Dear Diary - S02E03: Πήρσον, Σπέκτερ, Λιτανεία και ο παππάς τριανταδέκα

Πήρσον, Σπέκτερ, Λιτανεία και ο παππάς τριανταδέκα

Τρίτη, 19 Σεπτεμβρίου 2017

Αγαπημένο ημερολόγιο,

καλημέρα! Δηλαδή, σχεδόν καλημέρα γιατί ακόμα δεν έχει φωτίσει έξω. Η χθεσινή μέρα απλά δεν υπήρχε. Και όταν λέω δεν υπήρχε, το εννοώ σχεδόν κυριολεκτικά. Όπως καταλαβαίνεις, δεν κατάφερα τελικά να κοιμηθώ την Κυριακή και πήγα κατευθείαν δουλειά. Είπα ότι με την ενέργεια που είχα θα μπορούσα να μείνω ξύπνια για 2 μέρες ακόμα, αλλά τελικά με κορόιδεψα γιατί κατά τις 11 το πρωί με έπιασε μία νύστα άνευ προηγουμένου. Είπα να πω καμιά κουβέντα με το Μανωλάκη μπας και με βοηθούσε να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά, αλλά δεν ήταν στο γραφείο, είχε άδεια και έχω κόψει τα πολλά πολλά με τους υπόλοιπους στο γραφείο μετά τα καμώματα της Νάντιας. Κάποια στιγμή έγειρα το κεφάλι στο γραφείο και έκλεισα τα μάτια και μάλλον πρέπει να με πήρε ο ύπνος για λίγο. Πω πωωω, ντροπή.. ελπίζω μόνο να μην ροχάλιζα γιατί η καζούρα θα πάει σύννεφο. Παραγωγική μέρα εντελώς. Δεν έκανα απολύτως τίποτα. Πάλι καλά που το αφεντικό είναι ακόμα σε διακοπές.

Το απόγευμα σύρθηκα μετά βίας στο σπίτι και έπεσα όπως ήμουν στο κρεβάτι. Οχι φέτλαϊφ δεν πρόκαμα να μπω, αλλά ούτε καν τα ρούχα μου και τα παπούτσια μου να βγάλω. Και τώρα είναι πέντε παρά το πρωί και είμαι πάλι ξύπνια. Όλη η Δευτέρα χαμένη. Η τελευταία μου Δευτέρα και δεν έκανα τίποτα. Η τελευταία μου Δευτέρα πριν μπει αυτό το ρημάδι το 4άρι μπροστά. Και αν δεν το έχεις καταλάβει ακόμα αγαπημένου μου ημερολόγιο, πες μου χρόνια πολλά. Είμαι πλέον 40, αλλά σσσσσστ, δεν το λέμε παραέξω. Οι μόνοι που το ξέρουν είμαστε εγώ και εσύ, και οι υπόλοιποι δεν μένουν στην Αθήνα. Α και το αφεντικό στη δουλειά, αλλά αυτός δεν μετράει.

Να σου πω το κρίμα μου, θα ήθελα να ήταν οι φίλες μου από Θεσσαλονίκη εδώ σήμερα, και τα ξαδέρφια από την Κατερίνη να βγούμε και να το γιορτάσουμε, αλλά δυστυχώς διαπιστώνω ότι εδώ στην Αθήνα οι φιλίες είναι σαν το νουνού το πράσινο. Ελαφρύ και μέχρι να το πιεις όλο έχει λήξει. Ουφ, δεν πειράζει όμως, έχω ένα μπουκάλι κρασί στο ψυγείο που μου είχαν φέρει την Πρωτοχρονιά και δεν το ανοίξαμε. Έχει και την Κόμισσα της Κέρκυρας στο Σκάι το βράδυ. Θα το γιορτάσω μόνη μου και θα συνεχίσω να λέω ότι είμαι 35.

Σε αφήνω όμως τώρα να βγάλω τα χθεσινά τα ρούχα και να κάνω ένα ντους γιατί ζέχνω σαν τους τεχνικάριους στο γραφείο και θέλω να προλάβω να πάρω και καμιά μπουγάτσα από το Σερραίο στο δρόμο πριν πάω δουλειά γιατί έχω να φάω από την Κυριακή.

