Happy diary

Dear diary

Αντιπαθώ την ζέστη και τα κάθε είδους μαμουνια...Έτσι, αντιπαθώ το καλοκαίρι...
Δεν ειμαι παιδί της θάλασσας...
Μισώ την άμμο που μπαίνει σε κάθε σχισμή του κορμιού σου και ενοχλεί...

Τώρα που το σκέφτομαι,
Δεν ήμουν έτσι μικρή...
Υποθέτω μέσα στις αλλαγές ήρθε κι αυτό.

Λατρεύω το βουνό, αρκεί να μην είναι εποχή που ξεσαλωνουν τα οποιαδήποτε μαμουνια, ερπετά και τα τοιαύτα....
Μου αρέσει να περπατάω στους χωματόδρομους ανάμεσα στα δέντρα, να βουτάω τα πόδια μου στο ποτάμι, να ξαπλώνω στο χορτάρι διαβάζοντας ένα βιβλίο... Η απλά ακούγοντας μουσική.

Φέτος ήταν η πρώτη χρονιά που δεν πήγα κάπου διακοπές...
Αποφάσισα να καθήσω σπίτι μου.
Αλήθεια γιατί παραξενευεται ο κόσμος όταν τους λες "Δεν πήγα διακοπες" λες και είναι υποχρεωτικό ξερωγω....

Απολαμβάνω την μοναξιά, και αυτές οι μερες είναι ιδανικές για να μείνεις μόνος σου... πραγματικά μόνος!!!
Όλοι λείπουν.
Το κινητό δεν χτυπάει κι έτσι δεν αναγκάζεσαι να σκαρφιζεσαι δικαιολογίες όπως: "Δεν το ακουσα", "κοιμόμουν", "είχα δουλειά " κτλ....

"Και τι κανεις όλη μέρα στο σπίτι ";

-Τίποτα.

Λατρεύω το χαμένο τους βλέμμα σε αυτή την απάντηση.
Φαίνεται η αδιαφορία τους... Αλλά η απορία διαγράφεται φωνάζοντας "κρίμα το κορίτσι... ταχασε "

Που ναξεραν....

Στη δουλειά μου έχει πολύ φασαρία.
Δεν με ενοχλεί.
Είναι η δουλειά μου.
Άλλωστε κι εγώ είμαι "θορυβώδης " σαν άνθρωπος (Όπως έχουν πει πολλοι) όταν αποφασίσω να συμμετέχω σε οποιαδήποτε δραστηριότητα με άλλους ανθρώπους.
Μιλάω δυνατά και πολύ, εκφράζομαι κουνώντας χέρια και πόδια, "παίζω παντομίμα " όταν περιγράφω ένα περιστατικό....
Δεν με ενοχλει. Ίσως να ενοχλεί τους γύρω μου όμως κι αυτό, δεν με απασχολεί...
Εγωιστικό;
Πφφφ, δεν μπαίνω καν στον κόπο να το σκεφτώ....

Επιλογές μου είναι άλλωστε και η ηρεμία μου και ο θόρυβος μου.

 

Πολλά like!!!

 

Thank you  

 

Dear diary...

Αντιπαθώ το καινούριο μου κινητό.
Μου είναι αδύνατο να το μάθω.
Μου λείπει το android... Αλλά με άφησε νωρίς και ξεκρεμαστη.

"Θα πάρεις αυτό! Είναι αξιόπιστο και δεν θα σε κρεμάσει!"
Συμβιβασμός σε κάτι που θεωρούμε ασφαλές και σίγουρο...
Κι ας μην ταιριάζει στα μέτρα μας.
Υποθέτω θα γίνει κι αυτό μια συνήθεια σαν όλες τις άλλες.

Καταραμένες συνήθειες.

Δύσκολα βγαίνουν από μέσα μας.
Άραγε βγαίνουν η απλά κρύβονται στη λήθη του μυαλού μας και εμφανίζονται όποτε τους καπνίσει?

Και τι είναι οι συνήθειες που τις λέμε και τις ξαναλέμε?
Είμαστε οι συνήθειες μας η οι συνήθειες μας είναι εμείς?
Ζούμε μέσα από αυτές η απλά βολευόμαστε μέσα σε αυτές?

