Imago (φανταστική ιστορία)

Imago: A term coined by Carl Jung to describe a way that people form their personality by identifying with the collective unconscious.

150 λέξεις. Ctrl+A, Delete. Δεν αρκούν τόσες.
Ντιριρί.
Σκάσε εσύ.
Ο καφές έχει κάτσει. Με δέος κοιτά την επιφάνεια του ποτηριού. Δεν ήξερε οτι και ο φραπές μπορεί να μπαγιατεύσει.
Πόσο καιρό είμαι ξύπνιος?
Έχουν περάσει πάνω απο 46 ώρες απο όταν ξύπνησε.
Insomnia: A symptom of a sleeping disorder characterized by persistent difficulty falling asleep or staying asleep despite the opportunity.
Πόσες ώρες θα περάσουν ακόμα? Δεν αισθάνεται κούραση ή νύστα. Όπως ακριβώς συμβαίνει περιστασιακά τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, θα κοιμηθεί όταν το μυαλλό το επιτρέψει.
Στηρίζεται στο μπράτσο του καναπέ και σηκώνεται, το αριστερό του γόνατο διαμαρτύρεται μετά από τόσες ώρες ακινησίας.
Τικ-τακ.
8 το πρωί.
Τρίβει τα μάτια του και κατευθύνεται προς το μπάνιο. Σπρώχνει στην άκρη την στοίβα με τα άπλυτα-
Κάποια στιγμή θα πρέπει να βάλω πλυντήριο.
-και ρίχνει λίγο νερό στο αξύριστο πρόσωπό του. Παρατηρεί τους κύκλους κάτω απο τα μάτια του. Σκιά.
Ντιριρί.
Σκάσε είπα.
Το σκυλί των απέναντι γαυγίζει λυσσασμένο. Η ξυριστική γρυλίζει, καλύπτοντας τα καλέσματα του Πόιντερ. Κοντές μαύρες τρίχες πέφτουν στον νεροχύτη.
Το ξυπνητήρι της διπλανής χτυπάει. Ρίχνει νερό στο τώρα ξυρισμένο του πρόσωπο.
Τικ-τακ.
10.
Σκατά.
Φτιάχνει καφέ. 2 καφέ, 2 ζάχαρη, νερό. Μιξεράκι.
Η φασαρία από τη μικρή μηχανή του τρυπά τον εγκέφαλο.
Ντιριρί.
Βρίζει μέσα του, και ρίχνει γάλα στον καφέ. Κοιτάει το MSN. Το σκέφτεται.
Το κλείνει και πιάνει την κιθάρα. Βήματα στο διάδρομο.
Ήρθε...
Η σκέψη κόβεται στη μέση. Όχι, αποκλείεται να είναι αυτή.
Αρχίζει και παίζει.
Τικ-τακ.
10μισι.
Αφήνει την κιθάρα. Κοιτάει το άδειο ποτήρι και φτιάχνει άλλον έναν. Βγάζει το κρέας απο τη συντήρηση και ανάβει το θερμοσίφωνο.
Ετοιμάζει την κουζίνα.
Τηλέφωνο.
Σκάσε και εσύ.
Κοιτάει την οθόνη.
"Έλα μωρό μου. 6, ναι. Καμάρα. Οκ, τα λέμε εκεί. Φιλιά."
Πετάει το κινητό στον καναπέ και χαμογελάει. Κορόιδο. Μόνος του. Ένα γελάκι εγκαταλείπει τα χείλη του.
Τικ-τακ.
11.
Αφήνει το νερό να τρέξει στο κεφάλι του. Παρατηρεί τη δύνη του νερού σιωπηλά.
Vortex:
1. A whirlwind, whirlpool, or similarly moving matter in the form of a spiral or column.
2. (figuratively) Anything that involves constant violent or chaotic activity around some centre.
3. (figuratively) Anything which inevitably draws surrounding things into its current.
Δύο. Χάος.
Κοιτάει το τατουάζ του. Χάσκει καθώς συνειδητοποιεί το γελοίο της υπόθεσης. Δεν έχει τα αρχίδια να το κάνει μόνιμο.
Θεωρία του επαναλαμβανόμενου χάους. Ο ουροβόρος με το οκταπλό αστέρι. Θέλει να το σβήσει αλλά δε μπορεί. Κοιτάζει πάλι το νερό καθώς ξεπλένει το σώμα του.
Τικ-τακ.
1.
Η τηλεόραση κλειστή. Μόνος του στο τραπέζι της κουζίνας.