XOXOXO x 40

Τετάρτη 2 Σεπτβρίου 17

Αγαπημένο ημ,

Θελω να σ πω οτι είχα αδικο και δν ίναι ετσι τα πραγμτα. ακταρχην το γραφείο ειναι αλλιώς απo πρι γιατί δꗢ

Τετάρτη, 20 Σεπτεμβρίου 2017

Αγαπημένο ημερολόγιο,

Συγχώρεσέ μου αυτό το ακαταλαβίστικο που σου έγραψα χθες. Για την ακρίβεια δεν θυμάμαι ότι το έγραψα καν, αλλά ήπια πολύ εχθές. Πάρα πολύ! Και τώρα έχω πονοκέφαλο και είμαι στο κρεβάτι με ντεπόν. Πήρα τηλέφωνο στη δουλειά και είπα ότι δεν θα πάω, αφού είχα αργήσει ήδη 3 ώρες, αλλά μικρό το κακό. Φαντάζομαι ότι σήμερα δεν θα πήγαν και άλλοι. Δώσε μου μισό λεπτό να πάω να φέρω λίγο νερό και ένα ακόμα ντεπόν, και θα σου τα πω όλα τα χθεσινά γιατί είναι πολλά και αναπάντεχα.

Καταρχήν όλα καλά με τη μπουγάτσα. Στο λέω γιατί την τελευταία φορά που σου είπα ότι θα φάω κάτι από το δρόμο πριν πάω για δουλειά, θυμάσαι τι έγινε ε; Και ξέρω ότι με έχει φοβηθεί το μάτι σου. Όλα καλά λοιπόν. Πήγα δουλειά, και ήταν σαν να ήταν μια ακόμα ίδια ημέρα με όλες τις άλλες. Δηλαδή σχεδόν ίδια, γιατί εγώ είχα πολύ κακή διάθεση και μάλλον το κατάλαβαν και οι συνάδελφοι στη δουλειά γιατί με κοιτούσαν περίεργα και μάλλον με σχολίαζαν χαμηλόφωνα. Πρέπει να τους έκανε εντύπωση γιατί συνήθως είμαι μέσα στην τρελή χαρά, αλλά σήμερα όταν τους πλησίαζα την ώρα που μιλούσαν, σταματούσαν απότομα την κουβέντα και άλλαζαν θέμα, και νόμιζαν ότι δεν θα το καταλάβω. Πφφφ..

Με τη μιζέρια της ημέρας και όλα αυτά, είχε διαγραφεί από το μυαλό μου εντελώς ότι περίμενα μήνυμα από τον Κάρολο στο φέτλαϊφ, και όταν ξαφνικά το θυμήθηκα αναθάρρησα και άρχισα να ψιλοχαμογελάω πάλι, και κάπου εκεί αποφάσισα ότι δεν πρέπει να με πάρει από κάτω, και έτσι πήρα τον Μανωλάκη και κατεβήκαμε για τσιγάρο. Εγώ δηλαδή γιατί ο Μανωλάκης κάνει ηλεκτρονικό τσιγάρο και δεν χρειάζεται να βγει έξω. Θα έπρεπε όμως γιατί καπνίζει κάτι καραμέλες και κάτι τούρτες και κάτι φράουλες και μυρίζει όλο το γραφείο και μας τρέχουν τα σάλια και μετά θέλω γλυκό και αν υποκύψω θα γίνω σαν γουρούνα πάλι. Αμάν έκανα να τα χάσω τα κιλά. Ή θα πρέπει να το γυρίσω και εγώ σε ηλεκτρονικό, να καπνίζω πάστα φλώρα και να μην παχαίνω. Μακάρι δηλαδή, αλλά όποτε μου έχει δώσει ο Μανωλάκης να δοκιμάσω, και το προσπαθεί πολύ ο κακομοίρης να με πείσει, με πιάνει βήχας. Άσε που φοβάμαι ότι θα βγάλω υγρό στα πνευμόνια, και το λέω και στο Μανωλάκη να προσέχει αλλά αυτός γελάει και μου λέει ότι αυτά είναι παραμύθια που βγάζουν οι καπνοβιομηχανίες για να μην χάσουν τους πελάτες τους.

