...ζωή

Η Ζωή πάτησε το κουμπί… «Συγχαρητήρια», εμφανίστηκε στην οθόνη του υπολογιστή της. Ήταν 2 η ώρα τα ξημερώματα και ενώ ολόκληρη η πόλη έμοιαζε να έχει χαλαρώσει, η ίδια βίωνε μια φοβερή ταχυπαλμία. Είσοδος λοιπόν, σε έναν κόσμο διαφορετικό. Είδε πρώτα το προφίλ της. «Butterfly» και σε όποιον αρέσει! Δε μπορούσε να σκεφτεί κάτι που να την χαρακτηρίζει περισσότερο… Μετά επισκέφτηκε και άλλα προφίλ. Έβλεπε αχόρταγα τις πληροφορίες, τη μία μετά την άλλη να διατρέχουν την οθόνη. Πόσο απίστευτα πολλές πληροφορίες ήταν συγκεντρωμένες εδώ! Τόσα που τα φανταζόταν και άλλα τόσα που της προκαλούν μεγάλη έκπληξη. «Θέλω να εξερευνήσω τα πάντα!», σκέφτηκε αχόρταγα. Οι ιστορίες ερωτικής φύσεως της ιστοσελίδας, κέντρισαν αμέσως το ενδιαφέρον της. Ιστορίες που, πολλές φορές, ήταν πιο κοντά ακόμα και στα πιο κρυφά της «θέλω». Εκείνα που ούτε στον εαυτό της ήθελε να παραδεχτεί. Σιγά σιγά άρχισε να σχολιάζει! Στην αρχή επιβραβεύοντας και ευχαριστώντας τον εκάστοτε δημιουργό, για το αποτέλεσμα που μοιράστηκε, στη συνέχεια αναλύοντας τα σημεία που της έκαναν εντύπωση. Οι απαντήσεις της, όλο και πιο συχνές, έφτασαν να ακολουθούνται από ολόκληρες συζητήσεις. Με ανθρώπους που δε γνώριζε και ούτε είχε σκοπό να γνωρίσει ποτέ, από κοντά. Ένα σχόλιο από εδώ, ένα σχόλιο από εκεί, έμαθε πολλά για διάφορους… Παράλληλα, άρχισαν και τα προσωπικά μηνύματα. Άλλοτε όμορφα και ευγενικά, άλλοτε χωρίς τακτ και χύμα, άλλοτε ακόμα και προσβλητικά, ήταν μια νότα τόσο διαφορετική στην καθημερινότητά της. Όχι, δεν είχε συνηθίσει έτσι. Αυτό το «έτσι» όμως, της ασκούσε μια έλξη ακατανόητη…
​

​

Δύο τρεις φορές προχώρησε ακόμα περισσότερο. Ήταν ο Λεωνίδας, εκείνος που της πρότεινε να γράψει τις φαντασιώσεις της – ιστορίες!, τις ονόμαζε εκείνη - , και να τις ανεβάσει. Δεν το έκανε αμέσως. Ντρεπόταν. Θέλεις όμως η ανωνυμία, θέλεις το δέσιμο που υπήρχε ανάμεσα στα μέλη της ομάδας και ας γνωρίζονταν όλοι μόνο με το ψευδώνυμο που ο καθένας διάλεξε για τον εαυτό του, στην πορεία υπέκυψε! Και ήταν τόσο εθιστικό που τελικά δεν έμεινε στη μία…ιστορία! Συζητήσεις επί συζητήσεων στα σχόλια! Ο Λεωνίδας ήταν δίπλα της, ανέλυαν όχι μόνο διάφορες σκέψεις τους, αλλά ακόμα και στάσεις και συμπεριφορές τρίτων. Το όποιο ερωτικό ενδιαφέρον υπήρχε ανάμεσά τους, απλά πλανιόταν στον αέρα, σαν μια πεταλούδα που πηγαίνει από τη μία μεριά στην άλλη, χωρίς να μπορεί ή και να θέλει να αποφασίσει να καθίσει κάπου… Έτσι όμως αισθανόταν και η Ζωή. Δεν ήθελε καμία δέσμευση, δεν έδωσε καμία υπόσχεση, ήταν εκεί γιατί κάπου μέσα στις τόσες συζητήσεις είχε δει τον εαυτό της και τώρα πάσχιζε να τον ξαναδεί, από ακόμα καλύτερη οπτική γωνία… να τον καταλάβει... Ο Λεωνίδας, που το αντιλήφθηκε αυτό, ήταν διακριτικά δίπλα της και εκείνη τον ευχαριστούσε σιωπηλά γι’ αυτή του τη στάση.

​

Ο Στέφανος, έβλεπε καιρό τώρα την κινητικότητα του λογαριασμού. Η «butterfly», ευγενική, συγκροτημένη, απαντούσε όμορφα σε όλους, ακόμα και σε εκείνους που αναγκαστικά τους έβαλε στη θέση τους. Ως διαχειριστής χρειάστηκε πολλές φορές να πάρει θέση και να συνετίσει κάποιο μέλος, σε άλλες περιπτώσεις, αυτή όμως η κοπέλα φαινόταν ότι διαχειριζόταν άψογα τις καταστάσεις και κανείς δεν κατέληγε θιγμένος. Του έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση του Στέφανου ότι, ενώ έδειχνε πως θα ήταν εύκολο «θύμα», με τη στάση και τη συμπεριφορά της κατόρθωνε να βάζει φρένο ακόμα και στους πιο επίμονους «θαυμαστές» της.





