Cake σοκολάτα

Άλλο ένα βράδυ απ’ εκείνα που συνέβαιναν όταν είχαμε καιρό να βρεθούμε. Έφτανε σε ένα σημείο που η Ελευθερία έβραζε μέσα της και πίεζε προς μια κατεύθυνση, με διορθώσεις, προκλήσεις και πούσσαρε τα πράγματα ώστε να της δώσω αυτό που ήθελε απ’ το τηλέφωνο. Μια τιμωρία, έναν εξευτελισμό, ένα κάτι που θα την έκανε να νιώσει γελοιοποιημένη, μηδαμινή και πως είναι άξια της απογοήτευσης που μου προκαλούσε.


Δεν ήταν πως δεν ήθελα να της το δίνω, το τερατάκι όμως όταν σταμάταγε να ονειρεύεται που όπως γύρναγε στον ύπνο του έριχνε και καμιά μπάτσα στα τυφλά και ξυπνούσε, πεινούσε πολύ περισσότερο απ’ όσο μπορούσε να εξασφαλίσει ο από τηλεφώνου, ψυχολοσυναισθηματικός σαδισμός. Δεν του αρκούσε να το γευτεί με τα μάτια της φαντασίας, ήθελε να δει το βλέμμα, να μυρίσει την πανωλεθρία πάνω της και να σφίξει, να γευτεί με τρόπο που θα αποτυπωθεί το ίδιο σαν τατουάζ στην επιδερμίδα. Αδιάλειπτη άλλωστε η προσπάθεια του να μείνει μόνο του στην επιφάνεια. Κι ήταν διαρκής η ανάγκη μου να το κρατάω χορτάτο, ακόμη ή ίσως περισσότερο όταν λαγοκοιμόταν. Κι έτρωγε, πάντα έτρωγε. Με χρυσά κουτάλια. Κι από μέσα κι από έξω. Και μαγευόταν τόσο συχνά απ’ τα έργα του, μα κι ένιωθε κι εκείνη τη ντροπή της βαρυστομαχιάς κι ήθελε να βάλει δάχτυλο και να τα βγάλει. Μόνο που αυτό δε γινόταν φυσικά. Και τότε θύμωνε. Θύμωνε πολύ.


- Έλα πες μου με ποιες θα μπορούσαμε να κάνουμε session;

- Γιατί επιμένεις να το ονομάζεις session; Αφού δεν είναι αυτό που θες, ούτε χωρικά, ούτε χρονικά κι ούτε στην ουσία του.

- Και πώς να το πω;

- Day use.

- Ω.. ναι, ίσως. Αλλά πες μου, ποιες φαντάζεσαι;

- Ποιες φαντάζομαι, ή ποιες θέλω;

- Το ίδιο είναι.

- Όχι δεν είναι.

- Δηλαδή;

- Να το σκεφτείς μόνη σου, σταμάτα να ‘σαι τεμπέλα, σε βαριέμαι.

-…

Της είπα κάποια ονόματα.

- Ε όχι αυτές. Όλες σου τις ‘’φίλες’’ επέλεξες. Όλες τις κολλημένες.

- Τις ποιες;

- Τις κολλημένες. Αφού δεν το καταλαβαίνουν ότι σε έχω εγώ.

- Με έχεις εσύ;

- Μ’ έχεις και σ’ έχω.

- Πως με έχεις;

- Εννοώ…

- Πάλι ξεσήκωσες φράσεις απ’ το μαντάμ φιγκαρό;

- Συγνώμη.

- Ζεις για να ζητάς συγνώμη.

- Συγνώμη.

- Παρακάτω…

- Δε θέλω καμιά τους. Είναι όλες δικές σου φίλες, θα θέλουν να έρθουν για ‘σενα.

- Για ‘μενα;

- Γιατί θα τους το κάνεις εσύ. Κι εμένα δε θα με περιποιηθούν, δε θα με συμπαθούν καν. Δε μου αρκεί να τις διατάξεις.

- …

- Εγώ θέλω την Ελισάβετ που είναι φίλη μου και την αγαπάω και θα με φροντίσει επειδή το θέλει, επειδή θα το νιώθει. Και δε μπορείς να τη γαμήσεις, είναι redline. Μόνο εμένα.

- …

- Γιατί δεν απαντάς;

- Τι θέλεις να πω; Μάλιστα;

- Να μου πεις την επιθυμία σου.

- Την επιθυμία μου;

- Ναι.

- Η εντολή είναι αυτή: Μαζέψου. Δικό μου σπίτι, εσύ δικό μου εργαλείο, δικοί μου οι κανόνες. Αν δε σου αρέσει τελειώνει εδώ.

- Μα εγώ…

- Εσύ λες συνέχεια. Θες δούλους; Πήγαινε να τους βρεις. Έναν να σε γλείφει κι έναν να σε λατρεύει. Εδώ θα κάνεις αυτό που θέλω εγώ. Αν θες να συνεχίσεις να λες πως είμαστε μαζί.

