Το δώρο

Part I, Introducing

Δεν ξέρω αν οι γυναίκες χωρίζουν τους άντρες σε κατηγορίες. Δεν ρώτησα ποτέ. Αν το κάνουν κάτι μέσα μου,μου λεει ότι οι κατηγορίες αυτές δεν είναι ίδιες με αυτές των αντρών.

Εδώ που τα λέμε και οι χαρακτηρισμοί που χρησιμοποιούν οι άντρες δεν είναι απαραίτητα κοινοί. Όλοι όμως εννοούν το ίδιο όταν λένε "γυναίκα για κρεβάτι" ή εναλλακτικά για γαμήσι/σεξ. Αυτός ο τύπος γυναίκας δε σε προδιαθέτει να στρώσεις το δρόμο που πατάει με ροδοπέταλα, αλλά να τη βάλεις κάτω και να της τινάξεις τα πέταλα.

Απλά και μόνο με το που θα τη δεις. Επί τη εμφανήση, που λένε. Δεν έχει να κάνει με το αν ειναι καλή στο κρεβάτι, δεν μπορείς να το ξέρεις αυτό με την πρώτη ματιά. Δεν έχει να κάνει με τεχνικές, δεν έχει να κάνει με έρωτες, δεν έχει να κάνει με τίποτα πάρα μόνο με μια και μοναδική, πάντα την ίδια επιθυμία. Να τη γαμήσεις.

Αυτός ο τύπος γυναίκας δεν συναντάται παντού ολούθε. Προφανώς υπάρχουν πολλές αξιόλογες γυναίκες, που θα μπορούσες να τις συμπαθήσεις ή να τις εκτιμήσεις, είτε που θα μπορούσες να τις ερωτευτείς ή να τις ποθήσεις. Γυναίκες για κρεβάτι όμως είναι λίγες.

Όταν θα τη δεις δε θα πεις οτι ειναι ωραία γυναίκα, άλλωστε μπορεί και να μην είναι. Θα γυρίσεις στον εαυτό σου με ειλικρίνεια και θα πεις:
ΑΥΤΗ, ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΗ ΓΑΜΗΣΩ

Υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων σε συνεργαζόμενη εταιρία η Κατερίνα. Αν και με ρίχνει μερικούς πόντους, άντε βαριά πέντε, δε με ενοχλεί καθόλου. Κατά κανόνα το να θεωρήσω γοητευτική μια γυναίκα ψηλότερη από εμένα είναι εξαιρετικά σπάνιο. Εντάξει, πρώτο μπόι δε με λες άλλα από την άλλη δε μπορεί να με χαρακτηρίσει κάποιος κοντό.

Η Κατερίνα λοιπόν, είναι μια γυναίκα που αν μου ζητούσε κάποιος να πω κάτι για αυτή θα απαντούσα με τέσσερις λέξεις:
ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΗ ΓΑΜΗΣΩ

Παντρεμένη, στα χρόνια μου, μάλλον λίγο μικρότερη, δεν παίρνω και όρκο. Το φλερτ είναι αναπόσπαστο κομμάτι του χαρακτήρα της. Δε μπορώ να τη φανταστώ να μη φλερτάρει. Κάθε δευτερόλεπτο. Με το σώμα, με τα μάτια, με τον υπέροχο λόγο της. Ίσως βέβαια το κάνει και για αυτοεπιβεβαίωση, who knows.

Το κακό για εμένα και τον όποιον άλλο στη θέση μου, και καλό για τον άντρα της, μάλλον, είναι ότι μόνο φλερτάρει. Αν ανταποκριθείς ανεβάζοντας στροφές πατάει φρένο.

Το βλέπεις, το μυρίζεις, το αισθάνεσαι ,που έλεγε και η διαφήμιση κι έτσι δεν προχωράς, αφήνοντας ανοιχτά δύο ενδεχόμενα, με πιθανότερο το δεύτερο. Ή περιμένεις μια εξαιρετική ευκαιρία για να κάνεις την ύστατη προσπάθεια ή δε γαμάς.

Και επειδή όπως είπε ο μέγας Εγώ, όταν θέλουμε κάτι πάρα πολύ, το ίδιο το σύμπαν θα του γαμήσουμε το σπίτι αν δεν φροντίσει να το αποκτήσουμε, έγινε το θαύμα!

Η τουλάχιστον έτσι νόμιζα στην αρχή. Βλέπεις, το λες και θαύμα όταν ξαφνικά εκεί που τα λέτε με το Κατερινάκι η συζήτηση πάει ξαφνικά στο σεξ. Όχι εσκεμμένα, άλλα αυτό δεν είχε σημασία. Και εκεί που πίνεις τη μπύρα σου σου πετάει ένα "Έχω σαδομαζοχιστικές φαντασιώσεις", κατά λέξη η άτιμη, και κοντεύεις να πνιγείς.


