Ωδή στην Ψωλή

Επειδή αγάπησα πολύ την ψωλή στη ζωή μου, όπως πληροφορηθήκατε πρόσφατα, πράγμα που ως αναμενόμενο σας άφησε άφωνους και έκθαμβους, και τι να πει κανείς αντιμέτωπος με το φοβερό αυτό μυστικό που δεν γνώριζε κανείς εξ υμών, και επειδή το θέμα ψωλή συνεχίζει να αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά ενδιαφέροντα της υπέροχης ζωής μου, μετά το Μουνί μου ασφαλώς, διότι δεν θα είχα απολύτως καμία χρήση για την ψωλή αν δεν είχα μουνί, όπως και οι άντρες δεν θα είχαν απολύτως καμία χρήση για το μουνί αν δεν είχαν ψωλή, αν ήταν άψωλοι δηλαδή, Κυρίαρχοι ή μη αν ήταν άψωλοι δεν θα ασχολούνταν ούτε δευτερόλεπτο, και όταν λέω άψωλοι εννοώ κάτω των 5 εκατοστών ασφαλώς, πράγμα που δεν είναι πολύ μακριά από πρόσφατη εμπειρία μου με σχιστομάτη ο οποίος παρολίγον να με ικανοποιήσει με την 5 εκατοστών ψωλάρα του αν δεν χτυπούσε εκείνη τη στιγμή το κινητό μου για να με επαναφέρει στην τάξη από την σχεδόν Διονυσιακή μανία μου (κι ας χρειαζόμουν μεγεθυντικό φακό, δεν πτοήθηκα), αποφάσισα λοιπόν να αφιερώσω ένα καλαίσθητο κατά την άποψή μου κι επομένως μοναδικά kitsch ή κιτς νήμα στον άγνωστο εχθρό, στον γνωστό φίλο, στον μεγάλο μας σύμμαχο, στον πολιορκητή, τον πολεμιστή, τον ήρωα, το στυλιάρι αυτό που στοιχειώνει τα όνειρά μας, το όρθιο, το αγέρωχο, το πεσμένο και τρυφερό, το αγαπημένο μας σκουληκάκι, το απαλό μας noodle, αυτό το έξοχο πραγματικά σύμβολο της ανδρικής Κυριαρχίας, το αντικείμενο του πόθου όσων φιγουράρουν μουνί στα σκέλια τους. Καθώς φυσικά και των αγαπητών μας gay, δεν τους ξεχνώ, τι πιο όμορφο από το να βλέπεις δυο πουλιά μαζί να αγαπιούνται και να αργοσαλεύουν σαν αυτά τα συμπαθέστατα σαλιγκάρια, ή ένα αντρικό στόμα να αργογλείφει έναν όμορφο φαλλό, ένα αντρικό κωλαράκι να υποφέρει κάτω από την επίθεση ενός αγριεμένου λοστού (δεν είναι μόνο οι άντρες που γουστάρουν να βλέπουν γκομενίτσες να χαϊδολογιούνται, αν και απαγορεύεται σε μας τις γυναίκες να είμαστε διαστροφικές λέει, δεν υπάρχουμε, πράγμα που έγραψα ακριβώς εκεί που έπρεπε, δηλαδή στη μουνάρα μου).

Αλλά ας αφήσουμε τα αχρείαστα μασάλια που τα γνωρίζουμε όλοι κι ας γράψουμε την Ωδή στην Ψωλή. Κι όποιον πάρει ο χάρος.

 

Ξεκινώ με την συνάδελφο πουτανίτσα, την «Φάννυ» της Έρρικα Γιόνγκ. Νομίζω πως οι απόψεις – τις οποίες απλά παραθέτω – είναι πολύ πρόσφορες για συζήτηση.