- Να το λέω; Γιατί δεν είμαστε;

- Είμαι μαζί σου. Σε έχω εγώ.


Οι μέρες περνούσαν κι ακόμη δεν είχε δοθεί η ευκαιρία να έρθει. Είχε σχολάσει και μου έστελνε στο viber.

- Στο fet είσαι;

- Το ‘χω ανοιχτό, αλλά διαβάζω κάτι στο Έθνος. Γιατί, κάτι ενδιαφέρον;

- Η φίλη σου μπήκε κι έκανε ένα αίτημα φιλίας. Μη σε χάσει η κολλημένη.

- Η ποια;

- Ξέρεις ποια λέω!

- Οκ.

- Η Ελισάβετ έφτιαξε μια υπέροχη τάρτα βατόμουρο. Αν ήμουν εκεί, θα σου φτιαχνα κι εγώ. Είναι καταπληκτική.

- Το καλοκαίρι που θα έρθεις για τις διακοπές σου, φώναξε τη να περάσουμε καμιά μέρα μαζί κι αν είναι παίρνουμε υλικά να φτιάξετε και γλυκά. Ένα διαγωνισμό, με έπαθλο.

- Μπορείς σε παρακαλώ να μη φαντάζεσαι άλλες;

- Δε φαντάζομαι άλλες εκτός κι αν μου φυτέψεις εσύ την εικόνα. Πράγμα που έκανες μερικές ημέρες πριν. Επιλογή και συνέπεια.

- Ναι θες κι αφορμή χαχαχαχα… Τι γλυκός!

- Γνωρίζεις ότι έχω δίκιο. Με την ειρωνεία δεν το σώζεις. Αν το είχες πει για να λειτουργήσει, λειτούργησε. Αν το είχες πει τρυφερά και γκαφατζίδικα όπως συνηθίζεις να παραμιλάς όταν αισθάνεσαι γλυκά κι οικεία με κάποιον, πάλι λειτούργησε. Σε κάθε περίπτωση, εσύ το επέλεξες.

- Τρυφερά το είπα για τη συγκεκριμένη.

- Κι αν το έκανα εγώ στατική εικόνα, ξέρουμε καλά πως εσύ το έχεις κάνει ήδη βιντεάκι.

- Ισχύει : P


Follow me

And I will guarantee

Your life will never be the same

Hear me callin', won't you follow me


- Πες μου πάλι την ώρα.

- Μετά από πέντε ολόκληρα λεπτά, πήγε 10.05.

- Λες να φτάσει ακριβώς; Μήπως έπρεπε να πάμε να την πάρουμε; Θα το βρει ο ταξιτζής;

- Το καλοκαίρι οι πτήσεις είναι ακριβείς γενικά.

- Να της στείλω μήνυμα και να πάμε να την πάρουμε;

- Την άκουσα και πριν την ερώτηση.

- Δε μου απάντησες όμως!

- …

- Και το ταξί;

- Αν δεν το βρίσκει θα πάρει τηλέφωνο.

Πήγα στην κουζίνα κι έβαλα καφέ και γυρνώντας της λέω

- Έλα στον καναπέ να κάνεις καμιά δουλειά κι άσε την πόρτα ανοιχτή κι αν έρθει περνάει μέσα.

- Να μην την υποδεχτούμε; Και τι να με βρει με το κεφάλι κάτω να σου παίρνω πίπα;

Ακούμπησα τον καφέ μου στο τραπεζάκι και γύρισα δίπλα της όπως στεκόταν μπροστά στην ανοιχτή πόρτα. Την κοίταξα στα μάτια, αλλά τα μάτια δεν εστίαζαν. Βρισκόταν αλλού. Συνήθης κατάσταση όταν αγχωνόταν μην φανεί κατώτερη των προσδοκιών όσων θεωρούσε δικούς της. Ένα λεπτό μετά το μάγουλο της ήταν κατακόκκινο κι εγώ είχα καυλώσει πολύ περισσότερο μόλις είδα τη ντροπή στα μάτια της. Αν δεν ήθελα να πιω τον καφέ μου στον καναπέ, θα την έσπρωχνα κάτω να με τσιμπουκώσει μπροστά στην πόρτα.

Γύρισα στον καναπέ κι αφού κάθισα άφησε με μια τελευταία ματιά την πόρτα κι ήρθε μπροστά μου κι έκατσε στα γόνατα της. Τράβηξε τη φόρμα μου προς τα κάτω, μαζί με το εσώρουχο. Έγειρε το κεφάλι της και μου ‘γλειφε το πουτσοκέφαλο ανόρεχτα. Της σήκωσα το κεφάλι. Και την έφτυσα στο πρόσωπο.

- Και μια επαγγελματίας περισσότερη όρεξη θα είχε και θα τσέπωνε το εικοσάρικο. Εσύ δεν αξίζεις μία.

- Δε θέλω να με βρει έτσι η Ελισάβετ!

Το χαστούκι ήταν γρήγορο και κοφτό. Πρώτα το έδωσα, μετά συνειδητοποίησα πόσο το ήθελα.