Η Ζωή διάβασε άλλη μια φορά το μήνυμά του. Φυσικά και ήξερε ποιος ήταν ο DarkMind, διαχειριστής της εν λόγω ιστοσελίδας, απλά δεν περίμενε ότι θα την προσέγγιζε! Είχε διαβάσει πολλά από τα μηνύματά του στο forum και, συμφωνούσε σε μεγάλο βαθμό με τις απόψεις του. Ο άτιμος, είχε απίστευτη ευφράδεια λόγου και κάθε του απάντηση φαινόταν τέλεια! Οξυδερκής, με πηγαίο χιούμορ, της έπιασε τη συζήτηση, μια συζήτηση που εκείνη παρακαλούσε να μη φτάσει στο τέλος της! Συζητούσαν για τα πάντα… Για αγαπημένες ταινίες, τραγουδιστές ή συγκροτήματα που μίλησαν ή μιλάνε στην καρδιά τους, για ταξίδια που έγιναν και ταξίδια που προγραμματίζονται να γίνουν, αντάλλασσαν απόψεις για τον κόσμο όπως έχει διαμορφωθεί… Μόνο για το φόρουμ στο οποίο βρέθηκαν δε μίλησαν και για όλα όσα αυτό πρεσβεύει! Στην αρχή, τουλάχιστον…!


Κάθε μέρα συνοδεύονταν και από ένα μήνυμά του… Μέρα με τη μέρα ήλπιζε όλο και περισσότερο να φτάσει γρήγορα η ώρα να διαβάσει την πολυπόθητη καλημέρα ή καλησπέρα του. Έφτασαν σε σημείο να μιλάνε και για πιο προσωπικά θέματα… Δεν έγινε από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά φάνηκε σα να είναι η λογική συνέχεια τόσων και τόσων συζητήσεων… Έτσι, η Ζωή έμαθε για τον DarkMind ότι είναι τεχνικός ασφάλειας δικτύων σε μία εταιρία που δραστηριοποιείται στην Ελλάδα και την Αγγλία, 45 χρονών με κανέναν γάμο στο ενεργητικό του, ιδιοκτήτης της διαδικτυακής πλατφόρμας, όπου και τον γνώρισε! Μάλλον ψηλός για τα γούστα της, αφού άγγιζε το 1,90, αρκετά μελαχρινός και, γενικά, ιδιαίτερα ετοιμόλογος. Αντίστοιχα, ο Στέφανος έμαθε για τη Butterfly ότι είναι ένας άνθρωπος που ενώ φαίνεται πρόσχαρος και ομιλητικός, εν τούτοις δεν δίνει πολλά στοιχεία για την ίδια, ενώ όταν το κάνει είναι αποσπασματικά. 35 χρονών, καθηγήτρια σε Λύκειο, με πολλά χρόνια περιήγησης στην επαρχία και προσφάτως χωρισμένη από μία σχέση τριών χρόνων… Γύρω στο 1,65, αθλητικός τύπος, με αρκετές άμυνες, αλλά με διάθεση να μάθει ό,τι την ενδιαφέρει. Ονόματα δεν αντάλλαξαν, δεν είχε άλλωστε καμία απολύτως σημασία! Ό,τι ήθελαν να σχολιάσουν δε χρειαζόταν να γίνει κάτω από την ομπρέλα ενός τυπικού ονόματος..







Εκείνη η μέρα ήταν διαφορετική. Λίγο πριν κλείσουν τη συζήτηση, μια συζήτηση που άρχιζε πάντα στις εννιά το βράδυ, ο DarkMind της έστειλε ένα εντελώς διαφορετικό μήνυμα…

- Θα μου δώσεις το τηλέφωνό σου;


- Σε παρακαλώ, μη με φέρνεις σε δύσκολη θέση. Σου είπα από την αρχή ότι προτιμώ να κρατήσω την ανωνυμία μου. Αυτή η ιστοσελίδα μου παρέχει ασφάλεια και σιγουριά και δεν θέλω να το χάσω αυτό.


- Αντιλαμβάνεσαι όμως ότι σε αυτό το chat έχουμε γράψει πολλά περισσότερα απ’ όσα θα μπορούσε να φανταστεί κάποιος είτε για μένα είτε για σένα. Βασικά για σένα, περισσότερο!


Το αντιλαμβανόταν αυτό, περισσότερο απ’ όσο φαντάζονταν ο συνομιλητής της!


- Ακριβώς γι΄ αυτό το λόγο, λοιπόν! Δε θα μπορέσω να το διαχειριστώ. Δεν είναι ότι δε θέλω, ούτε ότι δε σε υπολογίζω, αλλά, ειλικρινά, θέλω να είμαι ήρεμη. Με αυτό που μου ζητάς, θα είμαι συνεχώς σε αναμμένα κάρβουνα και, πίστεψέ με, θα επηρεάσει τη μεταξύ μας επικοινωνία! Δεν μπορώ να σου δώσω το νούμερό μου…


Η Ζωή σκεφτόταν ξανά και ξανά όσα του έγραψε… Δεν μπορούσε να του περιγράψει τι ακριβώς ήταν αυτό που την οδήγησε στο να μην του δώσει τον αριθμό της… Της φαινόταν ότι μετά θα ήταν ένα τετελεσμένο γεγονός και η ίδια δε θα μπορούσε ποτέ ξανά να βουλιάξει στην ανωνυμία που της προσέφερε η ιστοσελίδα… Τουλάχιστον όχι με τον DarkMind! Γι ΄αυτή όμως την ανωνυμία είχε γραφτεί στη συγκεκριμένη ιστοσελίδα.