Τέλος πάντων, κατεβήκαμε κάτω και πιάσαμε την κουβέντα και του είπα ότι ξαναμπήκα στο φέτλαϊφ μετά από καιρό και για τον Κάρολο. Τι καλό παιδί ο Μανωλάκης, ακούει με ενδιαφέρον ότι και να του πω. Είτε είναι ζουμερά κουτσομπολιά είτε τι πήρα από το Σούπερ Μάρκετ. Τον ρώτησα και τι είναι αυτό το σβίτκη, αλλά δεν έδειξε να καταλαβαίνει και με ρώτησε που το είδα. Του είπα ότι το είδα στο φέτλαϊφ και είναι αγγλικό για αυτό δεν το καταλαβαίνω και ίσως αυτός που ξέρει καλά αγγλικά να το καταλάβει. Με ρώτησε πώς ήταν γραμμένο και του είπα τα γράμματα και τον είδα ότι χαμογέλασε.. δηλαδή φάνηκε ότι κρατήθηκε για να μη γελάσει και μου είπε ότι δεν προφέρεται σβίτκη αλλά σουίτς.

Χάρηκα πολύ με αυτή την εξέλιξη γιατί επιτέλους κατάλαβα και ήταν ωραία έκπληξη. Πρέπει να έλαμψε το πρόσωπό μου όταν μου το είπε και να το κατάλαβε ότι κατάλαβα και δεν μου εξήγησε κάτι παραπάνω. Νιώθω περήφανη με τον εαυτό μου γιατί συνήθως κάνω γκάφες και καταλαβαίνω άλλα ντ'άλλα της Παρασκευής το γάλα με τα περίεργα του φέτλαϊφ. Δικηγόρος λοιπόν ο Κάρολος σαν τον Χάρβι Σπέκτερ που βλέπαμε στο σουίτς μαζί με τον Μανωλάκη τον Αύγουστο στο κόντη. Όχι σαν τον ακατανόμαστο τον κλαρκατζή!

Πριν ανέβουμε πάλι, ο Μανωλάκης έβγαλε ένα μεταλλικό κουτί με μία μαούνα ζωγραφισμένη πάνω του από την τσέπη του και μου το έδωσε. Αυτό για σένα μου λέει και μου χαμογέλασε ύποπτα. Νόμιζα ότι είχε μέσα καραμέλες, γιατί θυμήθηκα το κουτί που το είχε και ο μπαμπάς μου όταν ήμουν μικρή, και είχα δοκιμάσει και καίγανε πολύ. Παραξενεύτηκα που μου έδωσε καραμέλες, και παρότι δεν μου αρέσουν το άνοιξα για να φάω μία και να μην του χαλάσω το χατήρι. Όταν το άνοιξα όμως σοκαρίστηκα γιατί μέσα στο κουτί δεν είχε καραμέλες. Είχε 4 τσιγαριλίκια σαν μπουριά. Το έκλεισα κακήν κακώς και του λέω είσαι τρελός; Και αυτός με αγκάλιασε και με φίλησε στο μάγουλο και μου ψιθύρισε στο αυτί, ένα για κάθε δεκαετία, χρόνια πολλά.

Σοκαρίστηκα ακόμα περισσότερο, και με δυσκολία κατάφερα να τον ρωτήσω πως το ξέρει, και μου είπε ότι όποιος ενδιαφέρεται μαθαίνει. Έκανα ότι ήμουν πάρα πολύ έκπληκτη και έβαλα τα χέρια μου στο πρόσωπο, αλλά στην πραγματικότητα ήθελα να κρύψω τα δάκρυά μου. Α στο διάολο το κωλόπαιδο, με συγκίνησε. Μετά με ρώτησε πως σκοπεύω να το γιορτάσω, και όταν του είπα για το κρασί και την κόμισσα της Κέρκυρας, σχεδόν θύμωσε και μου είπε ότι δεν έχει τέτοια σήμερα, και ότι θα περάσει από το σπίτι να με πάρει στις 10 και να πάμε σε ένα μπαράκι κοντά στο σπίτι μου να πιούμε ένα ποτό γιατί δεν είναι σωστό να περάσω τα γενέθλιά μου μόνη μου. Στην αρχή, πήγα αυθόρμητα να αρνηθώ αλλά μετά το ξανασκέφτηκα και δέχτηκα. Η ημέρα από σκατένια είχε γίνει αναπάντεχα καλή. Πάλι καλά που μου είπε ο Μανωλάκης να κλείσω και να κρύψω το κουτί γιατί πάνω στον ενθουσιασμό ήμουν έτοιμη να ανέβω με αυτό ανοιχτό στα χέρια.

