Ψυχισμός των σ

Άκου, δεν ξέρω τι ακριβώς είμαι, τι θέλω, δεν ξέρω που θέλω και αν θέλω να πάω, δεν είμαι σίγουρη πια…πάω με φρένα κομμένα

Νιώθω:

Εντελώς ρευστή κι ευάλωτη, το μέσα μου σαν άμορφος χυλός, όποτε κοιτάζω, μου χαμογελάει γλυκά το χάος..

Η απουσία ιεράρχησης με καθηλώνει, επηρεάζομαι από τα πάντα, μου είναι υπερβολικά δύσκολο να με ελέγξω, ψάχνω τρόπους διαρκώς, γίνομαι καταναγκαστική, αυτοκαταστροφική, αυτοσουμπάρομαι, αυτομαστιγώνομαι, γίνομαι ο πιο αυστηρός κριτής στον εαυτό μου, φοβάμαι, έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση , έχω ασάφεια για την εικόνα μου, νοιώθω σαν χαμαιλέοντας, προσαρμόζομαι παντού, ψάχνω στους άλλους την αποδοχή και την επιβράβευση, δίνομαι ολοκληρωτικά στις σχέσεις μου, τόσο που χάνω κομμάτια μου αν δεν με προσέξουν. Με τον καιρό έχω δημιουργήσει ένα αρκετά σκληρό περίβλημα, για προστασία. Δεν είμαι σίγουρη για τα όρια μου, αν έχω και ποια είναι. Μόλις έμαθα να λέω όχι.

Μπαίνω σε χώρους με κόσμο και σχεδόν πάντα μπορώ να νιώσω τις σκέψεις τους, με μια ματιά. Αν τύχει και συναντήσω άλλο σ η επικοινωνία μας συνήθως είναι δύσκολη, διαισθάνομαι το δικό τους χάος και μπλοκάρω..

Okay, κάποιος εδώ θα μπορούσε να πει ”κοπελιά άι πάγεναι σε έναν γιατρό’’, δεκτό κι αυτό φυσικά.

Θα ήθελα τις σκέψεις σας και τα συναισθήματα σας.

Πως λειτουργεί ο ψυχισμός των σ;

 

κατανοώ πως το λαικ μου είναι άχρηστο... μα μετά από αυτο το μόνο που μπορώ να σου προσφέρω είναι την κατανόηση μου και την συμπαράσταση μου.
σου εύχομαι υπομονή και ηρεμία στην ζωή σου.
ολα θα έρθουν στην ώρα τους.
μπορώ να σου πω με σιγουριά πως για γιατρό είμαστε όλοι (βανιλα-σοκολατες-στρατσιατελα κτλ)
χαριτολογώ.
 

 

Ετσι ενιωθα οταν με αφησε ο Κυριος, ισως και πριν με βρει
Τωρα νιωθω πως δυναμωνω , εχω βρει το χαμογελο μου και προχωραω αργα και σταθερα εχοντας παντα τις συμβουλες του και την καθοδηγηση του στο κεφαλι μου.

 

Μα γιατί; δεν θέλω!
Σ'ευχαριστώ πολύ αλλά, ο λόγος που μίλησα κατ' αυτόν τον τρόπο δεν είναι επειδή υποφέρω από κάτι, είναι δγιότι 1/δεν φοβάμαι να εκτεθω, 2/θέλω να μιλήσουν κι άλλα σ 3/έτσι είμαι και είμαι καλά με αυτό.  

 

χαίρομαι πραγματικά που το ακούω  
η εποχή που περιγράφεις είναι μια δύσκολη περίοδος για ολα τα υ-σ
είναι καλο λοιπόν που πέρασες στο στάδιο της αποδοχής
 

 

Θα ήθελα πρώτα να κάνω μία ερώτηση. Τα παραπάνω δηλαδή τα συνδέεις με την απουσία M στη ζωή σου? Εκπορεύονται από την απουσία ιεράρχησης/ιεραρχίας?

 

@MauveDelastrange
Προσπάθησα να κάνω μια περιγραφή για το πως είναι να είσαι σ, τι σκέψεις προκύπτουν, είτε υπάρχει Μ είτε όχι. Με ενδιαφέρει να αναλυθεί σφαιρικά ο τρόπος λειτουργίας του ψυχισμού τους.