«Τι θα έλεγες να το πάρω μόνος μου; Μου επιτρέπεις να το χρησιμοποιήσω;». Τα λόγια του την επανάφεραν στην πραγματικότητα. Σφίχτηκε και ένα ρίγος διέτρεξε τη ραχοκοκαλιά της. Δεν μπόρεσε να αποφύγει ένα ελαφρύ τρέμουλο που έκανε την εμφάνισή του… Χίλια δυο φωτάκια άναψαν στο κεφάλι της. Πέρασε από το μυαλό της ακόμα και να του πει ότι τον λογαριασμό τον άνοιξε με το κινητό μιας φίλης. «Πόσο ανόητη, πια», σκέφτηκε οικτίροντας τον εαυτό της και, ενώ ήθελε να του πει «ναι», έγραψε «Προτιμώ να μην το χρησιμοποιήσεις».


«Καλώς. Να έχεις ένα όμορφο βράδυ». Η απάντησή του της πρόσφερε απλόχερα μια ψυχρότητα όμοια με εκείνη της Σιβηρίας.




Η επόμενη ημέρα φάνηκε αιώνας στη Ζωή. Μέχρι να πάει εννιά, η αγωνία της, που χτυπούσε κόκκινο, την είχε κάνει να καθαρίσει όλο της το σπίτι. Πάντα το πάθαινε αυτό σε περιπτώσεις που ήταν ταραγμένη! Θυμήθηκε όταν ήταν δεκαεφτά χρονών και προετοιμαζόταν για τις Πανελλαδικές εξετάσεις… Είχε τέτοιο άγχος που καθάρισε όλο το σπίτι, άδειασε όλα τα ντουλάπια από πράγματα και, αφού τελείωσε την καθαριότητα, τα έβαλε πάλι όλα πίσω. Και έκανε αυτή τη διαδικασία όχι μια φορά. Δύο! Χαμογέλασε με την αθωότητα εκείνων των χρόνων. Αν και, δεν ήταν απολύτως σίγουρη πότε άρχισε να έχει «τέτοιες» σκέψεις που την έκαναν να ξυπνάει τα βράδια με τρελό χτυποκάρδι…οπότε τελικά, ούτε και για την αθωότητα εκείνης της εποχής μπορούσε να είναι σίγουρη! Στο παρόν, τώρα, αναρωτιόταν αν ο DarkMind θα επικοινωνήσει μαζί της … Και αν όχι, μήπως έπρεπε να του στείλει εκείνη, πρώτη;


Ταλαντευόταν, όταν ξαφνικά είδε την ειδοποίηση…


«Καλησπέρα, Ζωή». Το μήνυμά του, αν και λακωνικό, τη γέμισε χαρά.


«Καλησπέρα, πώς είσαι;». Το δικό της μήνυμα σχετικά «κουμπωμένο», μία προσπάθεια να βολιδοσκοπήσει τις διαθέσεις του συνομιλητή της…


Η συζήτηση συνεχίστηκε χωρίς καμία αναφορά στα γεγονότα της προηγούμενης νύχτας… Η αγωνία της για ένα του μήνυμα, σιγά σιγά καταλάγιασε και τη θέση της πήρε ένα όμορφα σμιλεμένο χαμόγελο που κοσμούσε για ώρα το πρόσωπό της… Οι λέξεις έβγαιναν αβίαστα, το μυαλό έκανε εικόνες, η χαρά της ήταν απερίγραπτη…


«Θα μου επιτρέψεις να χρησιμοποιήσω το τηλέφωνό σου;». Η ερώτησή του την καθήλωσε.


«Θα προτιμούσα να μην το χρησιμοποιήσεις… Όμως, πραγματικά αρχίζω να σκέφτομαι το τι θα συμβεί την τρίτη φορά που θα μου το ζητήσεις και δεν θα σου το δώσω; Το ζήτησες την πρώτη, έδωσες ένα περιθώριο, ομοίως και για τη δεύτερη, ε, ο αριθμός τρία είναι σημαδιακός…».


«Όμορφή μου πεταλούδα, η πρώτη φορά ήταν η επιθυμία μου που κίνησε τα νήματα. Η δεύτερη είναι η επιθυμία μου που παίρνει μορφή πλέον στο μυαλό σου… Ακόμα κι αν η τρίτη φορά συμβολίζει τον άμορφο κόσμο γύρω μας, να είσαι σίγουρη ότι τίποτα δεν θα αλλάξει. 3,6,9. Στην ελληνική παράδοση, όλοι αυτοί οι αριθμοί κάτι σηματοδοτούν. Εμένα όμως οι αριθμοί δε με αφορούν. Εγώ θα σου ζητάω να χρησιμοποιήσω το τηλέφωνό σου, μέχρι να μου το επιτρέψεις. Ως διαχειριστής, βέβαια και με βάση όλα τα κουτάκια στα οποία συναίνεσες όταν έκανες την εγγραφή, γνωρίζεις ότι, αν θέλω, μπορώ να έχω πρόσβαση σε όλα τα αρχεία. Το μόνο που χρειάζομαι είναι μια μικρή εισαγγελική παρέμβαση, που να μου δίνει το ελεύθερο, απλά επιλέγω να μην το έχω ψάξει, ακόμα! ».


Η Ζωή χαμογέλασε. Εντάξει, προφανώς δεν της είχε θυμώσει, όπως πίστευε ότι θα μπορούσε να συμβεί, η ίδια! «Ακόμα», σκέφτηκε η Ζωή. «Ονειροπολώ. Δεν υπάρχει πιθανότητα να μπορέσει να το δει. Άλλο όμως είναι το ερώτημα που με βασανίζει. Θέλω; Και αν ναι, γιατί δεν του το δίνω εγώ; Δεν θέλω; Ε, λοιπόν, αν δε θέλω, γιατί δεν του το ξεκόβω;». Οι σκέψεις έγιναν με ταχύτητα δευτερολέπτου… Μέσα σε αυτόν τον ελάχιστο χρόνο ήρθε και το επόμενο μήνυμά του.

