Το θέλημα μου

Δεν ήμουν σίγουρος. Δεν ήμουν καθόλου σίγουρος γι’ αυτό. Δεν ήξερα γιατί το ήθελα. Όμως το ήθελα. Ήταν ένα τραγούδι μέσα μου δακρυσμένο και χαρούμενο που πέθαινε να ολοκληρωθεί, να πάψει να είναι αίσθηση κι εσωτερικές πιθανές αλληλεπιδράσεις και να γίνει ζωντανό μέρος ανθρώπων πραγματικών.


Ένας που έβλεπε τα πράγματα απέξω θα έλεγε πως είμαι διχασμένος, ότι δεν ξέρω τι θέλω, ποια προτιμώ. Δεν ήταν θέμα προτίμησης, ήταν μόνο ζήτημα τι ακριβώς ήθελα να κατέχω και αυτό καθόριζε τους στόχους μου, όσο και τις βάσεις μου. Την είχα δίπλα μου, την είχα από κάτω γιατί αυτό που επιθυμούσα ήταν την ολοκληρωτική κατοχή της, να είναι το σιμά μου, το μέσα μου, το πάνω μου, το από κάτω μου, το για όσο μου. Να είναι εκείνη που ειδικά επιθυμούσα να ξεσκίζω, να συγκεντρώνω και να διαλύω τα κομμάτια της γιατί μου είχε παραδοθεί και δεν επιθυμούσε τίποτα λιγότερο και όλα τα περισσότερα που οι λέξεις αδυνατούσαν να εκφράσουν. Ήταν εκείνη που δεν πρόσεχε τα λόγια μου για να τα θυμάται και τα μετέτρεπε μέσα της σε μια συνεχή ουσία του ποιού μου και λειτουργούσαν όπως οι λέξεις οι ίδιες δε γίνονται ποτέ παντοτινές, παρά αποστάγματα καλολαδωμένων σημείων, γιατί αυτό ήθελα εγώ. Να είμαι, μέσα της. Να είμαι η καρδιά και το αίμα, στην καρδιά και στο αίμα της, να είμαι η εικόνα μέσα στην εικόνα του μυαλού της.


Και η άλλη τι ακριβώς ήταν αυτό που ήθελα να κατέχω. Μου διέφευγε κάτι εδώ, ή ήθελα να μου διαφεύγει. Είχα ορθωθεί από πάνω της απ’ την αρχή. Ήμουν μέσα στο μυαλό της, στο φακό που είχε αρχίσει να βλέπει τα πράγματα, στα τραγούδια μου που με έβρισκε μέσα τους, στις θέσεις μου που γίνονταν καλειδοσκόπια, στις λέξεις μου που με ξεχώριζαν ανάμεσα σε χιλιάδες, σε ένα παγκάκι και μια απαγγελία, ή σε πολλές, σε ένα φεγγάρι που φωτογραφήθηκε αποτυχημένα και μισά, αλλά δεν έπαυε να είναι η σκέψη μου που έκανε επιθυμητό να αποτυπωθεί, σε ένα τοπίο που ήταν απαίτηση από μέσα προς τα έξω να χαρτογραφήσει μια διαδρομή μαζί μου. Ήταν η απόρριψη όλων των άλλων, ήταν πως ήμουν το μυαλό μέσα στο μυαλό. Ήμουν οι λέξεις μέσα στο βιβλίο που όριζα εγώ κι αγοραζόταν ψάχνοντας να με βρει μέσα. Ήταν οι πάσες που έβρισκα τον εαυτό μου μέσα στα λόγια της, ήταν η αποδοχή εκπαίδευσης που δεν ειπώθηκε ποτέ.