Μου βγήκε ανάλατο.
Δε ρίχνει αλάτι, τιμωρία για τη μισοτελειωμένη δουλειά που έκανε μαγειρεύοντάς το.
1:05.
Πλένει τα πιάτα, κοιτάει το νερό.
Χασκογελάει στην ειρωνία.
Κάθεται στον καναπέ και χαζεύει τον υπολογιστή. Γελάει μόνος του με τα αστεία του show του.
Τικ-τακ.
4.
Φοράει ένα τζην, μια μαύρη κοντομάνικη και τα μποτάκια του. Κάθεται στο κρεββάτι και κοιτάζει τη ζώνη στο χέρι του. Τη φέρνει με δύναμη στην πλάτη του.
Τίποτα.
Πιό δυνατά.
Τίποτα.
Ξανά.
Μόνο πόνος.
Τη φοράει και παίρνει το αγαπημένο του κόκκινο πουκάμισο. Κοιτάζει χαμογελόντας το σκούρο κόκκινο.
Αίμα.
Το φοράει και ισιώνει το σταυρό της. Ασημένιος με κόκκινο στη μέση.
Ο αταυρός της.
Δακρύζει και αμέσως χαμογελάει όταν βάζει το ρολόι του.
Ξεκινάει.
Τικ-τακ.
6:05
Δεν έχει έρθει ακόμα. Κάθεται υπομονετικά στα σκαλιά μπροστά από την καμάρα και καπνίζει. Χαμογελάει με τα ζευγάρια εκεί.
Έρχεται.
Σηκώνεται και της χαρίζει το καλύτερο χαμόγελό του. Σκιά του τί ήταν κάποτε.
*Γειά σου!*
Του λέει παιχνιδιάρικα. Είναι πολύ γλυκιά. Κόκκινα μαγουλάκια, μεγάλα καφέ μάτια και υπέροχα σοκολατί μαλλιά. Όμορφο σώμα.
Κάθονται για καφέ. Είναι αρκετά έξυπνη. Μιλάνε για τίποτα. Αυτός την κοιτάει στα μάτια. Αυτή του χαμογελάει υπέροχα. Αγγίζονται.
Αυτός είναι ό,τι περίμενε να είναι. Σοβαρός, αλλά με χιούμορ, ευγενικός, αλλά όχι δουλοπρεπής.
Αυτή είναι η απάντηση σε όλα του τα προβληματα.
Prayer :
A practice of communicating with one's God.
Τικ-τακ
8.
Μιλάνε αρκετή ώρα. Με ένα παγωτό στο χέρι ο καθένας περπατάνε στην παραλία προς το σπίτι του.
Γελάει με τα αστεία του.
Αυτός είναι ευγνώμων. Αυτή είναι αθώα.
Φτάνουν σπίτι του. Γελάνε με το μπουρδέλο απο δίπλα. Λέει το χιλιοειπομένο αστείο του για το delivery.
Πάει στο μπάνιο ενώ αυτός φτιάχνει Sea Breeze.
* 4cl (one part) Vodka
* 12cl (3 parts) Cranberry juice
* 3cl (one part) Grapefruit juice
Βγαίνει και παραπονιέται οτι πονάνε τα πόδια της απο το περπάτημα. Αυτός της δίνει το ποτό και βγάζει τις γόβες της. Αυτή κοκκινίζει. Αυτός, χαμογελάει. Ερεθίζεται με την αθωότητα της, όσο προσποιητή και να είναι. Πιέζει απαλά την κάμαρα του ποδιού της, το πέλμα, χαιδεύει ανάμεσα στα δάκτυλα.
Αυτή μουρμουρίζει. Της φιλάει το πόδι και το χέρι του πάει στη γάμπα της. Τον φιλάει.
Τικ-τακ.
9μισι.
Του βγάζει το t-shirt και κοιτάζει παραξενεμένη του μώλοπες και τα σημάδια. Δεν της εξηγεί, τη φιλάει. Στέκεται ημίγυμνος μπροστά της, αυτή, σα γάτα, κουλουριάζεται γυμνή στο μπορντώ σεντόνι του μεγάλου κρεββατιού. Του χαμογελάει πονηρά. Την αρπάζει απο τα υπέροχά της μαλλιά και πιέζει τα χείλη του στα δικά της, δαγκώνει ελαφρά το κάτω.
Αυτή βογκάει. Αυτός ανεβαίνει πάνω της.
Της δαγκώνει το λαιμό απαλά, του ανοίγει το παντελόνι.
Αυτή μυρίζει βανίλια. Αυτός λεμόνι.