«Καληνύχτα, πεταλούδα», έγραψε ο Στέφανος και έκλεισε τον υπολογιστή του. «Υπομονή και επιμονή», σιγοψιθύρισε στον εαυτό του. Και τα είχε και τα δύο! Άλλωστε, μια ωραία πεταλούδα, του είχε κεντρίσει πλέον το ενδιαφέρον και δεν ήταν διατεθειμένος να μην το ζήσει! Ως εκεί που μπορούσε.. Μέχρι εκεί που τον έπαιρνε. Η πείρα του του έλεγε ότι όταν θα του έδινε το ονοματεπώνυμο ή το τηλέφωνό της, θα έβρισκε και ό,τι άλλο ήθελε να μάθει γι’ αυτήν. Μια βόλτα από τα κοινωνικά δίκτυα θα του έδινε τα αποτελέσματα που ήθελε… Κάτι μέσα του όμως του έλεγε ότι θα του τα έλεγε όλα η ίδια. Δε θα χρειαζόταν να ψάξει περισσότερο. Είχε υπομονή. Θα του τα έλεγε…




Δεκαοχτώ φορές. Δεκαοχτώ συνεχόμενες φορές της ζήτησε το τηλέφωνο και άλλες τόσες του το αρνήθηκε. Αποτελούσε πλέον ένα τελετουργικό στην καθημερινή τους επικοινωνία. Ωστόσο, κανέναν δεν πτοούσε αυτή η διαδικασία! Μια δυο φορές η Ζωή είχε αποτολμήσει να αστειευτεί με την κατάσταση, πιο πολύ για να δει και τα όρια του συνομιλητή της. Δεν μπόρεσε να καταλάβει τη ψυχοσύνθεσή του εκείνες τις στιγμές, όμως η αποδοχή του προς το πρόσωπό της ήταν πάντα διάχυτη στην ατμόσφαιρα…Κι αν ήταν δεκαοχτώ οι φορές που της ζήτησε το τηλέφωνό της, ήταν 1018 οι φορές που εκείνη σκέφτηκε ότι πρέπει να το δώσει. Κάτι όμως την κρατούσε…

​

 

Διαφορετικό.
Καταλαβαίνεις ότι έχεις δημιουργήσει προσδοκίες για τη συνέχεια, έτσι;

 

Ωωω!!! Χαίρομαι πολύ!!! Θα φροντίσω λίαν συντόμως για τη συνέχεια...!
Ευχαριστώ 

 

Ωραία η Ζ/ζωή!!!

 

Ευχαριστώ πολύ!  

 

Δευτέρα…συνάντηση με τον ξάδερφό της, στις δύο, στο γραφείο του, για έναν γρήγορο καφέ, μια που ο χρόνος που είχε ο Κωνσταντίνος ήταν εξαιρετικά περιορισμένος. Μπήκε στο επιβλητικό κτήριο, σχεδόν εκατό ετών και, δε μπόρεσε να μη θαυμάσει για άλλη μια φορά την αριστοτεχνική αρχιτεκτονική! Μία ώρα μετά, αφού κατέβηκε ανάλαφρα τις σκάλες, μέχρι το ισόγειο, θυμήθηκε ότι δεν του είχε πει για τη συνάντηση που είχε με μια κοινή τους παιδική φίλη (όχι ότι θα τον ένοιαζε ιδιαίτερα τον Κωνσταντίνο, αλλά η Ζωή έπρεπε να του μεταφέρει τα χαιρετίσματα της κοπέλας!) και, κάνοντας επιτόπου μεταβολή, όρμησε προς το ασανσέρ την ώρα που άνοιγε η πόρτα του. Ήταν αργά να συγκρατήσει την ορμή της και έπεσε πάνω σε έναν τύπο, πιο συγκεκριμένα πάνω σε έναν ευθυτενή, μελαχρινό άντρα γύρω στα σαράντα και, ακόμα πιο συγκεκριμένα, στον καφέ του. Που χύθηκε όλος επάνω του…
Ο καφές έπεσε πάνω στο πουκάμισο, αφήνοντας δύο μεγάλες στάμπες που εξαπλώνονταν… Η Ζωή αποσβολωμένη κοιτούσε μια τις στάμπες που κινούνταν ανεμπόδιστα, μια τον άντρα που είχε απέναντί της. Ζήτησε στα γρήγορα απανωτά τουλάχιστον τρεις φορές συγγνώμη, τον ρώτησε τι μπορεί να κάνει για να επανορθώσει και κοκκαλωμένη περίμενε την… ετυμηγορία! Αν μη τι άλλο, σίγουρα θα άκουγε φωνές, ο άνθρωπος δίκιο θα είχε, εκείνη, όμως, δεν άντεχε τέτοιες εντάσεις, σήμερα… Δεν ήθελε τίποτε να αμαυρώσει την καλή της διάθεση… Προς μεγάλη της έκπληξη, ο άντρας που είχε απέναντί της, αφού την περιεργάστηκε αστραπιαία, κοίταξε το πουκάμισό του και της αποκρίθηκε: «Αυτή τη στιγμή το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι πως την παράσταση κλέβει το πρόσωπό σας, που είναι πιο κόκκινο ακόμα και από τη σημαία του Ολυμπιακού. Οπότε, όσο είμαστε μαζί, κανείς δε θα κοιτάει το λερωμένο μου πουκάμισο.» Ο νεαρός άντρας άπλωσε το χέρι του προς το μέρος της: «Στέφανος, ειδίκευσή μου οι υπολογιστές. Χάρηκα!». «Ζωή, εκπαιδευτικός, ειδίκευσή μου τα χαμόγελα των παιδιών», του απάντησε με θέρμη. «Ευτυχώς δεν ξέχασα να μιλάω», σκέφτηκε η Ζωή, «Δυστυχώς πέταξα μπαρούφα, αλλά such is life!».