- Μην αντιμιλάς. Κι εν πάση περιπτώσει γι’ αυτό έρχεται κι εκείνη εδώ.

- Δεν έρχεται γι’ αυ..

- Τι σου είπα!

- …για να με δει.

Την έσπρωξα πέρα κι η πλάτη της χτύπησε στο τραπεζάκι ελαφρά.

- Πάρε δρόμο και πήγαινε στο δωμάτιο ηλίθια.

Δεν έβγαλε λέξη. Σηκώθηκε και πήγε πάνω στο δωμάτιο. Ανέβασα τη φόρμα μου κι ήπια τον καφέ μου.

- Μπορώ να κατέβω;

- …

- Σε παρακαλώ;

-…

- Θέλω να σε πάρω στο στόμα μου.

-…

- Θα κάνω αυτό που θέλεις, αυτό επιθυμώ.

- Έλα.

Ήρθε και τα όμορφα μάτια της είχαν γίνει διαυγή. Κίνησε προς το μέρος μου κι ήταν έτοιμη να γονατίσει.

- Δε θες να μάθεις πρώτα τι θέλω;

- Ξέρω.

- Ρώτα γιατί δεν ξέρεις αν είναι το ίδιο ή αν άλλαξε.

- Μα ούτε μια ώρα δεν πέρασε.

-…

- Τι επιθυμείς;

- Θέλω όταν έρθει η Ελισάβετ να καταλάβει ότι πριν από λίγο έπαιρνες πίπα και τι είναι σημαντικό για ‘σενα, τι προέχει.

- Αυτό που θέλεις. Νομίζεις πως δεν το ξέρει;

- Βάψε τα μάτια σου και βάλε κραγιόν.



Ήρθε μετά από λίγο την ώρα που κάπνιζα το τσιγάρο μου, κατέβασε τη φόρμα μου και το εσώρουχο και με ρούφηξε ως τη βάση. Με ξανάβγαλε ολόκληρο και ξανά μέσα. Συνέχιζε με γρήγορο ρυθμό. Αυτό όμως δεν ήταν αυτό που ήθελα εγώ, δεν ήταν αυτό που μου αρέσει. Αφού τελείωσα το τσιγάρο μου, έπιασα το κεφάλι της και με τα δυο χέρια όταν τον έβαλε ως τη βάση και την κράτησα εκεί με πίεση, ώσπου άρχισε να πνίγεται και να φτύνει. Το γούσταρα αυτό πολύ. Την τράβηξα απ’ τα μαλλιά και την ανασήκωσα, αλλά όχι εντελώς. Μετά την πίεση ξανά κάτω με δύναμη. Πάλι. Πάλι. Σύντομα η μάσκαρα έτρεχε μαζί με τα δάκρυα της και το κραγιόν είχε πασαλειφτεί, όσο δεν είχε μείνει πάνω στο καυλί μου. Μου άρεσε πολύ αυτό που έβλεπα. Την κράτησα με το μισό πούτσο μες στο στόμα της κι ανασήκωσα τη λεκάνη μου κι άρχισα να της γαμάω εγώ το στόμα από κάτω προς τα πάνω. Δυνατά, με βιάση. Έτσι τελείωσα μέσα της κι όταν τελείωνα έφερα το στόμα της καρφωτά και τα αμόλησα όλα, ώσπου στράγγιξα καλά, πάνω που άρχισε πάλι να πνίγεται. Το παρακάτω το ήξερε καλά. Έφερε μωρομάντηλα και με καθάρισε διεξοδικά. Μου έδωσε ακόμα κι ένα απαλό πεταχτό φιλί και ανασηκώθηκε αφού μου έφτιαξε τη φόρμα.


Με προτροπή της Ελευθερίας είχα μιλήσει αρκετές φορές με την Ελισάβετ. Και βέβαια αυτό είχε λειτουργήσει με τον τρόπο που ευχόταν η Ελευθερία, αλλά και με τον άλλο που τον μισούσε, αλλά και πάλι τον ευχόταν. Τις επιθυμίες τις ακούω και συνήθως πάνε σε δίπολες φύσεις κι αυτό είναι ίσως το ωραιότερο σημείο όταν τις ικανοποιείς, το πόσο πολύ πονούν αυτόν που τις ευχήθηκε, όταν καταρρέουν οι ψευδαισθήσεις. Και το τερατάκι λυσσάει απ’ τη χαρά του, καθώς ταϊζεται με τον πόνο της, τον πόθο του. Θέλει να αλυχτήσει και να χοροπηδήσει ευτυχισμένο, τότε της γουργουρίζει κι εκείνη το ξέρει, άλλωστε σε μια ανάποδη τσουλήθρα τρέφεται και το δικό της τερατάκι. Κι αυτό ηλεκτρίζει το χώρο γύρω μας.


