Τα μικρά δαχτυλίδια.

Σε βρίσκω το λιγότερο σέξι με τη χαλαρή στάση του σώματος σου και αυτό το πρόσωπο, τα γένια σου, ναι τα γένια σου μακριά, απαλά να λάμπουν συνήθως και ν αλλάζουν χρώμα υπό το δυνατό φως του Ηλίου. Τη μια καστανά την άλλη πυρρόξανθα. Ναι, αυτά τα γένια τα κοιτάζω και θέλω να περάσω τα χείλη μου μια στιγμή μόνο από πάνω τους μόνο για να νιώσω αυτά τα μικρά δαχτυλίδια. Θα έπλεκα τα δάχτυλα μου άνετα ανάμεσα στις μπούκλες τους... Θα τις κρατούσα απαλά και δεν θα τις άφηνα παρά μόνο αν μου αφαιρούσες το χέρι με τη βία... Μονάχα αν μου έστριβες το χέρι πίσω από τη πλάτη μου και με το άλλο μου κρατούσες το σβέρκο, άλλωστε χωράει στη παλάμη σου... Θα τις άφηνα εάν με έσπρωχνες προς τα κάτω πιέζοντας αργά το σβέρκο μου και με γονάτιζες μπροστά στα δύό σου πόδια. Ίσως τότε να μου απελευθέρωνες απαλά το χέρι που τοποθέτησες με τόση βιασύνη στη πλάτη μου ίσα ίσα για να με πονέσεις. Θα περίμενα να αποφασίσεις τη ποινή μου για την απερισκεψία μου άλλωστε ποια είμαι εγώ για να αγγίζω Εσένα...

 

Βλέπω πήραμε φόρα !!!.Στην αναμονή λοιπόν.