- Και πάλι συγγνώμη, Στέφανε, ήμουν πολύ απορροφημένη στις σκέψεις μου.


- Οι οποίες προφανώς και σου έλεγαν να τραπείς σε άτακτη φυγή, γιατί σε κυνηγούσε ένα κοπάδι από λυσσασμένες ύαινες;


Η Ζωή τον κοίταξε και χαμογέλασε. «Ειλικρινά, δεν μπορώ να κάνω κάτι για το πουκάμισο… Αν έχεις όμως λίγο χρόνο, θα ήθελα να σε κεράσω έναν καφέ, μια που τον άλλον τον λούστηκες εξαιτίας μου!».


Το ίδιο βράδυ, η Ζωή ανέφερε τη γνωριμία της στον DarkMind, προσπαθώντας να προσθέσει μία δόση χιούμορ, πιο πολύ γιατί ήθελε με κάποιον τρόπο να τον ενημερώσει ότι ήπιε καφέ με έναν άλλον άντρα. Για έναν παράξενο λόγο θεωρούσε ότι διαφορετικά θα ήταν σαν να τον πρόδιδε, ακόμα και αν η λογική της της φώναζε ότι είναι παράλογο αυτό που σκέφτεται.


- Να ξέρεις, σήμερα γνώρισα έναν μαζοχιστή!


- Θα ήθελες να μου εξηγήσεις τι ακριβώς σημαίνει αυτό, μικρή πεταλούδα;


- Είναι πολύ απλό! Τον έλουσα τον άνθρωπο με τον καφέ του και όοοοοχι, αντί να θυμώσει ή να απομακρυνθεί ευγενικά, δέχτηκε να τον κεράσω έναν καφέ ως συγγνώμη για την αναστάτωση! Και ρωτώ! Είναι ή δεν είναι μαζοχιστής;;;;;    


Ο Στέφανος βημάτιζε πάνω κάτω, θηρίο στο κλουβί. Ανέλπιστη συνάντηση! Από εκείνες που να μεν τις ονειρεύεσαι, πλην όμως κατανοείς ότι και να ήθελες, δε θα μπορούσες να τις πετύχεις! Και να που η συνάντηση πραγματοποιήθηκε και, μάλιστα, χωρίς να κάνει ο ίδιος το παραμικρό! «Ζωή, εκπαιδευτικός, ειδίκευσή μου τα χαμόγελα των παιδιών»… Κάποιος του έκανε πλάκα! Ποιο αόρατο χέρι οδήγησε τις καταστάσεις έτσι ώστε να πέσουν κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλο;


Του άρεσε πολύ η Ζωή. Οι επόμενες ημέρες τους βρήκαν να έχουν προγραμματίσει τη μία συνάντηση μετά την άλλη. Η μία έξοδος διαδέχονταν την άλλη και έτσι κυλούσε ο καιρός… Η Ζωή όμως ήθελε να είναι πίσω στο σπίτι της είτε πριν τις εννιά, είτε να βγουν μετά τις εννιά. Οποιοσδήποτε άλλος θα μπορούσε να έχει ενοχληθεί πολύ με αυτό το τελετουργικό, όχι όμως και ο Στέφανος!





Η Ζωή ένιωθε πολύ άσχημα με την εξέλιξη των γεγονότων. Λάθος… ένιωθε απαίσια με τον ίδιο της τον εαυτό της. Αποφάσισε να μιλήσει στον DarkMind και να του πει για την εξέλιξη της νέας γνωριμίας… Εκείνος, όμως, δεν έδωσε και μεγάλη βαρύτητα στο γεγονός… Της είπε ότι σε ό,τι τον αφορά, χαίρεται που κάνει κινήσεις και…πιάνει τη ζωή από τα μαλλιά.


Οι συνομιλίες τους συνέχιζαν να τη γοητεύουν και να τις αποζητά… Κάποια στιγμή, του είπε ότι έκανε σεξ με τον άντρα που γνώρισε και αυτός αρκέστηκε να τη ρωτήσει αν πέρασε καλά. Πέρασε…


«Προφανώς και δεν τον αφορά τι κάνω», σκέφτηκε η Ζωή. «Εντάξει, δεν έπρεπε να έχω προσδοκίες, έτσι και αλλιώς. Στο κάτω κάτω, τι του είμαι, τι μου είναι και τι θέλω να μου είναι;», μονολόγησε. «Και, τελικά, γιατί πρέπει να αισθάνομαι άσχημα; Είμαι με έναν άνθρωπο και περνάω τόσο ωραία, που δε θέλω να το χαλάσω με άσχημες σκέψεις…».


Οι μέρες κυλούσαν, μέχρι που κάποια στιγμή, έπειτα από μία μονοήμερη που πήγαν στον παλιό Παντελεήμονα, στις πλαγιές του Ολύμπου, ο Στέφανος δεν επικοινώνησε ξανά. Όταν μίλησαν, με πρωτοβουλία της Ζωής, ήταν πολύ απορροφημένος σε κάποια δουλειά που είχε. Δεν είχε χρόνο. Το ίδιο και την επόμενη φορά. Η Ζωή δεν ήταν χαζή! Προφανώς και καταλάβαινε ότι κάτι πάει στραβά, δε μπορούσε όμως να βρει πού είχε κάνει λάθος, όσο και αν το σκεφτόταν! Είχε υποσχεθεί στον εαυτό της ότι δε θα αφήσει ξανά σε σχέση της - ή σε ό,τι άλλο - κανένα πρόβλημα μετέωρο και θα συζητάει τα πάντα. Από τη στιγμή όμως που αυτή ήταν κατά τα φαινόμενα η απόφαση του Στέφανου, η ξαφνική και αδικαιολόγητη απουσία, με γεια του με χαρά του. Δε θα το ανέλυε λεπτό παραπάνω! Αλλά, να…καημό το είχε να της το έλεγε ξεκάθαρα ότι δε θέλει να τη δει άλλο. Καημό το είχε…


Το ίδιο βράδυ, ο DarkMind αντιλήφθηκε ευθύς εξαρχής ότι δεν ήταν συγκεντρωμένη. Του εξήγησε, λοιπόν, τι έχει συμβεί, αλλά δεν επεκτάθηκαν παραπάνω. Όταν η συνομιλία τους έφτασε στο τέλος, εκείνος απηύθυνε το κλασικό πια, «Μου επιτρέπεις να χρησιμοποιήσω το τηλέφωνό σου;».


