Τα εσωψυχά μου

Πως μετουσιώνω τον πόνο

Οι περισσότεροι επισκέπτες της εκθειάζουν την χώρα μας για την ομορφιά της.
Αν ρωτήσεις πιο συγκεκριμένα, όσοι την έχουν ταξιδέψει περισσότερο, θα σου πουν:
"Οι εναλλαγές της!" Ειδικά όσοι ζουν σε ηπειρωτικές και επίπεδες χώρες.
Αυτή η υποσυνείδητη ανθρώπινη ανάγκη για "αλλαγή" είναι εξαιρετικά δυνατή!

Γιατί είναι τόσο δυνατή; Γιατί αναγκάζει και αυτόν που δεν έχει έμφυτη την αυτενέργεια να την επιλέγει όταν του την επιβάλλουν τον αναγκάζουν να ανανεωθεί. Κάθε αλλαγή είναι ανανεωτική. Είτε θετική (βελτίωση) είτε αρνητική (χειροτέρευση). Το αποτέλεσμα της είναι να βγει ο καθένας από την αδράνεια στην οποία βρίσκεται.
Ερωτικά και σεξουαλικά σε αυτή τη μεταφορά μου από μια κατάσταση σε μια άλλη ο συνοδός μου η συντροφιά μου, η παρέα μου είναι ο πόνος.
Αυτός είναι ένας αχώριστος και αξιόπιστος σύμβουλος και για 'μένα τον ίδιο αλλά ταυτόχρονα και για Την (Τον/Τους) Κυριαρχική Γυναίκα στην οποία θα ανήκω για να Την (Τον/Τους) υπηρετώ.
Πρώτα απ' όλα ο πόνος μου είναι ο ρυθμιστής μου. Το χειριστήριο μου.
Το ποτενσιόμετρο που εκείνη θα έχει πάντα στην διάθεση Της.
Όπως είναι το γκάζι ή το φρένο στο αυτοκίνητο Της.
Με αυτά τα δυο μετατρέπει μια μικρή δύναμη του ποδιού Της μικρότερη από 2Kg σε μερικές δεκάδες Τόνους.
Σαν πιο πολύπλοκη και εξελιγμένη ιδιοκτησία Της δεν θα χρειάζομαι πολλά και πολύπλοκα χειριστήρια.
Ο πόνος είναι το μοναδικό και είναι υπέρ αρκετό!
Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα μου όμως έναντι άλλων δεν είναι ότι θα μπορεί να με χειριστεί μονάχα με ένα χειριστήριο, αλλά το ότι δεν θα χρειαστεί να μάθει Εκείνη πώς να το χρησιμοποιεί. Αυτήν την υποχρέωση θα την έχω εγώ.

Όταν θα θέλει να με εκπαιδεύσει να αυξήσω την αντοχή μου θα το καταλαβαίνω από την διάρκεια της εφαρμογής ενός παρατεταμένου πόνου , είτε από ένα οξύ εργαλείο, είτε από μια παρατεταμένη εφαρμογή ηλεκτρικών παλμών με το δακτυλίδι των όρχεων μου από την σταθερή αργή αύξηση στην αδιαβάθμητη κλίμακα του τηλεχειριστηρίου Της.

Όταν θα θέλει να εξασκήσει την εστίαση μου θα μάθω να ξεχωρίζω στην σκέψη μου τους δύο σταθερούς πόνους από ένα δυνατό μανταλάκι που θα δαγκώνει εσωτερικά το μαλακό χώρισμα των ρουθουνιών μου, με ένα βαρίδι που θα ανανεώνει τον πόνο με τις κινήσεις μου και ένα ζευγάρι μανταλάκια δεμένα σε ένα γάντζο πάνω από το κεφάλι μου που θα ανασηκώνουν τις ρόγες του στήθους μου ώστε να περπατώ προσεκτικά με σταθερή ταχύτητα χωρίς αποκλείσεις ή κραδασμούς , κρατώντας ένα δίσκο με ένα γεμάτο κολονάτο ποτήρι στο κάθε χέρι, πάνω στον ηλεκτρικό διάδρομο γυμναστικής και την λεπτή βίτσα που θα δέχονται ξαφνικά και άρρυθμα χτυπήματα οι γυμνοί γλουτοί μου.

Όταν θέλει να μάθω να προσμένω κάτι, όπως την άδεια να χρησιμοποιήσω την τουαλέτα θα μάθω να το κάνω με δεμένα τα χέρια με μεταλλικές χειροπέδες, με τα πόδια ανοιχτά με δεμένα τα μικρά δάκτυλα τους σε διάσταση και με ένα μανταλάκι με το βαρίδι του να τραβάει έξω τη γλώσσα μου χωρίς να αφήνω να τρέξουν έξω σάλια γιατί θα πρέπει πρώτα να πλύνω όλα τα πιάτα και σάλια δεν πάνε με αυτό. Μόλις τελειώσω θα Την περιμένω να έρθει να ελέγξει , να Την ευχαριστήσω και μετά θα μπορώ να ανακουφιστώ.