Fever is growing in their veins

Flashlights cold eyes

Back to the start

Take a coin for your game

The game sucks your luck

Press all buttons down to play

Like a drug - like a derailing train

Falling in the trap of these games


Δεν υπήρχε καμιά μάχη, δεν υπήρχε κανένα λάθος, υπήρχε μόνο ότι ήθελα εγώ. Στα ψέματα δεν ήταν τίποτα. Κι όλα είχαν τη σημασία που ήθελα εγώ την κάθε στιγμή. Ήταν να γεύεσαι τη δύναμη που είναι καθαρή, να μην επιτρέπεις παρά να επικεντρώνεσαι και να επικρατείς πέρα από κάθετί, μέσα στο κάθετί, να μην υπάρχουν σκηνικά και σκηνές, όλα να είναι ένα θέμα που δε βολεύεται για να προσαρμοστεί μέσα σε χρώματα, ή διαφορετικά τοπία, δεν ήταν κάτι που ήθελε να ταιριάζει, δεν ήταν κάτι που του χρειαζόταν να το μιμούνται ή να το κατανοούν. Ήταν το δικό μου και αυτό κατείχε τα τραγούδια, την άμμο της ερήμου, τα άνθη σε μια αλτάνα την άνοιξη, τα μπατζάκια του εργάτη που πάει στη δουλειά, το τραγούδι για τα δάκρυα των δέντρων, την κούπα του καφέ πάνω στο τραπέζι της κουζίνας, τους υποκριτές εν γνώσει τους πάνω στη σκηνή που θα κατέβαιναν για να συνεχίσουν να υποκρίνονται και να μην το ξέρουν, ήταν το αληθινό που δε χρειαζόταν να δικαιολογείται. Ήταν το θέλημα μου. Βούληση πάνω στη νόηση, πάθος μέσω πόνου.


- Είσαι έτοιμη να φύγουμε;

- Ναι τα έχω πάρει όλα.


Lights in the demonstration

Fights are all around

Signs of a generation

New ways must be found

'Cause they wanna be free, baby

They wanna be free


Το δωμάτιο δεν το ξεχώριζε από χιλιάδες άλλα ίδια με αυτό. Η γνωστή νοοτροπία των πεντάστερων, απαλά χρώματα, ποιοτικά υλικά, βαριά για να μοιάζουν έστω ποιοτικά, άξια εμπιστοσύνης και φροντίδας. Δε θα έφτιαχνα ποτέ έτσι το δωμάτιο μου, τα απρόσωπα χαλαρωτικά δε μου ταιριάζουν, παρά σαν συμβιβασμοί της στιγμής για την επιθυμία των απαιτήσεων ενός πανάκριβου δωματίου της ανώτερης βαθμίδας, όλα να είναι τέλεια, ειδικά οι μεγαλύτερες παράλογες ιδιορρυθμίες της στιγμής, που υπάρχουν εκεί, γιατί περιμένω να τις πάρω, που αν δεν τις πάρω θα γίνουν απαραίτητες σαν την ανάσα, ακόμα κι αν φεύγοντας δεν τις ξανασκεφτώ ποτέ πια, δε διανοηθώ καν να αναζητήσω τέτοια πράγματα.


- Μας έκλεισα για αύριο το βράδυ στο a la carte του παραλιακού εστιατορίου.

- Α τι φαγητό έχει; Είναι θεματικό;

- Δεν ξέρω ακριβώς. Πρόσεξα ένα κρύο γκασπάτσο για πρώτο, τα υπόλοιπα δεν τα θυμάμαι, δεν έδωσα και σημασία.

- Γιατί έτσι θα πάμε; Κι άμα έχει κανένα πιάτο μανιτάρια και φράξει η τραχεία σου πάλι, ή αν σε κάποιο πιάτο υπάρχει μαρούλι και μου προκαλέσει ξανά δυσπεψία;

- Έχουν και σε email τις αλλεργίες μας και επίσης το έγραψα στα registration. Θα μπορούσες να έχεις προσέξει τι γράφω, τουλάχιστον για το δικό σου.

- Δεν πρόσεξα. Υποτίθεται ήρθαμε να χαλαρώσουμε.

- Αν πρόσεχες δε θα χαλάρωνες; Ή μήπως χαλαρώνεις όταν δε σε νοιάζει τίποτα απ’ ότι κανονικά θα σε ενδιέφερε;

- Κάτι τέτοιο, ναι δε με νοιάζει, μόνο αυτό το υπέροχο περιβάλλον με συνεπήρε εξ’ αρχής.