«Εξαιτίας της ανόητης περιέργειάς μου είχα χάσει την ευκαιρία να συζητήσω με τον κ. Ποπ για θέματα που με συγκινούσαν περισσότερο από το μέγεθος των αντρικών οργάνων. Ωστόσο η πείρα με δίδαξε, αγαπητή Μπελίντα, πως μόνο ανόητοι ασχολούνται με τέτοιες ανατομικές λεπτομέρειες. Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν τεράστιες διαφορές μεταξύ των αντρών σχετικά με τον ερωτικό εξοπλισμό τους γι αυτό και οι άντρες θέλουν πάντα να διαβεβαιώνονται για το αντίθετο, μεγάλες διαφορές ανάμεσα στις δυνάμεις που τους χάρισε η Αφροδίτη και μεγάλες διαφορές ανάμεσα στην ιδιοσυγκρασία που τους χάρισαν τα άστρα τους αλλά για όλα αυτά θα έχω την ευκαιρία να σου μιλήσω παρακάτω, αλλά μόνο ανόητοι και χοντροκέφαλοι σταματάνε σε τέτοιες διαφορές μεγέθους αδιαφορώντας για άλλες ιδιότητες. Μερικοί άντρες έχουν ορθωτά ραβδιά, κοκκινοκέφαλα, ριζωμένα μέσα σε πλούσιο τρίχωμα που μοιάζει με τις δασωμένες ακτές των Ινδιών. Μερικοί έχουν κακομοιριασμένα εξαρτήματα, ωχρά και ασπρουλιάρικα σαν άψητο ψωμί. Μερικοί άντρες έχουν παράξενα καφετιά μανιτάρια, πάνω σε λυγισμένους ιστούς. Και μερικοί έχουν μικροσκοπικά ροδαλά πραγματάκια που μοιάζουν περισσότερο με μπουμπούκια τριαντάφυλλου, παρά με πέη. Ωστόσο, τίποτα σ’ αυτό το μάταιο κόσμο δεν έχει τόσες πολλές διαφορετικές ονομασίες όσο αυτό το κοινό εργαλείο. Και θα διαπιστώσεις πως η ονομασία με την οποία ο κάθε άντρας αποκαλεί το δικό του έχει μεγάλη σχέση με τον τρόπο που βλέπει τον εαυτό του.

Το αποκαλεί «έμβολο»; Τότε μάλλον μ’ αυτό τον τρόπο θα κάνει έρωτα. Το αποκαλεί «παιχνιδάκι»; Τότε μάλλον είναι ματαιόδοξος για τις περούκες του και τα ρούχα του. Το αποκαλεί «στιλέτο»; Τότε είναι σίγουρα Σκωτσέζος και σίγουρα μελαγχολικός κάτω από το μεθύσι του [δεν μπορώ να συγκρατήσω ένα ελαφρύ μειδίαμα, είναι ιδιαίτερα δύσκολο να παριστάνω ότι δεν είμαι μέσα στο μυαλό Του]. Το αποκαλεί «ναζιάρη»; Εδώ πρόσεξε! Θα πρέπει να πασχίσεις πολύ για να το κάνεις να σταθεί όρθιο (και από τη στιγμή που θα ορθωθεί, δεν θα θέλει τίποτ’ άλλο παρά να ξαναπέσει). Το αποκαλεί «δόρυ της αγάπης»; Αναμφίβολα θα γράφει και απαίσιους στίχους. Και ασφαλώς δεν είναι απαραίτητα αλάνθαστη η εκτίμηση που έχει ο κάθε άντρας για το όργανό του. Ο πολιτικός που καυχιέται για τις διπλωματικές του ικανότητες, ο χασάπης που καμαρώνει για την πραμάτεια του, ο ποιητής που παινεύει τους στίχους του, ο ηθοποιός που παινεύει τον ρόλο του, ο αμαξάς που κομπάζει για το μαστίγιό του, ο εφημέριος που παινεύει το ποίμνιό του, ο συνθέτης που αποθεώνει το δημιούργημά του, ο τοξότης που στοχεύει με το βέλος του, ο καπετάνιος που λατρεύει το πλοίο του – κανένας απ’ όλους αυτούς, όσο έξυπνος κι αν είναι – δεν είναι αλάνθαστος στις εκτιμήσεις του για τις επιδόσεις του στις τέχνες (και τους πολέμους) της αγάπης!

Αλλά όπως σου είπα και πριν, μόνο ανόητοι περιορίζονται πάνω στην ανατομία, αποκλείοντας άλλες ιδιότητες. Η ψυχή είναι από κάθε άποψη σημαντικότερη από το σώμα και ακόμη κι ένας άντρας αφοσιωμένος στις ηδονές το καταλαβαίνει.

