AYTO

Ήταν μία τυχαία συνάντηση στο δρόμο με τον Λοχία από την δωδεκάμηνη θητεία μου στον στρατό. Ξαφνιάστηκα, γελάσαμε. Με κάλεσε να πιούμε μία μπύρα – ήπιαμε παραπάνω.

Ηλιοκαμένο και σκληρό πρόσωπο, αυλακωμένο. Διαπιστώσαμε ότι και οι δύο είμασταν μόνοι μας, αυτός εκτός των ενόπλων δυνάμεων λόγω πρόωρης σύνταξης και εγώ σε μόνιμη αναζήτηση αφεντικού.

Ήταν αρκετά κοντός αλλά απίστευτα γεροδεμένος – σαν σακί από τσιμέντο που είχε μείνει έξω στη βροχή.

Η φωνή του ήταν μεταλλική, σκληρή σαν κάννη όπλου. Μιλούσε γρήγορα σαν να πυροβολεί αλλά με μικρές κοφτές φράσεις.

Αν άπλωνε το μπράτσο θα μπορούσα να κουρνιάσω σαν πουλάκι πάνω του.

Το μπράτσο το άπλωσε και αντί για την μπύρα επιδέξια γράπωσε την αριστερή μου ρώγα. Τον κοίταξα με φόβο και τότε δούλεψε το χέρι του σαν τανάλια.

Αυτό, είπε. Πόνος διαπέρασε όλο μου το κορμί και στάθηκε στην άκρη της γλώσσας, με έκανε ανίκανο να μιλήσω.

Ευτυχώς από τα διπλανά τραπέζια δεν έδωσαν σημασία.

Αυτό τι είναι, ρώτησα χαμηλόφωνα.

Το πιάνεις ή όχι, είπε.

Απέφυγα το βλέμμα του, ήταν ξεκάθαρος – τουλάχιστον στις προθέσεις του. Έσκυψα προς το μέρος του και είπα ναι.

Σηκώθηκε σαν ελατήριο και ξεκίνησε να φεύγει. Ήταν νευρικός και έσφυζε από υγεία. Φορούσε φόρμα με μπότες, κάτι που τραβούσε την προσοχή. Είδα μία κοπέλα να γυρίζει να τον κοιτάξει.

Πλήρωσα στα γρήγορα και ξεκίνησα να τρέχω πίσω του. Δεν τόλμησα να τον πλησιάσω.

Περπατούσαμε γοργά για ώρα, κάναμε κύκλους γύρω από το κέντρο, μέχρι που ξεστρατίζει και αρχίζουμε να απομακρυνόμαστε. Στο τέλος φτάσαμε σε κάτι ερημιές στον Ταύρο. Ήταν η πρώτη φορά που γύρισε να με περιμένει.

Σταμάτησα. Μας χώριζαν είκοσι μέτρα. Το βράδυ είχε πέσει για τα καλά. Είχα λιώσει στον ιδρώτα. Ο λοχίας απέναντι δεν ήταν παρά ένας σκοτεινός όγκος, που πυροβολούσε γρήγορα. Έκανα αυτό που είπε και ήδη βρισκόμουν να κυλιέμαι γυμνός στο τσιμέντο, μέτρο-μέτρο μέχρι να καλύψω την απόσταση που μας χώριζε. Όσο πλησίαζα η μορφή του ουδόλως ξεκίνησε να διακρίνεται. Έφτασα μπροστά στις μπότες του και χωρίς να μου πει, χωρίς να το ξέρω, διψασμένα ξεκίνησα να τις γλύφω σαν σκυλί.

Κι αυτό κράτησε.

Και μετά ξεκίνησε να φεύγει, πάντα σε πορεία.

Σάστισα, εκεί κάτω, στην τρύπα μου, στην άκρη του δρόμου, ήταν όμορφα. Σηκώθηκα, μηχανικά τίναξα τα χέρια μου και ξεκίνησα πίσω του, αυτή τη φορά χωρίς τίποτα, άδειος μέσα κι έξω. Χαθήκαμε μέσα σε δάση από παραπήγματα, μάντρες με αυτοκίνητα, αποθήκες και σκουπίδια. Πορευόμουν μεθυσμένος, μηχανικά, με τις αισθήσεις στον αυτόματο, μόνο μία κουκίδα εκεί μπροστά κατάφερνα να ξεδιαλύνω και να προχωρώ και ονειρευόμουν ότι πέθανα και κάπως είχα ανέβει λίγο ψηλότερα, λίγο φωτεινότερα-ελαφρύτερα, και έβλεπα και εμένα να προχωράει έτσι θολωμένος και σε άθλια κατάσταση, τι ωραία που ήταν η ζωή, σκεφτόμουν, τι ωραία που υπάρχει θεός, γιατί πρέπει να υπάρχει θεός αλλιώς όλο αυτό είναι ένα κακόγουστο αστείο!

 

Ευγε, με ταξίδεψες.