- Αυτό δε σε σταμάτησε όσο συμπλήρωνα τα registration να κοιτάς τις ειδοποιήσεις του fb στο κινητό σου.

- …


- Ωραίο ήταν το νερό, αναζωογονητικό.

- Ναι ήταν υπέροχα.

- Να κάνουμε ντους σύντομα, στις 9.00 έχουμε κλείσει στο a la carte και δεν πρέπει να αργήσουμε.

- Τι σόϊ χαλάρωση είναι αυτή αν πρέπει να είμαστε συνεπείς;

- Όταν κοιμάσαι σταματάς να εκπνέεις;

- …

- Όταν περπατάς κλείνεις τα μάτια;

- …

- Όταν γράφεις ένα ποίημα αντί για ένα μέηλ της δουλειάς

- Εντάξει κατάλαβα.

- Γιατί με διακόπτεις για να πει τα δικά σου;

- Γιατί έγινες σαφής.

- Δηλαδή;

- Τι δηλαδή;

- …

- Δε θα μου πεις;

- …

- Εννοώ πως οκ θες να μη χαλαρώνουμε ποτέ, αυτό θα γίνει.

- Αυτό ήταν το νόημα;

- Ναι αυτό καταλαβαίνω εγώ.

- Διαρκώς θέλεις όλα να αποκτούν μια επιγραμματική φύση, έστω κι αν αυτή δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

- Τι μου λες!

- Είσαι τεμπέλα και δε σ’ αρέσει να σκέφτεσαι. Αλλά αυτό το έχουμε πει πολλές φορές. Και μάλλον δε θα σταματήσουμε να το λέμε.

- Δεν είμαι τεμπέλα, διαρκώς δουλεύει το μυαλό μου.

- Τότε σου είναι αδιάφορα αυτά που λέω.

- Όχι, καταλαβαίνω.

- Ναι. Εν προκειμένω, σε ξαναρωτάω τι;

- Σου αρέσει γενικά να είσαι συνεπής όταν στο ζητούν, επειδή πρέπει.

- Όταν μου το ζητούν; Επειδή πρέπει;

- Ναι αυτό.

- Μη με ξαναδιακόψεις αφού σου είναι αδύνατο να σκεφτείς. Εκτός κι αν δεν έχουν καμία σημασία αυτά που προσπαθώ να σου πω, οπότε και τι σημασία είχε να το κάνεις θέμα.

- Συγνώμη εντάξει; Φυσικά και έχει σημασία κάθετί που μου λες. Έχω καταλάβει τι εννοείς, δε μου αρέσει να λέω πολλά.

- Εγώ όμως θέλω να είμαι σίγουρος πως συνεννοούμαστε. Περιμένω.

- Θέλεις να το κάνεις γιατί σου αρέσει και σε συνδέει με το ποιος είσαι γενικά.

- Θέλω να το κάνω επειδή έτσι θέλω. Όμως κι η ερμηνεία σου μου αρέσει. Το να ανακαλύπτεις τις προεκτάσεις μου, τις προεκτάσεις που επιδιώκω για εμάς, με ικανοποιεί.


Μου αρέσει να της γαμάω τον κώλο όπως είμαστε βρεγμένοι μέσα σε μπανιέρα. Να την ακινητοποιώ με τα χέρια της πάνω στα πλακάκια, ενώ πέφτει πάνω μας το νερό απ’ το ντους και να την καρφώνω μια κι έξω. Το χέρι μου ήταν μπροστά και τσίμπαγα άγρια την κλειτορίδα της. Της άρεσε να την προσέχω, να με ενδιαφέρει να χύνει, αλλά αυτό ήταν το tip, αυτό που έπαιρνε μέσα της και άλλαζε τα μάτια της, που έπαιρνα αυτό που ήταν διαθέσιμο μου, δικό μου, που ήταν εκεί για ‘μενα, να τη χρησιμοποιώ κι έτσι να με φροντίζει, να αποδέχομαι το σύνολο ως κάτι φυσικό, ως μια προέκταση, ως επιθυμητό, ως μοναδικά επιθυμητό.