Follow me

Satisfaction guaranteed

We'll be in perfect harmony

So follow me, follow me


Η Ελισάβετ είχε το ίδιο γλυκό, παιδικό χαμόγελο που είχε και στις φωτογραφίες της, το καλύτερο στοιχείο της, απ’ αυτά που σε κρατούν λίγο παραπάνω σε μια φωτογραφία. Το σώμα της ήταν ατσούμπαλο κι η κίνηση της μαρτυρούσε το γκαπ του ανθρώπου που έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση, αλλά κατά διαστήματα τινάζει τον εαυτό του με ξαφνιάσματα αυτοπεποίθησης, που είναι πάντα εκεί, αλλά συνήθως λειτουργεί ως αδιευκρίνιστο βάρος, παρά ως ευλογία.


Δε χαλάω χατίρια, κυρίως αυτά τα διττά


Follow Me

The trouble seems to always wanna

Follow Me

It has let me down so far so why don't you

Follow Me

The trouble seems to always wanna

Follow Me

It has let me down so far so why don't you

Follow Me


- Στο κούτελο του απορροφητήρα υπάρχει αναρτημένο ένα χαρτί που περιλαμβάνει τα υλικά και τη διαδικασία για να φτιάξετε ένα cake σοκολάτα. Όλα τα υλικά καθώς και όλα τα σύνεργα υπάρχουν σε ικανές ποσότητες για να τα χρησιμοποιήσετε κι οι δύο. Η συνταγή είναι γραμμένη όπως την έδινε ο εμπνευστής της. Εγώ το μόνο που θέλω είναι το γλυκό να μην λιγώνει, αλλά να γλυκίζει διακριτικά. Στο τέλος, θα δοκιμάσω και τα δύο. Εκείνη που θα έχει φτιάξει το καλύτερο γλυκό θα ικανοποιήσουμε οποιαδήποτε επιθυμία της.

- Κι εκείνη που δε θα κερδίσει; Ρώτησε η Ελισάβετ

- Θα χάσει.

- Όποια κερδίσει μπορεί να έχει ό,τι, ό,τι θέλει, ρώτησε η Ελευθερία

- Φυσικά… αν κερδίσει.

- Τι θα πει αυτό; Ρώτησε η Ελισάβετ.

- Μα φυσικά ότι μπορεί να χάσετε κι οι δύο.

- Και τότε τι;

- Τότε θα έχω κερδίσει εγώ.

- Και θα σου ικανοποιήσουμε μια επιθυμία κι οι δύο, ή κάθεμιά ξεχωριστά; Ρώτησε η Ελισάβετ με κάτι ανάμεσα σε χαμόγελο που έπαιζε ο σαρκασμός, με την αμφιβολία.

- Ποιος σου είπε πως δε θα το έχετε κάνει ήδη;


I'm riding the wind, don't need your request

You'd never invite me but I will be your guest

Oh no, no don't be afraid of the reaper


Κατά διαστήματα πήγαινα και κοιτούσα στην κουζίνα τι κάνανε. Αν κι η Ελευθερία είχε επικρατήσει ως προς τη διεκδίκηση περισσότερου χώρου, απ’ την άλλη έμοιαζε σαν η Ελισάβετ να της το είχε παραχωρήσει με κάπως περιπαιχτική καλοσύνη. Σε ελάχιστο χώρο είχε συγκεντρώσει σύνεργα και υλικά, ζύγιζε, πρόσθετε, ανακάτευε. Στην πλευρά της Ελευθερίας γινόταν ένας χαμός από υλικά, τα σύνεργα ήταν σε διάφορα σημεία που δε μπορούσε να τα φτάσει, ανακάτευε σε ένα μπωλ, δοκίμαζε και έμοιαζε να λογαριάζει με τη γεύση, έμοιαζε να το νιώθει αυτό που φτιάχνει κι υπήρχαν σίγουρα πολύ περισσότερα υλικά απ’ τα αναφερθέντα.


Δάγκωσα τον ώμο της Ελευθερίας και γύρισε να μ’ αγκαλιάσει κρατώντας το κουτάλι και τινάζοντας ένα σκασμό αλεύρι προς πάσα κατεύθυνση. Πλησίασα την Ελισάβετ και πέρασα το κεφάλι μου πάνω στον ώμο της και κοίταζα από πάνω τη κάνει. Απόλυτη συγκέντρωση κι απόλυτη άνεση εκεί που βρισκόμουν. Άκουσα ένα κρότο και χωρίς να γυρίσω ήξερα πως ήταν κάποια απροσεξία της Ελευθερίας που είχε προσέξει αυτή την οικειότητα. Περνώντας για να γυρίσω στο σαλόνι, την είδα που με κοίταζε λοξά κατακόκκινη και μονολογούσε, έχοντας ξετυλίξει μια τσίχλα και βάζοντας τη στο στόμα της μασώντας με θόρυβο. Στην αρχή απομακρύνθηκα, αλλά ξαναγύρισα και στάθηκα μπροστά της. Ανασήκωσε τα μάτια και με κοίταξε αργά. Έφερε το χέρι στο στόμα και την έφτυσε. Άηχα ζήτησε συγνώμη και μετά πήγε και την πέταξε.