Το απόγευμα γύρισα σπίτι και έριξα ένα τριωράκι ύπνο, αυτή τη φορά χωρίς ρούχα όμως, γιατί ξύπνια από τις τεσσεράμισι δεν υπήρχε περίπτωση να αντέξω να βγω για ποτό. Ο Μανωλάκης, Εγγλέζος, ήρθε νταν 10 να με πάρει. Νόμιζα ότι θα πηγαίναμε με το αμάξι του, αλλά μου είπε το πάρκαρε κάτω από το σπίτι μου και θα πάμε με τα πόδια γιατί είναι κοντά. Δεν ήταν και πολύ κοντά τελικά γιατί πρέπει να περπατήσαμε κανένα δεκάλεπτο και το ψιλομετάνιωσα γιατί είχα βάλει τακούνια μιας και εντάξει, γενέθλια είναι. Μια φορά τα κλείνεις τα 40. Θεωρητικά δηλαδή. Εγώ σκοπεύω να τα κλείσω πολλές φορές ακόμα. Τέλος πάντων όμως, φτάσαμε στο μπαρ. Χρυσοστόμιο έλεγε στην ταμπέλα, και έλεγε ότι είναι εκεί από το 1979, χαχα σχεδόν 40 και αυτό. Περίεργο όμως, τόσο καιρό εδώ και εγώ δεν το ήξερα καν. Δεν είχε όμως φώτα αναμμένα και του λέω ρε Μανωλάκη, σε κλειστό μαγαζί μας έφερες; Έβαλε τα γέλια και μου λέει ότι έχει χαμηλό φωτισμό το μπαρ, και μπήκαμε μέσα. Και πάνω που άρχισα να σκέφτομαι ότι έχουμε πολύ διαφορετική άποψη σχετικά με το τι σημαίνει χαμηλός φωτισμός και ότι δεν μπορούσα να δω τη μύτη μου ανοίγουν ξαφνικά τα φώτα και βλέπω τους συναδέλφους από τη δουλειά να κρατάνε μπαλόνια και σερπαντίνες, να φοράνε καπέλα και να φωνάζουν δυνατά ΣΟΥΠΡΑΗΖ.

Δεν ξέρω πόσα απανωτά σοκ σε μία μέρα μπορώ να αντέξω η γυναίκα. Από ότι φαίνεται ο Μανωλάκης οργάνωσε τα παιδιά στο γραφείο και μου κάνανε πάρτι έκπληξη. Α ρε Μανωλάκη. Α ΡΕ Μανωλάκη. Από συγκίνηση σε συγκίνηση με πας. Μέχρι και τούρτα είχε κανονίσει, και μάλιστα τα κεράκια λέγανε 35. Α ρε Μανωλάκη.. το παίρνω πίσω αυτό που έλεγα για τους φίλους και το νουνού.

Μετά η βραδιά συνέχισε με χορό και τσιφτετέλια, και ποτό. Και τα σφηνάκια ερχόντουσαν απανωτά, και τσουγκρίζαμε με όλους τους συναδέλφους, αλλά πιο πολύ τσούγκριζα με το Μανωλάκη, και του έλεγα Γεια σου ρε Μανωλάκη και αυτός θύμωνε και έλεγε Μανώλη με λένε, και μου άρεσε που θύμωνε οπότε τσουγκρίζαμε και άλλα σφηνάκια, και το ξαναέλεγα, και το ξαναέλεγε και μετά.. και μετά δεν θυμάμαι...

Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι να ξυπνάω στο κρεβάτι μου με το κεφάλι μου να πάει να σπάσει και το ξυπνητήρι να θέλω να το σπάσω γιατί χτύπαγε δαιμονισμένα και μου τρύπαγε τα αυτιά. Το πρώτο σοκ το έφαγα όταν είδα την ώρα γιατί ήταν 11:48 και υποτίθεται έπρεπε να ήμουν στη δουλειά από τις 9. Το δεύτερο το έφαγα όταν κατάλαβα ότι χτύπαγε σχεδόν 5 ώρες και δεν άκουγα χριστό. Το τρίτο σοκ το έφαγα όταν συνειδητοποίησα ότι δεν θυμάμαι πως βρέθηκα σπίτι μου και στο κρεβάτι μου γυμνή. Και το τέταρτο σοκ, το μεγαλύτερο, το έφαγα όταν έκανα να σηκωθώ και διαπίστωσα ότι ο Μανωλάκης κοιμόταν γυμνός επίσης δίπλα μου!

