Illusion of choice

Five minutes. She said five minutes was all I had to make up my mind.
But how are you supposed to make such an important decision in just five minutes?
I'm screwed. I know I'll be spending at least two minutes beating myself over the fact that five minutes are not enough.

Then again, I've sat myself countless times on the spectator seat, squeezing my mind over all the variables and all the potential outcomes a choice entails for days and in the end make the most life defining decisions on a whim. No matter how much I have proccessed them, it always takes a split second to choose.

So no, please, five minutes are not enough. Five hours are not enough either. Nor five days or five years.

Give me a split second instead. Oh please just a split second. Don't force me to bear the burden of choice for more than a split second. Don't give me the time to think. My thought is an omnivorous entity. It will consume everything in its path. It will consume the choice. It will consume you, it will consume me.

Let me feel the choice. It doesn't need any processing. It's like dogma, it's just there, it knows all. It knows want, it knows need, it knows danger and how to defy it.

And you are danger. I see it in how you move, how you talk, how you look at me. Yes, you could very well be the end of me. Oh how i crave that danger. How do I long to touch it, to be engulfed in it, to run berserk and screaming like a barefoot child on sizzling tarmac straight into the embrace of an explosion of colors I never before even imagined they exist.

An explosion so loud and so bright, it won't even let my gaze punch through it to take a good look at you, but I know you are there. Because you have always been there, even before I fathomed you could have been there.

And it's you. It has been you. It will always be you. No matter the time, a split second or a lifetime, the answer is you.

So I beg you.. Deprive me of choice. Spare me the torture of having to doubt what I know to be true. Take the choice away and kiss me instead!

I believe I still have two minutes left...

 

Axiom of choice: For every collection of mutually disjoint non-empty sets there exists at least one set that contains exactly one element of each set of the collection.

Mathematically speaking choice is a bitch.

 

Τατάααα.... 

Πέντε λεπτά. Είπε ότι πέντε λεπτά μόνο ήταν ο χρόνος που είχα στη διάθεσή μου για να αποφασίσω.

Αλλά πως υποτίθεται ότι παίρνεις μια τόσο σημαντική απόφαση σε πέντε λεπτά μόνο;

Tην πάτησα. Ξέρω ότι θα ξοδέψω τουλάχιστον δύο λεπτά βασανίζοντας τον εαυτό μου με το ότι πέντε λεπτά δεν είναι αρκετά.

Έπειτα πάλι έχω βάλει τον εαυτό μου αμέτρητες φορές στη θέση του θεατή, στύβοντας το μυαλό μου για τις μεταβλητές και όλα τα πιθανά αποτελέσματα που ενέχονται σε μία επιλογή για μέρες και στο τέλος πήρα τις πιο καθοριστικές αποφάσεις της ζωής μου σε μια φλασιά. Δεν έχει σημασία πόσο τις έχω επεξεργαστεί πάντα χρειάζεται ένα κλάσμα του δευτερολέπτου για να διαλέξω.

Οπότε όχι, σε παρακαλώ, πέντε λεπτά δεν είναι αρκετά. Ούτε πέντε ώρες είναι αρκετές. Ούτε πέντε μέρες ή πέντε χρόνια.

Αντί για αυτό δώσε μου ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Σε παρακαλώ μόνο ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Μην με εξαναγκάζεις να σηκώσω το βάρος της επιλογής για περισσότερο από ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Μην μου δώσεις χρόνο να σκεφτώ. Η σκέψη μου είναι μία σαρκοβόρα οντότητα. Θα κατασπαράξει τα πάντα στο πέρασμα της. Θα κατασπαράξει την επιλογή. Θα κατασπαράξει εσένα, θα κατασπαράξει εμένα.

Άσε με να νιώσω την επιλογή. Δεν χρειάζεται επεξεργασία. Είναι σαν δόγμα, είναι απλά εκεί, τα ξέρει όλα. Ξέρει το θέλω, ξέρει την ανάγκη, ξέρει τον κίνδυνο και πως να τον αψηφήσει.

Κι εσύ είσαι κίνδυνος. Το βλέπω στο πως κινείσαι, πως μιλάς και στο πως με κοιτάς. Ναι, θα μπορούσες κάλλιστα να είσαι το τέλος μου. Ω, πόσο ποθώ αυτό τον κίνδυνο. Πόσο ανυπομονώ να τον αγγίξω, να χαθώ μέσα του, να τρέξω σαν τρελός και να φωνάζω σαν ξυπόλητο παιδί στην καυτή άσφαλτο κατευθείαν στην αγκαλιά των χρωμάτων που ποτέ πριν δεν είχα καν φανταστεί ότι υπάρχουν.

Μια έκρηξη τόσο δυνατή και τόσο φωτεινή που δεν θ΄αφήσει καν το ατένισμά μου να την δια περάσει για να σου ρίξει μια καλή ματιά, αλλά ξέρω ότι είσαι εκεί. Γιατί ήσουν πάντα εκεί ακόμα και πρίν να φανταστώ πως θα μπορούσες να ήσουν εκεί.

Και είσαι εσύ. Ήσουν εσύ. Και θα είσαι πάντα εσύ. Δεν έχει σημασία ο χρόνος, ένα κλάσμα του δευτερολέπτου η μία ολάκερη ζωή, η απάντηση είναι εσύ.

Σε ικετεύω λοιπόν. Στέρησε μου την επιλογή. Γλίτωσε με από το μαρτύριο να πρέπει να αμφιβάλλω γι' αυτό που ξέρω ότι είναι αλήθεια. Αφαίρεσε μου την επιλογή και αντί γι΄αυτήν φίλησέ με.

Πιστεύω πως έχω ακόμα δύο λεπτά...

 

@Audiosexual υπέροχο κείμενο .Μερικές φορές το βάρος της επιλογής είναι αβάσταχτο .
@brenda εξαιρετική μετάφραση , ευχαριστούμε . 

 

Ευχαριστούμε @Audiosexual και @brenda ! Μέσω Λαμίας το βρήκα το post αλλά χαλάλι! Άξιζε η σπαζοκεφαλιά!