Τις κοίταζα κατά διαστήματα. Επικρατούσε μια εχθρική ησυχία. Επικρατούσε ένα κλίμα που με έτρεφε. Ένα υπέροχο εκρηκτικό μίγμα συμπάθειας κι ανταγωνισμού, που θύμιζε δυο φίλους που κι οι δυο έχουν ένα τσουτσούνι που την κάνει τη δουλειά, αλλά μόνο του ενός είναι μεγαλύτερο, το οποίο όμως δε τον γλίτωνε απ’ την αμφιβολία για το αν όντως κάνει τη δουλειά.


Το γλυκό της Ελισάβετ ήταν έτοιμο γρηγορότερα αφού το μίγμα ετοιμάστηκε ταχύτερα, αλλά αναγκαστικά περίμενε να ψηθεί και το άλλο γλυκό, το οποίο βέβαια ηρέμησε για περισσότερη ώρα πάνω απ’ την κουζίνα, με αποτέλεσμα να φουσκώσει περισσότερο. Το γλυκό της Ελισάβετ ήταν εμφανισιακά τέλειο, σα να βγήκε από φωτογραφία του google. Ήταν στην πιατέλα αναποδογυρισμένο, ενώ είχε βγει απ’ τη φόρμα αρτιότατο. Το γλυκό της Ελευθερίας δεν είχε καν μπει σε φόρμα, αλλά είχε ζυμωθεί και είχε ζυμωθεί σε ένα γουστόζικο σχήμα κι είχε ψηθεί στη λαδόκολλα. Με είχε δει άλλωστε τόσες φορές να χρησιμοποιώ λαδόκολλα αντί για αυτές τις ανυπόφορες λαδίλες. Στην σκασμένη επιφάνεια στο ψήσιμο είχε περάσει μέλι όσο ήταν καυτό, το οποίο όταν πήρε να κρυσταλλώνει το περιέχυσε με ινδοκάρυδο, με αποτέλεσμα να κρυφτεί η σεληνιακή επιφάνεια. Κάτι που επίσης της είχα διηγηθεί πως είχα κάνει κάποτε με ένα γλυκό. Βέβαια, η συνταγή του cake δεν περιελάμβανε ούτε μέλι, ούτε ινδοκάρυδο.


Η γεύση του γλυκού της Ελισάβετ ήταν απολύτως αψεγάδιαστη, ακριβώς ίδια με της συνταγής. Σκόπιμα είχα επιλέξει συνταγή που το cake λίγωνε. Κι εμένα δε μου αρέσουν τα γλυκά που είναι υπερβολικά γλυκά. Το γλυκό της Ελευθερίας απ’ όπου κι αν το έπιανες δεν είχε καμία σχέση με το αυθεντικό. Είχε πολύ περισσότερα υλικά, δική του εμφάνιση και μαρτυρούσε κάτι το ζωντανό, κάτι το πολύ δικό της. Δεν ήταν άνοστο, αλλά πάλι δεν ήταν εντελώς cake.


Δοκιμάσαμε όλοι απ’ όλα.

- Ελευθερία πως σου φαίνεται το cake της φίλης σου;

- Είναι… είναι τέλειο, είπε κι υπήρχε κάτι το τρεμάμενο στον τρόπο της, αλλά και μια διάθεση να μην πει τίποτα λιγότερο απ’ το αληθινό.

- Και τι γνώμη έχεις για το δικό σου;

- Είναι… πολύ δικό μου.

- Ναι είναι.

- Ελισάβετ;

- Μάλιστα. Να απαντήσω στα ίδια;

- Τι δε μου αρέσει στο γλυκό σου;

- Δεν ξέρω.

- Η συνταγή εκτελέστηκε επαγγελματικά.

- Ναι. Και άρα;

- Γιάννη τον λένε τον εμπνευστή της. Εγώ ζήτησα το cake της Ελισάβετ.

- Μα…

- Γύρνα όπως είσαι και πήγαινε στη γωνία της βιβλιοθήκης και κοίτα τα βιβλία της τρίτης σειράς. Μείνε εκεί.

- Μάλιστα.

Γύρισα και κοίταξα την Ελευθερία.

- Δεν κέρδισες.

- Το ξέρω… δυστυχώς.

- Αλλά ούτε έχασες.

- Αλήθεια;

- Με καύλωσες μ’ αυτό που έφτιαξες, όπως το ‘φτιαξες.

- Ευχαριστώ

- Για ποιο πράγμα;

- Που το παραδέχεσαι.

- Ο χειρισμός δεν πιάνει σε ‘μενα.

- Συγνώμη.

- Έλα δω.

Ήρθε και στάθηκε μπροστά μου.

- Γιατί το είπες αυτό;

- Συγνώμη.

- Γιατί το είπες αυτό;

- Μου άρεσε που το έκανες.

- Και γιατί δεν είπες αυτό;

- Συγνώμη.

- Άσε τις συγνώμες, δε σε γλιτώνουν. Γιατί δεν είπες πως σου άρεσε;

- Δεν ξέρω.

