Το αγόρι απέναντι

Το αγόρι απέναντι

Το αγόρι απέναντι το βλέπω από παιδί
Πίσω από τα κάγκελα με τα ψηλά σύρματα
Σκουριασμενα πια, τα βαλαν οι γονείς του για όταν ήταν ακόμη παιδί. Για να είναι και για να νιώθουν κι οι ίδιοι, φυσικά, ασφαλείς.
Δεν τα έβγαλαν ποτέ. Ξεχάστηκαν κάπου, φαίνεται, μες την πολλή τους ασφάλεια.

Το αγόρι απέναντι είναι πια στην εφηβεία. Ένα ψηλολιγνο παλληκάρι που δεν μιλάει πολύ, ίσως και να μη μιλά καθόλου. Κάνει ιδιαίτερα μαθήματα στο σπίτι, οι γονείς του φορούν μάσκα, συχνά πυκνά του φωνάζουν να είναι επιμελής.

Τις περισσότερες φορές κάθεται με τις ώρες πίσω από τα κάγκελα με τα ψηλά σύρματα και αγναντεύει στη σιωπή.
Τα σύρματα είναι ψηλότερα από αυτό, ακόμα και τώρα που έχει ψήλωσει τόσο - πάντα ψηλότερα από αυτό, τα σύρματα.

Το αγόρι απέναντι συνήθιζε να με κοίτα
Να με κοίτα όταν καπνίζω, όταν συνευρίσκομαι με φίλους, όταν τρώω, όταν τραγουδάω, σπανίως όταν χορεύω, όταν απλώνω ρούχα, όταν εργάζομαι, όταν βαριέμαι, όταν φροντίζω τα λουλούδια, όταν λιαζομαι, όταν αγναντεύω, όταν απολαμβάνω να είμαι γυμνή.

Τι να σκέφτεται για μένα το αγόρι απέναντι;
Και ρωτώ επειδή συνειδητοποίω πως το αγόρι απέναντι ίσως με γνωρίζει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον στον κόσμο.

Και - τι παράξενο - δεν θα γνωριστούμε ποτέ.

(Κι ας είμαστε ο καθρευτης της ίδιας φυλακής)


Το κοριτσι απέναντι

Στο σπίτι θυμάμαι από μικρός τα σύρματα που είχαν βάλει οι γονείς για να είμαι ασφαλής. Μέναμε στον 2ο όροφο και ήταν λογικό. Τους το είχαν προτείνει οι γείτονες έμαθα αργότερα. Κάποια συλλογική κοινωνική τρέλα μετέτρεπε τα μπαλκόνια σε κοτέτσια, μετά από ένα περιστατικό με ένα παιδί που σκαρφάλωσε και σκοτώθηκε.

Έβγαινα στην βεράντα να παίξω και ήμουν εγώ ο ήλιος και οι σκιές από τα σύρματα. Στην αρχή ήταν και αυτές μέρος του παιχνιδιού. Βόλευαν κιόλας. Κλωτσαγα την μπάλα παουερρειντζερς που μου είχαν πάρει οι γονείς και εκεί που σφιγγοταν το στομάχι μου ότι θα φύγει η μπάλα κάτω την έσωνε ο τερματοφύλακας, το σύρμα.
Αν γλιστραγα στα νερά που είχε ρίξει η μαμά για να δροσίσει τα πυρακτωμένα πλακάκια, τα μεσημέρια του καλοκαιριού, άπλωνα χέρι και το σύρμα άπλωνε και αυτό και με κράταγε όρθιο. Με κοίταζε και το κορίτσι από απέναντι. Δεν θα ήθελα να ρεζιλευτω.

Με τον καιρό μεγαλωσα και η μπάλα έσκασε, την πετάξαμε. Δεν πολυχωραγα άλλωστε να παίξω στην βεράντα. Ούτε ήμουν τόσο αδέξιος για να γλιστράω με το παραμικρό πια. Έβγαινα τα απογεύματα και καθόμουν να βλέπω τον ήλιο να δύει. Έκλεινα μια το ένα μάτι και μια το άλλο έκανα πως η τρυπουλες στο σύρμα ήταν κυάλια που μου επέτρεπαν να βλέπω πιο μακρυά.
Κι όμως με έπιανα να κοιτάω το μπαλκόνι απέναντι και να περιμένω να δω το κορίτσι. Είχε αρχίσει να καπνίζει. Δεν είχα δοκιμάσει ποτέ αλλά ήθελα να το μοιραστώ μαζί της.

Καπου καπου ερχονταν και φιλοι στο σπίτι της, κάθε Τρίτη και Παρασκευή απόγευμα φρόντιζε τα λουλουδια της. Το μόνο χρώμα που είχε η απέναντι πολυκατοικία έτσι όπως την έβλεπα αναμεσα στα σύρματα. Αν ο αέρας κινούνταν με μια συγκεκριμένη κατεύθυνση ορκιζόμουν οτι τα μύριζα, εναλλαξ και ταυτόχρονα, σε εναν χορό με το δικό της άρωμα.

Η ζεστη δεν ειναι το φόρτε μου. Αν ημουν καλοκαιράκιας ήταν εξαιτίας της. Τα καλοκαίρια φορούσε ελάχιστα ρούχα και τα μάτια μου χάιδευαν τις άκρες του σώματός της, οταν στεκόταν, όταν καθόταν με τα πόδια στα κάγκελα, όταν ήταν οκλαδόν και διάβαζε το βιβλίο της. Τα σύρματα που ήταν πάντα πιο ψηλά από μένα, εξαφανίζονταν και ήμουν εκεί. Έξω από το κελί μου και μέσα στο δικό της, την είχα αγκαλιά και αυτή ήταν πάνω μου.

Κάποιες φορες περιφερόταν ολόγυμνη. Είχε μια απίστευη φυσικότητα που σε σύγκριση με τις άλλες φορές φαινόταν ότι τα ρούχα της την δεσμευαν. Δεν ήταν για πολύ αλλά ήταν τότε που ο χρόνος πάγωνε και το 1 δευτερόλεπτα ήταν 1 λεπτό. Ένιωθα ενοχές που την κοίταζα αλλα δεν ήταν κάτι που μπορούσα να ελέγξω. Ποιος θα μπορούσε;
Ώρες ώρες σκεφτόμουν ότι το έκανε επειδή ήξερε οτι την βλέπω. Οτι ήθελε να ημουν περα απο τα σύρματα, εκεί μαζί της.

Τι να σκέφτεται για μένα το κορίτσι απέναντι;
Και ρωτώ επειδή σκέφτομαι πως το κορίτσι απέναντι ίσως να το γνωρίζω καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον στον κόσμο.

Το κορίτσι απέναντι δεν ξέρει ότι κάθε φορά που εμφανιζόταν ήταν ο δεσμοφύλακας που μου εκοβε τα σύρματα και μου λεγε "Πάμε".

Τι παράξενο. Λες να μην γνωριστούμε ποτέ;


Μια παράδοξη συνομιλία
Στον Χώρο πέρα απ' τον τόπο και τον χρόνο
Το λες και Ποίηση.

By @Ellie & @johnkrops