 

απο τη μια περιγραφεις την συνηθεια που σου προσφερε το σ

και απο την αλλη ενας ειδος συναισθησιας.

 

@Signoria Καταλαβαίνω. Ίσως προσπάθησα να τα διαχωρίσω γιατί για εμένα αλλάζει και ο ψυχισμός ανάλογα με τις συνθήκες. Θα κάνω μία προσπάθεια να τα περιγράψω στις διαφορετικές τους συνθήκες γιατί τουλάχιστον εγώ, έτσι λειτουργώ.

Χωρίς Μ.

Είμαι κυρίαρχος του εαυτού μου, δεν φοβάμαι, με έχω πάντα υπο έλεγχο - ίσως αυτό να ισούται με αυτοσουμπάρισμα δεν ξέρω... Είμαι πολύ αυστηρή με εμένα, συνέχεια, σε φάση να με κουράζω. Με ρίχνω στη δουλειά χωρίς έλεος. Είμαι εσωστρεφής αν και όλα δείχνουν το αντίθετο. Δεν νιώθω τύψεις, δεν νιώθω ενοχές και είμαι πάρα πολύ κυνική. Έχω μηχανισμούς εκλογίκευσης για τα πάντα όλα. Επίσης είμαι απίστευτα παραγωγική...και νιώθω αυτόνομη. Στρεσάρομαι συνέχεια, αλλά μου επιτρέπω συγκεκριμένες δόσεις άγχους και συγκεκριμένα outlets. Δεν θέλω κανέναν δίπλα μου, δεν μου λείπει κανένας και αντιμετωπίζω τους ανθρώπους πολύ ψυχρά. Δεν ανοίγομαι και δεν νιώθω την ανάγκη να ανοιχτώ πέρα από τον πολύ πολύ στενό μου κύκλο. Είμαι πάρα πολύ σοβαρή - ακόμα και όταν είμαι τύφλα μεθυσμένη (παράπονο το έχουν οι συνάδερφοι).

Βασικά νομίζω ότι περιγράφω μία μόνιμη κατάσταση ανασφάλειας (ακόμα και αν δεν θέλω να παραδεχτώ ότι είναι αυτό) και ένα διαρκές survival mode. Αλλά ναι, κάπως έτσι είμαι χωρίς Μ. Φάση έχει αυτό, δεν νομίζω ότι έχω ξαναγράψει ποτέ κάτι αντίστοιχο - και παίζει να μην το έχω ξανασκεφτεί.

Με Μ.

Μάλλον νιώθω ότι είναι εντάξει να είμαι ο εαυτός μου. Ότι δεν χρειάζεται να φοράω 1293819831 μάσκες. Χαλαρώνω (όσο μπορώ), προσπαθώ να αφήσω κάποια πράγματα να είναι εκτος του έλεγχού μου (πονάει κ μόνο που το γράφω). Περνάω πολλά πάνω κάτω ψυχολογικά η αλήθεια είναι. Όταν έχεις τόσα τείχη για τόσο καιρό ξέρεις, τα συνηθίζεις και ζεις ένα "ποιος εισαι εσυ και ΠΩΣ ΤΟΛΜΑΣ να με ξέρεις τόσο καλά?" Ναι, νομίζω αυτό μπορεί να με στείλει στα δέντρα. Το να με ξερει κάποιος καλά. Πόσο μάλλον....
Γελάω περισσότερο, ή τέλος πάντων γελάω. Είμαι πολύ πιο αστεία...Και κανονικά εξωστρεφής...Είμαι πιο άνετη....

Ήταν αρκετά δύσκολο να το γράψω τουτοδω το κειμενάκι, γιαυτό θα πάω να κάνω ένα τσιγάρο, να το ξαναδιαβάσω και βλέπουμε. Ελπίζω κάτι να κάλυψα.  

 

@MauveDelastrange
Ευχαριστούμε!!!

 

Ισχύει, θα το ονόμαζα όμως ενσυναίσθηση.

 

Δεν ξέρω πως λειτουργεί σε άλλες, μια λέξη με περιγράφει: Tσουνάμι, κατά τ' άλλα είμαι ο εαυτός μου.-