- Γιατί έπρεπε να κάνουμε όλο αυτό το δρόμο με τα πόδια;

- Για να περπατήσουμε, μου αρέσει.

- Ναι αλλά δυσκολεύομαι, με ξεκώλιασες.

- Οκ.

- Δε σε νοιάζει;

- Σταμάτα να γκρινιάζεις επιτέλους! Άστο πίσω για λίγο.

- Συγνώμη έχεις δίκιο.


- Μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;

- Πάντα μπορείς.

- Μα δε μου απαντάς πάντα.

- Μερικές φορές χρειάζεται να κατανοήσεις πως η ερώτηση περιέχει την απάντηση. Το κάνεις συχνά. Άλλωστε με τόσες ερωτήσεις που απαντούν σε ερωτήσεις, θα έπρεπε να το έχεις καταλάβει.

- Με τρελαίνεις.

- Ναι και;

- Μόνο γι’ αυτό δε μου απαντάς πάντα;

- Όχι. Δε με ενδιαφέρει πάντα να το κάνω. Δεν έχει κάτι να μας προσφέρει.

- Ναι αλλά όταν ζητάω κάτι σημαίνει πως

- Σημαίνει πως θες να γεμίσεις το κενό με ανοησία σαν επιβεβαίωση πως υπάρχεις για ‘μενα.

- Να ρωτήσω τώρα;

- …

- Για ποιο λόγο το γύρισες στο παγωμένο εκείνη την ώρα;

- Τι ένιωσες;

- Τι ένιωσα;

-…

- Κοκάλωσα, τσίτωσα και το ένιωθα να με πονάει από παντού, να με γεμίζει, να σκάει μέσα μου ενώ με κάρφωνες, καθηλώθηκα. Ολοκληρώθηκα και τίποτα άλλο δεν είχε σημασία.

- …

- Τι;

- Ξέρεις.

- Και θα περιμένεις μέχρι να το κάνεις;

- Ναι θα περιμένω.

- Ίσως να μην είναι τόσο πολύ.

- …

- Στο ξανάπα πως μπορεί να είναι λιγότερο και πάλι δεν αντέδρασες.

- Το γεύομαι, το νιώθω. Δε χρειάζεται να πω λέξεις.

- Σε θέλω τρελά.

- Για όσο.


And the time will come

Not far away

When we're on the run

Don't dare to stay

But there's no chance to escape

When the tears of the trees

Falling down on earth

Now it's time to return


Το σημείωμα πίσω απ’ την απόδειξη έλεγε απλά: << ήξερα πως ήσουν εσύ πριν σου δείξω ποιος είμαι, ποιοι είμαστε. Το νούμερο του μπανγκαλόου το βλέπεις >>


Η κοπέλα ασυναίσθητα θυμήθηκε την επιμονή στις ιστορίες του για την ίσια μέση, αισθάνθηκε το βλέμμα του χωρίς καν να ξέρει αν βρίσκεται ακόμα στο τραπέζι, ή αν έχει ορατότητα στο ταμπλό, ένιωσε γυμνή στη στολή του ξενοδοχείου, ανασηκώθηκε τραβώντας πίσω τους ώμους κι ισιώνοντας τη μέση της, ένας πόνος ανακουφιστικός, σαν το πρωινό ανακλάδισμα… πόσο κουρασμένη ήταν, πόσο εξοργισμένη με την οικονομία στις ενέργειες των συναδέλφων της που την ανάγκαζε να κάνει περισσότερα εκείνη κι ας μην ήταν πραγματικό παράπονο, ας ήταν μόνο ένα ανικανοποίητο μέσα της που άλλοι προωθούνται για τους λάθος λόγους και πάλι αυτή η εντύπωση πως διάβαζε τις σκέψεις της…


