Τοπάζια και μπλουζ...

Όπως είχα πει και στη @brenda πριν λίγες μέρες ως απάντηση στο νήμα της "Έρωτας στα χρόνια της πανδημίας", είχα μια έμπνευση σχετική... Θα αναρτηθεί σε δύο μέρη και η διήγηση αυτή αποτελεί απόσπασμα μιας ιστορίας που ετοιμάζω με σκοπό να εκδοθεί.

Α' Μέρος



Έχεις μισή ώρα", έγραφε το λακωνικό μήνυμά της.

Ο Αλέξανδρος δεν το άκουσε εγκαίρως. Έφτιαχνε έναν καφέ και το είδε τυχαία 23 λεπτά μετά την αποστολή.

- "Γαμώτο!", φώναξε μόνος του κι άρχισε να τρέχει προς το μπάνιο. "Πόσο μαλάκας είμαι!" παραμιλούσε.

- " Είσαι καλά;", ακούστηκε από το καθιστικό η φωνή της ηλικιωμένης μητέρας του.

- " Καλά είμαι ρε μάνα! Άσε με!", της απάντησε απότομα ενώ βιαστικά και με θόρυβο άδειαζε την κύστη του.

Του είχε πει να έχει το νου του το απόγευμα. Είχαν κανονίσει να τα πούνε μέσω βιντεοκλήσης. Όχι να τα πούνε γενικά κι αόριστα. Τα λέγανε συχνά. Σήμερα θα του έκανε τη χάρη... Σήμερα θα έκανε κι αυτή ένα βήμα παραπάνω... Cybersex...

Κανένας από τους δύο δεν ήταν γενικά λάτρης του "αθλήματος". Προτιμούσαν να γράφουν ή να μιλάνε στο τηλέφωνο όταν αναγκάζονταν να είναι μακριά. Τώρα όμως αυτό ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Είχαν εγκλωβιστεί ο καθένας σε άλλη πόλη, με διαφορετικές ευθύνες, με αρκετό άγχος αλλά και με απίστευτες καύλες... Κι η πανδημία φούντωνε κι η καραντίνα καλά κρατούσε, και δε φαινόταν φως στον ορίζοντα... Συμφώνησαν ως εκ τούτου κάποια στιγμή που θα τους βόλευε να τα λέγανε πιο "ιδιαίτερα"...

Είχαν συνεννοηθεί από το πρωί να τα πουν το απόγευμα μέσω βιντεοκλήσης. Κι αυτός ξεχάστηκε. Δεν είχε το νου του. Και τώρα έτρεχε σαν παλαβός. Δεν ήθελε να την θυμώσει. Ήξερε ότι τον είχε λίγο άχτι τελευταία. Την πείραζε αυτός λέγοντάς της για τις ορέξεις του, κι ότι καύλωνε στο μπαλκόνι βλέποντας κοπελίτσες από απέναντι με κολάν να κάνουν γυμναστική στις βεράντες τους, και την τσιγκλούσε διαρκώς. Κι αυτή δεν ήθελε πολύ. Ήταν ζηλιάρα. Όσο κι αν ήξερε ότι έπρεπε να το ελέγξει αυτό, τον γούσταρε τόσο πολύ που γινόταν σκύλα από τη ζήλια της.

Τον είχε λοιπόν λίγο στη μπούκα. Και να που τώρα δε θα κατάφερνε αυτός καν να είναι στο χρόνο του...

Μπήκε βιαστικός στο δωμάτιο του. Έκλεισε την πόρτα κι άρχισε να μαζεύει λίγο το χαμό από το κρεββάτι του για να μπορέσει να καθίσει. Ταυτόχρονα άνοιξε το λάπτοπ. Αυτό πήρε το χρόνο του να φορτώσει.

- "Άντε γαμώτο!" φώναξε ανυπόμονος ο Αλέξανδρος.

Άνοιξε το Skype. Είδε ότι είχε μια κλήση λίγα λεπτά πριν. Κάλεσε γρήγορα πίσω ενώ ταυτόχρονα έφτιαχνε τα τσουλούφια των μαλλιών του που πετούσαν ατίθασα.

- "Καλησπέρα μωρό μου" ακούστηκε η φωνή της Κλαίρης και δευτερόλεπτα μετά καθάρισε κι η εικόνα της. Ήταν όμορφη... Περιποιημένη... Χτενισμένη απλά, χωρίς μακιγιάζ αλλά τόσο όμορφη... Του χαμογελούσε ζεστά, πονηρά, ερωτικά...

Ένας αναστεναγμός ανακούφισης του ξέφυγε όταν άκουσε τη γλύκα στη φωνή της.

- "Καλησπέρα υπέροχη Κυρία μου" της απάντησε εύθυμα. "Συγγνώμη που καθυστέρησα λίγο. Δεν το άκουσα το μήνυμα εγκαίρως".

- "Θα έπρεπε όμως, ε μωρό μου;"

- "Ναι, θα έπρεπε γλυκιά μου. Συγγνώμη."

- "Δεν πειράζει αγάπη μου... Δε θα χαλαστούμε τώρα δα και για αυτό" του απάντησε ήρεμα.

Ο Αλέξανδρος έπιασε μια δόνηση στην ατμόσφαιρα, μια αύρα παράξενη. Μήπως τελικά πείραζε; Σκέφτηκε ότι δεν χρειαζόταν να επιμείνει μήπως και ξεχνιόταν το θέμα.