Ανεβαίνει απο πάνω του, και σε μία παύση στο χρόνο θαυμάζει την τελειότητα της μορφής της καθώς δεσπόζει απο πάνω του σα Θεός. Σηκώνεται στους αγκώνες του και φιλά τις θηλές της. Αυτή φέρνει τα υγρά της χείλη στα δικά του, η γλώσσα της αναζητά τη δικιά του.
Πόνα με.
Τη βάζει απο κάτω. Φαίνεται να της αρέσει αυτό. Αυτός σηκώνεται απο το κρεββάτι. Αυτή, τον κοιτάζει παραξενεμένη. Της δείχνει τις χειροπαίδες. Δέχεται. Τη γυρνά ανάσκελα, πιό άγρια τώρα. Βογκάει. Το χέρι του προσγειώνεται στα μαλακά οπίσθιά της. Χαμογελάνε.
Δεν τον ενδιαφέρει για τον ίδιο τώρα. Είναι ένα παιχνίδι.
Ξαπλώνει στην πλάτη της και ανοίγει τα πόδια της.
Τσούλα.
*Πόνα με.* του λέει.
Το χέρι του μπλέκεται στα μαλλιά της και βιάζει το κεφάλι της προς το δικό του. Την φιλά άγρια και τη χτυπάει στο πρόσωπο σιγά.
Σκάσε.
Αυτή βογκάει, αυτός σηκώνεται.
Το crop χτυπά το εσωτερικό του μηρού της. Τον κοιτάζει κάτω απο μισόκλειστα μάτια.
Τη διατάζει, και αυτή υπακούει. Την πονάει, και αυτή υποτάσεται. Τη σηκώνει στα γόνατά της, και την παρακολουθεί καθώς παίρνει το μόριό του στο στόμα της. Η γλώσσα της είναι έμπειρη. Κλείνει τα μάτια του.
Τα μπούτια της και το στήθος της κοκκινίζουν απο τα χτυπήματα. Κοιτάζει το πουκάμισό του.
Κόκκινο. Αίμα.
Τη σπρώχνει και ξαπλώνει δίπλα της. Αρχίζει να τη χαιδεύει ανάμεσα στα πόδια, τα μάτια του κολλημένα στις εκφράσεις του προσώπου της. Τη χαιδεύει απαλά. Το απολαμβάνει. Τη χαστουκίζει. Καυλώνει. Την τρίβει πιο γρήγορα.
Τον θέλει.
Της λύνει τα χέρια και εισέρχεται μέσα της. Γρήγορα, βίαια. Τη δαγκώνει, τον γρατζουνάει. Τα χέρια του σφίγγουν γύρω απο το λαιμό της. Φωνάζει, της αρέσει. Βογκούν και οι 2.
Παιχνίδι.
Τελειώνουν μαζί.
Τικ-τακ.
10.
Αυτή είναι ξαπλωμένη στο στήθος του και τον κοιτάζει. Αυτός κοιτάζει το ταβάνι.
Deliverance:
1. the act of delivering, the state of being delivered, or something delivered
2. extrication from danger, imprisonment.
"Μείνε εδώ."
Αυτή αποκοιμιέται.
Αυτός σηκώνεται.
Φτιάχνει καφέ. Κάθεται στον υπολογιστή και χαζεύει.
Τον παίρνει ο ύπνος.
Τικ-τακ.
7 το πρωί.
"Under fool moons, she comes alive again"
Κοιτά ξανά αφηρημένος το χαρτάκι στην οθόνη του υπολογιστή. Το αρπάζει και το σφίγγει στη γροθιά του.
Ήμουν τόσο ηλίθιος που ενώ είχα προειδοποιήσει τον εαυτό μου την πάτησα.
Πετάγεται πάνω, το μαχαίρι γλυστράει στο πάτωμα.
"Perfume coils in the air, serpent of my dire straights"
Μυρίζει τον αέρα.
Βανίλια.
Ξέρω κάτι που δεν ξέρω?
Ξανακοιτάζει το χαρτάκι. Πότε το είχε γράψει αυτό? Το μυαλό κολλάει.
Δεν είμασταν μαζί τότε.
Δεν την είχε γνωρίσει καν. Και όμως, την εκφράζει απόλυτα.
"Μήπως εγώ πλάθω την πραγματικότητα τριγύρω μου?"
Κοιτάει το τσιγάρο.
Πρέπει να κόψω το χασίς.
"And yet she dances macabre, her footsteps flourish asphodels..."
Η καρδιά του χτυπά δυνατά. Τον θυμάται αυτό το στοίχο.
Ω Θεέ μου, τι έκανα?
Ανοίγει την πόρτα της κρεββατοκάμαρας με το μαχαίρι στο χέρι ακόμα.
"...on my marbled heart, a graveyard, she, a Queen of Spades, dies by my hand"