Και η Ζωή έπιασε τον εαυτό της να πληκτρολογεί «Βεβαίως…». Πάγωσε. Το είχε κάνει! Του είχε στείλει το νούμερό της! Το επόμενο δευτερόλεπτο χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο Στέφανος. Ο Στέφανος με ειδίκευση στους υπολογιστές ήταν που της τηλεφωνούσε! Ο Στέφανος με τον καφέ… Ο Στέφανος που έκανε υπέροχο σεξ… Ο Στέφανος που πήγαν εκδρομή και μετά εξαφανίστηκε… Η Ζωή ίδρωσε με τη μία και ένιωσε να της κόβεται η αναπνοή, μαζί και τα πόδια… Σε απειροελάχιστο χρόνο ένιωσε να παγώνει και αμέσως μετά αναψοκοκκίνισε… Τώρα έπρεπε να της τηλεφωνήσει;;; Από όλο το χρόνο που είχε στη διάθεσή του, τώρα έπρεπε να τη θυμηθεί;


- Καλησπέρα, Ζωή.


- Γεια σου, Στέφανε, πώς είσαι;


- Μου επέτρεψες να χρησιμοποιήσω το τηλέφωνό σου και, όπως βλέπεις, το έκανα μόλις.


Η Ζωή πάγωσε. Κοίταξε άλλη μια φορά την οθόνη του κινητού της. Τι της είχε πει, μόλις; Έπρεπε να κερδίσει χρόνο και να καταλάβει τι γίνεται!


- Τι εννοείς;

Καταλαβαίνεις πολύ καλά, Ζωή. Και επειδή τώρα μπαίνουμε σε άλλα μονοπάτια…στις έντεκα σε περιμένω στο σπίτι μου. Θα έρθεις με μαύρα ρούχα και θα φοράς μαύρα εσώρουχα. Δε χρειάζεται, φαντάζομαι να σου πω διεύθυνση. Τη γνωρίζεις πολύ καλά.



Και έκλεισε το τηλέφωνο… Και η Ζωή έμεινε με το κινητό στο χέρι, αρνούμενη να δεχτεί αυτό που μόλις είχε συμβεί. Μουδιασμένη, ακόμα, κάθισε στον καναπέ… Ήταν δέκα η ώρα και είχε μία ώρα ακόμα μπροστά της, μέχρι τις έντεκα…


Έβαλε το κινητό της σε λειτουργία πτήσης, έβαλε μουσική στον υπολογιστή της και ξεκίνησε τις δουλειές. Μέχρι τη μία τα ξημερώματα είχε κάνει μια ωραιότατη γενική στο σπίτι. Τέλος, γέμισε τη μπανιέρα της, πολυτέλεια που δε συνήθιζε, αλλά σήμερα θα έκανε μια εξαίρεση, πήρε ένα ποτήρι γλυκό κόκκινο κρασί και βυθίστηκε στο καυτό νερό. Έκλεισε τα μάτια της και χαλάρωσε μέσα στη θαλπωρή της καυτής αγκαλιάς. Ήταν πολύ θυμωμένη, πλέον. Θύμωσε με τον Στέφανο, τα έβαλε με τον DarkMind, εκνευρίστηκε με τον ίδιο της τον εαυτό που μπλέχτηκε έτσι, αλλά και πάλι, ποιος θα μπορούσε να το ξέρει; Ήταν άραγε τυχαίο το ότι συναντήθηκε με τον Στέφανο ή ήταν μια καλά σχεδιασμένη κίνηση; Από την άλλη, μπορούσε εκείνος να σχεδιάσει το ότι η ίδια θα έπεφτε πάνω του με φόρα;


Τα σκεφτόταν η Ζωή, τα ανέλυε και άκρη πάλι δε βρήκε. Μόνο όταν ξαφνικά ένιωσε το νερό παγωμένο, σηκώθηκε, ξεπλύθηκε και, αφού ντύθηκε, πήγε στο κρεβάτι της και βυθίστηκε σε έναν άστατο ύπνο με άσχημα όνειρα.


Ο Στέφανος είχε ανοίξει τα χαρτιά του και τώρα περίμενε. Δεν ήταν σίγουρος για την αντίδραση της Ζωής, ήθελε όμως να το ρισκάρει! Δε γινόταν να συνεχίσει έτσι μαζί της, δεν το έβρισκε σωστό.

Στο μήνυμά του, την επόμενη μέρα το βράδυ δεν απάντησε. Ούτε τη μεθεπόμενη…


Η Ζωή κοιτούσε τα μηνύματά της… Δύο μέρες στη σειρά τον αγνόησε. Και μετά σιωπή. Δεν της έστειλε ξανά κάτι… Θύμωσε. Αποφάσισε να τον βγάλει από το μυαλό της… Ήταν όμως αδύνατον να τα καταφέρει. Στο τέλος της εβδομάδας ο θυμός της είχε πλέον μετατραπεί σε αγωνία, να δει ένα μήνυμά του και φόβο ότι δεν θα τον έβλεπε ξανά ποτέ… Πήρε την απόφασή της… Εννιά η ώρα, σχεδόν μία εβδομάδα από το τελευταίο τους τηλεφώνημα, του έστειλε μήνυμα στο φόρουμ.