- Τις ηθικές του κώλου κράτησε τις για εκεί που πιάνουν. Έγινα σαφής;

- Μάλιστα.

- Γύρνα.

Της κατέβασα το παντελόνι κι έπιασα το αριστερό κωλομέρι της και το έσφιξα πολύ δυνατά. Πήγε να τραβηχτεί. Την κράτησα πιο σφιχτά. Και πιο σφιχτά.

- Πάμε πάνω.

Καθώς ανεβαίναμε προς τα πάνω, γύρισα στην Ελισάβετ.

- Θες ειδική πρόσκληση εσύ;

- Α θα ‘ρθω κι εγώ;

- Γδύσου και έλα.

- Να γδυθώ εδώ.

- Θα είμαστε πάνω.


- Ελευθερία βγάλε τα ρούχα σου και πήγαινε στο κρεβάτι.

Όταν γδύθηκε πήγα κοντά της και την ξάπλωσα ανάσκελα. Με δυο ζώνες έδεσα τα χέρια της στο κεφαλάρι και πέρασα κάτω απ’ τη λεκάνη της ένα μαξιλάρι. Την άφησα με δυο μανταλάκια πάνω στις ρώγες της. Της ψιθύρισα ‘’αυτό το γλυκό δεν είχε καμία σχέση με τη συνταγή. Ως που να γυρίσω εδώ, σκέψου τι έμαθες απ’ τη συνταγή και τι δε χρειαζόσουν’’.


Η Ελισάβετ στεκόταν ολόγυμνη απέναντι απ’ το κρεβάτι. Πήγα μπροστά της κι έκρυψα τη θέα της Ελευθερίας. Είχαμε μιλήσει τόσες φορές, είχαμε αναλύσει τόσα πολλά θέματα, είχαμε μπουρδουκλώσει και ταξιδέψει ο ένας μαζί με τον άλλο και παρασύροντας τον άλλο στο δικό μας ταξίδι αρκετές φορές. Ήταν όμως η πρώτη φορά που εκείνη αντιλαμβανόταν ότι όντως την άγγιζα κι η πρώτη φορά που εγώ συνειδητοποιούσα ότι ήθελα να το κάνω. Χούφτωσα δυνατά τα βυζιά της και την ανάγκασα να γονατίσει. Ήμουν ήδη πολύ καυλωμένος. Κατέβασα το παντελόνι μου και της τον έβαλα στο στόμα. Την άφησα να δώσει το ρυθμό που ήθελε. Την άφησα να το κάνει όπως ήθελε. Δεν ξεκαύλωνα, αλλά ούτε κι ένιωθα κάτι ιδιαίτερο.

Με επίπεδη φωνή μετά από λίγο της είπα,

- Συνέχισε αυτό που κάνεις, κάποια στιγμή τελικά θα ξεκαυλώσω, ή θα χύσω. Μου θυμίζεις τόσες άρτιες εκτελέσεις απ’ τις τσόντες. Είσαι η τέλεια αναπαράσταση, η τέλεια άψυχη αναπαράσταση. Τόσο τέλεια ανυπαρξία. Συνέχισε μη σταματάς.

Το στόμα της έμεινε ακίνητο με τον πούτσο μου μέσα. Αυτό μου άρεσε περισσότερο. Δεν ήταν κάτι δικό μου, αλλά ήταν κάτι δικό της. Έστω κι αν αυτό ήταν το μπλοκάρισμα που για άλλη μια φορά της είχα προκαλέσει.

Ανασήκωσε τα μάτια και με κοίταξε.

- Είσαι η πιο πιστή αντιγραφή. Πότε θα σταματήσεις να φλυαρείς στον εαυτό σου για το τι δε σου δίνουν οι άλλοι και να αρχίσεις να δοκιμάζεις, να αρχίσεις να καταλαβαίνεις ποια είσαι εσύ;

- Σταμάτα, είπε μιλώντας με το καυλί μου ακόμα μέσα στο στόμα της.

Χαμογέλασα, μου άρεσε αυτό. Έδειχνε κάτι για την ίδια, έδειχνε κάτι για ‘μενα. Θέλω την τροφή μου φωνάζαμε από μέσα μας κι οι δύο. Ζήτω η τροφή μας, φωνάζαμε από μέσα μας κι οι δύο.

- Θέλω να με κάνεις να χύσω.

- Δεν ξέρω πως.

- Το γλυκό που έφτιαξε η Ελευθερία με καύλωσε. Οπότε;

- Οπότε δεν ξέρω.

- Οπότε σκέψου το όση ώρα δε θα είμαι εδώ.


Επέστρεψα στην Ελευθερία. Ήταν έξαλλη που ήμουν στην άλλη και που της μπλόκαρα τη θέα. Δεν ήξερε αν όντως ήμουν μέσα στο στόμα της κι αν είχε κάνει τη δουλειά.