συνεχίζεται...

 

Όμορφη (φανταστική ιστορία)  


..try to get more sleep,though..  





​

 

Απάντηση: Imago (φανταστική ιστορία)

σα γραφή μου άρεσε πολύ αν και οι εικόνες που δημιουργήθηκαν στο μυαλό μου διαβάζοντάς το, θύμισαν στιγμιότυπα από τις ταινίες Isomnia και Memento.

keep going LordAini  

 

Πετάγεται απο τη θέση του. Τα μάτια του τρεμοπαίζουν, προσπαθώντας να εστιάσουν σε κάτι οικείο, οτιδήποτε για να τον συνδέσει πάλι με την πραγματικότητα.
Το μπαλόνι στη γωνία προχωρά ακάθεκτο προς το ταβάνι. Κοιτάζει πανικόβλητος τριγύρω μέχρι να διακρίνει τα παπούτσια του στο σκαμπώ δίπλα του. Ούτε που ακούει την συνομιλία πίσω του.
"Σου λέω, τα έχει χάσει τελείως. Κάθε επαφή με την πραγματικότητα έχει χαθεί."
"Την σκότωσε."
Οι φωνές είναι ίδιες. Η μία ίσως πιο νεαρή απο την άλλη, αλλά ο οποιοσδήποτε θα ορκιζόταν οτι μιλούσε το ίδιο άτομο.
Και το μπαλόνι ανεβαίνει.
Όνειρο είναι και αυτό., τρίβει τα μάτια του, και με μια βαθυά ανάσα σηκώνεται πάλι απο την καρέκλα του γραφείου του, το μαχαίρι γλυστράει στο πάτωμα.
"Perfume coils in the air, serpent of my dire straights"
Μυρίζει τον αέρα έντρομος.
Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό.
Βανίλια.
Ακόμα όνειρο είναι, θα ξυπνήσω.
Ξανακοιτάζει το χαρτάκι, αλλά αυτό δεν είναι πλέον εκεί.
Μήπως εγώ πλάθω την πραγματικότητα τριγύρω μου?
Η καρδιά του χτυπά δυνατά. Θυμάται τι έκανε.
Ανοίγει την πόρτα της κρεββατοκάμαρας με το μαχαίρι στο χέρι ακόμα.
Μέσα απο τις γρίλιες το ελάχιστο φως που περνάει πέφτει στο άδειο κρεββάτι. Αυτή δεν είναι εκεί.
"Τι συμβαίνει?" ρωτάει η μία φωνή, η πιο νεανική.
"Έρχεται η στιγμή της συνειδητοποίησης." απαντά ξερά η άλλη φωνη.
Αυτός πέφτει στα γόνατα του και αναστενάζει απο ανακούφιση.

