος, μικρέ παραχαράκτη; Ο Νίκος το σκέφθηκε, στον Ασημένιο ακόμα στο ολάκερο εμπιστοσύνη δεν του είχε, αλλά προς το ολόκληρο πια έτεινε.


-Περήφανος για κάθε πλάσμα που έτυχε και γνώρισα, αλλά τελευταίο και αγαπημένο μου, τα Σκιά-χτρα. Ο Ασημένιος Χρυσό φλουρί του έδωσε, αγκαλιά με το χαμόγελο.


-Και τώρα που αυτά βρίσκονται; Ο Νίκος, δίστασε, για λίγο, στο παρορμητικό του ύφος, το πολύ δεν το έπαιζε καθόλου. Τον Ασημένιο μαζί του πήρε, σε μηχανή με φτερά για ρόδες και στο Λιβάδι οδήγησε, που κούρνιαζαν τα Σκια-χτρα.


Ο πλανήτης που το Λιβάδι έβοσκε, μικρός ήταν. Φεγγάρια δεν είχε και μήτε Ήλιο. Αυτόφωτος μικρός, πλούσιος και ήρεμος. Καπνός, ποτέ καθόλου.


Κι όμως καθώς στο Λίβάδι σίμωσαν, καπνοί, φωτιές και πράσινο φευγάτο.


-Κάτι συμβαίνει, ψέλλισε ο Νίκος.


-Και ευοίωνο δεν είναι…


(-Με αυτό καλό δεν είναι; Ο μικρός του Καλί, της Κάντζας και του Rus.


-Βιαστικός είσαι και η βία τσούλα είναι και πουτάνα και ευχάριστα τα του καλού τα μέρια ανοίγει, αλλά ο χοντρός, ο κόcccpινος και o Santo B έτοιμος και τη σούβλα πάψε να γυρίζεις.


-Θα φάμε καλά απόψε…


Silver Alert ALERT ALERT ALERT….)

 

Αυτόν τον μακαρίτη τον Max , σε ησυχία δεν τον έχεις αφήσει.

 

Είναι πόλεμος, καλομαθημένο μου Μπρατάκι. Και οι επικεφαλίδες οι κουρτίνες που τον κρύβουν...

 

Ναι αλλά εμάς κάνει κρακ η καρδιά μας κάθε φορά που μας λες ότι πέθανε ο Μαξ. Βάλε κανέναν άλλο να πεθαίνει. Πέθανε την Ήρα.   Τόσα τράβηξαν οι ερωμένες του Δια από την καρια. Ειδικά η Ιω, που της αφιέρωσες μια γραμμή. Leave Max alone.   

 

Η ιδέα της ιστορίας, ξεκίνησε από ένα πραγματικό γεγονός. Δεν θα μπω σε παραπάνω ανάλυση, γιατί μέσα σε αυτήν την ιστορία, υπάρχουν δεκάδες παράλληλες ιστορίες που τρέχουν ταυτόχρονα.

Σε ένα ουζερί κάποτε κοντά στα σύνορα, συνάντησα ένα γέρο που με ρώτησε το εξής…

-Αν είσαι ήρωας μία ιστορίας πως μπορείς να ξεφύγεις από τον δημιουργό σου;

-Αν κάθε σου επιλογή είναι προκαθορισμένη και γνωρίζει, αφού αυτός το έγραψε, το τέλος, πως είσαι ελεύθερος;

Αυτός ο γρίφος με παιδεύει κάπου 30 χρόνια και τώρα, νομίζω πως έχω βρει την απάντηση.

Και ο Max the Dog, από την αντανάκλαση του θα ξεφύγει… Οπότε λίγο υπομονή ακόμα, για αυτό το τέλος, γιατί εμπόδια πολλά βρίσκονται στο δρόμο μου και ελπίζω να καταφέρω να τη τελειώσω, αυτή την ιστορία.

Όσο για το Δωδεκάθεο, το Κάστρο και τον θάνατο των θεών και το ταξίδι του Πόθου, έχει τελειώσει. Μου πήρε κάπου 20 χρόνια, μου πρότειναν μεταπτυχιακό στη φιλοσοφική, με θέμα τον Πόθο, είπα όχι, σταμάτησα, ξανάρχισα, πολλές φορές τα παράτησα, αλλά συνέχισα. Δεν υπάρχει βιβλίο ειδικών ή μη, πουθενά στο κόσμο που να γράφει για τον Πόθο ως μυθολογικό ήρωα, κάτι παραπάνω από 5 γραμμές. Δεν υπάρχει επίσης τίποτε ανάλογο στη λογοτεχνία. Βρήκα χώρο λευκό και έγραψα 400 σελίδες.

 

Message in the 11th Bottle/Max the Dog/Zero is Land


«Τα Σκιά – χτρα»/Ε


«Τα Καλι σκια-χτράκια» (Το παραμύθι αρχίζει)


Το Λιβάδι, ήταν μία καταπράσινη έκταση. Ορθογώνια νησίδα εμβαδού 11 τετραγωνικών μιλίων και η μοναδική ξηρά, πάνω σε ένα μικρό πλανήτη.