- Καλησπέρα, Darkmind


- Καλησπέρα, πεταλούδα


- Δεν ήρθα. Δε γινόταν. Δε μπορούσα. Ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου.


- Αυτό είναι ανθρώπινο. Έχει καλώς. Προχωράμε.


- Δεν μπορούσα να καταλάβω πώς έγινε αυτό…πώς μπλεχτήκαμε έτσι. Θέλεις να πιούμε έναν καφέ αύριο;


- Δε νομίζω ότι έχουμε να πούμε κάτι παραπάνω. Η στάση σου ήταν εκκωφαντικά ξεκάθαρη.



Η Ζωή ταράχτηκε. Δεν το περίμενε αυτό… Το έβλεπε, έχανε την επαφή μαζί του…





- Νομίζω ότι έχουμε ακόμα να πούμε πράγματα… Σε παρακαλώ, ας πιούμε έναν καφέ.


- Πεταλούδα, εκπτώσεις σε αυτά τα θέματα δεν γίνονται. Σου είπα πού να με βρεις, δεν ήρθες. Επέλεξες, μάλιστα, να μην ενημερώσεις καν. Δικαίωμά σου να αρνηθείς, αλλά μην περιμένεις κάτι περισσότερο και από εμένα.


Τα έπαιζε όλα για όλα, αλλά δεν είχε άλλη λύση. Έπρεπε να την ταρακουνήσει και να τη βοηθήσει να κάνει το άλμα… Να φύγει από όλα όσα της έδιναν ασφάλεια και να κολυμπήσει στο άγνωστο. Μαζί του!

Το κεφάλι της πήγαινε να σπάσει… Δεν άντεχε άλλο έτσι. Πήρε την απόφασή της και του τηλεφώνησε πριν αλλάξει γνώμη…


- Στέφανε, σε ικετεύω… Μπορώ να έρθω στο σπίτι σου; Σε παρακαλώ, συγχώρεσέ με… Ήταν λάθος μου, το ξέρω, το αναγνωρίζω και θέλω να επανορθώσω.. Δώσε μου μία ευκαιρία...


- Στις έντεκα...


Ακριβώς στις έντεκα χτύπησε το κουδούνι του. Της άνοιξε φορώντας φόρμα και ένα φανελάκι, ξυπόλυτος και ακόμα πιο ελκυστικός από την τελευταία φορά που τον είχε δει. Αυθόρμητα ένα χαμόγελο έκανε την εμφάνισή του στο πρόσωπό της, χάθηκε όμως μονομιάς όταν συνειδητοποίησε το βλέμμα του…


«Έκανες ό,τι σου είπα;». Ερώτηση άμεση, ξεκάθαρη, παγερή.


Ευτυχώς είχε αποφασίσει ότι αφού μπήκε στον χορό θα χορέψει κανονικά… και ας μη γνωρίζει τα βήματα.


«Ναι», απάντησε και ένα χαστούκι προσγειώθηκε στο μάγουλό της. Απορημένη τον κοίταξε στα μάτια.


«Έτσι θέλω να με κοιτάς, όταν μου απαντάς σε κάτι που σε έχω ρωτήσει. Στα μάτια.»


Το βλέμμα της κλειδώθηκε στο δικό του, το στόμα της άρχισε να το νιώθει στεγνό. Η δικιά της καρδιά ήταν αυτή που χτυπούσε με τέτοιο ξέφρενο ρυθμό; Στεκόταν μπροστά του. Τον ζύγιζε. Ήταν σα να μην τον αναγνώριζε και ας ήταν ο ίδιος άνθρωπος που πριν από μερικές μέρες την κρατούσε στην αγκαλιά του. Η Ζωή ένιωσε ένα ρίγος και ασυναίσθητα αγκάλιασε με τα χέρια της τον εαυτό της. «Καλησπέρα, Στέφανε. Μου…μου έλειψες». Τα χέρια του την τράβηξαν πάνω του, ενώ παράλληλα έκλειναν την εξώπορτά του και το φιλί του ήταν βάλσαμο για εκείνη… Τόσο άγχος, τέτοιο σκαμπανέβασμα συναισθημάτων και τώρα ήταν στην αγκαλιά του, προστατευμένη από όλους και από όλα.


Την τράβηξε μαζί του, μέχρι που κάθισαν στον καναπέ. «Αλίμονο», σκέφτηκε ο Στέφανος. «Μόνο να ήξερε πόσο ανομολόγητα υπέροχη είναι έτσι όπως με κοιτάει…Μόνο να ήξερε… Έχουμε όμως πολύ δρόμο ακόμα».


«Ζωή, βγάλε τα ρούχα σου, βγάλε τα παπούτσια και μείνε μόνο με τα εσώρουχα».


Την δοκίμαζε, αυτό το καταλάβαινε… Αυτό όμως που πιθανώς να μην ήξερε ο Στέφανος ήταν ότι ο έρωτας της είχε χτυπήσει την πόρτα προ πολλού… Ένας έρωτας με δύο αποδέκτες… Όταν οι δύο αποδέκτες αποδείχθηκε ότι ήταν…ένας και αφού πέρασε από μία συναισθηματική φουρτούνα, τότε η Ζωή χαμογέλασε και αποφάσισε ότι θα το ζήσει όσο πιο έντονα γίνεται, όσο πιο μεθυστικά μπορεί!