Μόνο ένας έκλυτος ενδιαφέρεται περισσότερο για το δικό του εξάρτημα παρά για την ψυχή του και ο έκλυτος άντρας, που θα διαπιστώσεις παρακάτω, είναι το πιο ανιαρό είδος άντρα. Επειδή είναι τόσο πολύ προσηλωμένος στο αντρικό του όργανο, δεν μπορεί να σκεφτεί τίποτ’ άλλο παρά πώς θα βρει διάφορες φόρμες για να ικανοποιεί τη λαγνεία του. Νομίζει ότι θ’ ανακαλύψει μια γυναίκα που θα ξέρει κάποιο διαφορετικό και πιο χαριτωμένο τρόπο να κουνάει τους γοφούς της, μια πόρνη που θα ξέρει 9 αραβικές στάσεις έρωτα, κόλπα με μαντήλια, λάδια και αλοιφές της Ανατολής, ή αλαβάστρινα παιχνίδια από την Κίνα που είναι σκαλισμένα έτσι ώστε να μοιάζουν με όργανα ελέφαντα ή άλλες τέτοιες παραδοξότητες. Μείνε μακριά από τέτοιους άντρες. Δεν θα βρεις καμιά ευχαρίστηση στη συντροφιά τους, καμιά σοφία στη συζήτηση, καμιά γενναιοδωρία προς τις ερωμένες τους και πολύ σύντομα θα σε φορτώσουν σίγουρα με μια σύφιλη. Ένας ακόλαστος αμαξάς, ένας χοροδιδάσκαλος με λάγνες διαθέσεις, ένας θυρωρός με ψευδαισθήσεις μεγαλείου είναι περισσότερο έκλυτοι από ένα άντρα με ανατροφή, γιατί δεν έχουν και τη μόρφωση για να κομπιάσουν για μια στιγμή μπροστά στα ελεεινά και ταπεινωτικά βίτσια τους. Αν αφήσεις έναν έκλυτο να τρυπώσει στο κρεβάτι σου, συχνά θ’ ανακαλύπτεις έναν αμαξά με τ’ αποφόρια του αφέντη του.»

 

επι τελους σε ξαναβρισκω ακμαια..μετα τα παραμυθια ΓΤΠ, ειπα παει την χασαμε και αυτη..by the way,αν γιορταζες χτες, χρονια σου πολλα..

 

Ευχαριστώ για τις ευχές.

Απορία: Εσύ πως το αποκαλείς το εργαλείο σου ασημένιε Maley; 

 

Θα πάω να βρω αλλού χαρά ζωής,
Χωρίς εσέ στη σκέψη θα πορεύομαι.
Πούτσε Τρελέ, σύμβουλε οππορτουνίστα,
Όσο σ’ακούω τόσο παγιδεύομαι.

Εσύ δεν ήσουν που είπες: «Άκου δω,
Ανάμεσα στα σκέλια ειν’όλες ίδιες,
Δεν ειν’ανάγκη να’ν’το ιδανικό,
Αρκεί όταν το γαμείς να λέει αλήθειες.»

Γι’αυτό θα φύγω, Πούτσε, έχε γεια,
Η ορμήνεια σου μονάχο μ’έχει αφήσει.
Θα πάω να γαμώ τώρα μυαλά,
Και το μυαλό μου θα χαϊδεύω για να χύσει.

Μα τι ειν’αυτό που λες; Ζεστή, ξανθιά;
Με στήθος άσπρο, ρόγες σαν δυο ρόδα;
Κοιλιά σαν άφρα ακροθαλασσιάς,
Και δυο αλεξικέραυνα για πόδια;

Φίλε παλιέ, Πούτσε αγαπημένε,
Όσο σ’ακούω τόσο παγιδεύομαι.
Μα όσο ορθός κοιτάς καρδιές και μάτια,
Τις ίδιους σου τους πόθους λιγουρεύομαι.

 

Έχετε δει ποτέ την Οδύσσεια στον κώλο κάποιου άντρα? Νεαρού, μαυριδερού και γύρω στα 30? (Να - αυτό είναι κλεμμένο - για να μην λέτε)

 

δεν χρειαζεται να το αποκαλω καπως..συνηθως χρησιμποποιω ιατρικους ορους, πχ. πουτσα και αλλα τετοια..