When I hear your voice in my loneliness

I look back and see my memories

I take a little look back

Just a little look back

Remember she's fire and water in one

A hunter who kills or a prey on the run

It's just a little look back

Just a little look back

Everytime my thoughts

Bring me back to you


Έβγαλε το παντελόνι, το πουκάμισο, το γιλέκο, τα δίπλωσε και τα κρέμασε στις θέσεις τους στην καρέκλα κοντά στο παράθυρο, να ξεμυρίσουν ως το πρωί. Το πρωί… ένα ακόμη πρωί που θα ερχόταν και πως θα την έβρισκε, θα ήταν άραγε αλλαγμένη… Τουλάχιστον φέτος έμενε μόνη. Όταν είχε έρθει η στιγμή, ήταν σα να βρισκόταν μέσα της, να υπήρχε η δύναμη του μυαλού του να της λέει α διεκδικήσει αυτό που της αξίζει, το δικό της κι αισθάνθηκε τη δύναμη της, αυτή που της έδειχνε πως είχε μέσα της, ανάμεσα σε λέξεις και σε όχι λέξεις και φέτος ζούσε μόνη, οπότε ό,τι κι αν γινόταν αυτό το είχε, ήταν δικό της. Δικό της; Χαμογέλασε και της ήρθε να κλάψει. Κάτι ήθελε να σπάσει. Δεν ήρθε μόνος του. Γιατί το έκανε αυτό; Γιατί μαζί της. Ναι ήξερε ποια ήταν. Έμοιαζε τόσο δική του, τόσο υπήρχε το βλέμμα του μέσα από τα μάτια της, μιλούσε η καρδιά του στην καρδιά της κι εκείνη δεν το είχε αυτό. Ήθελε άραγε να το ‘χει… όχι, ίσως όχι. Ήταν η δύναμη στο μυαλό του, ήταν πως ήξερε ότι δε μπορούσε να ολοκληρωθεί μέσα της κι όμως ήταν σα να αναδυόταν από μέσα της σαν το χέρι του να ήταν στο δικό της, σαν διαρκώς ο δείκτης του να της έδειχνε όλα αυτά που δε μπορούσε να της μάθει, αλλά εκείνη έπρεπε να τα δει, το μυαλό του ήταν εκεί, μια μικρή αμυχή μέσα στο δικό της. Ήθελε, πόσο ήθελε να γονατίσει μέσα του, να γίνει ένας στρόβιλος στο μυαλό του, που θα την καπακώσει, θα διαλύσει τα πάντα. Δε θα πήγαινε, δεν ήθελε να πάει. Εκείνη ήταν εκεί. Θα πήγαινε.


What you do to me is voodoo

I'm the puppet in your hand

If you stick a nail inside it

I can feel the pain it sent


The moon will be my witness

when I break your magic spell

Take care of what I give you


Ήταν προσεκτική. Δεν έπρεπε να τη δουν να πηγαίνει προς τους χώρους των πελατών. Ειδικά που το σκεπτικό ήταν οι υπάλληλοι να μοιάζουν με υπαλλήλους, να μην είναι ποτέ άνθρωποι χωρίς στολές, ένα όριο που όφειλε να τηρεί. Αισθανόταν όμορφη, αλλά κουρασμένη, πως ακόμα και το άρωμα που είχε βάλει, ή το ίδιο το χτένισμα, ήταν βαριά, την εξουθένωναν περισσότερο. Εκείνη ήταν εκεί και θα ήταν ξεκούραστη, σίγουρα την είχε χρησιμοποιήσει, αν ήταν αυτή η λέξη, ίσως να μην ήταν, ίσως … δεν ήξερε τι ίσως. Είχε ανάγκη να μιλήσει μέσα της. Αισθανόταν πως του έκανε μια τιμή που ποτέ δε θα μάθαινε, αλλά κάπως θα την ήξερε. Να μιλάει μέσα της, να μην αφήνει την παράλογη σιωπή να την κοροϊδεύει πως δεν ήταν αυτή και η από μέσα της.


Κι η πόρτα άνοιξε.