- "Μου έχεις λείψει απίστευτα μωρό μου" της είπε με αυτή την απόγνωση των ερωτευμένων που ζούσαν αναγκαστικά χωριστά στη φάση αυτή. Τα μάτια του την κοιτούσαν μέσα από την οθόνη με ένα βλέμμα πυρετώδες, λαμπερό, διψασμένο...

- "Κι εμένα ζωή μου" του απάντησε με τέσσερις λέξεις η Κλαίρη. Τέσσερις λέξεις που αντικατόπτριζαν την πραγματικότητά της... Τον είχε πεθυμήσει τόσο πολύ!...

Έμειναν να κοιτάζονται σιωπηλοί... Η συναισθηματική τους ένταση ήταν μεγαλύτερη από την καύλα τους. Οι σιωπές τους μιλούσαν περισσότερο από τα λόγια τους. Και μια αμηχανία κυριαρχούσε στην ατμόσφαιρα καθώς δεν είχαν ξαναβρεθεί μπροστά σε κάμερα με σκοπό να ξεδώσουν ερωτικά.

Η φωνή της Κλαίρης τον έβγαλε από την ονειροπόλησή του. Και σχεδόν τον τρόμαξε καθώς δεν είχε τη χροιά που είχαν οι πρώτες τους κουβέντες. Ήταν η απόλυτη προστακτική χροιά της:

- "Σήκω πάνω. Στάσου στη μέση του δωματίου".

Μετά το πρώτο ξάφνιασμα το μυαλό του πήρε μπροστά. Σηκώθηκε από το κρεββάτι του και πήγε στη μέση της κρεβατοκάμαρας. Στάθηκε εκεί αμίλητος κι αμήχανος κοιτώντας την κάμερα. Την είδε να απομακρύνεται λίγο κι αμέσως μετά άκουσε μια αργή μελωδία να έρχεται από το δωμάτιο της. Δευτερόλεπτα αργότερα κι η ίδια επέστρεψε στη θέση της. Στο προσκέφαλο του κρεββατιού της ακουμπισμένη. Φαινόταν το πάνω μέρος του σώματος της μόνο.

- "Σου αρέσει η μουσική;" τον ρώτησε.

- "Ναι, πολύ ωραίο κομμάτι".

- "Άρχισε να χορεύεις. Θέλω να σε δω να χορεύεις στο ρυθμό".

Ο Αλέξανδρος σάστισε. Το είχε φανταστεί αλλιώς. Είχε φανταστεί καυλοκουβέντες, υπονοούμενα, πειράγματα, χάδια, μαλακία... Τι στην ευχή; Να χορέψει δεν είχε περάσει από το νου του. Παρόλα αυτά, η επιθυμία της Κλαίρης ήταν για αυτόν αδιαπραγμάτευτο γεγονός.

Άρχισε να κουνάει σιγά σιγά το κορμί του προσπαθώντας να βρει ρυθμό. Δεν δυσκολεύτηκε. Είχε το ρυθμό μέσα του. Φαινόταν όμως μουδιασμένος.

- "Κλείσε τα μάτια".

Υπάκουσε αμέσως. Έκλεισε τα μάτια του και θυμήθηκε τις φορές που την είχε αγκαλιά και λικνίζονταν παρέα κάτω από όμορφες, ερωτικές μελωδίες. Που τρίβονταν ο ένας στον άλλον. Που φιλιόντουσαν με πάθος... Πόσο καύλωναν...

Η Κλαίρη τον κοιτούσε μαγεμένη. "Καλά το πάει" σκέφτηκε μέσα της. Με αργή, ήρεμη κι αυστηρή φωνή άρχισε να του μιλάει κάνοντας παύσεις ανάμεσα στις φράσεις της γεγονός που εδραίωνε ένα απόλυτα ερωτικό πλαίσιο:

- "Μπράβο αγόρι μου... Μια χαρά το πας... Μου αρέσεις... Συνέχισε...
Έτσι... Συνέχισε... Νιώσε το ρυθμό... Κουνήσου... Κούνα τον υπέροχο κώλο σου...
Έτσι... Κούνα τον που τον έχω πεθυμήσει...
Ξεκίνα τώρα να βγάζεις ένα ένα τα ρούχα σου... Θέλω να απολαύσω ένα μοναδικό στριπτίζ από το τσουλάκι μου...
Αν θέλεις μπορείς και να ανοίξεις τα μάτια"...

Ακούγοντας τα λόγια της ένα μούδιασμα ξεκίνησε να του παραλύει το μυαλό και να κατεβαίνει προς όλο του το κορμί. Σαν υπνωτισμένος ξεκίνησε να γδύνεται χωρίς να κουνήσει τα κλειστά του βλέφαρα. Δεν ήξερε αν θα το άντεχε να την αντίκρυζε. Να αντίκρυζε το λάγνο εκείνο βλέμμα της που ήταν σίγουρος ότι θα είχε εκείνη τη στιγμή αν έκρινε από την ένταση του ερωτισμού στη φωνή της. Ταυτόχρονα ένιωθε αιδώ και καύλα. Την ντρεπόταν αλλά κι όλο αυτό άρχιζε να τον ερεθίζει ποικιλοτρόπως...