Τικ-τακ.
7 η ώρα το πρωί. Σμίγει τα φρύδια του.
"Είμαι ακριβώς εκεί που ήμουν. Τότε ήταν 7. Τώρα τί είναι."
Strange Loop
An occurance, when moving through a hierarchical system, one ends up where he started.
Όνειρο σίγουρα
Σηκώνεται απο τη θέση του, και πλησιάζει την κρεββατοκάμαρα στις μύτες των ποδιών του. Έντρομος ανοίγει την πόρτα, και αντικρύζει τη μορφή της να κοιμάται.
Αυτός πέφτει στα γόνατα του και αναστενάζει απο ανακούφιση.
Και τότε έρχεται η συνειδητοποίηση, και τον καταστρέφει. Σηκώνει το βλέμμα του απο το πάτωμα, προσπαθώντας να αναγνωρήσει το πρόσωπο κάτω απο τα σκεπάσματά του. Κολλάει.
Σιγά σιγά βγαίνει απο το δωμάτιο, κλείνοντας την πόρτα πίσω του, και κάθεται στον καναπέ, βυθίζοντας το πρόσωπο του στα χέρια του.
Θα έπρεπε να κλαίει, αλλά μονο πνιχτά αναφιλητά έβγαιναν απο το στόμα του.
Δεν είναι αυτή. Το τραγούδι δεν ήταν για αυτή
Τα αναφιλητά είναι τόσο δυνατά που νοιώθει το στήθος του να πονάει.
Ποτέ δεν ήταν αυτή. Ποτέ κανένα τραγούδι δεν ήταν για καμμία τους.

Delusion:A delusion is a fixed belief that is either false, fanciful, or derived from deception.

Το μικρό κίτρινο χαρτάκι με τους στίχους ήταν ακόμα πάνω στον υπολογιστή.
Πάντα πίστευε οτι ο πόνος του έδινε δύναμη να γράψει, και πάντα αγκάλιαζε ο,τι ένοιωθε. Και όταν γινόταν ανυπόφορο, το έκλεινε σε ένα μικρό κουτί που κλείδωνε στην άκρη του ασυνείδητού του, μέχρι που το κουτάκι ράγιζε, και ο πόνος επέστρεφε.
Τώρα, το κουτάκι έσκασε τελείως.
Πιθανόν δεν είχε λόγο να σπάσει. Ίσως -όχι, σίγουρα- άμα του είχε δώσει κάτι για να πιαστεί, ένα θετικό ανθρώπινο συναίσθημα, να μην πνιγόταν απο όλη αυτή την οργή και την οδύνη.
Αλλά δε βρήκε, και ένοιωσε έναν ωκεανό αδικίας να του συνθλίβει το σώμα κάτω απο τόνους πίεσης. Και το φώς να είναι όλο και πιο μακρυά.

Και καθώς το σώμα του σπαρτάραγε απο την ένταση όλων αυτών των συναισθημάτων, η αλήθεια τον χτύπησε κατάμουτρα.
Ό,τι είχε ποτέ γράψει ήταν ψέμα. Ο,τι είχε ποτέ νοιώσει, ήταν αυταπάτη.
Δεν είχε γράψει ποτέ, και κανένας δεν είχε αγαπήσει ποτέ.

Κατέρευσε.

*************

Ντιριρί
Ξύπνησε απο τον εκνευριστικό ήχο του MSN. Είχε νυχτώσει. Θεέ, πόσες ώρες κοιμόταν?
Σήκώνεται απο τον καναπέ, περιέργως ανάλαφρος, και κοιτάζει στην κρεββατοκάμαρα. Άδεια.
Έψαξε μέσα του να δει τι σήμαινε αυτό, και τρόμαξε απο το κενό που αντίκρυσε. Και του άρεσε, ήταν παγωμένο και σκοτεινό και μικρό. Ένοιωθε να τον αγκαλιάζει.
Πηγαίνει στο σαλόνι, και κοιτάζει την υπέροχη θέα του Θερμαικού απο το παράθυρό του.
Το κινητό χτυπάει.
"Έλα μωρό μου. Ναί, είχε πλάκα χθές. Θες να τα πούμε αύριο κατά τις 6? Οκ, Καμάρα. Τα λέμε τότε. Φιλιά."
Ξανακοιτάει έξω απο το παράθυρο, αλλά το βλέμμα του αντικρύζει την αντανάκλαση του προσώπου του, με ένα υπέροχο βλοσυρό χαμόγελο, γεμάτο μίσος προς τα πάντα.