- Τι έγραψες στην απόδειξη;

- …

- Αυτή ήταν έτσι;

- Πολύ δραματικό, μη γίνεσαι γελοία.

- Κοίτα με. Κοίταξε με… σε παρακαλώ.

- Ναι;

- Σε παρακαλώ μην το κάνεις αυτό

- Ποιο;

- Σε παρακαλώ

- Θα φύγεις απ’ το δωμάτιο;

- Όχι! Με τίποτα.

- Επομένως, είσαι έτοιμη.

- Έτοιμη για τι;

- Για να ικανοποιηθω.

- Θα μας πάρεις; Αυτό θέλεις; Τόσο μαλάκας είσαι;

- Αυτή είναι η απάντηση;

- Όχι. Δεν είναι. Εσύ είσαι το ασυνήθως, δε θα μπορούσε να είναι τόσο απλό.

- Άρα;

- Δεν ξέρω τι κάνεις, δεν ξέρω γιατί.

- Αν χρειαστεί να το μάθεις, ξέρω εγώ πως θα γίνει, ή πότε.

- Το ξέρω.

Ακούστηκε ένας ήχος απαλός, πνιγμένος


Η πόρτα άνοιξε


Όταν η μια αντίκρισε την άλλη με την κάσα να τις χωρίζει αισθάνθηκα το ηλεκτρικό ρεύμα, το μαγνητικό πεδίο σ’ έναν άξονα. Με κοίταξαν κι οι δυο. Πέρασε μέσα. Στάθηκαν κι οι δυο μπροστά στην καρέκλα που καθόμουν. Δεν κουνήθηκα απ’ το σημείο που καθόμουν. Παρά μόνο έστριψα τσιγάρο, άνοιξα το μπουκαλάκι με το ουίσκι κι ήπια μια γουλιά.

- Είμαστε το ίδιο;

Καμιά δε μίλησε. Συνέχιζα να τις κοιτάζω έντονα χωρίς κάποια να έχει παραπάνω ποσό απ’ τη ματιά μου.

Πόδια λύγισαν και κάθισαν στα γόνατα τους. Αλλά τα μάτια έμειναν καρφωμένα πάνω μου.


- Δε θα την αγγίξω.

Ξέρανε κι οι δυο πως απευθυνόμουν και στις δυο, καμιά δε θ’ άγγιζα.

- Όμως θέλω να σε διαλύσω, θέλω να μου ανήκεις, θέλω να πιεις ως τον πάτο τα σπέρματα μου.

Ξέρανε κι οι δυο πως απευθυνόμουν και στις δυο, καμιά δε θ’ άγγιζα.


Η μια είχε το δικαίωμα.

Η άλλη δεν είχε το δικαίωμα.

Καμιά δεν είχε το δικαίωμα.

Εγώ είχα το δικαίωμα.

Καμιά δε θ’ άγγιζα.


Τα χέρια της τυλίχτηκαν στο λαιμό της άλλης. Τα μάτια της ήταν έτοιμα να πεταχτούν έξω. Ίσως αν πετάγονταν έτσι που έμεναν καρφωμένα σε εμένα, να συγκρούονταν με το πρόσωπο μου να χάνονταν εκεί για πάντα. Τα μικρά δαχτυλάκια με δυσκολία έκλειναν μέσα τους ολόκληρο το λεπτεπίλεπτο λαιμό. Κράτησε το ένα της χέρι μπροστά και το άλλο το τράβηξε. Έσπρωξε την άλλη και την έστησε τεντωμένη με τον πήχη της. Την έφτυσε στο πρόσωπο. Τα σάλια είχαν φτάσει κάτω απ’ τα μάτια και κυλούσαν προς το στόμα.

Τα σάλια αυτά ήταν δικά μου.

Άνοιξε το στόμα της κι η γλώσσα της τα συνάντησε. Στιγμιαία πέρασε η αηδία απ’ το βλέμμα της και μετά ανατινάχτηκε η δύναμη. Τα μάτια έλαμψαν και γεύτηκε τα σάλια της άλλης, τα σάλια μου.