Ξεκίνησε με τη ζακέτα... Ξεκουμπωμα αργά αργά, ένα ένα το κουμπί και βγάλσιμο. Πέταμα στο κρεββάτι. Χωρίς εντυπωσιασμούς και φιγούρες. Μετά το φανελάκι του. Το σήκωσε με αργές κινήσεις. Πριν το περάσει πάνω από το κεφάλι άνοιξε τα μάτια. Αποζητούσε να δει την έκφρασή της. Όπως το περίμενε. Η Κλαίρη είχε εστιάσει τη ματιά της πάνω του έχοντας μια παράξενη έκφραση αξιοπρεπούς κι αυστηρής λιγωμάρας. Τον κοίταζε σαν ξερολούκουμο. Με μισάνοιχτα χείλη και βαριά ανάσα του έγνεψε με το κεφάλι επιδοκιμαστικά. Αυτός συνέχισε με περισσότερη αυτοπεποίθηση πλέον.

Καρφώνοντάς την στα μάτια και με τα χέρια του να κρατούν ακόμα το t shirt του άρχισε να χαϊδεύει το στήθος του. Έτριβε τις θηλές του πάνω από το ύφασμα και έβγαζε μικρούς αναστεναγμούς και βογγητά. Η Κλαίρη ήξερε πόσο ερεθιζόταν το αγοράκι της όταν του έτριβε τις θηλές. Είχε σχεδόν θηλυκές απολήξεις. Και της άρεσε κι αυτής να του φιλάει και να του πιπιλάει το στήθος. Και να, τώρα εκεί μπροστά της, τον έβλεπε να καυλώνει μέσα από τις εντολές της και τα ίδια του τα χάδια...

Πέρασε το φανελάκι από το κεφάλι και το πέταξε κι αυτό δίπλα. Ξυπόλητος, με τζιν παντελόνι και γυμνό κορμό συνέχισε να λικνίζεται. Πότε με κλειστά μάτια και πότε με ανοιχτά αποζητώντας το βλέμμα της.

Κάποια στιγμή γύρισε την πλάτη του στην κάμερα. Ο κώλος του κουνιόταν δεξιά κι αριστερά στο ρυθμό. Η Κλαίρη ένιωθε να χάνει την ανάσα της. Η πλάτη του διαγραφόταν υπέροχα έτσι όπως ήταν γυμνασμένη, λεία, απαλή, καθαρή... Ένας καμβάς για ζωγραφική ήταν. Αχ και να τον είχε μπροστά της...

Ξαναγύρισε προς την κάμερα. Με τα χέρια του έπιασε να ξεκουμπώνει τα κουμπιά του τζιν. Ένα ένα... Αργά... Άνοιγε το παντελόνι σιγά σιγά και νωρίς η Κλαίρη αντιλήφθηκε ότι δε φορούσε εσώρουχο. Το τσουλάκι της! Όπως όταν συναντιόντουσαν... Είχαν συμφωνήσει ότι ποτέ δε θα φορούσε εσώρουχο μέσα από το παντελόνι. Να που και τώρα το κράτησε ο καλός της. Και στην εξ αποστάσεως "συνάντηση"...

Την στιγμή που ο πούτσος του βγήκε με φόρα έξω η Κλαίρη σταμάτησε μέχρι και να αναπνέει. Ως γυναίκα δεν ήταν και πολύ οπτικός τύπος. Δεν καύλωνε με οπτικά ερεθίσματα. Αλλά αυτό εδώ ήταν το κάτι άλλο... Σαφώς και δεν ήταν μόνο οπτικό το ερέθισμα. Ο συνδυασμός της εκτέλεσης των εντολών της, του αισθησιακού χορού του, του κορμιού του που ξαλάφρωνε από ρούχα και του σκληρού πούτσου του που αποζητούσε ελευθερία, ήταν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ εγκεφαλικής καύλας. Ένιωσε να υγραίνεται ανάμεσα στα πόδια της.

Με βλέμμα επιδοκιμασίας και πόθου του έγνεψε καταφατικά.

- "Έτσι καύλα μου... Μπράβο... Έτσι... Μπράβο τσουλάκι μου"...

Ο Αλέξανδρος κατέβασε λίγο ακόμα το τζιν του. Φάνηκαν και τα αρχίδια του. Οι υπέροχες σακούλες του που τόσο λάτρευε η Κυρία του να τις έχει στα χέρια της...

Γύρισε πάλι πλάτη στην κάμερα. Κατεβάζοντας το τζίν του αργά και ρυθμικά τούρλωσε τον κώλο του μπροστά της. Κόντεψε να της έρθει συγκοπή. Έβλεπε τους γλουτούς του λαχταριστούς και προκλητικούς και την τρυπούλα του σφιχτή... Η καύλα άρχισε να χτυπάει κόκκινο... Εκατέρωθεν...

Γύρισε μπροστά. Σταμάτησε να χορεύει. Την κοίταξε. Ντρεπόταν λίγο. Δεν ήξερε τι να κάνει. Την έβλεπε αυτή ντυμένη και ψύχραιμη (όσο μπορούσε να δείχνει ψύχραιμη) ενώ αυτός ήταν τόσο εκτεθειμένος.

- "Σου άρεσε μωρό μου;" τη ρώτησε γλυκά.

- "Καύλα είσαι αγοράκι μου" του απάντησε χαμογελαστά.