 

Ντόρα μου, δικαιώματα από τους απόγονους του Neruda έχουμε πάρει γι αυτό το συγγραφικό εγχείρημα;

 

Τσέκαρα εδώ πριν χρησιμοποιήσω τον τίτλο:

http://sunsite.dcc.uchile.cl/chile/misc/odas.html

Φυσικά δεν γνωρίζω τα Άπαντα του Neruda γιατί δεν συγκαταλέγεται στους ποιητές που μου αρέσουν. Οπότε δεν ξέρω αν έγραψε ποτέ κάτι σχετικό. Πάντως πιστεύω ότι μπορούμε άνετα να προχωρήσουμε στις προσπάθειές μας να εγκολπωθούμε το αντικείμενο.

 

Όχι. Το τραύμα έγκειται στο ότι δεν πρόλαβα να το εγκολπωθώ, για λόγους ανωτέρας βίας.

I quote:

"Ο Κόλπος είναι τόσο περίτεχνα φτιαγμένος που μπορεί να προσαρμοστεί σ' οποιοδήποτε πέος, υποχωρεί για ένα μακρύ, συναντά ένα κοντό, πλαταίνει μ' ένα χοντρό, συστέλλεται μ' ένα μικρό: έτσι που κάθε άντρας να μπορεί κάλλιστα να πλαγιάσει μ' οποιαδήποτε Γυναίκα, και κάθε Γυναίκα μ' οποιονδήποτε Άντρα." (Επίτομη Ανατομία του Ανθρωπίνου Σώματος, 1682!)

Θεωρώ ότι είναι ορθό (και άρα ο μέγας ποδολάγνος καλά τα λέει, θα μπορούσαμε άνετα να παρθούμε όλοι μεταξύ μας. Κι εγώ δεν κάνω πλάκα).

Δεύτερο point: Το ότι μπορώ να βγάλω ένα μωρό τρεισίμισι κιλών από το μουνί μου δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να μετρήσω τις ριπές του σπέρματος μέσα μου μόνο με τις νευρικές απολήξεις μέσα στον κόλπο, και μάλιστα πολύ βαθύτερα των 5 εκατοστών, καθώς το σπέρμα εκτοξεύεται και βρίσκει στα τοιχώματα του κόλπου (όταν δεν χρησιμοποιούμε προφυλακτικό ασφαλώς). Και ο ίδιος ο τράχηλος της μήτρας είναι ένα πολύ ευαίσθητο σημείο της γυναικείας ανατομίας, το οποίο πρόσφατα ανακάλυψα ότι μου "μιλάει" όταν πονώ ψυχικά, καθώς το αισθάνομαι να διαστέλλεται ελαφρώς αλλά επώδυνα. Φαντάζομαι ότι αυτό που λέω δεν είναι κάτι καινούργιο, για όσους Σαδιστές εισπράττουν κάποιο feedback από τον πόνο της υπό τους (απλά ρωτείστε την πώς αισθάνεται όταν πονάει ψυχικά, θα εκπλαγείτε από την γκάμα των συμπτωμάτων, εγώ εξεπλάγην). Μην ακούτε όλες τις εμβριθείς θεωρίες, ρωτείστε την σύντροφό σας, είναι η μόνη που ξέρει τι έχει ανάμεσα στα σκέλια της.

Ίσως αυτό το ποστ ανήκει σε άλλο νήμα αλλά με παρέσυρες σε συνειρμούς Κωνσταντίνε μου. 

 

The Connoisseuse of Slugs

When I was a connoisseuse of slugs
I would part the ivy leaves, and look for the
naked jelly of those gold bodies,
translucent strangers glistening along the
stones, slowly, their gelatinous bodies
at my mercy. Made mostly of water, they would shrivel
to nothing if they were sprinkled with salt,
but I was not interested in that. What I liked
was to draw aside the ivy, breathe the
odor of the wall, and stand there in silence
until the slug forgot I was there
and sent its antennae up out of its
head, the glimmering umber horns
rising like telescopes, until finally the
sensitive knobs would pop out the
ends, delicate and intimate. Years later,
when I first saw a naked man,
I gasped with pleasure to see that quiet
mystery reenacted, the slow
elegant being coming out of hiding and
gleaming in the dark air, eager and so
trusting you could weep.

Sharon Olds