Άρχισα να φωνάζω σαν υστερικιά, ξύπνα, τι κάνεις στο κρεβάτι μου και αυτός σήκωσε τα χέρια του και μου έκανε νόημα να μιλάω πιο σιγά. Τι πιο σιγά, του λέω ακόμα πιο υστερικά και αυτός κάλυψε τα αυτιά του με τα χέρια του και κουλουριάστηκε με μία όψη φρίκης στο πρόσωπό του, που σίγουρα δεν ήταν χειρότερη από τη δικιά μου. Πήγα να φωνάξω κι άλλο αλλά εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι είμαι ολοτσίτσιδη μπροστά του, και τυλίχτηκα με το σεντόνι όπως όπως. Σχεδόν αμέσως συνειδητοποίησα ότι και αυτός είναι γυμνός μπροστά μου και του έβαλα το μαξιλάρι πάνω στον πούτσο του, ο οποίος ήταν και τέρμα καυλωμένος.

Να μη στα πολυλογώ, με τα πολλά σηκώθηκε, ντυθήκαμε και πήγαμε στην κουζίνα και έφτιαξα δύο φραπέ με ντεπόν. Αφού ήπιαμε 5 γουλιές τον ρώτησα τι συνέβη εχθές. Μου είπε ότι κάτσαμε στο μπαρ μέχρι που φύγαν όλοι και το προσωπικό είχε αρχίσει να σκουπίζει και με έφερε σπίτι γιατί ήταν αργά, και ότι στο δρόμο του τσιμπούσα το μάγουλο και του έλεγα γεια σου ρε Μανωλάκη και ότι όταν φτάσαμε σπίτι επέμενα να κοιμηθεί εδώ γιατί είχε πιει πολύ και δεν τον άφηνα να οδηγήσει. Τον ρώτησα αν συνέβη κάτι μεταξύ μας γιατί ήταν περίεργο που κοιμηθήκαμε μαζί και μάλιστα γυμνοί. Μου είπε ότι δεν νομίζει ότι έγινε κάτι, αλλά δεν μπορεί να είναι και σίγουρος γιατί και αυτός μετά από κάποια στιγμή και μετά δεν θυμάται τίποτα.

Έριξα μια ματιά στο σάκο του Αργύρη που τον είχα αφήσει ξέμπαρκο στην κρεβατοκάμαρα και είδα ότι ήταν κλειστός, οπότε του λέω ξεφυσώντας ότι και εγώ αυτό νομίζω, ότι δεν έγινε τίποτα. Γιατί, με ρωτάει, θα ήθελες να είχε γίνει κάτι; Άσταδιάλα ρε, του είπα, σου ρίχνω 15 χρόνια, θα μπορούσα να είμαι μαμά σου. Α, μου λέει, τώρα ξαφνικά θυμήθηκες ότι είσαι 40 και ότι άλλα νούμερα έσβηνα στην τούρτα. Του είπα ότι αυτά είναι για τους άλλους, όχι για αυτόν που ξέρει.

Τέλος πάντων όμως, ήπιαμε τον καφέ μας χωρίς να πούμε τίποτα άλλο και μετά πήραμε τηλέφωνο στη δουλειά να πούμε ότι δεν θα πάμε σήμερα. Δεν χρειαζόταν κάποια δικαιολογία, ήταν όλοι στο μπαρ οπότε ότι και να έλεγα θα ήξεραν ότι είναι ψέμματα. Πήγε και ο Μανωλάκης σπίτι του και τώρα μείναμε εδώ εγώ εσύ και ο πονοκέφαλος. Για την ακρίβεια νομίζω ότι ακόμα δεν έχω ξεμεθύσει καθώς αλλού πατάω, και αλλού βρίσκομαι. Μου φαίνεται ότι θα πάω να την πέσω για λίγο ακόμα μπας και συνέλθω.

Και έτσι με βρίσκεις λοιπόν σήμερα αγαπημένο μου ημερολόγιο, στα τριανταδέκα μου και μία μέρα. Μεθυσμένη και παραλίγο πιπινοφάγα. Αναρωτιέμαι βέβαια τώρα, πως θα ήταν στο κρεβάτι ο Μανωλάκης. Είναι και φέτες ο πιτσιρικάς. Μμ... Άπαπα.. τι είναι αυτά που σκέφτομαι.. πάω για ύπνο. Τα λέμε σύντομα.

XOXOXΩX.. Λείπουν δύο τσιγάρα από το κουτί με τη μαούνα...

< Προηγούμενο | Πρώτο | Επόμενο >