- "Και τώρα; Τι επιθυμεί η Θεά μου;"

- "Θέλω να φέρεις κοντά σου τη σφήνα που σου πήρα δώρο, το δονητή τον κόκκινο και το μαστίγιο που έφτιαξα για να σε περιποιούμαι μωρό μου".

Ο Αλέξανδρος τώρα σάστισε για τα καλά. "Εντάξει το στριπτίζ κι ο χορός, άντε να τα καταλάβω. Αυτά τώρα τι τα θέλει;" αναρωτιόταν. Παρόλα αυτά, χωρίς δεύτερη σκέψη τα έφερε γρήγορα από τη ντουλάπα κοντά του. Ξαναστάθηκε στη μέση του δωματίου.

- "Φτιάξε την κάμερα να κοιτάει λίγο πιο κάτω" του είπε. Αυτός τη ρύθμισε.

- "Γονάτισε. Στα τέσσερα. Να κοιτάς την πόρτα. Εγώ θέλω να βλέπω τον κώλο σου για την ώρα".

- "Να κλειδώσω πρώτα την πόρτα" της είπε ξέπνοα.

- "Όχι, δε θα κλειδώσεις. Μου έχεις πει ότι η μητέρα σου χτυπάει πάντα την πόρτα όταν σε θέλει κάτι".

Αυτό ήρθε σαν χαστούκι στον Αλέξανδρο εκείνη τη στιγμή. Συνειδητοποίησε ότι τώρα θα πλήρωνε όλα εκείνα τα πειράγματα και τα χαριτωμένα (νόμιζε αυτός) τσιγκλίσματα προς την Κυρία του. Όταν της έλεγε ότι είχε καύλες και σκεφτόταν να έσπαγε την καραντίνα για ένα γρήγορο σεξάκι με μια από τις πολλές του θαυμάστριες. Ω ναι, το αγοράκι της Κυρίας ήταν δραστήριο ερωτικά. Το ήξερε κι η ίδια. Ήταν υποταγμένο στην Κλαίρη αλλά του είχε αφήσει ελευθερίες για ξεχαρμάνιασμα τον καιρό που δε μπορούσαν να βρίσκονται. Κι η καραντίνα τούς επιμήκυνε αυτό το διάστημα. Κι ο Αλέξανδρος αναγκάστηκε να φιλοξενήσει και τη μητέρα του μια που η ίδια έμεινε ξαφνικά χωρίς την κυρία που την φρόντιζε. Από την άλλη κι η Κλαίρη αναγκάστηκε να συμβιώσει ξανά με τα δύο παιδιά της που σπούδαζαν στο εξωτερικό. Έτσι βρέθηκαν ελεύθεροι πολιορκημένοι κι οι δύο. Και βγαίναν εντάσεις μερικές φορές. Αυτή η αίσθηση του ανικανοποίητου, του να θέλεις να βρεθείς με το ταίρι σου και να μη μπορείς, να χτυπάει το καυλόμετρο κόκκινο και να μη μπορείς να κάνεις τίποτα, να σου λείπει και να μη μπορείς να τον έχεις... Και μέσα στις εντάσεις αυτές ερέθιζαν ο ένας τον άλλον με σαδιστικά δήθεν χαριτωμένα πειράγματα. Όμως στο μυαλό της ποτέ δε μπόρεσε να μπει ο Αλέξανδρος, να δει τι μπορούσε να σκέφτεται αυτό το δυναμικό θηλυκό. Και τώρα μάλλον σκεφτόταν κάτι πολύ ιδιαίτερο...

(Συνεχίζεται...)

 

Πολύ ωραία ιστορία!!
Αναμένουμε την συνέχεια!!

 

Η περιγραφή σου είναι πολύ γλαφυρή και ξεχωριστή. Κρεμόμαστε από το πληκτρολόγιό σου  

 

Το κείμενό σου είναι αρκετά μετά, από το απλώς καλογραμμένο...

 

@estarian , @dimfetishman , σας ευχαριστώ πολύ! Σύντομα κι η συνέχεια...  

@cadpmpc , με τιμά το σχόλιό σου. Σε ευχαριστώ θερμά!  

 

Μέρος Β'



- "Είσαι σίγουρη για αυτό μωρό μου; Δε θα νιώθω άνετα" της είπε με παρακλητικό ύφος.

- "Δεν είναι αυτό το ζητούμενο αγάπη μου γλυκιά" του απάντησε. "Από πότε δίνουμε προτεραιότητα στην άνεση σου;"...

Ο Αλέξανδρος κατάλαβε ότι δεν είχε νόημα να το προσπαθήσει άλλο. Ναι, προτεραιότητα είχε η επιθυμία της Κλαίρης. Η ικανοποίηση της Κυρίας του σε όποιο επίπεδο εκείνη ήθελε. Με αυτό τον τρόπο εξάλλου αντλούσε κι ο ίδιος ικανοποίηση.

- "Γονάτισε μωρό μου. Έτσι όπως σου είπα. Στα τέσσερα. Με τον κώλο σου προς την κάμερα".

Υπάκουσε. Γονάτισε με κάποιο δισταγμό. Ένιωθε αμηχανία και ντροπή. Δεν ντρεπόταν καθόλου και τίποτα όταν ήταν δια ζώσης με την Κλαίρη. Μπορούσε να γίνει άνετα το μεγαλύτερο τσουλί κι αυτό τους άναβε και τους δύο. Τώρα όμως, μόνος του στη μέση ενός δωματίου, στην στάση αυτή. Ένιωθε εκτεθειμένος κι ευάλωτος.