Νερά ρηχά. Φύκια με λεπτά διάφανα στομάχια, το κυρίαρχο είδος. Τρεφόντουσαν με μικροοργανισμούς και όταν το πλήθος τους έφτανε σε καίριο σημείο, το ένα με το άλλο.


Πέρασμα το Λιβάδι, σε αυτό το Γαλαξία, μία στάση για να κάνεις, λίγο νερό να πιεις, λίγο να φουλάρεις και στο δρόμο ξανά να βγεις.


Ο Νίκος με τον Ασημένιο, στέκονταν με τη μηχανή Καβάλα και το θέαμα μπροστά τους ήταν…


Φλόγες. Δεκάδες μικρές εστίες φωτιάς. Πυρωμένα σαρκοφάγα που έτρωγαν το πράσινο. Και δύο μεγάλες, που πάνω τους σε σούβλες, με δέρμα καρβουνιασμένο, δύο τεράστια Φίδια.


Η Δία και ο Βόλος…


Δεκατέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια πριν. Ένα παιδί-άγγελος, με δύο τεράστιες φτερούγες, χέρια όχι. Η μία μαύρη της νύχτας του Εβένινου σταυρού και η άλλη, λευκή του αρχαίου Κορανιού. Δίχως καμία να κινείται, το παιδί βαδίζει κατακόρυφα στην έρημο.


Το κεφάλι προς τα κάτω, να βλέπει ουρανό ορφανό ακόμη από αστέρια και τα πόδια πάνω, χωμένα στους κόκκους της ερήμου, σπόρους πλανητών.


Το παιδί είναι γυμνό. Άνθρωπος όχι, άγγελος ναι. Μισό κορίτσι, με ένα μονάχα στήθος, ώριμο αλλά γινωμένο όχι και το υπόλοιπο αγόρι, στερνό μελαχρινό, ασημάδευτο κι επίπεδο.


Το παιδί βαδίζει και με προσοχή στολίζει, τη σιωπή που το αγέννητο ακόμα σύμπαν συντροφεύει.


-Ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε, έξι, εφτά…


Σταματά απότομα. Δύο φτερά ξεφεύγουν από το σώμα του, με ένα φιλί για αντίο, το ένα μαύρο και το άλλο λευκό και προς τα πάνω πέφτουν. Στην άμμο χώνονται και με μιας υγροποιούνται.


Σπόροι που πίνουν διψασμένοι. Φουσκώνουν, αιωρούνται και προς τα κάτω ανεβαίνουν.


Στον ουρανό σαν τεράστια μπαλόνια, θεριά ποιούν, τέρατα, ηλίους και άλλα της σφαίρας των τριών τα παραμύθια.


Και όταν το πάτωμα γεμίζει με τα δικά του Ζώα, ο άγγελος, πλάσμα αρχίζει να πλάθει με φτερά που δένονται το ένα με το άλλο, με τρίχες από τα δίχρωμα μαλλιά του.


Ότι ξεφεύγει από το μυστικό του σχέδιο, στο γαλαξιακό στερέωμα κάπου σπίτι βρίσκει και νέα ζωή δημιουργεί.


Κάπο τε λειώνει, ο πάγος σε ατμό και ο ατμός σε νέφος και ο χρόνος ξανά κυλά. Κάποτε ο άγγελος τελειώνει και το πλάσμα του, σε σάκο μέσα βάζει, μάρσιπο ζεστό. Το μάρσιπο σφραγίζει και ο άγγελος-παιδί, πύλη ανοίγει και από αυτό το σύμπαν χάνεται.


Το σύμπαν, παιδικό παιχνίδι, κουρδισμένο μία φορά, για κάθε 28 δισεκατομμύρια χρόνια. Μετά το έλασμα θα αρχίσει πάλι να μαζεύεται, να κουρδίζει, με τις ιστορίες να μιλά. Και φτου ξελευτερία και φτου από την αρχή.


Γαλαξίες, νεφελώματα, αστέρια, πλανήτες, χάνδρες, διάφανες, χάνδρες μικρές σαν αυγά και άλλες μεγάλες σαν πλανήτες. Γύρω από τον μάρσιπο με χορό, χαρίζουν, ζεστασιά, λόγια γλυκά, λόγια πικρά και αγκαλιές δίχως να αγγίζουν. Μόνο με αγάπη να τρέφουν, προστασία να κοιμίζουν. Ο μάρσιπος με τον καιρό στεγνώνει, φύλα υγρά, φύλα δίχως, φύλα ξερά, θρυμματίζεται και πέφτει.


Από μέσα πλάσμα θαυμαστό αποκαλύπτεται. Σκιά-χτρο όμορφο, ακίνητο, αμίλητο, άοσμο, μέρα ή νύχτα;


Μικρός κομήτης, νύμφη μήκους εκατοστών, γύρω του γυρνά και με την θερμότητα, τα μάτια του ανοίγει.


-Το όνομα σου καλό μου Σκιά-χτρο; Η της φωτιάς νεράιδα στα λεπτά του τραγουδάει.


-Το όνομα σου; Τις λέξεις της στο στόμα του παίζει, την υγρασία τους να κλέψει.


