Το βράδυ που γάμησα το καλοριφέρ μου

To βράδυ που γάμησα το καλοριφέρ μου


Η κάψα των τοίχων μου έβγαλε τη μπλούζα
Έμεινα σχεδόν γυμνός
Σχεδόν
Σχεδόν μόνος
Σχεδόν άντρας
Σχεδόν ζωντανός
Και άγγιξα διερευνητικά το μέταλλο
Και ζεμάταγε.

Πώς γίνεται αυτό;
Αυτό; Αυτόνομη. Αυτά δεν πάνε μαζί
Η αυτόνομη αυτή θέρμανση αυταπόδεικτα αυτοματοποιεί τις επιλογές μου.
Αυτοβούλως
Επιλέγω αν τα καλοριφέρ ζεσταίνονται
Ή μένουν κρύα
Αναλόγως με την αυτορυθμιζόμενη αυτογνωσία της διάθεσής μου.

Ο διακόπτης λέει «πεθάνετε». Αυτά γιατί ζουν;
Αύριο πρέπει να μιλήσω στον διαχειριστή
Τον οποίο έχω φαντασιωθεί ότι δολοφονώ
Στραγγαλίζοντάς τον μέσα στο ασανσέρ.
Κάποιο πρόβλημα με το κύκλωμα του λέβητα, κύριε διαχειριστά,
Αλλιώς δεν εξηγούνται
Η ανυπακοή του διακόπτη
Η κόλαση των τοίχων μου.

Το ξημέρωμα ιδρώνω,
Πετάω τα σκεπάσματα στα οποία
Ακόμα προσπαθώ να μυρίσω τα πλευρά της
Μπορεί να ζέσταιναν
Αυτά τα όνειρά μου, και όλα
Να ήταν εφιάλτης.

Αλλά όχι:
Η γάτα που συμμάζεψα απ’τους δρόμους πριν λίγους μήνες
Δεν αντέχει το καμίνι
Δε μπορεί ούτε καν να ουρλιάξει
Στο λαρύγγι της έχει γίνει
Κατολίσθηση
Αίματος
Και δε μπορεί ούτε καν να ουρλιάξει
Με παρακαλάει μόνο
Να την αφήσω να πηδήξει απ’το παράθυρο
Για να σωθεί απ’την κόλαση.

Δοκιμάζω να γυρίσω εκείνους τους σκληρούς διακόπτες
Να κλείσω το κάθε σώμα
Το κάθε ένα ξεχωριστό σώμα
Ξεχωριστά

Τίποτα. Τα πάντα. Καίνε.

Ξημερώνει ένας φωτεινός θάνατος
Ο υδραυλικός ζεματίζεται μαζί με τον ηλεκτρολόγο
Τρώνε ο ένας τα χέρια του άλλου
Για να αιμορραγήσουν και να πεθάνουν
Λίγο πιο γρήγορα
Μήπως γλιτώσουν απ’τις φλόγες
Του σπιτιού μου.

Κάτω στο δρόμο
Το αυτοκίνητό μου ανατινάζεται
Διαμελίζοντας αδέσποτα πτηνά
Και γλάστρες με βασιλικούς.
Με καλούν απ’το γραφείο
Για να μου πουν ότι ο υπολογιστής μου έλιωσε.
Ακόμα, παρατηρείται καθίζηση του δρόμου
Σε όλο το μήκος της καθημερινής διαδρομής
Από την μία πόρτα μου στην άλλη.

Ούτε οι προσευχές
(Οι ίδιες που είπαν οι νομάδες που είδαν
Πρώτοι το μετεωρίτη)
Δε φέρνουν αποτέλεσμα
Και φαίνεται ότι θα επιβιώσω μόνο εγώ από τη
Φωτιά.

Με μιας αφήνω να πέσει
Το τελευταίο προπύργιο:
Χώνω το πέος μου ανάμεσα στις ράβδους
Κάνω έρωτα γλυκό στο ζεματιστό
Σίδερο.
Το σπέρμα μου παγώνει πάνω στη φλόγα.

Δε χρειάζεται να είναι κανείς ιδιοφυία
Για να καταλάβει ότι ο πυροσβεστήρας
Είναι τα σωθικά του σκιάχτρου που βλέπω κάθε
Πρωί στον καθρέφτη.

Γαμάω τα καλοριφέρ μου ένα-ένα.
Εξαντλημένος,
Σωριάζομαι στο πάτωμα και αγναντεύω
Τα παγάκια να αγνοούν τη βαρύτητα
Τα ταβάνια να αποκτούν
Κοιτάσματα ουρανίου
Σαν τετράγωνες
Σιβηρίες.