- Το cake που δεν ήταν ακριβώς cake. Η φίλη σου που δεν είναι ακριβώς φίλη σου, που δε θέλεις να είναι μόνο φίλη σου, που μπορεί να γίνει εχθρός, παιδάκι, συναγωνίστρια, ή κάποια που σε περιποιείται. Σαν το χύσιμο που θες να κάνεις και δε θα είναι ακριβώς όπως το θέλεις εσύ.

Έβγαλα το wand απ’ το συρτάρι και αφού ακούμπησα την κεφαλή πάνω στην κλειτορίδα της, την τύλιξα ολόκληρη με καφέ κολλητική ταινία για να το στερεώσω εκεί, ενεργοποιώντας τη δόνηση. Το σώμα του δονητή ήταν ανάμεσα στους μηρούς της. Κι εκεί θα έμενε.


Επέστρεψα στην Ελισάβετ. Δε ρώτησα κάτι. Το στόμα της είχε ήδη ανοίξει και χώθηκα μέσα μέχρι τη βάση της πούτσας μου. Το στόμα της έμεινε ανοιχτό και το κεφάλι της ακίνητο. Αφού της γάμησα για λίγο το στόμα ψιλοβαρέθηκα. Με το χέρι μου την έπιασα από τα μάγουλα κι έσφιξα δυνατά κρατώντας τον πούτσο μου με το άλλο χέρι και βγάζοντας και ξαναβάζοντας τον χτυπώντας της το στόμα. Μου άρεσε αυτό. Μετά ξαναχώθηκα στο στόμα της και τη γάμησα άγρια. Δεν έχυσα όμως. Τη σήκωσα και την κατέβασα κάτω μαζί μου. Την έβαλα να φορέσει τα αθλητικά μου και τα έσφιξα δυνατά. Την ανέβασα στο spin bike και ρύθμισα τις αντιστάσεις.

- Κάνε κάτι χρήσιμο για ‘σενα κι αντί να λες, γίνε αυτή που θες. Όταν γυρίσω θέλω να γυαλίζεις. Αλλιώς μην ξαναπαραπονεθείς ότι δεν είσαι όπως θες, γιατί θα σε θεωρήσω ηλίθια. Κι εγώ με ηλίθιους, παρέες δεν κάνω.


Επέστρεψα πάνω. Η μούνα της Ελευθερίας είχε διογκωθεί κι είχε γίνει τεράστια. Οι ρώγες της ήταν έτοιμες να πεταχτούν έξω. Αφαίρεσα το ένα μανταλάκι και τη δάγκωσα δυνατά, το απολάμβανα πως ερεθιζόταν ακόμα περισσότερο. Πως πονούσε όλο και περισσότερο. Έφερα το χέρι μου στην κοιλιά της και το άφησα μαλακά εκεί. Συνήθως έτσι ξυπνάγαμε το πρωί, με το χέρι μου εκεί. Συνήθως όταν της ήταν μακριά της ζήταγα να μου δείξει την κοιλιά μου. Έβγαλα το μικρό φλόγκερ απ’ το συρτάρι κι άρχισα να της ρίχνω ριπές ανάμεσα στα πόδια. Ανάσαινε λαχανιαστά και το βλέμμα της μόνο ως καυλωμένη αναρχία μπορεί να παρομοιαστεί.


Πρώτα αφαίρεσα με ερεθιστική καθυστέρηση τις κολλητικές ταινίες από πάνω της κι έπειτα το wand. Όταν μπήκα μέσα της είχε γίνει πισίνα. Καρφώθηκα στον πάτο της και την πήδηξα πολύ αργά και καρφώνοντας τη συνέχεια. Συνέχεια. Πάλι. Τραβήχτηκα κι έχυσα τα υγρά μου πάνω στο σημείο επαφής μας, στην κοιλιά της, την κοιλιά μου. Την έλυσα και την άφησα εκεί όπως ήταν. Πήγα στο μπάνιο και πλύθηκα.


Όταν κατέβηκα κάτω γυμνός και καθαρός η Ελισάβετ συνέχιζε να σπινάρει κι έμοιαζε να το απολαμβάνει.

- Σου αρέσει μικρούλα;

- Ναι… ναι μου αρέσει τώρα, είπε λαχανιασμένη.

Τα μπούτια της γυάλιζαν, το σχήμα τους είχε γίνει πιο στερεό. Έστω κι αν δε θα κρατούσε ήταν ωραίο.

Έβαλα δυο μανταλάκια στις ρώγες της. Δαγκώθηκε αλλά έμεινε όπως ήταν.

- Πιο γρήγορα.

Δε μίλησε κι έκανε όπως της είπα.

- Το spin bike έχει αυτή τη γεωμετρία για να κάνεις και όρθιος. Σήκω και κάνε ορθοπεταλιές.

Ανασηκώθηκε κι ο παχουλός της κώλος ήταν υγρός και ξεκόλλησε με ένα ρουφηχτό ήχο απ’τη σέλα.

- Αργά, της είπα και αύξησα πιο πολύ την αντίσταση.

Τώρα πιεζόταν πάρα πολύ να γυρίσει τα πετάλια.