…Το βλέμμα της δεν έχασε ούτε στιγμή τη ματιά του Στέφανου. Αποδεσμεύονταν σταδιακά από τα ρούχα της και, όσο προχωρούσε η διαδικασία, τόσο ο θαυμασμός που έβλεπε από εκείνον, της έδινε κουράγιο να συνεχίσει! Υπό άλλες συνθήκες, τέτοια προτροπή – διαταγή, θα είχε καταστήσει αδύνατον να κάνει ακόμα και ένα από αυτά που της ζητούσε… Τώρα όμως ήταν αποφασισμένη!


Την πλησίασε. Δεν ήξερε αν πρέπει να κάνει και εκείνη βήμα προς το μέρος του κι έτσι έμεινε ακίνητη με τις αισθήσεις της σε επιφυλακή. Η ματιά του χάιδεψε όλο της το κορμί. Αν κάποτε της έλεγαν ότι θα βρεθεί μπροστά σε έναν άντρα και εκείνος θα την κοιτάξει εξεταστικά από πάνω μέχρι κάτω, θα γελούσε! Αντίθετα, τώρα, στεκόταν σε αναμμένα κάρβουνα και περίμενε μία κίνησή του.


«Πολύ ωραία, Ζωή. Πήγαινε στην κρεβατοκάμαρα και περίμενέ με».


Δεν ήξερε τι να υποθέσει… Καθώς απομακρυνόταν από κοντά του, ένιωσε και πάλι εκείνο το αίσθημα της ανασφάλειας να κάνει την εμφάνισή του. Τι πήγαινε να κάνει; Τι επιζητούσε; Τι θα έπρεπε να κάνει τώρα; Πώς θα μπορούσε να ικανοποιήσει τον Στέφανο;


Ναι… αυτό ήταν… ήθελε να βρει έναν τρόπο να ικανοποιήσει τον Στέφανο. Να τον ευχαριστήσει. Εδώ όμως ήταν τα δικά του χωράφια. Ο Στέφανος ήξερε ποιος είναι και τι θέλει. Εκείνη; Γνώριζε τι θέλει;


Μπήκε στο δωμάτιο και, επειδή δεν ήξερε τι πρέπει να κάνει, κάθισε στην άκρη του κρεβατιού και τον περίμενε με το βλέμμα της στην πόρτα. Λίγο μετά ήρθε κι εκείνος με ένα μπουκάλι νερό και ένα ποτήρι που το γέμισε και της το έδωσε, αμίλητος. Το πήρε από το χέρι του και δρόσισε τα χείλη της, όχι όμως και τη δίψα που έκαιγε μέσα της. Άφησε το ποτήρι απαλά και πήγε προς τον Στέφανο, επιζητώντας ένα του φιλί. Εκείνος την κράτησε με τέτοιο τρόπο που να έχει πρόσβαση στον αυχένα της, της ψιθύρισε κάτι που η Ζωή δεν άκουσε ποτέ και τη δάγκωσε. Τη δάγκωσε! Δεν ήταν φοβερός ο πόνος. Ήταν όμως κάτι που η Ζωή δεν το περίμενε! Ένιωσε τα δόντια του στο σβέρκο της και ταυτόχρονα ένιωσε να παραλύσει… το βίωσε αυτό το μυρμήγκιασμα από το κεφάλι της, που έφτασε μέχρι και το μικρό δάχτυλο του ποδιού της… Θα μπορούσε να μείνει σε αυτή τη στάση για ώρα, χαμένη σε ένα πέπλο ασφάλειας, που δημιούργησε ένα απλό δάγκωμα, ο Στέφανος όμως είχε άλλα σχέδια.


«Και τώρα, λοιπόν, που ήρθες, κορίτσι μου, καιρός είναι να δεις ακριβώς τι είναι όλα εκείνα που συζητούσαμε τόσο καιρό», της είπε ο Στέφανος και ένιωσε την ανάσα της να αλλάζει ρυθμό και τους μύες της να σφίγγονται και πάλι. «Θέλω να βγάλεις τα εσώρουχά σου και να ακουμπήσεις τα χέρια σου στο κρεβάτι».


Αλλιώς το φανταζόταν η Ζωή και δεν πίστευε ότι θα χρειαστεί να γδυθεί μόνη της, να όμως που ο Στέφανος είχε άλλη άποψη και δεν ήθελε να τον απογοητεύσει. Λίγη ώρα μετά, τα χέρια της ήταν ακουμπισμένα στο κρεβάτι και τα χέρια του Στέφανου διέτρεχαν το κορμί της. Ένα κορμί που δεν άργησε να θυμηθεί το γνώριμο άγγιγμα! Ήταν τόσο εύκολο! Έκλεισε τα μάτια και αφέθηκε στη στιγμή. Ο πόνος που ένιωσε από το χέρι του που προσγειώθηκε στον κώλο της την επανάφερε στην πραγματικότητα. «Ζωή, ήρθε η ώρα να μετρήσεις», άκουσε τη φωνή του να της λέει και τότε έγινε κάτι αναπάντεχο! Σα να ήταν όλα σκηνοθετημένα, ένιωσε το μυαλό της να μουδιάζει, το σώμα της να παραλύει για δεύτερη φορά μέσα σε λίγη ώρα και να υγραίνεται ακαριαία! Ναι…επιτέλους θα γινόταν πραγματικότητα…!

 

Τώρα, μάλλον κάτι θα έπρεπε να έχω καταλάβει...αλλά δεν! @Koproskylo , μήπως μπορείς να μου εξηγήσεις;

 

Υπέροχη γραφή!

 

Ευχαριστώ πάρα πολύ!!! 

 

Αναμένουμε   

 

Απρόβλεπτη και ζόρικη η Ζωή.

Για πόσο ακόμη να δούμε!!! Δεν θα.... κοντάψει; Πού θα πάει.

Ωραία γραφή.