Όταν θα μου σφίγγει τους όρχεις μέσα στην χούφτα Της μέχρι να αντιληφθεί πώς η προσπάθεια μου να μείνω ακίνητος αρχίσει να λυγίζει και ή ανάσα μου χάσει τον συντονισμό της ώστε να μπορώ να μιλήσω και μου ψιθυρίσει : "είμαστε ακριβώς όσο 'χτές , μόνο πέντε λεπτά ακόμα" θα καταλάβω πως θέλει να μάθω βιωματικά την υπομονή.

Όταν θα μου βάζει στο δισκάκι τους τις δύο βελόνες και δίπλα τους το βαμβάκι και το Betadin και μου χτυπά δυνατά με τη βίτσα τους γλουτούς προτρέποντας με να τις ανοίξω και να τρυπήσω με την κάθε μια τις ρόγες μου, θα καταλαβαίνω πως θα με εκπαιδεύει να δέχομαι την ενθάρρυνση Της .

Όταν με ρωτά αν θα μετρήσω μεγαλόφωνα για να με δουν και να με ακούσουν οι φίλοι και οι φίλες Της από τα σπίτια Τ/τους στο Zoom 100 βιτσίες στους γλουτούς γυμνός, όρθιος με τα χέρια ελεύθερα αλλά πίσω από το κεφάλι κοιτώντας την κάμερα και ρωτώντας τους μετά από κάθε βιτσιά "Αγαπημένες φίλες και αγαπημένοι φίλοι Της Κυρίας απολαμβάνετε την εκπαίδευση
της ταπείνωσης μου; Στην απάντηση τους θα λέω : "Σας ευχαριστώ πολύ" και θα δέχομαι την επόμενη και θα την αριθμώ.

Όταν μου τοποθετεί στους όρχεις τα δακτυλίδια του ηλεκτροσόκ κι με ρωτά όρθιο που νομίζω πως θα μου επιτρέψει να καθίσω σήμερα, σε καρέκλα ή σε σκαμπό;
Αν απαντήσω σε καρέκλα θα πατήσει το κουμπί.
Έπειτα ξαναρωτά το ίδιο.
Απαντώ: σκαμπό.
Ξαναπατά το κουμπί.
Δίδαγμα: Δεν έχω επιλογές!

Με φωνάζει εμπρός Της γυμνό.
Φοράω μόνο το chastity cage για δεύτερη βδομάδα.
Με ρωτά: Πόσες έμειναν, χαϊδεύοντας τους όρχεις μου απαλά
και εμφανίζει το κλειδί, κτυπώντας το με νόημα στο μεταλλικό περίβλημα...
"Δύο βδομάδες ακόμα Κυρία".
"Προτιμάς 50 βιτσιές στους γλουτούς και buttplug όλη τη νύχτα για να χύσεις τώρα
ή σε δύο βδομάδες και να σε γαμήσουν οι "Ταδε" και "Ταδε";
"Το δεύτερο Κυρία".
Με μαθαίνει να κρατάω χαρακτήρα.

Την γλύφω στα γεννητικά Της όργανα.
Με χτυπά με το flogger αργά και σταθερά.
Όσο μεγαλώνει ο ερεθισμός Της πυκνώνει τα κτυπήματα και δυναμώνει την ένταση.
Όλο και πυκνότερα και δυνατότερα όσο κορυφώνεται προς τον οργασμό Της.
Τώρα συνεχίζει με ασταμάτητα και άτσαλα χτυπήματα.
Αλίμονο μου αν χάσω το ρυθμό μου.
Μαθαίνω η προσήλωση στον στόχο μου να μην αποσπάται από τίποτα.

Αντιδρώ από έναν διαρκή πόνο με δυσφορία στην αναπνοή.
Διακεκομμένα τσιμπήματα στην ρόγα μου πότε δυνατά πότε λιγότερο μαθαίνω
πώς πρέπει να είμαι ευχαριστημένος με ο΄τι μου συμβαίνει και να το δείχνω
γιατί πάντα μπορεί τα πράγματα να γίνουν χειρότερα.
Μαθαίνω στην ολιγάρκεια.


Συνεχίζεται...

 

Πολύ καλύτερος ο καινούργιος τίτλος του νήματος σας.

 

Ποιός άλλος εδώ πετάει το τηλεκοντρόλ στην οθόνη όταν πετυχαίνει επανάληψη του Κωνσταντίνου και Ελένης


πέρασαν ~20 χρόνια αντ1

έλεος

 

Ο δεύτερος τόνος δεν καταργεί τον πρώτο.
Τα εσώψυχά μου.

 

Πολυ σωστο αυτο.
Πρεπει να το προσεξει κανεις πριν ανεβασει το νημα ομως.

 

Χαιρομαι που βρισκετε βελτιωση στο γραπτο μου!
Σας ευχαριστω πολυ για το σχολιο Σας!

 

Θαυμαζω οχι αυτους που εχουν τηλεοραση στο σπιτι τους, αλλα αυτους που την ανοιγουν κιολας!