Εγώ δε θ’ άγγιζα καμία.

Το χαστούκι ήταν ηχηρό. Η ισορροπία προς στιγμή φάνηκε να αποκαθιστάται.

Αυτό ήταν το χαστούκι μου.

Τα μάτια άστραψαν και η λύσσα αναδύθηκε. Το χαστούκι ήχησε δυνατά.

Αυτό ήταν το χαστούκι μου.

Συνέχισαν να χαστουκίζουν η μια την άλλη.

Πέταξα μπροστά τους το φλόγκερ με την ασημένια λαβή.

Αυτό ήταν το φλόγκερ μου.

Το έπιασε πρώτη και το κράτησε κτητικά στα χέρια της. Ξανάφτυσε την άλλη.

Αυτά ήταν τα σάλια μου.

Ανασηκώθηκε και μαζί σηκώθηκε κι η άλλη.

Αυτή ήταν η ανασυγκρότηση μου.

Τη χαστούκισε ξανά. Την έφτυσε ξανά.

Η άλλη στεκόταν ίσια, ακίνητη.

Αυτό ήταν η ισχύ μου.

Χτυπούσε το φλόγκερ στον αέρα, τα μάτια της άλλης δεν ξεκολλούσαν απ’ τα δικά της.

Αυτή ήταν η σκέψη στο αίσθημα μου.

Ύστερα λύγισε και κάθισε κάτω.

Αυτή ήταν η επιλογή μου.

Έβγαλε τη μπλούζα της χωρίς καμιά προσπάθεια ερωτικής νωχέλειας και στη λιτότητα βρώμαγε καλό ερωτισμό. Δε φορούσε σουτιέν. Κι η άλλη βρέθηκε πίσω της. Με κοίταξε στα μάτια. Δεν έκανε τίποτα μόνο συνέχιζε να με κοιτάζει.

Εγώ δε θ’ άγγιζα καμία.

Έπεφταν ριπές φωτιά. Οι ώμοι ντύνονταν στο άλικο, τα φιλήδονα χείλη γυάλιζαν και συνεχώς η γλώσσα έβγαινε και τα ‘κανε δροσερά, τα μάτια δεν ανοιγόκλειναν.

Αυτή ήταν η δύναμη μου στη δύναμη μου.

Αυτή ήταν η σύνδεση στην ακαταδεξιά μου.

Πέταξα μπροστά της τη σφήνα.

Ανασηκώθηκε ενώ η άλλη δε σταμάτησε να τη μαστιγώνει και γυρνώντας τις έφαγε στα στήθη, στο πρόσωπο, στο στόμα, στο κεφάλι. Μα δε σταμάτησε, δεν έκανε ελιγμό, δεν έχασε το στόχο της. Βρέθηκε πίσω απ’ την άλλη που συνέχιζε να κοπανάει τον αέρα και έβαλε το χέρι στη μέση της και με το άλλο της κάρφωσε μαχαίρι στον κώλο τη σφήνα. Κι άλλη δε σταμάτησε. Άνοιξε μόνο λίγο τα πόδια και γεύτηκε την εισβολή. Κι η άλλη βρέθηκε ξανά μπροστά της να την κοιτά στα μάτια και να δέχεται τις πληγές που δεν της γίνονταν. Μετά με κοίταξε στα μάτια. Ξαναστράφηκε στην άλλη κι ήταν σα να επέστρεφε στην επιλογή μου. Βαριανάσαινε, βογκούσε, ανοιγόκλεινε τα μάτια.

Αυτή ήταν η επιλογή μου.


Έσκυψε το πρόσωπο και κοίταξε το έδαφος από κάτω της. Η άλλη σταμάτησε να κουνάει μανιασμένα το μαστίγιο. Γονάτισε και στάθηκε με τα γόνατα της αντικριστά και κολλητά με της άλλης. Τα χείλια τους ενώθηκαν.

Αυτή ήταν η συμφιλίωση μου.


Εδώ δεν υπάρχουν εξηγήσεις.


Αυτό είναι το θέλημα μου.