Μου γεννήθηκε μια επιθυμία, παλιά και ξεχασμένη.
Αν την αποδεχθώ θα ξεφύγω από τις συνήθειες μου.
Θέλω όμως να ξεφύγω?
Σκεφτομαι την πρώτη φορά που έφυγα από την επιθυμία αυτή.
Φοβισμένη.
Δεν ήμουν έτοιμη.
Και τώρα?
Άραγε είμαι έτοιμη?

Βάζω κάτω τις σκέψεις μου...
Μετρώ τα αρνητικά.
Είναι πιο πολλά γμτ...
Μετρώ και τα θετικά του σήμερα...
Αξίζει να τα θυσίασω?

Μια μικρή φωνή μου λέει πως η στιγμές είναι πολύτιμες.

Πόσο πολύτιμες όμως για ν αξίζουν την απαξίωση μιας ολόκληρης ζωής γεμάτη ευθύνες...

Αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα.
Θα κρυφτεί ξανά η επιθυμία στη λήθη του μυαλού μου παρέα με τις συνήθειες μου.
Εκείνες ξέρουν Καλά πως να πνίξουν την επιθυμία αυτή...

Μέχρι την επόμενη φορά που η επιθυμία θα καταφέρει να ξεφύγει από τις ενοχές.

 

Όλοι iOS θα παρετε κάποια στιγμή      

 

Το μισώ....
Νομίζω πως κι αυτό με μισεί.
Είναι τόσο έξυπνο που καταλαβαίνει ότι ήμουν χρήστης android Μέχρι πρότινος και με ζοριζει επίτηδες!
   

 

Λολολολ

 

Dear diary

Πώς αισθάνονται άραγε οι υπόλοιποι άνθρωποι για τις δουλειές του σπιτιού?
Προσωπικά δεν έχω θέμα αν πιαστώ να κάνω κάτι θα το κάνω και θα το κάνω καλά, όμως το πρόβλημα μου είναι το να ξεκινήσω.

Γενικά στη διάρκεια της μερα μου, πέραν της δουλειάς μου η οποία είναι πολλές ώρες και επίπονη, ασχολούμαι και με τα χόμπι μου, τα οποία είναι πολλά.
Το αποτέλεσμα είναι να είμαι όρθια πολλές ώρες την ημέρα και το βράδυ να πέφτω ξερή για ύπνο αφήνοντας πίσω μου το χάος των όσων έκανα πιο μπροστά.
Έτσι το δωμάτιο μου (γιατί δεν έχω ακόμα δωμάτιο κατασκευών) είναι γεμάτο από κλωστές, μπογιές, μολύβια, κορδόνια, μεζουρες, κουτάκια, κοφτακια, και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς....
Το χειρότερο είναι ότι όλα αυτά μέρα με την μέρα συσσωρεύονται δημιουργώντας έναν λαβύρινθο.... χαχαχαχ
Όταν Θέλω να απελευθερωθω από το χάος αυτό καταφευγω στην εύκολη λύση του "τα μαζεύω όλα σε μια αγκαλιά και τα πετάω μέσα στο μεγαλο κουτί αποθήκευσης"
Πω πω... πόσα θα μπορούσε να πει ένας ψυχολόγος για τον χαρακτήρα μου γύρω από όλα αυτά... 

Σπανιότερα θα μπω στη διαδικασία πλήρους τακτοποίησης και τοποθέτησης των αντικειμένων ανάλογα με τον σκοπό τους και το είδος τους....
Όταν όμως το κάνω αυτό αισθάνομαι όμορφα και με τον εαυτό μου!
Μακάρι να το τηρουσα συχνότερα... 

 

Μην αγχώνεσαι για τίποτα..
Η ζωή είναι μικρή..(τόσο κλισέ)
Ζήσε όπως θέλεις και όχι όπως πρέπει 

 

Μερικές φορές τα πρέπει είναι αναγκαία αλλιώς κινδυνεύεις να φάς τα μούτρα σου σκουντουφλωντας    

 

Ταιριάζουμε σε αυτό..
Στα "πρέπει".