Υπηρέτης 2 αφεντάδων

Τον Στράτο τον είδα πρώτη φορά στο Τμήμα όταν πήγα να βγάλω τη νέα ταυτότητα. Μία εβδομάδα μετά τον σέρβιρα τυχαία στο 24/7 καφέ που δουλεύω. Την πρώτη φορά φορούσε στολή, την άλλη όχι. Είχε στρογγυλό και πρόσχαρο πρόσωπο που τελείωνε σχηματίζοντας μία ανεπαίσθητη γωνία – σαν πινελιά. Τώρα που το σκέφτομαι, πρώτα με τράβηξε η στολή και μετά η πινελιά, κι έτσι αγκιστρώθηκα.

Ήταν χαράματα, λιγοστή πελατεία. Κάθισα κοντά του. Αποδείχτηκε ότι μέναμε στην ίδια συνοικία και του αστειεύτηκα ότι θα μπορούσα να του φέρνω τον καφέ στο σπίτι. Σε λίγο έφυγε έχοντας μαζί και τον αριθμό μου.

Πήγα να τον βρω – μου τηλεφώνησε. Φορούσα κοντό σορτσάκι και φανελάκι – έκανε ζέστη. Έβγαλα και τα παπούτσια για να μην λερώσω. Με υποδέχτηκε πρόσχαρος και ελαφρώς ιδρωμένος όσο και η μέρα. Είδα πάνω στο τραπέζι τις χειροπέδες και ασυναίσθητα έψαξα για το περίστροφο.

Αράξαμε στο σαλονάκι. Χωρίς περιστροφές, αστειευόμενος, του είπα ότι μάλλον έχω φετιχισμό με τις στρατιωτικές στολές. Εκείνος φορούσε μία μπεζ φόρμα. Τι άλλο θέλεις να μου πεις εκτός ότι σου αρέσουν άνδρες με στολή, με ρώτησε εμφανώς σοβαρός. Αλλαγή κλίματος.

Είχα διπλώσει σαν στάρλετ τις γάμπες μου πάνω στον καναπέ και τριβόμουν. Τις κατέβασα.

Αλλά πριν μου πεις, πρόσθεσε, θα σου περάσω τα βραχιόλια στα χέρια – να είσαι πιο όμορφη! Σηκώθηκε, πήρε τις χειροπέδες απ’ το τραπέζι και μου τις πέρασε πισθάγκωνα. Καθόμουν όπως και πριν, μόνο που είχα τα χέρια πίσω – σιγά τη διαφορά…

Αλλά είχα καταπιεί τη γλώσσα μου. Ένιωσα να καίω και να χαμηλώνω το βλέμμα απέναντι σε ‘κείνον. Δεν πειράζει, είπε, θα μιλήσω εγώ. Αν θέλεις να ‘υπηρετήσεις’ στο ‘Σώμα’, γέλασε, κάθε φορά που θα έρχεσαι εδώ, πρώτα θα ακουμπάς σ’ αυτό το τραπέζι πεντακόσια ευρώ. Θα σου περνάω τα βραχιόλια και θα περιμένεις, άπραγος και αποκλειστικά δικός μου – κατανοητό; Αυτό θα κρατήσει όσο πω εγώ – μετά βλέπουμε.

Βγήκα στο δρόμο λίγο-πολύ ζαλισμένος. Αν ήθελα να συναινέσω σ’ αυτό το bizarre, οπωσδήποτε χρειαζόμουν να βρω και άλλη δουλειά. Συμβουλεύτηκα την καύλα μου και συναίνεσα!

Άλλαξα σπίτι, βρήκα μία υπόγεια τρύπα χωρίς μπάνιο. Μάζευα τα κόπρανα σαν τις κυρίες που ξημερώματα κάνουν το ίδιο στους σκύλους τους. Ξέρω θα έπρεπε, κι εγώ καμιά φορά βαριέμαι.

Έπιασα δεύτερη δουλειά στην λαχαναγορά, πληγιάζοντας διπλά το εγώ και το κορμί. Δύο φορές το μήνα ακούμπαγα από πεντακόσια ευρώ πάνω στο τραπέζι τού Στράτου, τις μοναδικές φορές που βλεπόμασταν. Πάντα δεμένος πισθάγκωνα στην ίδια θέση, πάντα σαν χαμηλοβλεπούσα παρθένα μπροστά στον βαρβάτο γαμπρό. Καμιά φορά έμενα λίγο παραπάνω, άλλη φορά με έδιωχνε στο πεντάλεπτο. Πάντα σκληρός, αμίλητος κι αποκαρδιωτικός.

Ένα ξημέρωμα με ξεροβόρι, ο λαχαναγορίτης για τον οποίο δούλευα, έβαλε δύο κονιάκ να πιούμε με έχωσε στο αυτοκίνητο και τραβηχτήκαμε σε ένα ξενοδοχείο ψηλά στην Πειραιώς. Πήγα κάτι να πω, αλλά σώπασα. Όσο ανεβαίναμε του έδειξα τη στύση μου και έβγαλε κάτι μαύρα νύχια προϊστορικού αρπαχτικού.

Όταν μπήκαμε ξανά στ’ αμάξι, έβγαλε ένα κατοστάρικο. Σε θέλω δική μου σκύλα, είπε και μ’ άφησε στην επόμενη γωνία.

Υπηρέτης δύο αφεντάδων, λοιπόν, πάντα αυτά είναι τα μπλεξίματα με τις ‘γκομενοδουλειές’, ακούστηκα να μονολογώ στο ψόφο του πρωινού.

Μία μέρα μετά, μπαίνοντας στο διαμέρισμα του Στράτου ένιωθα πιο ‘αεράτη’. Άφησα τα δίδακτρα και κάθισα σταυροπόδι χωρίς να το καταλάβω. Το κατάλαβε ο Στράτος, που δίστασε προς στιγμής να μου περάσει χειροπέδες.

Ήταν μία στιγμή ελευθερίας αφιερωμένη στη νέα γενιά!