Και το αποδέχτηκε. Και το αγκάλιασε.
Και το κρύο έγινε αυτός, και αυτός έγινε το κρύο.
Και επιτέλους, το κουτί καταστράφηκε, οι στίχοι έσβησαν, τα βήματα έξω απο την πόρτα τον άφηναν αδιάφορο, και εκείνη, και καμμία άλλη δε σήμαινε τίποτα για αυτόν πλέον.
Και το σκοτάδι τον μάζεψε σα στοργική μητέρα, και γέμισε τα κενά του, και κάλυψε σαν επίδεσμος κάθε πληγή. Το σκοτάδι ήταν ο κόσμος του πλέον, και έπρεπε να κάνει αυτό που μισούσε, και να υπακούσει.
Χάθηκε κοιτάζοντας το πανέμορφο νέο του χαμόγελο.

Ήταν ελεύθερος.







********************************************

Οι ιστορίες δεν έχουν πάντα αρχή-μέση-τέλος. Δεν είναι δομημένες όπως πρέπει, σαν τα κυκλώματα. Άλλοτε ξεπηδάνε όταν δύο διαφορετικές ιστορίες πλέκονται μεταξύ τους. Άλλοτε αποκτούν ζωή και σημασία στο τέλος, και διαβάζονται ανάποδα.
Και άλλοτε, ο χρόνος δεν έχει καμία σημασία.

********************************************




"Δεν πρέπει να φοβόμαστε." του είχε πεί.
Πώς να της το εξηγήσει όμως? Της είπε οτι είχε πληγωθεί στο παρελθόν, και της είπε οτι αυτό ήταν που φοβόταν. Και τα δύο ήταν αλήθεια.
Εν μέρει.
Αλλά πως εξηγείς σε κάποιον οτι αυτό που φοβάσαι δεν είναι να νοιώσεις ερωτευμένος, αλλά να μην αφεθείς πάλι σε αυτό το σκοτάδι που έχεις γίνει. Πώς εξηγείς σε κάποιον οτι δε θές να τον πληγώσεις άθελά σου, όταν ανακαλύψει το κρύο που σε γεμίζει?
Πώς να εξηγήσεις σε κάποιον οτι το να ερωτευτείς θα σε κάνει αδύναμο, και το περίβλημα-φυλακή θα ραγίσει αρκετά ωστε όλα αυτά να ελευθερωθούν?

Είχαν κλείσει ήδη το τηλέφωνο, και είχε ξαπλώσει στον καναπέ. Είχε πάνω απο ένα χρόνο να κοιμηθεί στο κρεββάτι του, αυτό πλέον υπήρχε μόνο για να στεγάζει προσωρινά όποια λεία είχε κάνει το λάθος να αφεθεί στο κτήνος που ο ίδιος είχε γίνει.
Άναψε ένα τσιγάρο και τελείωσε τον καφέ του. Με τον ύπνο να γίνεται πάλι όλο και πιο σποραδικός, ο καφές ήταν απλά μία απόλαυση.
Αυτή φταίει.
Μήπως έκανε λάθος? Του είχε ζητήσει να θυσιάσει κάθε ασφάλεια και να βουτήξει στο κενό. Δεν ήξερε πόσο δύσκολο ήταν αυτό που ζήτησε. Αλλά αυτός δέχθηκε, και έκανε το μεγαλυτερο και πιο τρομακτικό βήμα στο φώς.

