Το φάντασμα μιας ανάμνησης που δεν γεννήθηκε... ακόμη

Τα περισσότερα πράγματα είναι α ή μη α. Λογικό. Μια από τις αρχές της Λογικής, κατ’ Αριστοτέλη, είναι ότι κάτι δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα και υπό την ίδια έποψη α και μη α, «το αυτό άμα υπάρχειν τε και μη υπάρχειν αδύνατον, τω αυτώ και κατά το αυτόν».

Κάπου στη ζώνη του λυκαυγούς, όμως, εκεί που όπως λέει ένας φίλος ξενύχτης «αυτό δεν είναι πολύ νωρίς το πρωί αλλά πολύ αργά το βράδυ», δεν ξέρω κατά πόσον αυτή η δεύτερη αρχή μπορεί να βρει το πεδίο εφαρμογής της. Τουλάχιστον όχι σήμερα.

Στη φευγαλέα ανάγνωση μακροσκελών σελίδων, αρκεί μια φράση, δυο λέξεις για την ακρίβεια για να δημιουργήσουν μια ανάμνηση. Μόνον που αυτή η ανάμνηση είναι για κάτι που δεν είχε γίνει. Τουλάχιστον όχι ακόμη.

Λέγεται εύκολα. Το έλεγα κι εγώ πολύ εύκολα. «Ποτέ μη λες ποτέ». Ναι, λέγεται εύκολα αλλά από το να το λες έτσι, σαν εύκολο τσιτάτο μέχρι πραγματικά να το κάνεις στάση ζωής είναι… μια ολόκληρη ζωή.

Τέλος πάντων με τα φιλοσοφικά…

Έχω βυθιστεί. Είναι ζωντανό. Έχει όλα τα στοιχεία της ανάμνησης. Θυμάμαι τα πάντα. Τους ήχους, τις μυρωδιές, τις φωνές, τις μουσικές… Ό,τι δίνουν σαν Input οι πέντε αισθήσεις. Με μια και μόνη λεπτομέρεια: δεν έχει συμβεί. Είναι φάντασμα. Έχει ανοίξει όμως το πέπλο του και με έχει τυλίξει μέσα.

Είναι νύχτα. Είναι καλοκαίρι. Είναι ψηλά. Έχει κόσμο. Έχει μουσικές στα όρια του εξωτικού. Έχει χαμόγελα. Έχει δυνατές φωνές. Χαρούμενες. Έχει γεύσεις. Πικάντικες και δυνατές. Έχει οινοπνεύματα. Αρωματικά, δυνατά. Μεθυστικά. Εκ του μέθεξη; Δεν ξέρω. Μετέχω πλήρως. Είμαι ένα με αυτό. Ο μουσικός ρυθμός χτυπάει μέσα μου σαν παλμός φλέβας.

Τα ρούχα θροΐζουν, δεν είναι κάτι παραπάνω από πανιά. Σταλαγματιές του ιδρώτα, όμως, διατρέχουν τη σπονδυλική μου στήλη, την κάθετη κοιλάδα του στέρνου που ξεκινά από το λαιμό και καταλήγει στον αφαλό. Χορεύω. Αργά. Γρήγορα. Κεφάτα. Μελαγχολικά. Όλα. Μιλήσαμε πολύ. Παρ’ όλα αυτά, τα περισσότερα τα είπαμε τώρα που σταματήσαμε να μιλάμε. Έτσι όπως καθόταν όρθιος απέναντι, μισοστηριγμένος σε ένα ψηλό σκαμπό, χαμογέλασε. Έκανε νόημα να αφήσω το ποτήρι. Διέτρεξε με το δάχτυλό του τη φλέβα πάνω από την παλάμη μου που πετούσε. Μέχρι να κατέβει στο άνοιγμα του αντίχειρα. Και τότε έκλεισε το χέρι του πάνω από το δικό μου και με τράβηξε.

Χορεύουμε. Κάθε λάτιν ρυθμό. Έτσι κι αλλιώς είμαστε μακρυά, πολύ μακρυά. Στην άλλη όχθη της μεγάλης θάλασσας που κάποτε νόμισαν για όριο του κόσμου. Κι ακόμη πιο πέρα. Χορεύουμε μακρυά. Χορεύουμε χέρι χέρι. Χορεύουμε σώμα με σώμα. Το χέρι ανεβοκατεβαίνει από την πλάτη μέχρι τη μέση. Στην στροφή που μέλλει να είναι η τελευταία εκεί πάνω, το χέρι δίνει περιστροφή στο σώμα. Τώρα χορεύουμε πλάτη με στέρνο. To χέρι ανεβοκατεβαίνει από την κοιλιά μέχρι το στέρνο. Και ξανά. Μέχρι που σταματάει στο λαιμό μου. Κλείνει γύρω του σαν μέγγενη. «Ήρθε η ώρα να φύγουμε».