- "Σου είπα πόσο σε έχω πεθυμήσει αγορίνα μου;"

- "Μάλιστα Κυρία, μου το είπατε" της απάντησε. Ο ενικός κι οι γλυκές προσφωνήσεις αντικαταστάθηκαν αυτόματα από πληθυντικό και τίτλο. Δεν το είχαν ποτέ θέσει επί τάπητος το ζήτημα αυτό. Δεν τηρούσαν πρωτόκολλα και τύπους, ωστόσο τις πιο ιδιαίτερες στιγμές τους ήξεραν κι οι δύο από έναν άγραφο κι ανείπωτο νόμο ότι θα της απηύθυνε το λόγο έτσι όπως της έπρεπε.

- "Μακάρι να μπορούσες να έβλεπες τι βλέπω... Πόσο όμορφα διαγράφεται ο κώλος σου στην κάμερα"...

Παύση... Και συνέχισε:

- "Έλα, μη ντρέπεσαι... Κάνε καμάρα στη μέση σου. Σπάστην λίγο. Τούρλωσε το κωλαράκι σου ψηλά... Άνοιξε την τρύπα... Χαλάρωσε"...

Ο Αλέξανδρος υπάκουσε. Πήρε μια πιο προκλητική στάση. Εξακολουθούσε όμως να είναι σφιγμένος.

- "Χαλάρωσε μωρό μου..." του είπε αργά και με σιγανή φωνή. "Χαλάρωσε... έλα, βάλε το μεσαίο δάχτυλο του δεξιού χεριού σου στο στόμα... Σάλιωσε το καλά"

Ο άντρας υπάκουσε. Έγλειψε το δάχτυλο του αφήνοντας πάνω του όσο περισσότερο σάλιο μπορούσε.

- "Ωραία. Τώρα πήγαινε το δάχτυλο στην κωλοτρυπίδα σου. Πέρνα το χέρι ανάμεσα από τα πόδια σου ή από πίσω, όπως σε βολεύει. Σαλιωσε την τρύπα και τρίψε την λίγο".

Ο Αλέξανδρος πήγε το χέρι του από το πλάι και πίσω. Ύψωσε λίγο ακόμα τους γλουτούς του κι άρχισε να τρίβει την κωλοτρυπίδα του με το σαλιομένο δάχτυλο.

- "Βάλε το δάχτυλο σου μέσα".

Αργά αργά το δάχτυλο βυθίστηκε στη σφιχτή τρύπα.

- "Παίξε το δάχτυλο στα τοιχώματα. Στο ρυθμό που σου αρέσει μωρό μου".

Κάθε εντολή της την εκτελούσε ευλαβικά. Και πόσο γούσταρε που κάθε φορά του άφηνε και κάποιο τόσο δα μικρό περιθώριο να κάνει ό,τι του αρέσει. Φάνταζε τόσο υπέροχη και γενναιόδωρη στα μάτια του με κάτι τέτοιες ασήμαντες και χαζές λεπτομέρειες...

- "Χαλάρωσες μωρό μου;"

- "Μάλιστα Κυρία".

- "Πιάσε τη σφήνα από δίπλα σου".

Έβγαλε το δάχτυλο από πίσω του και τεντώθηκε να πιάσει τη σφήνα.

- "Σάλιωσε την και βάλτην πίσω σου".

Όσην ώρα ο Αλέξανδρος εκτελούσε τις εντολές της η Κλαίρη τον παρατηρούσε. Τον λάτρευε... Λάτρευε καθετί πάνω του και μέσα του... Το κορμί του, το μυαλό του, τη γοητεία του, το πνεύμα του, το χιούμορ του, τον ερωτισμό του, το βάθος του, τον συναισθηματικό του κόσμο... Ακόμα και τις παραξενιές του λάτρευε... Και τον κώλο του... Κι αυτόν τον λάτρευε...

Η σφήνα γλίστρησε μέσα. Το σφιχτό του κωλαράκι τη ρούφηξε και τη μάγκωσε για τα καλά. Τώρα, στραφτάλιζε ένα ψεύτικο πετράδι από πίσω σαν γαλάζιο τοπάζι. Ο άντρας στηρίχτηκε στα δύο του χέρια πλέον.

Η Κλαίρη ξαναέβαλε μουσική.

- "Κουνήσου... Χόρεψε... Κούνα τον κώλο σου..."

Ξεκίνησε να κουνιέται. Προσεκτικά μην τυχόν του έφευγε η σφήνα. Δεν ήθελε να την απογοητεύσει με τίποτα την Κυρία του. Ρουφούσε τη σφήνα μέσα του με τη μισή του προσοχή στραμμένη εκεί. Η άλλη μισή ήταν στο σπάσιμο της μέσης του. Στο λίκνισμα της λεκάνης του με το ρυθμό...

