Το καλάμι και η κεραλοιφή

Όπως πάντα υπάρχει πραγματικό γεγονός πίσω από τα γραπτά μου. Απλά το έχω αποδώσει λογοτεχνικά...

Κοίταξα έξω. Ήμασταν σε ένα ήσυχο, σκοτεινό επαρχιακό δρόμο με ελάχιστη κίνηση γεμάτο με καλαμιές δεξιά και αριστερά. «Σταμάτα εδώ», διέταξα τον MIguel. Δίστασε προς στιγμή. «Κάνε ότι σου είπε η Κυρία μου» την άκουσα να λέει και γέμισα χαρά: υπάκουσε! Το αυτοκίνητο στάθμευσε σε ένα μικρό πλάτωμα. «Εσύ» είπα απευθυνόμενη στο μουγκό, τυφλό και κουφό οδηγό και σωματοφύλακα της «δώσε μου το μαχαίρι σου.».

Για πρώτη φορά αντέδρασε σε κάτι και γύρισε και με κοίταξε έκπληκτος. Αναρωτήθηκε σίγουρα πως κατάλαβα ότι ήταν φορτωμένος. «Βλακάκο πάνω σου έχεις ένα πιστόλι κάτω από την αριστερή μασχάλη σου. Στην δεξιά έχεις τρεις ή τέσσερις γεμιστήρες. Στο πόδι δεμένο ένα δεύτερο όπλο, μάλλον περίστροφο. Στην μέση σου, πίσω στην πλάτη, ένα μαχαίρι, ένα πτυσσόμενο γκλομπ κι ένα σπρέι, μάλλον πιπεριού.Οπότε για να μην σου πάρω το πιστολάκι σου και το βάλω στον κώλο σου κάνε αυτό που σου λέω μαλάκα.».

Έμεινε άναυδος κι εγώ κέρδισα εάν όχι τον σεβασμό του, σίγουρα την προσοχή του. Τώρα πως τα ήξερα αυτά; άλλη ιστορία… Το θέμα είναι πως υπάκουσε, μετακινήθηκε στο κάθισμα του κι έβγαλε από την θήκη ένα δίκοπο μαχαίρ με πλακέ λαβή και μου το παρέδωσε κρατώντας το, όπως έπρεπε, από την λάμα. «Προσέξτε, κόβει σαν ξυράφι.». Το έπιασα, ήταν πραγματικά ένα εξαιρετικό δείγμα μεταλλουργίας του Τολέδο με δαμασκηνό ατσάλι. «Βγες έξω Catalina», την διέταξα. Το έκανε και την ακολούθησα.

Της παρέδωσα το μαχαίρι και της είπα: «Τώρα πήγαινε και κόψε ένα όμορφο καλάμι, ευλύγιστο αλλά και δυνατό, περίπου ένα μέτρο μήκος και φέρε μου το.». Έβαλε τα κλάματα αλλά δεν είπε τίποτα και πήγε προς τα καλάμια. Βρήκε ένα, ήταν όπως ακριβώς έπρεπε, το έκοψε, το έφερε στο μήκος που της ζήτησα και το καθάρισε. Δακρύζοντας ήρθε προς εμένα «Το καλάμι στο στόμα γλυκιά μου», την διόρθωσα. Εκτέλεσε άμεσα αυτό που της είπα. Έφτασε μπροστά. «Τώρα γονάτισε και δώσε μου το μαχαίρι.».

Έπεσε στα γόνατα, κατέβασε το κεφάλι και μου πρόσφερε το μαχαίρι με τα δύο της χέρια. Το πήρα και το επέστρεψα στον ιδιοκτήτη του που μας παρατηρούσε άναυδος. «Γύρνα μπροστά σκουπίδι και μην τολμήσεις να γυρίσεις. Παρεμβαίνεις μόνο εάν δοκιμάσει κάποιος να μας διακόψει.», του είπα. Ένευσε καταφατικά και χαμογέλασε. Είχα κερδίσει και τον σεβασμό του πλέον…

Επέστρεψα στην σκλάβα μου. Πήρα το ραβδί στα χέρια μου. Το δοκίμασα στο μηρό μου. Ήταν τέλειο! «Catalina τώρα θα σε τιμωρήσω. Καταλαβαίνεις γιατί;». Πάντα με το βλέμμα χαμηλωμένο μου είπε: «Διότι ενώ είχατε δώσει εντολή να πληρώσετε εσείς τον λογαριασμό, εγώ σας προσέβαλα με την ανυπακοή μου. Συγνώμη Κυρία!»

Τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι πια. «Καλόδεχτη η συγνώμη σου αλλά η τιμωρία παραμένει. Είκοσι χτυπήματα για το λάθος σου. Σήκω, κατέβασε το εσώρουχο και το καλσόν, ανέβασε την φούστα σου, άνοιξε την πόρτα και πάρε θέση, με τα χέρια στο κάθισμα.». Αργά, τελετουργικά, σπαρακτικά σχεδόν, το έκανε… «Μέτρα τώρα βρωμοκόριτσο. Σε κάθε χτύπημα θα λες πως θα είσαι ένα υπάκουο κορίτσι.»

Πήρε θέση κι άρχισα να την χτυπάω. «Ένα, θα είμαι ένα υπάκουο κορίτσι!» , το καλάμι ξανάπεσε στα κωλομέρια της «Δύο, θα είμαι ένα υπάκουο κορίτσι!», «Τρία, θα είμαι ένα υπάκουο κορίτσι!». Τέσσερα, πέντε δέκα. Ο κώλος της είχε γίνει κατακόκκινος, τα γόνατα της άρχιζαν να λυγίζουν και ενστικτωδώς προσπαθούσε να προστατευτεί. «Στην θέση σου ανυπάκουο πλάσμα! Δέξου με στωικότητα την τιμωρία σου!» την διέταξα.

Προσπάθησε εάν και δεν κατάφερε πολλά πράγματα…. «Δεκαπέντε, θα είμαι ένα υπάκουο κορίτσι!» ούρλιαξε και ο ιδρώτας, εκτός από τα δάκρυα έτρεχαν από ολόκληρο το κορμί της. Σε κάθε επαφή της αυτοσχέδιας - αλλά εντελώς λειτουργικής - βίτσας τιναζόταν πια, ενώ σταγόνες από αίμα έκαναν την εμφάνιση τους εκεί που οι γραμμές διασταυρώνονταν… Είχαμε όμως σχεδόν τελειώσει. «Είκοσι, θα είμαι ένα υπάκουο κορίτσι!» ψέλλισε και έπεσε στα γόνατα.

Από συλλογή ανέκδοτων διηγημάτων μου.

 

Τίποτα. Εγώ θα πω: ευχαριστώ…

 

Μακάρι να πάνε όλα καλά και να εκδοθούν…

Και θα σου δώσω εγώ στα χέρια σου αντίτυπο με αφιέρωση…

 

θέλω να θέσω ένα σημαντικό ερώτημα... Η κηραλοιφή είναι απ του Βελόπουλο;;

 

Ωωωω

 

Στο διήγημα; Από τα χεράκια της γιαγιάς… η μυστική γνώση που περνά από θηλυκό σε θηλυκό…