Τούρκος αγάπησε Ρωμιά ή τα λατρευτικά σκεύη του πανταχού παρών

Θεέ μου, πόσο βαρύ χέρι έχεις, είπα βογκώντας. Ένιωσα έναν ηλεκτρισμό, η γενειάδα του σαν να φωτίστηκε, κι ο ίδιος έδειχνε κάπως ξαφνιασμένος. ‘Χριστέ μου’, κοίταξα τη στύση του – ίδια με αλόγου.

Σε λίγο καιρό, αισθητήρες στους δρόμους θα διαβάζουν τη σκέψη μας - αλλά δεν με νοιάζει! Έχω βρει θεό να λατρέψω… είναι αυτός που με χέρια από κουπιά γαλέρας με βυθίζει στα μελανά νερά και στα δουλοπάζαρα της Ανατολής.

Ίσως κάπου εκεί να λιποθύμησα, ένα δευτερόλεπτο και μία αιωνιότητα πριν και μετά, θυμάμαι να μου λέει κάτι σαν ‘ο ακόλουθος’ ή ‘ακολούθα εμού’ ή κάτι τέτοιο.

Προσπάθησε να με συνεφέρει η Αλβανίδα (Κοσοβάρα, όπως η ίδια πάντα τονίζει) καμαριέρα, παρότι σιχαινόταν κάθε πόρο της ‘θηλυπρεπής’ ύπαρξής μου.

Με τα πολλά και σε κακά χάλια άνοιξα ξανά τα μάτια μου μέσα σε μία παραζάλη από καπνούς και βροντές.

Μου πήρε κάποια λεπτά να καταλάβω, πρώτον, ότι ήμουν μπρούμητα, δεύτερον, ότι τ' όλο σκηνικό ήταν ένα νεφελώδες δωμάτιο και τρίτον, ότι ακόμα ήμουν γυμνός και σπασμένος σε χίλια κομμάτια. Με πλησίασε ένας χοντροκομμένος Κοσοβάρος, αφήνοντας τους άλλους να παίζουν χαρτιά.

‘Θα δουλέψεις για μας-σε ξέρουμε’, είπε και μου έδειξε το καβάλο του.

‘Όταν σε ρωτούν να απαντάς’ μου είπε. Ήταν χοντρός και μυώδης κι ήμουν στα πόδια του. Γύρισα ανάσκελα σαν τον Αθανάσιο Διάκο, ή, για να το πω καλύτερα, σαν να μου είχε διαπεράσει το κορμί λόγχη του Ιερού Λόχου. Έκανα κουράγιο και του ‘δειξα την επάρκεια της στύσης μου, γνέφοντας θετικά.

Έσκυψε πάνω μου σαν εκείνους τους παλιούς πετράδες που ταξίδευαν μπουλούκια από την Ήπειρο σε όλη την Ελλάδα και δομούσαν το σωρό. Ψαχούλευσε με προσοχή όλες τις πτυχές και τις κακώσεις στο κορμί μου, παιχνίδισε σαν να ήταν το γλωσσάρι κουδούνας το πουλί μου, και ξεκίνησε να ‘χτίζει’.

Πόση ώρα φαντάζεστε ότι χρειάζεται κανείς να ορθώσει τον τοίχο τού κορμιού σου;

Ακριβώς, πρώτα πρέπει να το ζήσεις!

Όταν έβαλε όλα τα κόκαλα στη θέση τους, ίσιωσε το σκελετό μου, μου είπε να πάψω να κλαίω σαν παιδί, δίνοντάς μου ένα ζεστό φιλί στο στόμα.

Εκεί θα μπορούσα να είχα πεθάνει – κάλλιστα να με σκοτώσει (ένας ευτυχισμένος θάνατος), αλλά μ’ άφησε να βυθιστώ σε έμπυρα όνειρα (ένας εφιαλτικός ύπνος).

Πρόλαβα να σκεφτώ ότι μου κάρφωναν ένα βαθύ υπαρξιακό δίλημμα: σε ποια λατρεία τώρα λάθρα θα γίνω λατρευτός;