Η Κλαίρη είχε φουντώσει για τα καλά. Όχι γιατί την έβρισκε αποκλειστικά με το να τον γαμάει, όχι... Το αντίθετο μάλιστα. Τρελαινόταν όταν τη γαμούσε αυτός. Τρελαινόταν με οποιονδήποτε τρόπο την περιποιούνταν. Κι ήταν πολλοί αυτοί... Αλλά την έβρισκε εξίσου και με το να τον βάζει κάτω, να γίνεται αυτός το τσουλί της, να τον τιμωρεί για την αυθάδειά του, να τον καυλώνει ερεθίζοντας τον κώλο του... Ήταν κι οι δύο τόσο δεκτικοί κι ακομπλεξάριστοι... Είχαν ένα απίστευτα ερωτικό δέσιμο...

Όσο ο Αλέξανδρος της χόρευε στα τέσσερα η Κλαίρη γλίστρησε το χέρι της μέσα από το κιλοτάκι της. Το μουνί της ήταν μούσκεμα. Άρχισε να χαϊδεύει την κλειτορίδα της. Με καρφωμένο το βλέμμα της στο ψεύτικο τοπάζι, μαγεμένη από την ένταση των στιγμών μαλακιζόταν αργά κι ηδονικά.

- "Πιάσε το μαστίγιο" του είπε με βραχνή από καύλα φωνή.

Λίγο τεντώθηκε αυτός κι έπιασε το μαστίγιο. Μειδίασε αγγίζοντάς το. Ήταν δώρο από αυτήν. Το είχε φτιάξει αυτή για να περιποιείται το αγοράκι της, όπως έλεγε. Με μακριές δερμάτινες ουρές σε χρώμα καφέ και μαύρο και μια μεγάλη ξύλινη, κεντητή λαβή.

- "Όπως είσαι ξεκίνα να ρίχνεις βουρδουλιές στην πλάτη σου".

Στο άκουσμα των λέξεων ο Αλέξανδρος μούδιασε. Σα να τον διαπέρασε ηλεκτρικό ρεύμα. Το μυαλό του προσπαθούσε να επεξεργαστεί τα νέα δεδομένα. Ναι, του άρεσε να τον χτυπάει. Ναι, απολάμβανε την ιδιαίτερη "περιποίησή" της με χειροποίητα μαστίγια και βίτσες, αλλά... τον χτυπούσε εκείνη. Τώρα; Θα έπρεπε ο ίδιος να χτυπάει τον εαυτό του; Και πώς θα δάμαζε τον πόνο; Τι δύναμη θα έβαζε; Πώς θα διαχειριζόταν την αίσθηση του αυτομαστιγώματος; Ένιωσε να στραγγίζει το κεφάλι του από αίμα...

Η Κλαίρη ψυχανεμίστηκε την ανησυχία του . Τον καθησύχασε. Είχε έναν μοναδικό τρόπο να τον γλυκαίνει και να τον καθησυχάζει κι αυτό ήταν κάτι που ο Αλέξανδρος λάτρευε σε αυτήν. Ήταν γυναίκα με κατανόηση, δύναμη και δοτικότητα. Ήταν για αυτόν το Απόλυτο Θηλυκό. Στην αγκαλιά της ένιωθε μιαν ανείπωτη αίσθηση ασφάλειας. Του μίλησε αργά με τρυφερή, γλυκιά και σιγανή φωνή:

- "Δε θα σε αφήσω μόνο σου. Θα σε καθοδηγώ μωρό μου... Φαντάσου ότι κρατώ εγώ το μαστίγιο... Εσύ το νου σου στη σφήνα και στο κωλαράκι σου... Θα μετράω αργά... Κι εσύ θα ρίχνεις μία κάθε φορά στην πλάτη σου... Εντάξει αγαπημένο μου;"

Όταν χρησιμοποιούσε το ουδέτερο φύλο στις προσφωνήσεις της τον τρέλαινε.

- "Μάλιστα Κυρία"...

- "Μία..."

Ο Αλέξανδρος έριξε μία βουρδουλιά στην πλάτη του. Ήταν η αναγνωριστική. Δεν οδηγήθηκε εκεί που έπρεπε, δεν ήταν δυνατή. Η Κλαίρη έδειξε κατανόηση.

- "Πάμε καλύτερα τώρα. Δυνατά... Δύο.."

Το δεύτερο χτύπημα ήταν σαφώς πιο στοχευμένο. Οι ουρές αγκάλιασαν τις πλευρές του κι άφησαν ένα τραχύ ήχο που συνοδεύτηκε από μια σύσπαση του κορμιού του άντρα κι ένα βογγητό.

- "Ναι... Τρία..."

Πιο δυνατό χτύπημα και μια προσπάθεια από την πλευρά του να μη φωνάξει κι ακουστεί...

- "Συνέχισε τώρα μόνος σου αγόρι μου γλυκό... Το κάνεις υπέροχα... Είσαι χάρμα οφθαλμών..."

Η επιδοκιμασία της Κυρίας του τού έδωσε δύναμη. Κάθε φορά έβαζε τον καλύτερο εαυτό του. Η ένταση των χτυπημάτων μεγάλωνε. Η πλάτη του τώρα δεν ήταν ένας κενός καμβάς. Ήταν ένα έργο τέχνης. Ανεκτίμητο.

Η Κλαίρη μαλακιζόταν κι αυτή πιο έντονα. Έτριβε με ορμή την κλειτορίδα της. Βύθιζε τα δάχτυλα της στον υγρό και καυτό κόλπο της, γαμούσε με δύναμη το μουνί της και μετά επέστρεφε πάλι στην πρησμένη κλειτορίδα της. Η εικόνα από το αγοράκι της την είχε στείλει στα ουράνια.