Κάτω στο δρόμο ακούγεται ακόμη η μουσική από τον δεύτερο όροφο. Όλα είναι μια φιέστα στους δρόμους. Είναι περασμένα μεσάνυχτα αλλά οι δρόμοι παραμένουν φιέστα. Στον αέρα πλανάται μια μυρωδιά οινοπνεύματος. Μάλλον ρούμι; Δεν ξέρω. Οι μελωδίες φτιάχνουν ένα ατελείωτο σάουντρακ.

Η είσοδος είναι μικρή. Η σκάλα στενή. Ξύλινη. Και τρίζει. Το δωμάτιο έχει ανοιχτό παράθυρο. Μπαίνει ένας αέρας που δεν θυμάμαι να έχω ανασάνει ποτέ στα μέρη που έχω πάει, είτε παραθαλάσσια, είτε στα υψόμετρα. Η κουρτίνα θροΐζει, όπως τα ρούχα.

Ποια ρούχα; Δεν τα θέλω, βγάλε τα. Εξάλλου δεν είναι και πολλά, δεν θα σε δυσκολέψει. Κλείνει το δρόμο μου. Ποιο ντους; Δεν σε είχα να σου αρέσουν τα ντους πριν, λέει. Ναι, δεν μου αρέσουν όντως. Αλλά… δεν σε ξέρω… καταλαβαίνεις… είναι θέμα savoir… Άστο.

Στροφή σαν την έσχατη του χορευτικού μέρους. Το χέρι επιστρέφει στο λαιμό. Η ασφυξία που αρχίζει να προκαλεί είναι ηδονική. Μιλάει μέσα στα μαλλιά μου.

• Το ήθελα…
• Κι εγώ…
• Από πότε;
• Δεν ξέρω, μάλλον από τις πρώτες αράδες…
• Κι εγώ…

Το χέρι του στο λαιμό. Σφίγγει κι άλλο. Γίνεται δυνατό.

Το χέρι μου στο μηρό. Όσο πιο δυνατό το πνίξιμο, τόσο πιο απαλό το χάδι με τις άκρες των νυχιών.

Το χέρι του στο στήθος. Σφίγγει. Κι άλλο.

Ψάχνω το άλλο χέρι του. Το γλείφω. Ρουφάω τα δάχτυλα. Βαθιά. Έχει γεμίσει σάλια. Αν θέλει υγρά, υποθέτω τα θέλει όλα. Δεν τον είχα ποτέ να τον πειράζουν τα υγρά.

Στροφή. Πισωπατήματα με τη μια γλώσσα να βρίσκεται σχεδόν στο απέναντι λαρύγγι. Και το ανάστροφο. Βρίσκω στο κρεβάτι. Με σταματάει στην καθιστή θέση το στρώμα. Δεν ξέρω αν το είχε υποθέσει ποτέ αλλά δεν μου αρέσει η καθιστή θέση.

Στα γόνατα. Όχι, τα δάχτυλα δεν ήταν ακριβώς το σημείο του σώματος που άρμοζε. Παρεκτός στα προκαταρκτικά. Έχει γεμίσει σάλια. Και δάκρυα.

Κλείνει τα χέρια στα μάγουλα και με τραβάει στο κρεβάτι.

Ούτε το στόμα ήταν ακριβώς η υποδοχή του σώματος που άρμοζε. Παρεκτός στα προκαταρκτικά…

Το φως του ήλιου ανακλά στην απέναντι τζαμαρία. Βγήκαμε από τη ζώνη του λυκαυγούς. Το φάντασμα με πέταξε απότομα από το πέπλο του. Η ανάσα μου όμως είναι κοφτή. Ξέπνοη.

Πώς γίνεται ανάμνηση κάτι που δεν έχεις ζήσει; Ω, είναι απλό υποθέτω. Η Λογική ανατέλλει μαζί με την Παρασκευή. Κάτι που δεν έχεις ζήσει ακόμη. Ποτέ μην λες ποτέ. Δεν είναι εύκολο τσιτάτο. Είναι η ζωή. Πρόσεχε τι εύχεσαι. Γιατί το πιο δύσκολο δεν είναι να μείνει ευχή. Είναι ότι μπορεί να πραγματοποιηθεί…

 

....

Εξάλλου, « τα όνειρα δεν είναι αρκετά μεγάλα, αν δεν σε τρομάζουν..»