- Πιο γρήγορα

- Δε μπορώ

- Κι άλλο

- Δε μπορώ

- Προσπάθησες;

- …

- Κι άλλο

- Μάλιστα

- Μπράβο το κορίτσι.

Ξανά το ίδιο γλυκό χαμόγελο.

- Κατέβα.

Κατέβηκε και την κράτησα εκεί πλάγια στο ποδήλατο. Μπήκα στο μουνί της από πίσω, απαλά και μετά καρφώθηκα δυνατά, για λίγο. Βγήκα εντελώς. Ξαναμπήκα αργά και καρφωτά. Αναστέναξε. Της ψιθύρισα ‘’μ’ αρέσει όταν προσπαθείς’’.

Συνεχίσαμε. Μέχρι που αισθάνθηκα τις συσπάσεις της. Χαμογέλασα. Και μόλις τελείωσε, της ζήτησα να συνεχίσει όρθια. Έφτιαξα ένα καφέ κι έκατσα και τον ήπια με την ησυχία μου, καπνίζοντας ένα τσιγάρο. Ήθελα να χύσω.

- Σταμάτα και πάμε πάνω.


Η Ελευθερία είχε ορθάνοιχτα τα μάτια που το ανοιχτό χρώμα τους έμοιαζε μαύρο και χαμένο προς τα μέσα. Τα τερατάκια συνεννοήθηκαν άηχα με τα μάτια. Γι’ αυτό θέλω τόσο πολύ να την έχω κοντά μου, δε χρειάζονται τόσες πολυλογίες. Μιλάμε εμείς, μιλούν και τα τερατάκια. Κι είμαστε όλοι ευχαριστημένοι.


Πήρα την Ελισάβετ απ’ το χέρι και την έβαλα μπροστά στο μουνί της Ελευθερία. Της ψιθύρισα ‘’πες της ευχαριστώ που σε δέχεται όπως είσαι. Δείξτης της πως θέλει να σ’ αγαπάει και για ό,τι θες να γίνεις’’.

Το στόμα της έκλεισε τα μουνόχειλα της Ελευθερίας σα να ήταν γραφτό να είναι μαζί.

Πήγα στο παντελόνι μου κι έβγαλα τη ζώνη κι άρχισα να ρίχνω δυνατές στον τροφαντό γυαλιστερό απ’ την άθληση σφιγμένο κώλο της Ελισάβετ. Τιναζόταν κάθε τόσο κι όσο τιναζόταν τόσο πιο ρουφηχτοί γίνονταν οι ήχοι του στόματος της. Άκουσα την Ελευθερία να βογγάει και χώθηκα ξανά στο μουνί της Ελισάβετ. Καρφώθηκα εκεί και κράταγα με τα χέρια μου τον κώλο της που έκαιγε.


Σε λίγο δε μου έφτανε αυτό και βγήκα υγρός και άνοιξα τα κωλομάγουλα της και μπήκα ελάχιστα μέσα, μόνο το πουτσοκέφαλο κι έμεινα εκεί και πήγαινα μπρος πίσω και παράλληλα έριχνα μικρά σκαμπίλια. Βγήκα κι έφερα απ’ το γνωστό συρτάρι το λιπαντικό. Έβαλα στο δάχτυλο μου και το έχωσα βίαια στην κωλότρυπα της. Το έβγαλα κι έβαλα κι άλλο λιπαντικό, ξανά. Και συνέχισα να το βγάζω, να βάζω λιπαντικό και να το ξαναχώνω στην κωλότρυπα της δυνατά κάνοντας σπλατς και μπαίνοντας δυνατά. Έπειτα άλειψα τον πούτσο μου και ξαναμπήκα ως το πουτσοκέφαλο κι αυτή τη φορά αργά αργά μπήκα μέχρι μέσα. Ήταν πολύ στενά και πονούσα, αλλά αυτό δε σταμάτησε την κίνηση μου μπρος πίσω. Ούρλιαζε. Πονούσε. Της είπα να σκάσει και να συνεχίσει μ’ αυτό που της είπα να κάνει. Δεν κράτησα πολύ και δεν ήθελα να χύσω μέσα σ’ αυτή. Τον έβγαλα και έχυσα πηχτά τα υγρά μου στην πλάτη της.


Πλύθηκα και κατέβηκα κάτω. Έφτιαξα ένα τσάι και βούτηξα ένα μεγάλο κομμάτι απ’ το cake της Ελισάβετ.

 

Το κέικ νόστιμο;    

 

Και το cake και το γλυκό.

 

Μου άρεσε η ιστορία και ήταν αρκούντως ερεθιστική.

Τούτου λεχθέντος μου έχει λείψει πολύ το noir ύφος των πρώτων σου ιστοριών τις οποίες στη φαντασία μου τις έπλαθα με εικόνες από πολυκαιρισμένα ασπρόμαυρα comic.

 

Eιλικρινά μπήκα περιμένοντας να δω συνταγή για κέηκ ώστε να περάσει η καραντίνα πιο γλυκά