Ο Αλέξανδρος άκουγε τα βογγητά της κι ήταν αυτό η μεγαλύτερη επιβράβευση για το έργο του. Ήθελε τόσο πολύ να την δει. "Αχ, μακάρι και να με αφήσει να τη δω" σκεφτόταν και δάγκωνε τα χείλια του να μη φωνάξει.

- "Σταμάτα."

Μια εκπνοή ανακούφισης βγήκε από τον άντρα. Άφησε το μαστίγιο δίπλα του και ξεκούρασε τα χέρια του ακουμπώντας και τις δύο παλάμες στο πάτωμα. Η Κλαίρη τον άφησε να πάρει μερικές ανάσες... Σταμάτησε κι αυτή να μαλακίζεται. Χρειαζόταν κι αυτή ανάσες. Με αργό ρυθμό συνέχισε τις εντολές της...

- "Σήκωσε τον κορμό σου πάνω. Αργά. Άφησε τα χέρια σου χαλαρά να πέσουν κάτω... Στηρίξου στα γόνατα και στήσου ευθυτενής. Θέλω να δω την πλάτη σου..."

Αυτός υπάκουσε. Η αλλαγή της στάσης πονούσε αλλά κι ανακούφιζε ταυτόχρονα.

- "Άνοιξε ελαφρώς τα πόδια. Όταν σου πω θα δώσεις μια ώθηση να βγάλεις ελεγχόμενα την σφήνα από τον κώλο σου. Θα την αφήσεις να πέσει κάτω. Εγώ θα τραβήξω βίντεο την σκηνή..."

Κι άλλο σφίξιμο στο στομάχι του. Τι άλλο θα του έκανε πια;

- "Μάλιστα Κυρία" της απάντησε ανοίγοντας λίγο τα πόδια.

Αυτή πάτησε το κουμπί του βίντεο και ακούστηκε η φωνή της.

- "Έλα τσουλάκι μου... Άνοιξε την τρυπούλα σου σιγά σιγά. Πάρε την πιο πρόστυχη στάση που μπορείς να φανταστείς και βγάλε τη σφήνα σου. Θέλω να τη δω να γλιστράει έξω..."

Το γεγονός ότι δε μπορούσε να δει η Κυρία του ούτε η κάμερα το κατακόκκινο πρόσωπό του τον καθησύχαζε λίγο. Αν και με όλα αυτά που είδε σήμερα δεν ήταν για εφησυχασμό. Δεν ήξερε τι μπορεί να τον περίμενε...

Άνοιξε τα πόδια του περισσότερο, έκανε μια ελαφριά καμάρα στη μέση, τούρλωσε λίγο τον κώλο του και σιγά σιγά άρχισε να χαλαρώνει το ρούφηγμα που έκανε με τον σφιγκτήρα του και να ωθεί ελεγχόμενα σαν να ήθελε να πάει τουαλέτα.

Το γαλαζοδιάφανο τοπάζι άρχισε να πλησιάζει στην κάμερα κι η σφήνα να βγαίνει αργά αργά. Με έναν γδούπο έπεσε στη μοκέτα. Η τρύπα έμεινε ανοιχτή.

Η Κλαίρη βυθίστηκε στην εικόνα αυτή... Σαν τη μαύρη τρύπα του σύμπαντος τη ρουφούσε μαγεμένη... Χρειάστηκε να ανασηκωθεί λίγο το κορμί του άντρα και να χάσει την οπτική επαφή που είχε αυτή για να ξυπνήσει από τη μαγική τούτη στιγμή.

Έκλεισε τη βιντεοσκόπηση.

- "Γύρνα μπροστά. Στα γόνατα πάλι, όχι στα τέσσερα."

Ο άντρας γύρισε. Κοιταχτήκανε. Κάρφωσαν το βλέμμα τους ο ένας στον άλλον. Δε χρειαζόταν να μιλήσουν. Μιλούσαν τα μάτια. Μιλούσαν οι εμπύρετες εκφράσεις που είχαν τα πρόσωπα τους. Μιλούσε η τεράστια και σκληρή στύση του.

- "Πάρε το δονητή."

Το έκανε.

- "Σαλιωσέ τον και βάλτον πίσω σου..."

Την υπάκουσε ξανά. Με ευλαβική προσοχή έκανε αυτό που της ζήτησε.

- "Γάμα τον κώλο σου. Στο ρυθμό που γουστάρεις."

Στην αρχή έκλεισε τα μάτια. Ντρεπόταν πάλι. Άλλο και τούτο! Σιγά σιγά όμως του πέρασε. Σε αυτό βοήθησαν τα βογγητά της που άκουσε να γίνονται όλο και πιο έντονα...

Άνοιξε τα μάτια. Την κοιτούσε μαγεμένος έτσι όπως ήταν όμορφη, ξαναμμένη, αυστηρή. Δεν έβλεπε το μουνί της. Η κάμερα την έδειχνε μέχρι το στήθος. "Γιατί μου το κάνει αυτό;" αναρωτιόταν ο άντρας. Τουλάχιστον είχε ανοίξει το πουκάμισο της και μπορούσε να δει τα πρησμένα στήθια της με τις καυλωμένες ρόγες. Με το ένα της χέρι τσίμπαγε τις ρόγες της και με το άλλο μαλακιζόταν. Η εικόνα της ήταν αλλόκοσμη. Το καυλί του πήγαινε να σκάσει. Στεκόταν ορθό αποζητώντας απεγνωσμένα ανακούφιση που όμως δε φαινόταν αυτή διατεθειμένη να του επιτρέψει. Σα να διάβασε τις σκέψεις του τον ρώτησε:

- "Θες να χύσεις μικρό σκλαβάκι μου;"

- "Σαν τρελός Κυρία μου."