Μία περιστροφή ακόμα για τη νύμφη, τη μπαλαρίνα, τη χορεύτρια. Ένα χειροκρότημα, ένα πέσιμο, ένα αχχ, ένα δάκρυ, στυλώνεται, σηκώνεται και μία περιστροφή ακόμα.


-Θα γίνω η Νονά σου, θα σε φωνάζω Μάδα. Ένα φιλί σε κάθε μάτι δίνει. Μία σπίθα μέσα τους, θα μείνει. Το χρώμα των ματιών του, το καφέ της μοναξιάς, το μπλε της λίμνης.


Η Νονά του φεύγει. Ο Μάδα επίσης. Σε δάση χάνεται και σε ερήμους την πίστη βρίσκει. Στο συν την χάνει και στο πλην, ξανά τη βρίσκει. Το συμπάν διατρέχει από την άκρη Μία, στην άκρη Άλη και αδερφή της Μία.


Ζωή ή μη στο ενδιάμεσο, κρύο, θέρος, άνοιξη, θάνατος και πάλι, ξανά από την αρχή. Πόλεμος, χορός, γιορτή, κόσμος, πλάσματα αλλιώτικα, οικογένεια, φίλοι, εραστές, γάτες, σκύλοι ή εχθροί. Ο Μάδα πάντα μόνος.


Ζεστός και φιλικός, μια αγκαλιά για όλους, οχτρός για κανένα, για καμία, αλλά πάντα μόνος. Νοσοκόμος και φροντίδα στους αρρώστους, άγιος στους απελπισμένους, σκιά-χτρο φόβητρο στα πουλιά που τους σπόρους κλέβουν, δοκάρι, κολώνα ή καλάθι, στα παιδιά που παίζουν.


Δεν έμεινε πουθενά. Στου Μορφέα τα παλάτια πήγε και στην τάξη της «Τάξης» έφτασε. Το Νίκο εκεί συνάντησε που μιλούσε με τα Κρύσταλλα.


Ταίρι του έταξε και Μόνος ποτέ ξανά να μην είναι και του έπλασε την Εύα…


Δίπλα ο ένας στήθηκε στον άλλον. Το ένα σκιά-χτρο «Τ» και το άλλο στο αντίστροφο του κόσμου να δείχνει «Τ». Στη μέση του δρόμου τα χέρια συναντήθηκαν, δάχτυλα από εύθραυστα και πληγωμένα, μικρά τα ‘γγέλου ξύλα. Το ένα το άλλο άγγιξε και αυτό αρκούσε για τη σύζευξη.


Λέξεις, ήχοι, μουσική, πανηγύρια δεν χρειάστηκαν, την αγάπη να ενώσουν. Δύο κομμάτια που το ένα, συμπλήρωνε το άλλο. Ένα πρωτόνιο και ένα ηλεκτρόνιο και το πρώτο του Κόσμου το στοιχείο.


Ο πλανήτης που το Λιβάδι, ξάπλωνε, περιστρεφόταν και με το φως του, ξεσκόνιζε, τακτοποιούσε, μάλωνε και τις ώρες του μετρούσε.


Ο «Μάδα» και η «Εύα» σημασία στον κόσμο γύρω τους δεν έδιναν. Η ύλη και ο χρόνος, άμμος που έρεε ανάμεσα τους.


Τυφλά και τα δύο ίσως. Οι εναλλαγές στην θερμότητα, τα χρώματα ήταν, που στο μέσα τους μιλούσαν. Η συστολή και η διαστολή, στα μικρά κλαδιά τους, η του ήχου κυματογραφή που με μελάνι έγραφε στο ημερολόγιο τους.


Δεν διαφωνούσαν, δε συμφωνούσαν, δεν μιλούσαν, δεν σιωπούσαν, στα δεκάδες χρόνια που με τις περιστροφές το Λιβάδι το σύμπαν φωτογράφιζε από όλες τις μεριές, αυτά και τα δύο, το ένα στο άλλο δίπλα στέκονταν και με τις άκρες των δαχτύλων, ενωμένα ήταν.


Για αυτό δεν κατάλαβαν, όταν τα Φίδια τα Μεγάλα μπροστά τους στάθηκαν και μίλησαν. Ούτε όταν με τις αστήρικτες και τσιριχτές φωνές τους, άρχισαν να τους φωνάζουν. Μόνο όταν η Δία στον κορμό της ‘Εύας’ και ο Βόλος στον κορμό του ‘Μάδα’ τυλίχθηκαν και άρχισαν να σείουν, κουνάνε, σα σεισμός να γίνεται, μεγάλος, φοβερός, τα αυτιά τους άνοιξαν και άκουσαν…


-Ξυπνήστε βλαμμένα. Ανόητα και ηλίθια μικρά Σκιά-χτρα. Ο Βόλος


-Ήρθε η ώρα τους θεούς σας, να προσκυνήσετε. Η Δία


Η «Εύα» και ο «Μάδα» τα μάτια τους άνοιξαν και μπροστά τους ορθωμένα δύο τεράστια φίδια, που σχημάτιζαν τον αριθμό «11».


(Συνεχίζεται)