Αλλά πως να εξηγήσεις σε κάποιον, οτι αυτό που έχεις γίνει σε πολεμά?
Πώς να εξηγήσεις πόσο σημαντικό ήταν αυτό που του είχες πεί?
"Υπάρχει κίνδυνος να σε ερωτευτώ." της είχε πεί, σχεδόν απο την αρχή. Ίσως έπρεπε να της εξηγήσει γιατί, ίσως έπρεπε να επιμείνει.
Δεν το έκανε όμως. Και θα έπρεπε τώρα να πολεμήσει με νύχια και με δόντια, ωστε αυτό το βήμα να μην τον αποτελειώσει.
Σίγουρα, της είπε για την τάση του να εθελοτυφλεί, να αυτοτιμωρείται, να εξιδανικεύει τα πάντα και να βάζει εμπόδια στον ίδιο του τον δρόμο. Ίσως δεν κατάλαβε, ίσως δεν την ενδιέφερε, ίσως...
Ένοιωθε να πέφτει στο φώς, και να αφήνει το δέρμα του πίσω.

Την είχε διατάξει ήδη. Συνήθως του έπαιρνε πιό πολύ καιρό να τυλίξει τη θηλιά γύρω απο το λαιμό τους και να αρχίζει να σφίγγει. Αυτή ήταν απο φυσικού της ευκολότερο θήραμα.
Το λάθος του το κατάλαβε την πρώτη και όλας μέρα. Όμως το παιχνίδι είχε αρχίσει, και έπρεπε να κάνει την κίνησή του.
Αλλά η μικρή ήταν σκατζόχοιρος, και όσο πιο πολύ την πίεζαν τα σαγόνια του, τόσο πιο βαθυά έμπαιναν τα αγκάθια της μέσα του. Όσο την πλησίαζε, τόσο πιο ευάλωτος γινόταν. Και μαζί του, το τοίχος θα ράγιζε.

Και φτάνουν εκεί. Αυτή να έχει πάρει τις εντολές της και να κοιμάται, και αυτός, κουλουριασμένος σαν το έμβρυο, πάνω στον καναπέ να νοιώθει την καρδιά του να σπάει σε χιλιάδες διάφανα κομμάτια.
Πώς εξηγείς σε κάποιον οτι δε θέλεις να τον πονέσεις, ενώ τον πονάς χωρίς να το ξέρει?
Και πώς μπορεις να αγγίξεις τον ήλιο όταν είσαι φτιαγμένος απο πάγο?

Το φώς της τον έκαιγε, ένα κύτταρο τη φορά. Αυτή δε θα το μάθαινε ποτέ, αλλά η μικρότερη ακτίδα της του τρυπούσε την ψυχή, και η μαυρίλα εκει μέσα έτρεχε μακρυά, σε πιο απόμακρα μέρη, που ίσως το φώς της δε θα έφτανε.

Μα κάθε λεπτό, κάθε ανάσα της, έκαιγε και άλλο ένα στρώμα, και το σκοτάδι έφευγε όλο και πιο βαθυά.
Ίσως κάποτε...

Έτρεμε σαν το φύλλο στον άνεμο. Την είχε ήδη ανάγκη, γιατί αφέθηκε. Έβρισε τον εαυτό του και κοπάνησε το χέρι του στον τοίχο, αφήνοντας αίμα πίσω. Είχε πιο πολλή δύναμη πάνω του απ'ότι αυτός πάνω της.
Μέσα σε ένα λεπτό, της είχε δώσει την καρδιά του και ένα μαχαίρι, και της είπε "κάνε ό,τι νομίζεις." Δε μπορούσε πια να κάνει κάτι, παρά να ελπίζει.

Αλλά έκανε λάθος. Αυτή του έδωσε το έναυσμα να κάνει το πιο ηρωικό πραγμα στη ζωή του, και να την εμπιστευτεί. Και με αυτή τη σκέψη ένιωσε πιο δυνατός απ'ότι είχε νοιώσει ποτέ.
Έπαιρνε δύναμη απο κάποια ίσως πιο χαλασμένη απο τον ίδιο.
Και όσο αυτή θα δυνάμωνε, αυτός θα γινόταν ανίκητος.


Και τώρα, πραγματικά, για πρώτη φορά στη ζωή του, ήταν ελεύθερος.






ΥΓ:
Το είχα αφήσει ατελείωτο, γιατί δεν είχα λόγο να το γράψω. Τώρα έχω.
Για όσους τους ενδιέφερε, συγνώμη για την καθυστέρηση. Δεν πρόκειται να ξανασυμβεί.