- "Αν μπορέσεις θα χύσεις ταυτόχρονα ή μετά από μένα και χωρίς να αγγίξεις τον πούτσο σου. Αν δεν τα καταφέρεις θα μαλακιστείς αφού κλείσουμε και θα χύσεις μόνος σου."

Το αίμα ξανά στράγγιξε από το κεφάλι του από το μούδιασμα που ένιωσε. Από το πάνω κεφάλι του. Γιατί το κάτω πρήστηκε ακόμα περισσότερο. Ήταν έτοιμο να σκάσει.

Τα επόμενα λεπτά δε μίλησε κανείς τους. Η Κλαίρη γαμούσε το μουνί της με το χέρι της κι ο Αλέξανδρος τον κώλο του με το δονητή. Κοιτάζονταν στα μάτια και βογγούσαν από ηδονή. Οι κινήσεις γίνονταν όλο και πιο έντονες και τα βογγητά, πνιχτά μεν, γεμάτα ένταση δε...

Κάποια στιγμή η Κλαίρη φαινόταν ότι πλησίαζε στην κορύφωση. Τα μάτια της κοιτούσαν στο κενό κι η ανάσα της είχε γίνει άρρυθμη και γρήγορη. Τα βογγητά της κορύφωναν κι αυτά.

- "Χύνω μωρό μου... Χύνω καύλα μου. ΧΥΝΩ!!!" φώναξε κι αμέσως τεντώθηκε πάνω και πίσω και ποσότητες από τα χύσια της έφτασαν στην κάμερα πιτσιλώντας την. Η εικόνα αυτή ήταν αρκετή. Ο Αλέξανδρος ήταν τόσο ερεθισμένος εδώ και ώρα που με την έκβαση αυτή εξερράγη κι ο ίδιος χωρίς κανένα απτικό ερέθισμα. Τεντωμένος ελαφρά προς τα πίσω έτσι καθώς γαμούσε τον κώλο του με το δονητή, ο πούτσος του ορθωνόταν μπροστά, και βλέποντας τα χύσια της στην οθόνη να κυλάνε, χωρίς καν να έχει δει το λατρευτό του αιδοίο, συσπάστηκε το κορμί του, τεντώθηκε σαν τόξο και το πουτσοκέφαλο του άρχισε να φτύνει. Τα χύσια του πετάγονταν μπροστά. Η Κλαίρη ακούγοντας τα βογγητά του και τις πνιχτές φωνές του επανήλθε στο παρόν, γούρλωσε τα μάτια κι είδε το σπέρμα του να εκτοξεύεται στο μέρος της. Προς στιγμήν ξέχασε ότι ήταν σε κάμερα, νόμισε ότι έτσι να σκύψει θα τον πάρει στο στόμα της. Γρήγορα συνήλθε όμως και απέμεινε να χαζεύει την εικόνα... Ο πούτσος του έσταζε και γυάλιζε από το λαχταριστό υγρό του. Πόσο θα ήθελε να το πιει...

- "Ελεύθερος αγάπη μου" του είπε ξέπνοα και γκρεμίστηκε προς τα πίσω, στο προσκέφαλο, με το πουκάμισο ανοιχτό και τα στήθια της να ανεβοκατεβαίνουν προσπαθώντας να βρει την ανάσα της. Δεν ήθελε να τον ταλαιπωρήσει άλλο. Την είχε ικανοποιήσει στο έπακρο το λατρεμένο της, το υπεραγαπημένο της σκλαβάκι...

Ο Αλέξανδρος σύρθηκε με τα γόνατα μέχρι την πόρτα. Κλείδωσε. Τράβηξε ένα μαξιλάρι από το κρεββάτι του κι ακούμπησε στην πόρτα. Τα πόδια του δεν τον κρατούσαν ούτε όρθιος να σηκωθεί. Το κορμί του πονούσε κι είχε μουδιάσει. Το μυαλό του είχε αδειάσει. Όλο του το είναι είχε αδειάσει με έναν υπέροχα ηδονικό τρόπο. Την λάτρευε... Αυτή τη Γυναίκα τη λάτρευε!...

Κοιταχτήκανε για λίγη ώρα μη μπορώντας να αρθρώσουν κουβέντα. Του χαμογέλασε... Πόσο λάτρευε το χαμόγελο της... Της χαμογέλασε κι αυτός... Ντροπαλά λίγο, συνεσταλμένα...

- "Σε λατρεύω αγάπη μου γλυκιά..." του είπε τελικά.

- "Κι εγώ μωρό μου... Κι εγώ σε λατρεύω... Θεά μου..."

 

Από τις φορές που ανυπερθέτως προτιμά κανείς τις (1.000) λέξεις από τη (1) εικόνα  

 

Ωωω!!! Σε ευχαριστώ θερμά @dimfetishman ! Πολύ ενθαρρυντικό κι ανεβαστικό το σχόλιο σου!