Eurovison

Κοντοστάθηκα να τη βοηθήσω με τα ψώνια της λαϊκής - να βάλει τις φράουλες στο καροτσάκι - και πιάσαμε ψιλή κουβέντα για τις τιμές. Τυχαία μία εβδομάδα μετά την ξαναείδα περίπου στο ίδιο μέρος. Η Ευτυχία ήταν ψηλή και στεγνή, εμφανώς ταλαιπωρημένη από τη ζωή. Περπατούσαμε δίπλα-δίπλα και το καστανόξανθο μαλλί της ανέμιζε σαν χαίτη αλόγου.

Αυτή τη φορά πιάσαμε να μιλάμε για την Γιουροβίζιον και χωρίς να το σκεφτώ πρότεινα να δούμε μαζί τον τελικό του Σαββάτου. Κάτι με έσπρωχνε να πατήσω το γκάζι και να πέσω με δύναμη πάνω της. Με κοίταξε και είπε: «Έλα, πάμε σπίτι, να φτιάξω κάτι να τσιμπήσουμε».

Μικρό το διαμέρισμά της, στο σαλόνι διέκρινα κάτι οικογενειακές φωτογραφίες. Κάθισα ντροπαλά πίσω από το τραπεζάκι της κουζίνας και εκείνη με σβελτάδα τακτοποίησε τα ψώνια ανοιγοκλείνοντας ντουλάπια. Ήταν παντρεμένη με έναν Κώστα και είχαν και ένα παιδί, τον Αλέξη – όχι δικό της. Ο πρώτος δούλευε για χρόνια ως νυχτοφύλακας μέχρι να χαθεί στη μεγάλη νύχτα και ο δεύτερος, μεγάλος πια στα είκοσι τρία, ήταν πορτιέρης σε μαγαζιά.

«Ναι, τον Αλέξη, ο άνδρας μου τον έκανε με την πρώτη γυναίκα του, με μένα προτιμούσε να ‘μπαίνει’ από την πίσω πόρτα. Ευτυχώς, αλλιώς τώρα θα είχα μία ντουζίνα παιδιά», είπε σαν να βγάζει ένα πρόστυχο βάρος χρόνων από μέσα της και τα μάτια έλαμψαν μαζί από χαρά και λύπη, συν το θάρρος που δίνουν ένα-δύο ποτηράκια κρασί.

Το κοκκινιστό της ήταν εξαιρετικό, μέσα στο στενάχωρο νοικοκυριό της οι κινήσεις της ήταν ανάλαφρες, ευγενικές, σαν να τοποθετούσε στα ράφια πορσελάνες. Όταν σήκωνε το ποτήρι να πιει σχημάτιζε έναν αδιόρατο κύκλο σαν να τραβούσε πινελιά στον αέρα. Τώρα θα έσβηνε την τελευταία της φράση: «ναι, δεν έχω χαρεί τον έρωτα», με ένα πικρό χαμόγελο και ένα ποτήρι κρασί.

Πήγα να της το γεμίσω αλλά μου κράτησε το χέρι. Αγγιχθήκαμε έτσι για λίγα αποφασιστικά δευτερόλεπτα. Το λιγοστό φυσικό φως γλύκαινε το πρόσωπό της και οι σκιές, καθώς μεγάλωναν, δημιουργούσαν συνθήκες για μια βαθύτερη εξομολόγηση.

Την ρώτησα για τον Κώστα. Όχι, ο άνδρας της δεν την κακοποιούσε, αν και «δεν χρειαζόταν… ο πόνος από πίσω είναι αρκετός». «Χριστέ μου, τι κάθομαι και σου λέω..», είπε αναστενάζοντας και σταύρωσε τα χέρια πάνω στο στήθος της. Μείναμε αμίλητοι και σε λίγο εκείνη, απροσχημάτιστα, ξεκίνησε να ανοίγει ένα-ένα τα κουμπιά της πουκαμίσας της. Καθόταν στητή σαν λαμπάδα που σιγοκαίει, έριξε το μαλλί της πίσω και άφησε μονομιάς το πλατύ στέρνο της να φωτίσει τον χώρο. Απόκοσμη σιγή μάς τύλιξε, ήταν λοιπόν Ιέρεια!

Δεν φορούσε στηθόδεσμο, οι μαστοί της ξεπετάχτηκαν σαν μικροί μαρμάρινοι πυρσοί, με την φλόγα τους από τον χρόνο γαληνεμένη. Τους άφησε ελεύθερους να τρεμοπαίξουν στον πνιγερό αέρα. Πρωτοφανέρωτοι θησαυροί μιας θαμμένης ζωής οι θηλές, σπινθήριζαν βουβές και πρησμένες ανάμεσά μας.

Απλώσαμε τα χέρια και μπλέξαμε σφιχτά τα δάχτυλά μας πάνω στο τραπέζι, σαν να παίρναμε όρκους. Σφαλίσαμε τα μάτια και μείναμε έτσι για ώρα. Εκείνη, σιγά-σιγά αναλύθηκε σε λυγμούς αξεδιάλυτους από κραυγαλέους οργασμούς. Οι γροθιές μας με βία τράνταξαν το φτωχό τραπέζι, τη φτωχή ζωή μας.

Όταν όλα τελείωσαν δεν είπαμε κουβέντα, κοιταχτήκαμε αχόρταγα, βαθιά, όπως θα φιλιόμασταν. Στο κατώφλι της πόρτας της ζήτησα να της φιλήσω τα πόδια. Αμέσως πέταξε με τρόπο κοριτσίστικο τα καλτσάκια της και την φίλησα με τον τρόπο που παιδιά τις Κυριακές σκύβαμε μπροστά στην κρύα εικόνα.

Θα μπορούσαμε να μην βρεθούμε ξανά ή να γίνουμε αυτοκόλλητοι. Δεν έχει καμία σημασία από τη στιγμή που το ίδιο ο ένας είχε χαράξει τον άλλον.