Χαρές και πανηγύρια! Μέχρι που ακούγοντας παρακάτω διαπίστωσα ότι δεν ανταποκρίνομαι στις προδιαγραφές της φαντασίωσης.
Πρώτον, δεν μου αρέσει να μου βάζουν πράγματα στον κώλο και δεύτερον, δεν έχω μουνί.

Συνεχίζεται...

 

Part II, Η απόφαση

Κάποτε πίνοντας καφέ με μια φίλη, μιλώντας περί κομενακίων, μου είπε πόσο όμορφο και σέξυ θεωρεί έναν κοινό μας γνωστό. Στην ερώτηση τι περιμένει για να κάνει παιχνίδι μου απάντησε ότι δεν είναι ιδιαίτερα έξυπνος.

Στην ένσταση μου, ότι εγώ τον βρίσκω περισσότερο έξυπνο από τον μέσο όρο, απάντησε ότι εγώ, κατά κανόνα, βλέπω τον γραπτό του λόγο στο Facebook. Έχει χρόνο να σκεφτεί πριν πατήσει το enter, να βαλει σε μια σειρά τις σκέψεις και αν χρειαστεί να πατήσει delete.

Όταν όμως μιλάς μαζί του κολλάει. Δεν εχει το χρονο που χρειάζεται για τα παραπάνω, ούτε ένα delete στη διάθεσή του. Εκεί καταλαβαίνεις ότι υπάρχει πλήρης αναντιστοιχία με τον γραπτά του.

Κατάλαβα ακριβώς τι εννοεί. Μπήκα στα παπούτσια της που λένε. Εντάξει, 41 νούμερο, ζορίστηκα λίγο, αλλά ευτυχώς δεν χρειάστηκε να τα φοράω για ώρα.

Το γαμώτο είναι ότι με την ατάκα που μου πέταξε το Κατερινάκι, μπήκα και στα παπούτσια του όμορφου και σέξυ κοινού γνωστού. Εντάξει, όμορφος και σέξυ ήμουν κι από πριν, μπορούσα να το διαχειριστώ, αλλά άλαλος σαν τα χείλη των ασεβών δεν συνηθίζω να είμαι.

Και ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι τα παπούτσια του μάλλον είναι στο νούμερο μου. Έμεινα εντός τους μέχρι το τέλος της συζήτησης.

Ποια συζήτηση δηλαδή, ο Θεός να την κάνει. Η Κατερίνα, έλεγε, ελεγε, έλεγε κι εγώ άκουγα, άκουγα, άκουγα.

Όχι ότι είπε και λίγες μαλακίες. Δεν είχε ιδέα τι ήθελε να κάνει και πως. Κι εγώ; Ούτε τα αυτονόητα. Ούτε να της πω, να της εξηγήσω ,να φροντίσω να την κάνω να καταλάβει ότι από εμένα μπορεί να μάθει δύο, πέντε, δέκα, πράγματα για τη φαντασίωση της.

Να κάνω την φαντασίωση να φουντώσει μέσα της μπας και την κάνουμε μόνιμη συζήτηση και καταλήξουμε κάπου. Η ύστατη προσπάθεια που λέγαμε κι εγώ δεν έκανα τίποτα για να μη τη χάσω.

Ουφ.. βαθιές ανάσες. Τώρα που έκατσα κι εγω μπροστά στον υπολογιστή έχω το χρόνο για να βάλω σε σειρά τις σκέψεις μου.

What if... της έκανα δώρο τη φαντασίωση της; Θα πρέπει να εξασφαλίσω ότι δεν θα πει όχι. Γίνεται; Σε μεγάλο ποσοστό ναι.

Για να κάνουμε ένα δώρο σε κάποιον πρέπει να το βρούμε πρώτα... Όχι, πρώτα πρέπει να ξέρουμε τι ψάχνουμε. Και ξέρουμε τι ψάχνουμε όταν ξέρουμε τι θέλει, τι χρειάζεται, τι ονειρεύεται.

Πώς θα περιέγραφε αυτή τη γυναίκα που ονειρεύεται να στραπονιάσει; Ψηλή, κοντή, γεμάτη, αδύνατη; Ξανθιά, μελαχρινή; Η ερώτηση που έπρεπε να κάνω, και δεν έγινε ποτέ. Τα παπούτσια που λέγαμε.

Με την ερώτηση ξεκινάω λοιπόν, το 'χω! Σκέφτομαι την γνωστή ατάκα σε my edition:
Και το Κατερινάκι γάμησα και αυτή πραγματοποίησε την φαντασίωση της κι όλοι καλά περάσαμε, είχα σχέδιο!

Πιάνω το κινητό. Μήνυμα.
"Ποτέ σε βολεύει να πάμε για καφέ;"
Περιμένω απάντηση. Χωρίς καμία αγωνία. Όπως και να έχει θα πάμε. Δεν περιμένω ναι ή όχι.

Όλα καλά! Ε.. χμμ... Καλή η φαντασίωση, τώρα πρέπει να βρω ένα τρόπο να χωρέσω κι εγώ μέσα. Αυτό θέλει λίγη δουλειά...

Συνεχίζεται....